Ενάντια στη μορφή-ζευγάρι

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύθηκε στο
https://polyamorygr.wordpress.com/2016/05/

Θεώρησα πως αξίζει να υπάρχει και εδώ.

Ευχαριστώ...

"Λιμπιντικές ροές διατέμνουν τον κοινωνικό κόσμο. Οι ερωτικές και σεξουαλικές σχέσεις δεν υπάρχουν σε κάποιο ασφαλές πεδίο αποκομμένο από την υπόλοιπη κοινωνία. Μάλλον αποτελούν συστατικά στοιχεία σχεδόν κάθε πτυχής της κοινωνικής ζωής. Η επιθυμία ρέει και κυκλοφορεί ανάμεσα σε χώρους απασχόλησης, διαμάχες μεταξύ διανοούμενων, πολιτικές οργανώσεις, καλλιτεχνικούς κύκλους, παιδικές χαρές και νεκροταφεία. Ο ηλικιωμένος ασθενής αρπάζει το στήθος της νοσοκόμας που σκύβει από πάνω του. Ο κυβερνητικός αξιωματούχος γδύνει τη νεοπροσληφθείσα ασκούμενη αφήνοντάς τη μόνο με το λεοπάρ στρινγκ της κατά τη διάρκεια μιας σημαντικής ενημέρωσης στο γραφείο του. Ο φυλακισμένος ακουμπάει το χέρι του στο διαχωριστικό τζάμι του θαλάμου επισκεπτών, προσπαθώντας ν’ ακουμπήσει τη σύζυγό του ύστερα από είκοσι χρόνια σωματικού διαχωρισμού. Αυτές οι ροές των λιμπιντικών επιθυμιών επενεργούν εντός και μεταξύ ευρύτερων κοινωνικών μηχανισμών, με τέτοιο τρόπο ώστε να αναζωογονούν τις δυναμικές της οικονομικής και πολιτικής ζωής. Η επιθυμία, συχνά εστία πολιτικής, εισχωρεί στο λεγόμενο «δημόσιο» πεδίο.

Η πατριαρχία υποβάλλει ακατάπαυστα αυτές τις επιθυμητικές ροές σε ένα σύστημα οργάνωσης, σε μια λογική που στρέφει τις επιθυμητικές ροές ενάντια στον ίδιο τον εαυτό τους. Θα αναφέρομαι σε αυτό το καναλιζάρισμα και την οργάνωση των σεξουαλικών και ερωτικών σχέσεων ως λογική του ζευγαριού – αυτή που διοχετεύει, απλοποιεί και ανάγει την ερωτική επιθυμία στις ανάγκες της πατριαρχίας εντός του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Αυτή η λογική υποθέτει ότι οι γυναίκες δεν έχουν παρά έναν μόνο χώρο εκπλήρωσης των κοινωνικών και σεξουαλικών επιθυμιών τους, τη ρομαντική σχέση με έναν άντρα. Το ζευγάρι λειτουργεί ως κατώφλι, ως εισιτήριο εισόδου, ως το χρυσό κλειδί που επιτρέπει σε μια γυναίκα να συμμετάσχει στον κοινωνικό κόσμο. Το ζευγάρι υπόσχεται ότι, αφού εισέλθει στη λαβή του, καμιά πλέον δεν θα υποφέρει από αλλοτρίωση, απομόνωση, ανία, ξεριζωμό. Το ζευγάρι παραχωρεί στη γυναίκα την ιδιότητα του προσώπου και την κοινωνική ορατότητα. Αποκτά έναν τίτλο, μια χρονικότητα, έναν χώρο μέσω του ζευγαριου. Ο γάμος εσωκλείει ευλαβικά αυτή τη λογική και τη διαιώνιση της συγκεκριμένης μορφής που πήρε η πατριαρχία στον καπιταλισμό.

Η πράξη και ο λόγος εντός των πατριαρχικών κοινωνικών σχέσεων αναδύονται από μια ομάδα αντρών που ενδιαφέρονται ο ένας για τον άλλον. Στους πνευματικούς, πολιτικούς ή καλλιτεχνικούς κύκλους, ένα επιτελείο αντρών συχνά μονοπωλεί την ικανότητα συμμετοχής στην παραγωγή γεγονότων ή ιδεών, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάνει και κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Η πατριαρχία συστηματικά αποκλείει τις γυναίκες από την πράξη και τον λόγο, ξαποστέλνοντάς τες ως τάξη στην εκτέλεση της άμισθης εργασίας κοινωνικής αναπαραγωγής. Αντίθετα από μια ουσιοκρατική έννοια, η κατηγορία της γυναίκας προκύπτει από έναν έμφυλο τρόπο εκμετάλλευσης και υποβιβάζει ορισμένους τύπους εργασίας στην ιδιωτική, άμισθη σφαίρα. Ενώ οι γυναίκες εργάζονται δραστήρια σε έμμισθες δουλειές εκτελώντας επιπλέον την οικιακή εργασία, οι άντρες δημιουργούν τη σφαίρα της δημόσιας ζωής προκειμένου να μονωθούν από την αποδοχή της κοινοτυπίας και της περιττότητάς τους.

Οι άντρες παραχωρούν στις γυναίκες πρόσβαση στην πράξη και τον λόγο μέσω της ανάπτυξης σεξουαλικών σχέσεων με τους άντρες αυτού του κύκλου. Οι εργένισσες, εκείνα τα αδέσποτα σκυλιά, παραμένουν στην περιφέρεια, πάντα σε απόσταση από τον χώρο όπου διεξάγονται διαβουλεύσεις, σχέδια και γεγονότα. Το ζευγάρι ενεργεί ως κοινωνική μορφή η οποία απαιτεί από τις γυναίκες, για να μπορέσουν να συμμετάσχουν σε οποιαδήποτε πρακτική ή τομέα επιθυμούν, να προσδεθούν στους άντρες μέσω του μηχανισμού του ζευγαριού. Η μορφή-ζευγάρι συχνά συγκροτεί τη μοναδική τεχνική που προστατεύει μια γυναίκα από τον μισογυνισμό μιας ομάδας αντρών. Ποια είναι αυτή; Α, νομίζω πως είναι η κοπέλα του Ζακ, η πρώην του Μπεν. Οι γυναίκες γίνονται γνωστές για τις σχέσεις τους με τους άντρες, όχι για την προσφορά τους στην πνευματική ή πολιτική ζωή. Οι ζωές των γυναικών υποβαθμίζονται στους ρόλους τους ως η σύζυγος του Ρ ή η ερωμένη του Τζ, όχι ως ποιήτριες, θεωρητικοί, ή επαναστάτριες όπως τους πρέπει.

