Εργασία και "χαρά"

Προσπαθούσα να το παλέψω "ό,τι και να συνέβαινε". Ο Αφέντης γνωρίζει με ακρίβεια και με λεπτομέρειες όπως τις απαιτεί, τι συμβαίνει στην καθημερινότητά μου αλλά εγώ προσπαθούσα να το παλέψω. Μέχρι που ο Αφέντης αγανάκτισε. Μου είπε τουλάχιστον πέντε φορές ότι δεν θέλει από μένα να τον υπηρετώ α) όταν είμαι άρρωστη με πυρετό, β) όταν έχω υποχρεώσεις για τις οποίες δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά και γ) όταν απλά δεν θέλω. Χρειάστηκε να το γράψει με κεφαλαία για να αρχίσω να το αποδέχομαι γιατί από μόνη μου το να κάνω πίσω στα καθήκοντά μου σήμαινε αυτοαναίρεσή μου ως σκλάβα και δεν το άντεχα. Στο παρελθόν είχα κάψει τον θυρεοειδή μου με αυτό το κόλλημα και όταν η κατάσταση είχε παραγίνει απλά είχα αυτοαναφλεχτεί και είχα ζητήσει ρηλήζ και μετά δούλευα σαν παλαβωμένο σκυλί για να ξεχάσω ότι είχα μείνει αδέσποτη.

Τελικά ο Αφέντης μου έδωσε συγκεκριμένες οδηγίες γενικής εφαρμογής για να μην τρελαίνομαι. Πώς θα χειρίζομαι την καθημερινότητά μου. Η υπηρεσία προς τον ίδιο είναι πάντα η εστία μου στην ψυχή μου και θέλω να μην τον απογοητεύω ποτέ, ιδίως με το θέμα της απροθυμίας έχω μεγάλο πρόβλημα, δεν μπορώ ποτέ να παραδεχτώ απροθυμία.

Στο τέλος του 2016 είχα τόσο πολύ στραγγίξει ενεργειακά από αυτά που απαιτούσαν την προσοχή μου και δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά, που σκεφτήκαμε σοβαρά να αρχίσω να βλέπω "ψυ" γιατί τα πάντα με στεναχωρούσαν και δεν έβλεπα σκοπό σε τίποτα. Είχα χαρεί πάρα πολύ με ένα φάρμακο που είχα πάρει για άλλο σκοπό με ήπια αντικαταθλιπτική δράση όμως που με έκανε για πρώτη φορά στη ζωή μου να μη νοιάζομαι για διάφορα πράγματα στη δουλειά. Αλλά ξεκουράστηκα, αλλάξαμε κάποια πράγματα στη ζωή μου και τώρα είναι όλα ο.κ. και δεν φαίνεται να χρειάζεται κανένας "ψυ". Ήταν όμως παλαβά δύσκολο να μάθω να λέω "όχι" με τρόπο που να μη με εκθέτει. Όχι στον Αφέντη, οπουδήποτε αλλού.

Μπα, παίζουν ρόλο και τα σεμινάρια που σε στέλνουν οι ανώτεροί σου. Πέρα από την πλάκα, αυτή είναι η συνταγή, απλά πρέπει να λαμβάνεται υπόψη ο πανίσχυρος παράγων "κόπωση" και βέβαια ότι στην κορυφή θέλουν να φτάσουν και όλοι οι άλλοι.

 

