Η Άλλη Όψη της ταπείνωσης

Η ταπείνωση και ο πόλεμος νεύρων διαφέρουν κατα τη γνώμη μου πολύ, ως προς την αφετηρία, τη μέθοδο και τα αποτελέσματά τους.

Για να ταπεινώσεις κάποιον θα πρέπει να γνωρίζεις ποιες ιδιότητές του γίνονται από εκείνον αντιληπτές ως ελαττώματα και να τις υπογραμμίσεις. Μπορείς να ταπεινώσεις μία όμορφη γυναίκα τονίζοντας πως είναι ευτραφής και γερασμένη, αν η ίδια έχει αναπτύξει συμπλέγματα αναφορικά με το βάρος και την ηλικία της.

Για να επιτεθείς στην ψυχική συγκρότηση κάποιου δεν χρειάζεται να τον γνωρίζεις. Το πόσο συγκροτημένος είναι αφορά μόνο στο χρόνο που θα χρειαστεί για να καταρρεύσει. Η επανάληψη μίας πληροφορίας που λαμβάνει, είναι κλασική μέθοδος επίθεσης. Είτε κλυδωνίζεται από τον άνεμο, είτε έχει παροιμιώδη ψυχραιμία, ο επαναλαμβανόμενος ήχος μίας βρύσης που στάζει αρκεί για να εξαθλιώσει ψυχικά οποιονδήποτε μη κωφό - σε πέντε λεπτά, σε πέντε μήνες, δεν έχει θεωρητικά σημασία, ο δέκτης θα σπάσει.
(Εννοείται πως μιλούμε για περιπτώσεις ανθρώπων που σου έχουν επιτρέψει την απαιτούμενη προσβασιμότητα εντός τους, σε διαφορετική περίπτωση, ένας ιδιαίτερα συγκροτημένος άνθρωπος θα σου επιτρέψει μονάχα να ματώνεις τις γροθίες σου χτυπώντας την πανοπλία του.)

[Για τους παραπάνω λόγους, δεν έχει νόημα αφενός να επιχειρήσεις να εξευτελίσεις άνθρωπο που δεν γνωρίζεις (δεν ξέρεις πού να επιτεθείς-κλασικό ατόπημα των κυρίαρχων σε νέες γνωριμίες), αφετέρου να επιδιώξεις επίθεση νεύρων σε άνθρωπο, στον οποίο δεν έχεις υψηλό βαθμό προσβασιμότητας (δεν έχεις εξασφαλίσει ότι θα ασχοληθεί μαζί σου).]

Με αυτό το σκεπτικό, φρονώ πως το παράδειγμα που ανέφερες με τη μάσκα, δεν είναι μέθοδος ταπείνωσης. Είναι η επανάληψη αυτή που θα σου προκαλέσει δυσφορία και όχι ο συμβολισμός της πράξης. Ομοίως αν ο κύριός σου σού αναφέρει σε τακτά χρονικά διαστήματα πως είσαι αλλήθωρη, δεν μπορεί να σε εξευτελίσει (στον καθρέπτη σου βλέπεις ξεκάθαρα τα ωραία συμμετρικά μπλε μάτια σου) αλλά μπορεί να κουράσει τα νεύρα σου τόσο πολύ ώστε κάποια στιγμή να απωλέσεις τη συγκρότησή σου (δεν μπορείς να τον ακούς συνέχεια, συνέχεια να δέχεσαι αυτή την πληροφορία, να την αναλύεις, να την απορρίπτεις ως άστοχη και να την αντιπαρέρχεσαι, δεν μπορείς να αντιπαρέρχεσαι και το κίνητρο της επανάληψής της, καθίσταται σαφές πώς προσπαθεί να σου επιτεθεί, και αυτή είναι ούτως ή αλλιώς μία πληροφορία που φέρει αρνητικό φορτίο).