Οι γυναίκες επιλέγουν διαφορετικές στρατηγικές όταν αντιμετωπίζουν τις πατριαρχικές κοινωνικές σχέσεις και τη λογική του ζευγαριού. Η γυναίκα που ακολουθεί έναν άντρα με εξουσία σε ένα συγκεκριμένο περίγυρο. Η γυναίκα που πάντα χρειάζεται έναν άντρα γύρω της και θα πάρει ό,τι μπορέσει. Η γυναίκα που απολαμβάνει την αυτοπεποίθηση να είναι η φιλενάδα του τάδε. Η γυναίκα που κάθεται χαρωπά στον «καναπέ των φιλενάδων» κατά τη διάρκεια της πρόβας του συγκροτήματος. Η γυναίκα που βρίσκεται σε κατάθλιψη όταν δεν έχει αγόρι. H γυναίκα που βλέπει τον άντρα με τον οποίο είναι μαζί ως καθρέπτη της δικής της μαεστρίας. Η γυναίκα που περιμένει έναν άντρα αρκετά εντυπωσιακό για να την πάει μπροστά. Η γυναίκα της οποίας η διανοητική εργασία μονοπωλείται στο να ξενυχτάει γράφοντας απολογητικά e-mail στο αγόρι της αντί να σκαρώνει δικά της ποιήματα, θεωρίες ή αρχιτεκτονικά σχέδια.

Η λογική του ζευγαριού μεσολαβεί τη σχέση της γυναίκας με τον εαυτό της, και τις σχέσεις της με άλλες γυναίκες. Στην παραγωγή του εαυτού της ως γυναίκα, έχει διαρκώς στο νου της ότι είναι αναγκαίο να την επιθυμούν, να αξίζει την επιθυμία ενός άντρα, να είναι κατάλληλη για την αγάπη ενός άντρα. Η «προχώρα, κορίτσι μου! το αξίζεις!» διάσταση της σύγχρονης γυναικείας υποκειμενοποίησης κωδικοποιεί την ατομική υποταγή των γυναικών ως αυτοπραγμάτωση. Τα φεμινιστικά κύματα μετά το 1950 έχουν επαναδιευθετήσει τη θέση των γυναικών στον καπιταλισμό και σε σχέση με τους άντρες, χωρίς απαραίτητα αυτές οι θέσεις να έχουν γίνει λιγότερο καταπιεστικές. Η ψευδοενδυνάμωση των γυναικών να κοιμούνται όπου θέλουν, να φοράνε κραγιόν και ν’ αγοράζουν στους εαυτούς τους σοκολάτες αν το θελήσουν, δεν ισοδυναμεί με κάποια σημαντική αλλαγή της δομικής τους εκμετάλλευσης. Η φαμ φατάλ, η μπουρλέσκ χορεύτρια[1], η διευθύντρια έχει άντρα ή την έχει ένας άντρας; Μια γυναίκα ίσως εσωτερικεύσει εξ ολοκλήρου τις απαιτήσεις του ζευγαριού, αναπαράγοντας τον εαυτό της ως ελκυστική, επιθυμητή και περιζήτητη -χαρακτηριστικά τα οποία πρέπει να παραχθούν- ακόμη κι ενόσω διαμαρτύρεται ενάντια στο σεξουαλικά αρπακτικό αρσενικό. Η λογική του ζευγαριού έχει ενισχύσει την άμεση σχέση της εργένισσας με το εμπόρευμα, με την προσταγή να παράγει τον εαυτό της ως εμπόρευμα. Όπως ακριβώς και στη σφαίρα της κυκλοφορίας -όπου υποτίθεται ότι αγοραστές και πωλητές ανταλλάζουν ισοδύναμα- η εργένισσα ανταλλάσσει ώρες στολισμού, τόνωσης και μαδήματος με την ικανότητά να αγοραστεί από έναν άντρα στην αγορά κρέατος. Το ζευγάρι μεσολαβεί σχέσεις μεταξύ γυναικών στον βαθμό που αλληλεπιδρούν όχι για να εμβαθύνουν την μεταξύ τους σύνδεση, αλλά για να κουτσομπολέψουν τα αγόρια, να επεξεργαστούν τις σχέσεις τους με τους άντρες, ν’ ανταλλάξουν τεχνολογίες θηλυκότητας δια των οποίων μπορούν να βελτιώσουν το στάτους τους έναντι των ανδρών. Μ’ αυτόν τον τρόπο, η μορφή-ζευγάρι στοιχειώνει τις γυναίκες όταν βρίσκονται μόνες τους ή με άλλες γυναίκες.

Δεν πρέπει καμιά να διαχωρίζει την επιθυμία για μια σεξουαλική σχέση μ’ έναν άντρα από το πατριαρχικά στημένο παιχνίδι. Ποιοι είναι αυτοί οι γκόμενοι; Τι σκέφτεται μια γυναίκα ότι θα πάρει αν αποκτήσει έναν; Εν ολίγοις, τα πάντα. Το ζευγάρι αντικαθιστά την ίδια την επιθυμία, αφότου εσωκλειστεί ευλαβικά, διοχετευθεί και υποβιβαστεί σε μοναδικό αντικείμενο από την πατριαρχία. Τα νεαρά κορίτσια, αντί να εμφανίζουν μια επιθυμία άρνησης ή ξεπεράσματος, σχεδιάζουν τους γάμους τους ήδη από το νήπιο. Αφοσιώνεται στο ζευγάρι με την ελπίδα να μετριάσει την αλλοτρίωσή της και ν’ αυξήσει την αίσθηση της «ασφάλειας», με τον ίδιο τρόπο που μια πολίτης αφοσιώνεται σε ένα κατασταλτικό κράτος που εμπιστεύεται ότι θα την κρατήσει ασφαλή. Ενώ πιθανώς δεν είναι ορατό απ’ την αρχή, το ζευγάρι θα την αλλοτριώσει και θα την απομονώσει περαιτέρω. Θα πρέπει επιπλέον να λογοδοτεί στον σύζυγό της πέρα από το αφεντικό της, εισερχόμενη σε μια σχέση υπερεκμετάλλευσης. Η συντρόφισσα Valerie Solanas δίνει βάση στην εξατομικευτική λειτουργία του ζευγαριού: «Η κοινωνία μας δεν αποτελεί κοινότητα, αλλά απλά συλλογή απομονωμένων οικογενειακών μονάδων. Απεγνωσμένα ανασφαλής, φοβούμενος ότι η γυναίκα του θα τον αφήσει αν εκτεθεί σε άλλους άντρες ή σε οτιδήποτε που έστω κι ελάχιστα μοιάζει με ζωή, ο άντρας προσπαθεί να την απομονώσει από τους άλλους άντρες κι από τον λίγο πολιτισμό που υπάρχει, οπότε την πηγαίνει στα προάστια, μια συλλογή ζευγαριών, που έχουν απορροφηθεί από τους εαυτούς τους, και των παιδιών τους»[2]. Πόσα μπορεί να συγχωρέσει μια γυναίκα; Πόσα αφήνει να ξεγλιστρήσουν; Πόσο καιρό ανέχεται πράγματα που είναι στραβά, σάπια και γαμημένα; Με μεγάλο κόστος, αποφεύγει να χωρίσει επειδή η ανυυπακοή στη λογική του ζευγαριού θα εμποδίσει την πρόσβασή της ακριβώς στους μηχανισμούς που υποτίθεται τη διασώζουν απ’ αυτή την περιφρονητική ύπαρξη. Τα ψήγματα φροντίδας και η υπόσχεση μελλοντικής αλληλεγγύης την πείθουν να παραμείνει σε μη ικανοποιητικές, θλιβερές καταστάσεις.

