Εμφάνιση, η.

Σπάνια εστιάζω στους ανθρώπους γύρω μου. Νιώθω σα να εκτίθεμαι ν' αφήσω το βλέμμα μου να κινηθεί πάνω τους με λεπτομέρεια, σα να προσπαθώ να εισβάλλω στον προσωπικό τους χώρο κάπως.
Γι' αυτό και παρατηρώ αποσπασματικά και φευγαλέα, συνήθως κοπέλες. Ίσως επειδή αισθάνομαι πιο άνετα και οικεία, ίσως κι επειδή παίρνω ιδέες απο το στυλ τους που ενδέχεται να τις προσαρμόσω και στο δικό μου αργότερα.
Κάποιες τις θαυμάζω μ' έναν ονειροπόλο θαυμασμό, λες και παρατηρώ στο χώρο να περνούν, κινούμενα έργα τέχνης. Εύμορφα δημιουργήματα της φύσης, σκέφτομαι, τόσο για την εμφάνιση όσο και για τον τρόπο που κινούνται, χαμογελούν κι εκφράζονται.
Μερικές γενναίες, τολμούν κι επεμβαίνουν δραστικά στην εμφάνισή τους με ριζικές αλλαγές, έντονα χρώματα, καινοτόμους πειραματισμούς που άλλοτε μπορουν να υποστηρίξουν κι άλλοτε όχι και τόσο.
Αυτό που θαυμάζω όμως πιο πολύ, είναι όλη αυτή η ποικιλομορφία που απλώνεται μπροστά μου σαν παρδαλό κι ελεύθερο, κινούμενο παρτέρι..!

 

Παρατηρώ τις γυναίκες αρκετά. Περισσότερο και από άντρες θα έλεγα. Η αλήθεια είναι ότι ως ανασφαλής και κομπλεξικός άνθρωπος παρατηρώ κυρίως τις ατέλειες τους. Όχι για να τις κοροϊδεύω η να τις κρίνω Αλλά για να δω πως τις κρύβουν, αν τις κρύβουν, αν αισθάνονται άνετα κλπ κλπ κλπ

 

Οι γυναικες είναι μαγικά πλάσματα.
αγαπώ να τις παρατηρώ, τις κοιλοτητες και τις όμορφες καμπύλες που δημιουργούν οι κινήσεις τους, οι μύες που κρύβονται μα και οσοι φανερώνονται διακριτικά και απαλα, η χάρη των άκρων, το ότι τα μαλλιά τους μοιάζουν να είναι ζωντανά, το ίδιο και οι βλεφαρίδες, η στάση του λαιμού που είναι ένδειξη της διάθεσης τους, η αμηχανία που φανερώνουν τα δάκτυλα των ποδιών, οι μυτεροι αγκώνες που πασχίζουν να διατηρούν απαλούς, και πολλά άλλα.

το βασικό θέμα στα σκίτσα μου, από τότε που ήμουν πιτσιρίκα.

τις ερωτεύομαι από μακρυά κι από μέσα μου.

 

Ο τρόπος που οι άνθρωποι μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας είναι δεδομένος.
Λίγα πράγματα μπορούμε να δούμε από εμάς κι από αυτά "ζωντανά" ή άμεσα ακόμα λιγότερα.
Ακόμα και σε έναν καθρέφτη μπορούμε να δούμε καμιά εικοσαριά μοίρες δεξια-αριστερά του εμπρός μας.
Με περισσότερους καθρέφτες βελτιώνεται η θέα μας αρκετά, μα πόσοι το θέλουν και ποιοι το κάνουν..?