ΥΓ. Ούτε η ταπείνωση, ούτε ο πόλεμος νεύρων αποτελούν κατ εμέ τιμωρία. Για τα δύο μπορώ να σκεφτώ ως κίνητρο την εκτόνωση του σαδισμού κάποιου σε συναισθηματικό επίπεδο, ενώ για το πρώτο πως ενδεχομένως να χρησιμοποιείται και επικουρικά από τον κυρίαρχο στην αποσαφήνιση, κατανόηση, αντιμετώπιση κάποιων συμπλεγμάτων του υποτακτικού από τον ίδιο. - Για το δε δεύτερο φρονώ πως με εξαίρεση την είσπραξη ευχαρίστησης από τον κυρίαρχο είναι μάλλον επιζήμιο. Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν εξωθούνται στα άκρα υιοθετούν αγενείς συμπεριφορές, που για κάθε νοήμονα άνθρωπο είναι προφανώς αποφευκτέες. Άλλοι δείχνουν να παραιτούνται από κάθε αντίσταση, αλλά εν προκειμένω οφείλει κανείς να διακρίνει στον άνθρωπό του τη διαφοροποίηση μεταξύ αύξησης υποτακτικότητας και συμπτωμάτων κατάθλιψης. Δεν βλέπω πως αφορά τελικά στο BDSM.

 

Η καθαρότητα της σκέψης σου μου κόβει πάντα την ανάσα αγαπητή Syrah. Και τα ποστ σου με έχουν βοηθήσει πολλές φορές όταν μπερδεύομαι.

Κλασσική μέθοδος, οποιαδήποτε γυναίκα άσκησε ποτέ το "ευγενές" σπορ του bitchiness το γνωρίζει αυτό. Επίσης όταν βαράς χτυπήματα κάτω από την ζώνη σε έναν άντρα, ελλείψει μυικής δύναμης, το κάνεις εκεί ακριβώς που πονάει περισσότερο. Στους πιο πολλούς είναι οι σεξουαλικές τους ικανότητες, γενικά ο ανδρισμός τους. Πάντως δεν απαιτεί σχεδόν καμία προσπάθεια να ανακαλύψεις αυτά που απασχολούν τον άλλον, συνήθως τα αναφέρουν μόνοι τους (λίγο καμουφλαρισμένα).

Δεν είναι απαραίτητο να ταπεινώσεις τον άλλον γνωρίζοντας ήδη αυτά που τον "πονούν". Μπορείς να κάνεις χίλια δυο πράγματα από την στιγμή που ανίχνευσες σωστά. Μπορείς να τον βοηθήσεις να τα ξεπεράσει ή μπορείς να τον χειριστείς. Αλλά αυτά είναι γνωστά.

Και γι αυτό, όπως λέω πάντα, η διαβρωτική παρουσία κάποιου (κάποιας για την ακρίβεια)είναι πολύ προτιμότερη από την κατά μέτωπο επίθεση σε ένα όν με άτρωτη πανοπλία.   Αν και εγώ δεν αναφέρομαι στην επίθεση (τι σουμπίτσα παθητικής ιδιοσυγκρασίας θα ήμουν) αλλά στο πλησίασμα.

Δανείστηκα το παράδειγμα από το ερωτικό κόμικ Μαρί Γκαμπριέλ στο Μοναστήρι. Οι καλόγριες στο μοναστήρι, για να την κάνουν να συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι μία όμορφη γυναίκα αλλά μία χριστιανή που παραστράτησε και που βρίσκεται στα χέρια τους για να τιμωρηθεί, την αναγκάζουν να βλέπει καθημερινά την ασχήμια της μέχρι να την εμπεδώσει. Νόμισα ότι την ταπείνωναν κάνοντάς την να χάσει την όμορφη εικόνα που είχε για τον εαυτό της. Εκ των έσω. Αντί να την πουν χοντρή και γριά, της έδειχναν μία κακάσχημη Μαρί Γκαμπριέλ στον καθρέφτη.

Νομίζω πως οι τιμωρίες είναι συνήθως σωματικές από ότι έχω διαβάσει. Αλλά κάποιοι είπαν ότι και η ταπείνωση μπορεί να είναι τιμωρία, απλά ότι είναι πολύ σκληρή. Χαίρομαι που δεν την θεωρείς τιμωρία. Θα ήσουν μάλλον τρομακτική στην επιβολή της. 

 

Αν έχεις ψήγματα υποξυφιλίας, με ευχαριστεί διπλά αυτή η δήλωση.  