Το ζευγάρι λειτουργεί τόσο ως πρόβλημα όσο και ως η λύση του. Αν όχι αυτό, απλώς χρειάζεται ένα άλλο αγόρι που θα της συμπεριφέρεται καλύτερα. Μια γυναίκα ίσως αισθανθεί τη ναυτία της αμφιθυμίας, τον εγκλωβισμό μεταξύ της εμμονής στη φαλλική εξουσία και την αποστροφή της. Δεν ξέρει ποια είναι μεγαλύτερη, η μελαγχολία του ζευγαριού ή η μελαγχολία της αποκήρυξής του ως κοινωνική μορφή. Οι περισσότερες επιλέγουν τη θλίψη του ζευγαριού από την αλλοτρίωση της απελευθέρωσης απ’ τη λαβή του. Το κεφάλαιο προσφέρει έναν ώμο να κλάψεις σε κάθε στροφή, προτείνοντας να δεις μια ρομαντική κομεντί με τις φίλες σου όταν η καρδιά σου έχει ραγίσει, ή παρέχει άπειρους τρόπους να ράψεις ένα νυφικό μόνο για σένα. Όπως στο πλαίσιο της εκλογικής πολιτικής η έκταση της κριτικής περιορίζεται στο ότι δόθηκαν θέσεις εξουσίας σε λάθος άτομα, η μορφή-ζευγάρι αποδίδει τα προβλήματα των γυναικών στο ότι βγαίνουν με τον λάθος άντρα, και όχι στο ίδιο το ζευγάρι. Όσο επενδύει στην ιδέα του ρομαντικού έρωτα ως λύτρωση, ως καθοδηγητική αρχή ενάντια στην απομόνωση και προς την κατεύθυνση της αυτοεκπλήρωσης, η γυναίκα παραμένει προσδεμένη στη μορφή-ζευγάρι.

Ως μια άλλη όψη του ζευγαριού-ως-λύση, οι λόγοι που περιβάλλουν τα μέτρα λιτότητας και τη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση εμφανίζουν το ζευγάρι ως θεραπεία για τη φτώχεια. Διαβάζει καμιά ιστορίες νεαρών ανθρώπων που κινούνται μεταξύ φτώχειας και φυλακής ως αποτέλεσμα του γεγονότος ότι προέρχονται από μονογονεϊκές οικογένειες, ιδιαιτέρως με τον πατέρα να απουσιάζει, λες κι η αποκατάσταση του ζευγαριού θα θεράπευε τη φτώχεια και τον δομικό ρατσισμό που παράγει ο καπιταλισμός. Οι κρατικοί γραφειοκράτες λένε στις γυναίκες ότι το ζευγάρι κι η οικογένεια που στηρίζεται σ’ αυτό έχει αντικαταστήσει τα κοινωνικά προγράμματα πρόνοιας: δεν χρειάζεσαι βοήθεια με τη φροντίδα των παιδιών ή κουπόνια τροφίμων· χρειάζεσαι έναν άντρα! Ο πιο σίγουρος δρόμος εξόδου από τη φτώχεια είναι να παντρευτείς! Ενώ πολλές γυναίκες ίσως δεν αποκτήσουν ποτέ πρόσβαση στην απασχόληση, εκείνες που όντως δουλεύουν για έναν μισθό αντιμετωπίζουν έμφυλες εισοδηματικές διαφορές, οι οποίες πιθανόν τις εξωθούν να στηριχτούν σε αντρικούς μισθούς για να υποστηρίξουν τα παιδιά τους. Αυτοί οι οικονομικοί μηχανισμοί διατηρούν τη βιαιότητα της μορφής-ζευγάρι ως παγίδα για τις γυναίκες εντός του καπιταλισμού, ο οποίος μεταμφιέζει την άμισθη εργασία σε πράξεις αγάπης και στοργής.

Η λογική του ζευγαριού έχει αντικαταστήσει τη λογική του θεού. Ανοίξτε το ραδιόφωνο και θ’ ακούσετε αμέτρητες μαρτυρίες της απόλυτης θέσης του ζευγαριού: είσαι το μόνο πράγμα που αξίζει, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα -ή πιο υποβλητικά- Κάθε ανάσα που παίρνεις / Κάθε κίνηση που κάνεις / Θα σε παρακολουθώ[3]. Τα περισσότερα ερωτικά τραγούδια περιέχουν, ή ξεκινούν με, το «εγώ» αλλά το «εγώ» είναι στην πραγματικότητα η καθεμιά που γονατίζει μπροστά στη γενικευμένη κοινωνική μορφή του ζευγαριού. Το αντρικό βλέμμα έχει αντικαταστήσει το θείο βλέμμα. Όπως ο Αρτώ μας έχει ζητήσει “να τελειώνουμε με την κρίση [judgement] του Θεού” (Pour en finir avec le jugement de dieu), ας τελειώνουμε με την κρίση των αντρών[4].

Διερευνώντας αυτές τις δυναμικές, ίσως καμιά να αναρωτηθεί αν οι γυναίκες μπορούν να επιλέξουν να μη συμμετέχουν σ’ ένα ζευγάρι, ενδεχομένως εξερευνώντας μη αποκλειστικές ερωτικές σχέσεις. Αυτή η επιλογή ίσως δεν πάει αρκετά μακρυά. Μη συγχέουμε την πολυγαμία μ’ ένα μετα-ζευγαρικό παράδειγμα. Η πολυγαμία συνιστά πολλαπλασιασμό της λογικής του ζευγαριού, όχι την καταστροφή του. Το περιστασιακό σεξ, οι βασικοί σύντροφοι, η φυσική και συναισθηματική διαθεσιμότητα κι άλλες τέτοιες διακρίσεις, εμπεριέχουν ερωτικές σχέσεις εντός της ζευγαρικής διαπραγμάτευσης. Η πολυγαμία διανοίγει σχηματισμούς ζευγαρικού τύπου χωρίς την επίσημη δέσμευση του ζευγαριού, επεκτείνοντας την εδαφικότητά του και τα τύπου χταποδιού πλοκάμια του, τα οποία απορροφούν την επιθυμία εντός της λογικής του ζευγαριού. Οι πολυγαμικές ή μη αποκλειστικές σχέσεις λειτουργούν ως στρατηγικές ώστε οι γυναίκες να πλοηγηθούν στις πατριαρχικές κοινωνικές σχέσεις αντί να τις διαρρήξουν ή να τις αρνηθούν.