Τελικά ως άνθρωποι βλέπουμε αυτά που θέλουμε να δούμε, ακόμα κι αν οι περισσότερες επιλογές μας να μας "δούμε" μπορεί να είναι διαθέσιμες.
Αυτό είναι η αισθητική μας επιλογή, το τι επιλέγουμε να χρησιμοποιήσουμε εξ αυτής της επιλογής μας, είναι αυτό που λέμε "γούστο" και εν πολλοίς την αποτυπώνει ξεκάθαρα.
Η αισθητική μας είναι αυτό που αντιλαμβανόμαστε πως γνωρίζουμε, οι εμπειρίες μας, η επεξεργασία τους, το θέλω μας, οι συνήθειές μας, ο τρόπος που λειτουργούμε και αντιδρούμε στα ερεθίσματα, η κίνησή μας, μυαλό συναίσθημα και κορμί δηλαδή.

Ένας τυχαίος παρατηρητής, άσχετα με το πόσα από εμάς μπορεί να δει -του αρκούν ένα-δυο, μπορεί από ελάχιστα πράγματα να "πει" πράγματα για μας, που ίσως δεν ανακαλύψουμε ποτέ, αν μπορεί και παραπάνω μέχρι και βιβλίο μπορεί να γράψει για μας.

Και αυτό φυσικά αποκαλύπτει τον ίδιο τον παρατηρητή ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, στα "μάτια" του δικού του παρατηρητή. Για να το κάνω ακόμα πιο ενδιαφέρον, ο γραπτός διάλογος, ο προφορικός λόγος, το μετερίζι που πιάνουμε, τα πάντα όλα, που λέει και μια ψυχή, είναι η αισθητική που κουβαλάμε μέσα μας και είναι τόσο εύγλωττη, που περιορίζεται μόνο από τις ικανότητες των άλλων να δουν.
Με λίγα λόγια, η αισθητική μας είναι πιο εμείς κι από εμείς.

Ως παρατηρητής περνάω την περίοδο που προσπαθώ να ερμηνεύσω όχι την εικόνα του ανθρώπου που παρατηρώ, αλλά την εικόνα που σχηματίζει για τα άτομα που παρατηρεί.
Το απολαμβάνω και φροντίζω να μένω σιωπηλός στις παρατηρήσεις του.

Αυτό με κάνει να καταλαβαίνω καναδυό πράματα παραπάνω για τους ανθρώπους και να με κάνει να μη μπορώ να είμαι αρνητικά διακείμενος, σχεδόν σε οποιονδήποτε άνθρωπο, ακόμα και αυτούς που αισθάνονται πως τους έχω στην "μπούκα". Κάτι, που φυσικά, δεν είναι αντιληπτό, από τους ίδιους. Δεν θα μπορούσε άλλωστε, για λόγους που εκφεύγουν του παρόντος.
Γι' αυτό και δεν παρεξηγώ αντίστοιχες συμπεριφορές που εισπράττω, πολύ φυσικά πράματα...

_____________
Θα μπορούσα να το γράψω σε κάποιο καταλληλότερο νήμα (περί αισθητικής υπάρχουν δυο-τρία, αν θυμάμαι καλά), αλλά νομίζω πως εδώ έχει τον λόγο του.

 

α) Tα τατουάζ, αλήθεια.

β) Τις φακίδες μου, τις αγαπώ.

γ) Δεν επιλέγω, με πάει για ψώνια και με κρατά από το χέρι, ξεφεύγω από μόνη μου. Σ ε ό λ α, λολ.

 

Ταυτίστηκα.

 

Παρατηρώ τη σταση σώματος. Διακριτικά (νομίζω, κιόλας). Τον τρόπο που θα περάσει τα δάχτυλα μέσα από τα μαλλιά της, τον τρόπο που θα χαμογελάσει, την ένταση της φωνής. Αγαπώ την ντροπαλή φιλαρέσκεια. Με μαγνητίζει.

Δεν θα ήθελα να μου αλλάξω τίποτα. Μα δεν υπάρχει κάτι που με τίποτα δεν θα άλλαζα. Πιθανόν τα μαλλιά, δεν εχω κάνει ποτέ βαφή.


Αναλόγως τη διάθεση γίνεται η επιλογή. Κινούμαι πάντοτε σε μαλλον συντηρητικά πλαίσια - ωστόσο κοριτσίστικα, ροζ, λευκα και τέτοια