Η σεξουαλικότητα είναι ένα ασφαλές πεδίο επίθεσης για κάθε άνθρωπο (όσοι είναι ανέραστοι ντρέπονται γι αυτό, και όσοι είναι υπέρ του σύνηθους προσανατολισμένοι στο σεξ, στατιστικά παρουσιάζουν προκλητική πολυπλοκότητα/διαστροφή), όπως και η φυσική κατάσταση (οι άνδρες συχνά έχουν συμπλέγματα αναφορικά με το μικρό ύψος τους, το μικρό μήκος του πέους, την απώλεια μαλλιών και τα φυσικά χαρακτηριστικά που ενδεχομένως παραπέμπουν περισσότερο σε γυναίκες όπως π.χ. συσσώρευση λίπους στους γλουτούς και γυναικομαστία), κ.α.. Η αποτελεσματικότητα όμως δεν εξασφαλίζεται από την πεπατημένη, χρειάζεται διερεύνηση προσανατολισμένη σε κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, και φυσικά άπτεται της αντίληψης του ενδιαφερόμενου το κατά πόσο θα καταφέρει να αποκωδικοποιήσει τα συμπλέγματα των άλλων όπως αυτά εκφράζονται από τους ίδιους συγκαλυμμένα, είτε με στόχο την είσπραξη οίκτου/τρυφερότητας (οι υποτακτικοί πίπτουν συχνά σε αυτό το ατόπημα), είτε με στόχο τον αυτοσαρκασμό (την προσπάθεια αποφυγής δηλαδή, ενδεχόμενης επίθεσης επί ενός ζητήματος). Θεωρείς τον εαυτό σου, με κριτήριο την ικανότητα αντίληψης στοιχείων ψυχισμού των έτερων, αντιπροσωπευτικό του μέσου όρου;

Aυτός ο χαρακτηρισμός αποτελεί μάλλον φιλοφρόνηση για ανθρώπους της δικής μου ηθικής και αισθητικής DRD.

 

Βέβαια, στην περίπτωση ενός συνειδητοποιημένου μηδενιστή οι ανωτέρω εμβριθείς αναλύσεις καθίστανται άκυρες.
Άλλως τε, η ταπείνωση δύναται να έχει οποιοδήποτε περιεχόμενο- άρα και κανένα- μονάχα κατά υποκειμενική θεώρηση.

 

Δεν ξέρω γιατί, όπου κι αν συζητηθεί η ταπείνωση νιώθω πολύ εκτός θέματος με όσα γράφουν και εκφράζουν πολλοι.
Σε σημείο που αναρωτιέμαι τι δεν πιάννω.

Δεν πιστεύω πως πίσω από κάθε πράξη Του υπάρχει μιας βδομάδας σκέψη ή πάντοτε συγκεκριμένη στρατηγική ή για όλα έχει κάνει βαθειές αναλύσεις μέσα του για μια ώρα πριν αρχίζει να μαστιγώνει ή να ταπεινώνει ή να αδιαφορεί.
Απλά είναι ο εαυτός Του και εκφράζεται πολλές φορές- πολύ περισσότερο από ότι νομίζουν οι σκλάβες σε μια προβολή της ανάγκης τους να νιώσουν ασφαλείς- αυθόρμητα ορμώμενος από τα ένστικτα και τις ανάγκες Του και με ανάλογο τρόπο η σκλάβα ορμώμενη από τις δικές της ανάγκες κι ένστικτα το παίρνει, χωρίς σκέψη και ανάλυση.

Αυθόρμητα...

Να μια λέξη που μοιάζει να ξεχνάμε πολύ συχνά. Πως αν δεν φτάσουμε μέσα από αυτό το ταξίδι, εκπαίδευση, ανάλυση κ.ο.κ. να μας βγαίνουν όλα αυθόρμητα κι αβίαστα, τότε μάλλον ένα ρόλο παίζουμε βασισμένοι σε πρωτόκολλα και καταστατικά και κανονισμούς και όχι επειδή αυτό είμαστε και αυτό μας βγαίνει....αυθόρμητα.

Δεν αναρωτιέμαι πια τι Είδε και γιατί με Ταπεινώνει.
Για μένα η απάντηση είναι πολύ μα΄πολύ απλή.

Θέλει και Μπορεί.

Γιατί Θέλει? Γιατί αυτό είναι μέσα στο πακέτο των αναγκών, ενστίκτων και επιθυμιών Του.
Γιατί Μπορεί? Γιατί έχει τον τρόπο τα μέσα και την ισχύ να Μπορεί να το Κάνει χωρίς να χρειάζεται να το Επεξηγήσει ή να δώσει δικαιολογίες και να Έχει κάθε απαίτηση να το πάρει η σκλάβα Του όπως της το Δίνει , όταν της το Δίνει και να πει κι ευχαριστώ.