Η λογική του ζευγαριού διαπερνά τις queer σχέσεις όσο και τις straight. Η ομοκανονικότητα κι η γκέι αφομοίωση έχουν πλάσει τις queer σχέσεις κατ’ εικόνα του στρέιτ ζευγαριού. Αντί της ανατροπής των ετεροφυλοφιλικών κοινωνικών σχέσεων, οι αφομοιωτικοί, φιλελεύθεροι ομοφυλόφιλοι πολέμησαν για το δικαίωμα να χωρέσουν στη λογική του ζευγαριού – να παντρευτούν, να φορέσουν νυφικό, να δημιουργήσουν οικογενειακούς πυρήνες ικανούς να προστατέψουν τις σχέσεις ιδιοκτησίας. Οι ομοφυλόφιλοι διαιωνίζουν τις ετεροφυλόφιλες νόρμες και τη φαλλοκρατία μέσω κατηγοριοποιήσεων και παιχνιδιών ρόλων, οι οποίες κωδικοποιούν περαιτέρω τις επιθυμίες και συγκροτούν το σεξ εντός της λογικής της φαλλικής κεντρικότητας κι εξουσίας. Τα ομόφυλα ζευγάρια δεν ξεφεύγουν ούτε από την εδαφικότητα που επιβάλλεται επί της επιθυμίας ούτε από την ενίσχυση και πίστη προς τις κατασταλτικές κοινωνικές σχέσεις εκ μέρους του ζευγαριού.

Η αποδόμηση της λογικής του ζευγαριού δεν υποδηλώνει απέχθεια για τον έρωτα, αλλά μάλλον μια κριτική στον προσανατολισμό του έρωτα προς ένα συγκεκριμένο αντικείμενο. Πρέπει καμιά να τοποθετήσει τη μορφή-ζευγάρι εντός του συγκείμενου της πατριαρχίας, καθώς ο λεγόμενος «έρωτας» φτάνει σ’ εμάς μέσω του μηχανισμού του φύλου. Η αποκήρυξη του ζευγαριού δεν σημαίνει την απόρριψη της παραζάλης, των ερωτικών επιστολών γραμμένων με μικρές καλλιγραφικές πένες, ή της αίσθησης του πεζοδρομίου ως τραμπολίνο. Μάλλον, η κριτική του ζευγαριού περιλαμβάνει την ανάλυση του τρόπου με τον οποίο η πατριαρχία επανακτά τη γυναικεία επιθυμία για αλληλεγγύη, εγγύτητα, πάθος, άρνηση, για την περίσταση, ως εδραίωση της φαλλικής εξουσίας και της συσσώρευσης του κεφαλαίου.

Ποια δεν θα κατέληγε σ’ αυτό το συμπέρασμα: η πατριαρχία κι ο καπιταλισμός εμποδίζουν κάθε δυνατότητα να αγαπήσεις με έναν τρόπο που να σε απελευθερώνει από τη λογική του ζευγαριού ή την ίδια σου την καταπίεση. Η απελευθέρωση του έρωτα περιλαμβάνει την κατάργηση της πατριαρχίας και του καπιταλισμού. Καμιά δεν μπορεί να επιλέξει τη συμμετοχή ή την αποχή από αυτές τις δομικές σχέσεις, κι ο αγώνας εναντίον τους θα αποτελέσει ένα συλλογικό, ιστορικό εγχείρημα.

Σ’ αυτό τον θλιβερό, θνησιγενή κόσμο, έχουμε πράγματι αισθήματα. Μερικές φορές κοιτάμε κάποιον και σκεφτόμαστε ότι τον έχουμε ερωτευτεί. Πρέπει να συνθλίψουμε τη ψευδαίσθηση ότι το ρομάντζο αποτελεί, ή θα αποτελέσει, τη λεωφόρο προς την απελευθέρωση. Πρέπει να απεκδυθούμε τις ρομαντικές σχέσεις ως μέσο με το οποίο ενδεχομένως να αποκτήσουμε πρόσβαση σε έναν καλύτερο κόσμο απ’ αυτόν. Συνειδητοποιώντας πως οι οικονομίες και οι συμβάσεις τους αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της συνεχιζόμενης ήπιας καταστροφής των ζωών μας, θα αφήσουμε πίσω μας όλα τα έως τώρα υπάρχοντα ζευγάρια. Καινούργιες και πιθανώς άγνωστες μορφές φεμινιστικής οργάνωσης εμφανίζονται ως το μόνο δυνατό σύνορο της αγάπης.

Προς όσες έχουν αποδεχτεί την μορφή-ζευγάρι ως απάτη, ως ανίκανη να επιτρέψει την κυκλοφορία της επιθυμίας, του πολέμου, του παιχνιδιού, κάνουμε τις ακόλουθες συστάσεις. Μην διαπράξετε σφάλμα: δεν υπερασπιζόμαστε μια υποκουλτουριάρικη, ατομικιστική, life-style ή βολονταριστική απάντηση στη μορφή-ζευγάρι, ούτε κατηγορούμε τις γυναίκες που πρέπει να παραμείνουν σε ζευγάρια για την υλική τους επιβίωση. Είμαστε, ωστόσο, δεσμευμένες στο πράττειν. Αυτές ίσως αποτελέσουν κάποιες από τις μορφές που θα πάρει ο αγώνας ενάντια στο ζευγάρι, συμπίπτοντας με ένα ευρύτερο κίνημα προς την κατάργηση των εαυτών μας ως γυναικών.

Ρίξτε εμμηνορροϊκό αίμα στα νυφικά. Στείλτε τίγρεις στα πάρτυ αρραβώνων.

Κάντε έρωτα. Τα πάντα μπορούν να είναι σεξ. Το σώμα είναι πλούσιο και πολυποίκιλο σε μέλη κι αισθήσεις. Τόσες πολλές εκστάσεις μένουν ακόμη να γίνουν αισθητές. Ξεφύγετε από τη γενετήσια οργάνωση της «σεξουαλικότητας».

Σπάστε τα ζευγάρια, όπως το περιγράφει η Solanas: «To SCUM θα σπάσει τα ζευγάρια – εισβάλλετε ανάμεσα σε ανάμικτα (άντρας-γυναίκα) ζευγάρια, όπου κι αν βρίσκονται, και σπρώξτε τον έναν μακρυά από τον άλλον»[5].

Απελευθερωθείτε από τη λαβή των μπράτσων του ζευγαριού (δηλαδή, την ερωτική φυλακή). Βγείτε από την εξώπορτα και αναμειχθείτε με το πλήθος. Βγείτε με φυτά και ζώα. Πηγαίντε στο διάστημα. Αντικαταστήστε τη δυάδα, το ζευγάρι, τα δύο μισά που αποτελούν όλο με τρίτους, τέταρτους, νιοστούς όχι-απαραίτητα-ανθρώπινους όρους: Οι τρεις τους κι αυτή η αγέλη λύκων κι αυτός ο θάμνος! η κομμούνα! το χιόνι! τα φλιτζάνια του τσαγιού! τα μαχαίρια! τα πλάσματα!