Οι παράμετροι της καθημερινότητας μικρή έως ντιπ-ελάχιστη σχέση έχουν με οτιδήποτε ντιες/εμες, καταπώς το βλέπω το πράμα...
Ένεκα όμως που ως παραμέτρους (και ουχί παράμετρες) τις τρώμε στη μάπα μέρα μπαίνει-μέρα βγαίνει, λογικό είναι να μας ζορίζουνε...
Μέχρι να βρούμε τα γιατί και τα πώς σε κάθε είδους σχέση, το ντιες/εμες εν προκειμένω απλά λειτουργεί ως φερετζές ή ως ένα κάποιο οπτικό φίλτρο...
Για να τα βρούμε περνάει πολύς χρόνος. Συνήθως τα πράματα έχουν "λήξει" πιο πριν...
Τα "ληγμένα" τα κουβαλάμε στην επόμενη σχέση ως "σοφία" (ντυ κωλ συνήθως) και ξανά μανά κι από την αρχή...
Τα γιατί και τα πώς του καθενού ως μεμονωμένες αντιλήψεις μικρή σημασία έχουν...
Παρεκτός κι αν πλέκει πουλοβεράκι στην πάρτη του, που έτσι κι αλλιώς δεν ενδιαφέρει...
Πιστεύω πως ένας Ασκητής θα μπορούσε να πει αξιομνημόνευτες γλυκοειοπωμένες, βαθυστόχαστες παπάρες επί του θέματος κάνοντας πολλά στόματα να ανοίξουν μη λέγοντας τίποτε επί της ουσίας...
Από τη στιγμή που, εν προκειμένω, το ηγούμενο παιδί αναλαμβάνει κάποιο ακόλουθο παιδί, το να υπονομεύει/καταρρακώνει την δυνατότητα του ακόλουθου στο "λάθος-και-δοκιμή", το μόνο που κάνει είναι να καταθέτει και να κεφαλαιοποιεί την δική του ανασφάλεια ως κάλυμα/εξασφάλιση (collateral αν θέτε) στην δική του ύπαρξη για λόγους που δεν χρειάζονται καμμιά ερμηνεία, είναι πέραν του προφανούς...
Βεβαίως, υπάρχουν και τ' άλλα παιδιά...
Και ηγούμενα και ακόλουθα...Και δεν είναι αυτά που ΔΕΝ λειτουργούν όπως τα παραπάνω...
Ξέρετε, το διαφωνώ δεν σημαίνει συμφωνώ, το δεν μένω δεν σημαίνει φεύγω...
Βασανιστείτε, που λέει κι ο εκ Τασκένδης λαϊκός βάρδος κλπ κλπ...

 

Ενώ αντιλαμβάνομαι το common sense της πρότασης, με βασανίζει ιδιαίτερα η ιδέα να κάνω λαικ σε κάτι που έχει πει η Θατσερ  

Ευχαριστώ πολύ για την συνεισφορά.  

 

@yannouli νομίζω αυτό με την εμπιστοσύνη που ανέφερες ήταν κομβικό.

@gaby σε ευχαριστώ πολύ που τι μοιράστηκες αυτό.

@All

Και πάλι ευχαριστώ.

Καμία φορά λοιπόν όταν στρεσαρομαι πολύ λόγω δουλειάς (πολύ όμως όχι μαλακιες) μου λέει ο Κύριος "ναι αλλά ή εμένα θα υπηρετείς ή το άγχος σου".

Στην αρχή βέβαια που το άκουσα αυτό εντάξει ξέρετε τα κλασικά θιχτηκα λίγο σε φάση "μα δε με καταλαβαίνει " μπλα μπλα οκ το ξεπέρασα.

Μετά λοιπόν που έκατσα να σκεφτώ αυτή την πρόταση κανονικά και σκεπτόμενη και το "you cannot serve two masters" σκεφτόμουν πόσο δίκιο (πάλι για το θεό) έχει.

Το πρόβλημα δεν είναι η δουλειά ούτε η ποσότητα της δουλειάς, ούτε η αυξημένες ευθύνες ούτε τίποτα. Το πρόβλημα υπάρχει εάν και εφόσον χάνεται το φοκους. Νομίζω.

Νομίζω ότι όσο δουλειά και να υπάρχει όσο όσο οτιδήποτε, μετά από εκείνες τις 8, 10, 15 ώρες το φοκους πρέπει να γυρνάει στον Κ.

Βέβαια αντε να κλείσεις το κεφάλι σου και αντε να σταματήσεις τις σκέψεις σου και αντε να μην τσεκάρεις σαν ψυχαναγκαστικος τα μειλ σου (τυχαίο παράδειγμα #not) ...

Ίσως όμως και αυτό να είναι η πρόκληση. Ότι είσαι σε μια σχεση, δυναμική, συμφωνία όπως θέλετε πείτε το, όπου έχεις δώσει το λόγο σου ότι πριν από εσένα και πριν από όλα τα άλλα θα είναι ένας άλλος άνθρωπος.

Δεν τα λέω απαραίτητα σε κάποιον αυτά. Είναι απλά το updated version των σκέψεων μου πάνω στο ζήτημα.