 

Αγαπητή Syrah, δυστυχώς ή ευτυχώς, συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν λίγα βίτσια που δεν με ευχαριστούν.

Ήμουν ένα άτομο αντιπροσωπευτικό του μέσου όρου όσο ησχολούμην σχεδόν αποκλειστικά με την πάρτη μου. Όταν άρχισα να αποδέχομαι περισσότερο τον εαυτό μου με τις αδυναμίες μου άρχισα να βλέπω και τους άλλους και συγκεκριμένα αυτά που δεν αποδέχονταν οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Τότε ανακάλυψα α) ότι με ενδιέφεραν πολύ οι άλλοι γιατί οι περισσότεροι, πέρα από τις αδυναμίες τους, είχαν πολύτιμα πράγματα μέσα τους που δεν τα έβλεπαν οι ίδιοι και β) ότι κατανοώντας τους άλλους κατανοώ καλύτερα και τον εαυτό μου. Με αυτή την έννοια θεωρώ ότι δεν αντιπροσωπεύω τον μέσο όρο. Αλλά δεν είμαι (ακόμη) πολύ μακριά από τον μέσο όρο. Ένα κλικ μόνο έχω κάνει.

 

Νομίζω πως έχω ήδη απαντήσει σε ένα προηγούμενο ποστ μου σε καποιο νήμα περί Τιμωρίας.Θα ψάξω να το βρω και θα επανέλθω! 


Quote:
Originally Posted by Gwen View Post
Μου αρέσει να βλέπω κάποιον να τον καταλαμβάνει η λαγνεία, η επιθυμία και οι ανάγκες του εκείνη την στιγμή! Να έχει κατηληφθεί τόσο πολύ τόσο που να παραδίνεται εντελώς και όταν του επιτρέπεται να τα νοιώσει όλα αυτά, θα κάνει πράγματα που δεν θα έκανε κάτω από συνηθισμένες συνθήκες και θα εκθέσει αυτές του τις ανάγκες σε άτομα ή καταστάσεις που δεν θα το έκανε κανονικά.
........
Υπάρχουν περιστάσεις όπου η ταπείνωση είναι κακόβουλη,μια προσπάθεια να πεις σε κάποιον ότι του αξίζει να του συμπεριφέρεσαι ως σκουπίδι και να τους κάνεις να νοιώσουν ότι είναι ακριβώς και μόνο αυτό! Αυτού του είδους η ταπείνωση δεν με ελκύει καθόλου και δεν με αφορά!
Σας αρέσει να υπογραμμίζετε τη θέση του υποτακτικού Σας, ταπεινώνοντάς τον απολαυστικά, στις καλές στιγμές. Όμορφο. Για τις κακές στιγμές, όπου ο υποτακτικός έχει ξεχάσει τη θέση του, τι προτείνετε;

Το βρήκα--->https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/showthread.php?p=130025#post130025

 

Συμφωνώ με την θέση του Mavrobasilis ως θεωρητική προσέγγιση, με την διαφορά πως αμφιβάλω αν υπάρχουν προσωπικότητες που μπορούν να στηρίξουν αμιγώς μηδενιστικές στάσεις και θέσεις. Κατά συνέπεια, η υποκειμενική θεώρηση εκάστου δεν μπορεί πρακτικά να είναι πλήρως αποκομμένη από την αίσθηση της ταπείνωσης, (είτε ως το υποκείμενο που υποβάλλεται σε ταπείνωση, είτε ως το άτομο που ταπεινώνει, είτε ως παρατηρητής).

Απορία:
Θα ταυτίζατε την ταπείνωση με τον εξευτελισμό; Η ερώτηση είναι αναφορικά με την αίσθηση που αποκομίζετε, είτε από την πλευρά του ατόμου που ταπεινώνεται, είτε ως ενεργούντες, είτε ως παρατηρητές. Ποιές ομοιότητες και ποιές διαφορές βρίσκετε πως υπάρχουν;

 

Νομίζω πως υπάρχουν κάποια κοινά σημεία μεταξύ ταπείνωσης και εξευτελισμού αφού και στις δύο περιπτώσεις υποβιβάζεται αυτός που ταπεινώνεται ή/και εξευτελίζεται.Υποβιβάζεται η θέση του,το επίπεδό του,η προσωπικότητα του.Από εκεί και πέρα όλα έχουν να κάνουν με το τι είδους ταπείνωση θέλει ο Κυρίαρχος να επιβάλει στον υποτακτικό.Νομίζω πως η κακόβουλη ταπείνωση είναι αυτό που λέμε εξευτελισμός!Δεν την κρίνω,ο καθένας κάνει ό,τι θέλει και όπως την βρίσκει.Απλά προσπαθώ να ορίσω κάποιες διαφορές και κάποια κοινά μεταξύ της ταπείνωσης και του εξευτελισμού.