Ανατινάξτε τα περιεχόμενα του εραστή: Δεν ήθελα καθεαυτό να σε φιλήσω. Ήθελα τα πάντα για τα οποία υπήρξες η είσοδος: η μυρωδιά των πούρων, οι πύλες της πόλης που ανοίγουν για εμένα, το ινδικό φαγητό, το σπίτι της θείας σου στην εξοχή, η αίσθηση ότι μπορούσα να περπατάω με τα μάτια κλειστά και τίποτα δεν θα με τραυμάτιζε.

Βγείτε έξω για αντιελκυστικούς περιπάτους, μια αδιάφορη πλεύση που να δονείται απ’ τα πάντα πέρα από το σεξ. Ή όπως το έγραψε ο Γκυ Οκενγκέμ, «…αν φεύγω απ’ το σπίτι μου κάθε βράδυ για να βρω έναν άλλο queer σεργιανίζοντας στα μέρη όπου αράζουν κι άλλοι queer, δεν είμαι τίποτα παρά ένας προλετάριος της επιθυμίας μου, ο οποίος δεν απολαμβάνει πια τον αέρα ή τη γη, και του οποίου ο μαζοχισμός έχει υποβαθμιστεί σε μια γραμμή συναρμολόγησης. Σε όλη μου τη ζωή, έχω γνωρίσει πραγματικά μόνο αυτό που δεν προσπαθούσα να αποπλανήσω»[6].

Αναζωογονήστε άλλους τρόπους κοινωνικής οργάνωσης με αγάπη κι ερωτισμό. Κάντε ένα σεμινάριο, μια ομάδα ανάγνωσης, ένα πολιτικό κόμμα, μια συμμορία, έναν βραχόκηπο περισσότερο ικανοποιητικό απ’ ό,τι θα μπορούσαν ποτέ να είναι δύο άτομα σ’ ένα κρεβάτι. Αγαπήστε με τέτοιο τρόπο σαν «να εξοντώνετε τις φθαρμένες, νευρωτικές κι εγωιστικές κατηγορίες του υποκειμένου και του αντικειμένου», όπως προτείνει ο Mario Mieli[7].

Διερευνήστε και αμφισβητήστε τους τρόπους με τους οποίους η λογική του ζευγαριού δομεί τις οικογένειες. Αναθεωρήστε τα όρια της οικογένειας και ποιους επισκεπτόμαστε στις διακοπές. Επανεξετάστε τους κοινωνικούς δεσμούς έξω από τον δεσμό του ζευγαριού, τους δεσμούς αίματος, τους νομικούς δεσμούς.

Φτιάξε αυτόνομους φεμινιστικούς χώρους όπου οι γυναίκες παράγουν τη δική τους πράξη και λόγο. Εξορίστε τη μεσολάβηση των σχέσεων μεταξύ γυναικών από τους άντρες. Αποτρέψτε μια και μόνη σχέση να αλλοτριωθεί από τις διαδικασίες που συνεισφέρουν στην απελευθέρωση και την κατάργηση του καπιταλισμού και της πατριαρχίας. Μην αφήσετε κανέναν μεμονωμένο δεσμό να σταθεί στον δρόμο της φιλίας, της οργάνωσης και της ανάπτυξης των ταξικών συμφερόντων.

Κάνε κατανοητή τη κίνηση της ιστορίας και το επαναστατικό πράττειν ως τη μόνη δυνατή ερωτική ιστορία.

Δεν θρηνούμε την αποσύνθεση της μορφής-ζευγάρι. Θέλουμε να τη σκεφτόμαστε ως ευλογία, ως δώρο από το μέλλον. Θεωρούμε την κατάργηση του γκόμενου και του συζύγου ως τμήμα του ιστορικού κινήματος που θα υπερβεί τον καπιταλισμό και την πατριαρχία. Όπως έχει γράψει η συντρόφισσα Ντομινίκ Καραμαζώφ, ο αστερισμός των κοινωνικών σχέσεων μετά τον καπιταλισμό θα πάρει έναν δραστικά διαφορετικό χαρακτήρα: «Καθώς ο κομμουνισμός γενικεύει την ελεύθερη πρόσβαση στα αγαθά, και μεταξύ άλλων μετασχηματίζει κι αυξάνει τον διαθέσιμο για ζωή χώρο, καταστρέφει τα θεμέλια και την οικονομική λειτουργία της οικογένειας. Επίσης, καθώς αποτελεί την πραγματοποίηση της ανθρώπινης κοινότητας, καταστρέφει την ανάγκη για εύρεση ενός καταφυγίου εντός εκείνης της κοινότητας»[8]. Ως ιστορικώς οριοθετημένη σχέση, οι εσωτερικές αντιφάσεις της μορφής-ζευγάρι μια μέρα θα φτάσουν στην κατάληξή τους, κι ο έρωτας δεν θα γνωρίζει πλέον την εδαφικότητα των υποσχέσεων, του φύλου ή του αντικειμένου. Μαζί με τους αγώνες μας στους δρόμους και στα τυπογραφικά πιεστήρια, ανοίγουμε ένα επιπλέον μέτωπο ενάντια στο ζευγάρι. Ο φεμινιστικός αγώνας παραμένει ένας πάντα γοητευτικός ορίζοντας μπροστά μας.

Έζωσα το αγόρι μου με αυτοσχέδια εκρηκτικά και το ανατίναξα. Οι σάρκες του απλώθηκαν παντού. Το ίδιο κι η τρυφερότητά μου. Βαρέθηκα τον έρωτα. Ας ερωτευτούμε την πολιτική."

 

Είχες ανεβάσει στο παρελθόν ένα κείμενο, και σου είχα πει ότι είναι ο καλύτερος υπερασπιστής της αντιθέτου θέσεως από αυτό που υποστηρίζει.
Το ίδιο θα πω και τώρα.
Επίσης, αν δεν με απατά η μνήμη, είχες χρησιμοποιήσει σε έτερη ανάρτηση, την εκπληκτική δήλωση Χατζηδάκη για το πρόσωπο του τέρατος.
Πες μου φίλτατε @Iagos το κείμενο αυτό, δεν σε τρομάζει? Δεν είναι απλά και μόνο ένας τερατόμορφος Ιανός?
Αυτή η γαμημένη η πατριαρχία, έτσι όπως εξορκίζεται στο κείμενο, δεν σου θυμίζει κείμενα εμφυλιακά για τον εξ Ανατολών κομμουνιστικό κίνδυνο?
Πες μου, αν διάβαζε η Francoise Sagan την φράση :" Σ’ αυτό τον θλιβερό, θνησιγενή κόσμο, έχουμε πράγματι αισθήματα. Μερικές φορές κοιτάμε κάποιον και σκεφτόμαστε ότι τον έχουμε ερωτευτεί. Πρέπει να συνθλίψουμε τη ψευδαίσθηση ότι το ρομάντζο αποτελεί, ή θα αποτελέσει, τη λεωφόρο προς την απελευθέρωση. Πρέπει να απεκδυθούμε τις ρομαντικές σχέσεις ως μέσο με το οποίο ενδεχομένως να αποκτήσουμε πρόσβαση σε έναν καλύτερο κόσμο απ’ αυτόν", πώς θα ένοιωθε ως φεμινίστρια?..... Γάμησε το φεμινίστρια. Πώς θα ένοιωθε ως η Γυναίκα με έντονες bdsm/λιμπερτίνικες τάσεις συγγραφέας του "Καλημέρα θλίψη"?
Πες μου, πόσο αλλοτροιωμένοι από τον καπιταλισμό και την πατριαρχία ήταν ο Μπελογιάννης και η Έλλη Παππά?

Σχώρα με, αλλά το κείμενο όζει ανοργασμικότητας.

 

Φίλτατε @Marqui ευχαριστώ που μπήκατε στον κόπο να γράψετε.

Θυμάμαι πολύ καλά τι είχατε γράψει στο παρελθόν και χαίρομαι που επαναλαμβάνεστε.

Δεν έχω καμία πρόθεση να υπερασπιστώ ένα κείμενο που δεν είναι δικό μου.

Κατανοώ απόλυτα τι προσπαθείτε να πείτε.

Το κείμενο όμως είναι μηδενιστικό. Έχει δηλαδή μια στάση που το χαρακτηρίζει. Αλλιώς θα ήταν επί παραδείγματι αν ήταν σουρεαλιστικό ή ρομαντικό.

Αυτό σας διέφυγε.

Δείτε το μέσα από αυτό το πρίσμα και έξυπνος άνθρωπος είστε θα καταλάβετε.

Το ανέβασα θεωρώντας πως δεν είναι πρόβλημα να ακούγονται και αυτές οι απόψεις.

Ο μηδενισμός δεν είναι δαίμονας.

Ο φασισμός είναι.

Μην μπερδεύεστε.

Δεν θεώρησα ως αναγνώστης του κείμενου ότι διαβάζω την επιτομή της φιλοσοφικής ή πολιτικής σκέψης.

Γνωρίζω πολύ καλά τι ανέβασα.

Το κείμενο όμως ως μηδενιστικό έχει κάτι από κάτω που, όσο και αν δεν το βλέπετε ή εθελοτυφλείτε να το δείτε, διεγείρει.

Τώρα αν ο μηδενισμός ως σύστημα σκέψης δεν σας ταιριάζει είναι άλλου παπά το ευαγγέλιο και ανοίγει μια άλλη συζήτηση.

Να είστε γερός.

Iagos

 

Δεν συμφωνώ με την άποψη περί ανοργασμικότητας του κειμένου, το αντίθετο μάλιστα, ένιωσα ότι το κείμενο διευρύνει- ανοίγει τον γυναικείο οργασμό και σε άλλα επίπεδα.

Μπορεί να είμαι και εγώ μηδενίστρια, είδα ένα κείμενο που περιγράφει ακριβώς τις σκέψεις μου και όλα όσα νιώθω σε σχέση με την κοινωνία που ζω.

Χωρίς τις πολιτικές προεκτάσεις, μάλλον οι γνήσιοι μηδενιστές δεν μπορούμε να διαμορφώσουμε πολιτική ταυτότητα... ή έχουμε διαμορφώσει την πιο υγιή πολιτική ταυτότητα .. αλλά δεν έχει καμία σημασία αυτό σε σχέση με το όλο ζήτημα. Είτε είσαι μηδενιστής, είτε αριστερός ,δεξιός ,Γκόρτζος, πέρα- δώθε- κείθε Παναγιά, η μεγάλη αλήθεια είναι ότι το στερεότυπο "ζευγάρι" έχει διαλύσει την φυσική ελευθερία του ανθρώπου.. δεν λέω μόνο της γυναίκας διότι ο ψυχαναγκασμός των στερεοτύπων, θεωρώ ότι βασανίζει κάθε άνθρωπο ασχέτως φύλλου.
Αλλά όσον αφορά την θέση της γυναίκας, στην ψωροκώσταινα εν έτη 2017 και ειδικότερα στα λαϊκά στρώματα, από οπού (περήφανα) προέρχομαι .. το κείμενο είναι ακριβές to the point.

Όπως το κατάλαβα εγώ δεν λέει ακριβώς "απεταξάμην" τον ρομαντισμό, προτείνει να τον εξελίξουμε να τον ελευθερώσουμε από τα στερεότυπα και μαζί με αυτόν να εξελιχτούμε και να ελευθερωθούμε και εμείς, ατομικά και κοινωνικά, προς έναν ρομαντισμό που θα είναι προέκταση της όλης μας ύπαρξης σε κάθε δραστηριότητα, αντί να τον εγκλωβίζουμε σε ένα άλλο πρόσωπο,να γίνει ..ζωή!
Τώρα αν αυτό γίνεται ζωή για κάποιους μέσα από πολιτική ή φεμινισμό ή βδσμ ή κηπουρική ..είναι άλλο θέμα. Αρκεί να λειτουργεί και να μην περιορίζει.

 

Αξιόλογο το κείμενο που αναρτήθηκε παρά τα αντίθετα σχόλια.

Επίσης και επίκαιρο, διότι σήμερα το 50% των νέων γάμων οδηγεί σε διαζύγιο.

Επίσης πολλά από αυτά τα ζευγάρια έχουν κάνει παιδιά, και αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν με θετό πατέρα.

Μήπως το ζευγάρι έχει ήδη τελειώσει ?

Υπάρχει ανισότητα μεταξύ άντρα και γυναίκας σήμερα ?

Οι ίδιες οι γυναίκες λένε πως για να επιτευχθεί η ισότητα θα πρέπει να υπάρξει κοινωνική μέριμνα για την ανατροφή του παιδιού, με αντίστοιχες υποδομές (παιδικοί σταθμοί, καλύτερα σχολεία κλπ.),η εργασία της γυναίκας στο σπίτι να αμείβεται ειδικά όταν δεν εργάζεται, να μην είναι ο σύζυγος ο «εργοδότης» (ότι μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο) ,και άλλα μέτρα.

Ενδιαφέρον είναι να δούμε πως στη Γερμανία, οι γυναίκες για να καλύψουν την απώλεια σε όρους ανταγωνισμού που υφίστανται στην αγορά εργασίας, διότι για ένα μεγάλο διάστημα ως μητέρες απέχουν, φροντίζουν να παίρνουν έναν μεταπτυχιακό τίτλο, ένα επιπλέον πτυχίο, πολλές φορές με φοιτητικό δάνειο που πληρώνουν αργότερα σαν εργαζόμενες, θυσιάζοντας βέβαια και ένα κομμάτι της προσωπικής τους ζωής στα καλύτερά τους χρόνια.