 

Ετσι ακριβως είναι. Τετοιες κακόβουλες πρακτικές χρησιμοποιούν - και τις περισσότερες φορές χωρίς καν να συνειδητοποιούν τί κάνουν, όσοι άνθρωποι έχουν οι ίδιοι έλλειμμα μεσα τους, πολλά κομπλέξ, πολύ θυμό, που δεν ξερουν τι να τα κάνουν και διοχετεύουν μ αυτον τον τρόπο την επιθετικότητα τους στο σύντροφό τους.

Αλλά αυτες οι πρακτικές δεν αφορούν στο BDSM. Eξάλλου τις εφαρμόζουν μυημένοι κι αμύητοι. Και βέβαια, βανιλα ξε-βανίλα ολοι βρίσκουν τον δέκτη τους. Αλλοιώς πως να γίνει; δίχως δέκτη ο πομπός είναι 'αχρηστος.

Αρα δεν μιλάμε για ταπείνωση-εξευτελισμο κι άλλα ωραία bdsmικά , παρά μόνο για ανθρώπους που κρατάνε στα χέρια τους μιά καυτή πατάτα, που δεν καταλαβαίνουν καν πως βρέθηκε εκεί, και που την πετάνε -επειδή πρώτα και καλύτερα τους ίδιους ζεματάει, στον άλλον που -ασυνειδητα εντελώς-, ξερουν πως θα την πάρει. Το μόνο που αλλάζει από άνθρωπο σε άνθρωπο είναι ο συσσωρευμενος ατμός (=θυμός-κομπλέξ)μέσα στη χύτρα (=ο εαυτος τους) και πόσο εχουν μπορέσει να φτιάξουν μια ικανοποιητική βαλβίδας ασφαλείας , ώστε ο ατμός που βγαίνει, να μην πεταξει το καπάκι και το κολλήσει στο ταβάνι οπως στις ελαττωματικές χύτρες, ούτε και να τον κρατησει μεσα τους , σαν μια ωρολογιακή βόμβα.

 

Να λοιπόν τί ξέθαψα... 

Ας πάρουμε το αντίθετο, δηλαδή αυτά που γίνονται αντιληπτά ως προτερήματα. Ας πούμε ότι μία γυναίκα είναι όμορφη και χρησιμοποιεί την ομορφιά της και την σεξουαλικότητά της ως τρόπο για να σχετίζεται με τους γύρω της. Με άλλα λόγια, σκέφτεται με το μουνί της. Πορεύεται με αυτό τον τρόπο, με έναν τρόπο ζωής που επικεντρώνεται στο φλερτ, στο ζευγάρωμα και στο σεξ, με σχέσεις που επικεντρώνονται στη σαγήνευση του αρσενικού με δόλωμα το σεξ, και σε γενικές γραμμές το πιάνεις αυτό που εννοώ.

Ας πάρουμε τώρα έναν Κ που αναλαμβάνει να εκπαιδεύσει αυτή τη γυναίκα, ως σκλάβα (είτε για τον ίδιο είτε για κάποιον άλλον). Αποφασίζει λοιπόν να την απελευθερώσει από αυτό τον τρόπο σκέψης, δηλαδή να την απελευθερώσει από το ίδιο της το μουνί. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι αυτό άραγε; Ακατόρθωτο; Σκέψου πόσα μηνύματα έχει λάβει αυτή η γυναίκα από τότε που γεννήθηκε, σχετικά με το νόμισμα που κουβαλάει willy-nilly ανάμεσα στα πόδια της. Καημενούλα...Πώς να της ξεριζώσεις αυτή την οπτική; Υπόψιν, δεν είναι άσχημη. Θα ήταν ίσως πανεύκολο αν ήταν άσχημη, έτσι; Διότι ήδη θα είχε αναπτύξει άλλες δεξιότητες για να σχετίζεται με τον κόσμο. (Στη φύση, πάντα επιλέγουμε τον πιο εύκολο δρόμο, για λόγους οικονομίας.)