Υπάρχει ένας τρόπος σκέψης που θεωρεί ότι το εποικοδόμημα της κοινωνίας (ιδέες, συνήθειες, κοινωνικές συμπεριφορές) εκφράζει αυτό που συμβαίνει στην οικονομική βάση της κοινωνίας.

Όλα τα παραπάνω μας οδηγούν αναπόφευκτα στο συμπέρασμα ότι για την ισότητα της γυναίκας χρειάζεται να γίνει μία σημαντική μεταφορά οικονομικών πόρων σε μία σημαντική λειτουργία, την αναπαραγωγή της ανθρώπινης κοινωνίας, από άλλες λειτουργίες λιγότερο σημαντικές.

Πόσο σημαντική είναι όμως η αναπαραγωγή της κοινωνίας στο καπιταλιστικό δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό ?

Π.χ ένα πρόβλημα γήρανσης του ελληνικού πληθυσμού το λύσαμε με εισαγωγή έτοιμου εργατικού δυναμικού (που δεν χρειάστηκε να το μεγαλώσουμε εδώ στην Ελλάδα, πληρώνοντας τα δέοντα).

Η συνθήκη του Μάαστριχτ το έθεσε ξεκάθαρα, ελεύθερη μετακίνηση εργατικού δυναμικού.

Μάλιστα η κυρία Μέρκελ πρότεινε κιόλας στους έλληνες άνεργους νέους να βρουν δουλεία εκτός Ελλάδος.

Εισαγωγές – Εξαγωγές ανθρώπων δηλαδή, γιατί εάν το κεφάλαιο με μόνο κριτήριο την μεγιστοποίηση του κέρδους, διάλεξε την άλφα χώρα να επενδύσει, ας γίνει ο άνθρωπος η ουρά της κερδοσκοπίας και να πάει εκεί να βρει δουλειά.

Άλλωστε με τα σημερινά μεροκάματα δεν νομίζω ένα ζευγάρι να μπορέσει να κάνει παιδιά, καλά – καλά, δεν μπορεί να παντρευτεί, και τα πρόσωπα ζουν με τους γονείς τους.

Μήπως έχει ήδη ελαφρυνθεί προς χάριν του Κεφαλαίου το μεροκάματο, από το υψηλό κόστος ανατροφής των παιδιών, ώστε να γίνει πιο ανταγωνιστικό, και να προσελκύσει περισσότερες επενδύσεις ?

Είναι φρικιαστικό το κείμενο ?

Είναι και για όλα τα παραπάνω πρέπει να είναι.

Μήπως μας πειράζουν οι κραυγές του θύματος ?

Μήπως θα έπρεπε να κάνει ορθοφωνία και σολφέζ για να κραυγάζει πιο αισθησιακά ?

Μήπως μας ξυπνούν από κάποιο λήθαργο ?

Είναι επίσης μηδενιστικό ? δηλαδή χρειάζεται να είσαι μηδενιστής για να απαξιώσεις ένα ήδη ηθικά απαξιωμένο κοινωνικό σύστημα ?

Δεν το νομίζω.

 

Ούτε και εγώ το νομίζω...

Όμως σε ένα οικοδόμημα που έχει φθαρεί και μπάζει πλέον από παντού τι να σου κάνουν τα μερεμέτια...

Μήπως να το γκρεμίσουμε ολοσχερώς, να μηδενίσουμε την ύπαρξη του και να ξεκινήσουμε να το χτίζουμε εξ αρχής χρησιμοποιώντας τα ήδη υπάρχοντα υλικά που μας χρειάζονται αλλά ταυτόχρονα προσθέτοντας και πολλά φρέσκα και καινούρια υλικά;

Εκεί εντοπίζω την αξία της μηδενιστικής σκέψης..

Εκεί που οι υπόλοιποι λένε "Είστε τρελοί; Θέλετε να γκρεμίσετε το σπίτι των προγόνων σας;" η απάντηση ενός μηδενιστή είναι σαφέστατη "όσο και να το μπαλώνεις, έχει τελειώσει πλέον η αποστολή του"

Η μορφή "ζευγάρι" έχει επιτελέσει πλέον τον ρόλο της.

Δεν έχει να δώσει άλλο.

Έχει πεθάνει και αρνούμαστε να το συνειδητοποιήσουμε για να πάμε ένα βήμα παρακάτω.

Κρατώ τον όρο μηδενιστικό για τις ανάγκες της συζήτησης εδώ...

Αγαπητέ @Master1232015 ευχαριστώ για την τοποθέτηση.

Την βρίσκω εξαιρετική.

@rea.. έγραψες......

 

Γι' άλλη μια φορά σκέφτηκα, να γράψω δυο λόγια, να μην τα γράψω. Αφού είναι γνωστή τόσο σε μένα, όσο και στον νηματοθέτη η εκ διαμέτρου αντίθετη θέαση μας κάποιων πραγμάτων ( όπως και η ηλεκτρονική μας "αντιπάθεια" ). Αλλά το κείμενο που παρατέθηκε, ήταν - για τα γούστα μου - όντως διασκεδαστικό. Αφού ανήκει - πάντα για τα δικά μου κριτήρια/"μάτια" - σε κείνη την συνομοταξία των αυτοαναιρούμενων/αυτακυρωμένων χειμάρρων σκέψεως ή εκφράσεως της ( που δεν συμβαδίζουν πάντα, αλλά δεν έχω την κρυστάλλινη σφαίρα για ν' αποφανθώ επί τούτου με σιγουριά ).

Τουτέστιν, χρησιμοποιεί την κλασική ρητορική του αφορισμού με μια αρκετά δυνατή essence από γλαφυρότητες, αόρατους εχθρούς και συντροφικά κελεύσματα, που σε μένα - ξανά, αφού μόνο για την "αφεντομουτσουνάρα" μου μπορώ να μιλήσω -, κάνει λίγο από καθοδηγητή/"δάσκαλο"/"επαναστάτη" με ή δίχως αιτία. Δηλαδή, κραυγές του καναπέ ή καλύτερα της εύκολης πένας μην και καταφέρει να νομιμοποιήσει τα όποια γούστα ή τις ανάγκες της δια μέσω του όποιου "ακροατηρίου" της. Το ζευγάρι έχει πεθάνει, το ζευγάρι είναι άλλη μια φόρμα τυραννίας του καπιταλισμού, όλες οι γυναίκες υπάρχουν μονάχα σαν βρεθούν κάτω/πίσω ( άϊντε και δίπλα, μετά προϋποθέσεων πάντα ) απ' έναν άντρα.
Κομμουνισμός, κολεκτίβες, πηδηχτείτε μ' έπιπλα, ο γάμος είναι ραδιενεργός και ταφόπλακα του έρωτα ( τα ζευγάρια το νεκροταφείο του ).