Ο δέκτης θα σπάσει λοιπόν, sooner or later. Ξανά και ξανά, επιχειρείς να περάσεις την ίδια πληροφορία στην κακομοίρα με το νόμισμα. Της λες ότι δεν περνάει. Ξανά και ξανά, της επισημαίνεις ότι είναι ανώφελο να προσπαθεί να κάνει συναλλαγές με αυτό το νόμισμα. Την αναγκάζεις να φοράει γυαλιά, αντί για τους όμορφους μωβ φακούς επαφής που φοράει συνήθως, ίσως την αναγκάζεις να σταματήσει να βάφει και τα μαλλιά της, επιτρέποντας στις γκρίζες ρίζες να βγουν στην επιφάνεια, ίσως την αναγκάζεις να ντύνεται και με έναν συγκεκριμένο τρόπο, να ζει α-σεξουαλικά, πιέζοντάς την να μετουσιώνει την λίμπιντο - αν της έχει απομείνει - σε συγκεκριμένα τασκ, κοινωνικού ή δημιουργικού περιεχομένου, και φυσικά δεν την πηδάς. Καλά ως εδώ;

Τί πιστεύεις ότι θα γίνει; Θα χάσει την συγκρότησή της η γυναίκα στο τέλος; Θα αποδεχθεί το γεγονός ότι η σεξουαλικότητά της δεν υφίσταται; Θα γίνει ένα ανθρώπινο "κουφάρι", ένα σώμα χωρίς φύλο και χωρίς λίμπιντο;

Δεν βλέπεις αλλά εγώ βλέπω καλά, γιατί φοράω τα γυαλάκια μου. Ας κάνουμε μια υπόθεση. Μπορεί είτε να σταματήσει να αντιδρά εντελώς και να αποδεχθεί ότι είναι ένα κουφάρι, είτε απλά να νοσήσει. Εάν δεν νοσήσει, και λειτουργήσει το σύστημα, τί μπορεί να απογίνει με το Υλικό μας; (Κατά την άποψή μου, ένα τέτοιο μεγαλεπήβολο πρότζεκτ θα έπαιρνε 2 με 3 χρόνια...) Είναι χρήσιμη μία τέτοια σκλάβα, αν επιβιώσει χωρίς πολλές (ψυχικές αλλά και σωματικές) ζημιές; Και σε τί είδους άντρα/Κυρίαρχο θα ήταν πραγματικά χρήσιμη μια τέτοια γυναίκα/σκλάβα;

Συγνώμη που σε κουράζω DRS. Οι ερωτήσεις απευθύνονται σε όλους (ιδίως στους πολύ "ψαγμένους" - ήδη υπολογίζω σε Sadal, MasterJp και Ηλία, αλλά και σε άλλους που ενδεχομένως μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή ). Ευχαριστώ.

 

Απάντηση: Re: Η Άλλη Όψη της ταπείνωσης

Πολύ ουσιαστική τοποθέτηση!
Συμφωνώ.

Και συμπληρώνω πως για μένα η ταπείνωση και ο εξευτελισμός λειτούργησαν ώς "Δες τί δεν είσαι", "Δες τί δεν έχεις ανάγκη απ' όλα όσα κουβαλάς". Κάθε φορά που το βίωνα συνέβαινε το εξής, ένιωθα ότι με σπάει σε μικρά μικρά κομματάκια, πάλευα να κρατήσω αυτά τα κομματάκια, και ήταν αβάσταχτο γιατί όλα αυτά τα κομματάκια έφτιαχναν τη μαρία και ήταν δικά μου (νόμιζα), αλλά όταν αποφάσισα (ή αναγκάστηκα λόγω του σώζεσθαι)να αφεθώ, απόλαυσα την ομορφιά της "ανυπαρξίας" μου. Το άδειασμα απ' όλα τα άχρηστα που με συνέθεταν, περισσότερο από κάθε άλλη φορά πιο κοντά στο εγώ μου (το εγωκεντρικό εγώ μου), που τελικά μου ήταν αδιάφορο. Έτσι βίωνα την παράδοση. Γινόμουν άδεια και γαλήνια.
Και...

...ικανοποιούσε την ανάγκη μου να καταλάβω πόσο πολύ του ανήκω, η σκύλα.