"Ελεύθερη" άποψη με τανάλιες, τροχούς και λοιπά έμορφα εργαλεία, για να βάλουμε στο κρεβατάκι του "οδοντίατρου" όσους "καταπιεσμένους/κοιμισμένους", γουστάρουν να είναι ζευγαρωμένοι. Η φόρμα/μόδα ζευγάρι μάλλον είναι ακόμη η επικρατούσα, ίσως σε 40-50 χρόνια από σήμερα να είναι η επικρατούσα φόρμα τα πολυερωτικά σχήματα.
Και ίσως τότε, κάποιοι/ες να εξαπολύουν μύδρους κατά της και να την σκιαγραφούν σαν άλλο ένα όχημα κάποιου άλλου τυραννικού ή "τυραννικού" συστήματος ( μπορεί ακόμη και του καπιταλισμού ).

"Ελεύθερη" σκέψη που πιστεύει, ότι έχει το δικαίωμα να επιβάλει στον/στην οποιονδήποτε/οποιαδήποτε το αν και πως να ερωτευτεί καθώς και το που να πνίξει/εγκλωβίσει/δώσει αναπνοή στον έρωτα του/της. Υπάρχει μια - ξανά ίσως - λεπτή γραμμή η οποία αν ξεπεραστεί, ακόμη και το πιο μεστό λογικό απόσταγμα ( δλδ προϊόν της όποιας ανθρώπινης νόησης ) καταλήγει εγκεφαλικό άζωτο παρά οξυγόνο. Και αντί να φωτίσει τα σκοτάδια που θα ήθελε να καταπολεμήσει, τα κάνει πιο πυκνά.

Αυτά και με ειλικρινή σεβασμό ( που όποιος/α θέλει, δεν πιστεύει ) στις απόψεις όλων εκτός της Κυρίας/Δεσποινίδος που εκπόνησε αυτό το συνονθύλευμα.
Η πένα της οποίας σε μένα τουλάχιστον προξενεί στο τέλος "θλίψη" και όχι διασκέδαση. Καλή σας συνέχεια  

 

Παρακαλώ όχι εδώ...

Δεν επιθυμώ να συμμετέχετε σε νήματα μου...

Σεβαστείτε το και διαγράψτε το μήνυμα σας...

Αν δεν το κάνετε παρακαλώ τους διαχειριστές να κλειδώσουν το νήμα...

 

Προσπαθώντας να διαβάσω το κείμενο, μου δημιουργήθηκαν πλείστοι όσοι συνειρμοί.
Καταγράφω κάποιους, έτσι για το καλό της συζήτησης.

Υπήρξαν κινήματα και φιλοσοφικές απόψεις, που διατύπωσαν πολύ εντονότερες θέσεις και κράτησαν πολύ πιο ριζοσπαστικές στάσεις ζωής, από αυτές του συγκεκριμένου κειμένου που μας απασχολεί.

Το «κίνημα» των Γνωστικών στους ελληνιστικούς και παλαιοχριστιανικούς χρόνους, όχι μόνο επιδίωξε την ριζοσπαστική αποδήμηση της έννοιας του ζευγαριού, αλλά κόντεψε αποδομήσεις και την έννοια του ατόμου (προσώπου).

Ορισμένες μάλιστα ομάδες «γνωστικών» έφτασαν να πρεσβεύουν στην αποποίηση της διαιώνισης του είδους.

Από άλλη σκοπιά οι Λιμπερτίνοι διατύπωσαν εξόχως ριζοσπαστικότερες απόψεις από αυτές του κειμένου με εξάρχουσα σκέψη, αυτήν του Ντε Σαντ.

Το συγκεκριμένο κείμενο με τρόπο «παραληρηματικό» εισάγει στην χορεία του ριζοσπαστισμού, την έννοια του φεμινισμού και της ηδονής που προκαλείται από την ενασχόληση με την πολιτική.

Το σύνθημα και μόνο «Βαρέθηκα τον έρωτα. Ας ερωτευτούμε την πολιτική». κατατάσσει το πόνημα, για τα δικά μου κριτήρια, στα απεχθή κείμενα.

 

Κατανοητό..

Αλλά για την συζήτηση θα παρακαλούσα να μην μείνουμε εκεί..

Στην κριτική του κειμένου δηλαδή και μόνο σε αυτή....

Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον για την καλή και αγαστή συνέχεια της συζήτησης να παραθέσετε τα κείμενα των ¨Γνωστικών" ή όποια άλλα εσείς θεωρείτε ριζοσπαστικά και καθόλου απεχθή έτσι ώστε να ενημερωθούν καλύτερα τα μέλη που ενδιαφέρονται...

Μόνο έτσι κατανοώ έναν γόνιμο και δημιουργικό διάλογο...

Παρακαλώ ας μην μείνουμε σε όσα θεωρούμε απεχθή απλά και μόνο κριτικάροντας την σκέψη ενός ανθρώπου αλλά ας εμβαθύνουμε στον διάλογο..

Ας δούμε δηλαδή το παραπάνω κείμενο ως εφαλτήριο..

Ήδη οι συνειρμοί που σας δημιούργησε το παραπάνω κείμενο αγαπητέ @espimain να βοηθήσουν...

Σας ευχαριστώ

Με εκτίμηση και το εννοώ

Iagos

 

Θα επιδιώξω μια σταχυολόγηση κάποιων κειμένων.
Τονίζω πάντως ότι την απέχθεια μου την προκάλεσε το "Ας ερωτευτούμε την πολιτική"
 

 

Κάποια στατιστικά για το μοντέλο του ζευγαριού και της οικογένειας.

- Το 38% των πρώτων γάμων αποτυχαίνει

- Το 79% των αποτυχημένων ξαναπαντρεύονται

- Το 44% αποτυχαίνουν πάλι

- Το 15% όλων των γεννήσεων είναι εξώγαμα

- Το 50% γεννιούνται από έφηβους

- Το 40% των παιδιών μεγαλώνουν με ένα γονέα

- Το 15-20% των γονέων κακομεταχειρίζονται τα παιδιά τους

Κακομεταχείριση παιδιών - Ο αριθμός 1 δολοφόνος σε παιδιά κάτω των 5 χρονών

• Αυτοκτονία είναι ο αριθμός 2 φονιάς των νέων

• Το οικογενειακό περιβάλλον είναι το πιο επικίνδυνο μέρος

• Κάθε χρόνο αναφέρονται 65 περιπτώσεις παιδιών που βασανίζονται μέχρι θανάτου

- 30% των οικογενειών κάποια στιγμή στην ζωή τους θα βιώσουν καταστάσεις οικογενειακής βίας.

- 20% όλων των θανάτων που καταγράφονται στην αστυνομία είναι εξαιτίας οικογενειακής βίας

- Διαζύγια στα αστικά κέντρα 1:3, στη επαρχία 1:2

Το παρόν νήμα έχει σκοπό τον προβληματισμό μας και νομίζω ότι υπάρχουν όλα τα δεδεμένα γιά έναν τέτοιο προβληματισμό και το κείμενο είναι στη σωστή κατεύθυνση.