Η Εκπαίδευση της D.

Στα Ταξίδια του Γκιούλιβερ υπάρχει ένας λαός που δεν έχει γλώσσα. Οι άνθρωποι εκεί κουβαλούν τα αντικείμενα στα οποία θέλουν να αναφερθούν στην πλάτη τους.

Η ανόητη D. αναζητούσε την απόλυτη ένωση με μία άλλη ανθρώπινη ψυχή. Ήθελε να δοθεί σε κάποιον. Ήταν ανίκανη να κάνει πραγματικές σχέσεις με τους άλλους, γιατί την ένοιαζε να ικανοποιήσει μόνο τις δικές της ανάγκες. Νόμιζε πως όλο το σύμπαν είχε πλαστεί ειδικά για εκείνη. Ήταν ανίκανη να αισθανθεί την μαγεία της κάθε στιγμής γιατί δεν την αγκάλιαζε. Δεν μπορούσε να αφεθεί. Το ΕΓΩ της ήταν τόσο δυνατό που την είχε κυριεύσει. Περιφρονούσε τους άλλους γιατί δεν τους «έβλεπε». Ήταν πολύ απασχολημένη με το να κοιτάζει τον υπέροχο εαυτό της, έναν εαυτό πεθαμένο από καιρό, κλεισμένο σε ένα φέρετρο που είχε φτιάξει μόνη της.

Ο Δάσκαλος της D. είχε το χάρισμα να «βλέπει» τους ανθρώπους. Να τους ακούει πραγματικά. Να νιώθει τις ανάγκες τους. Και να μπορεί να τους ελευθερώσει από τα αόρατα δεσμά που τους κρατάνε σε μία στείρα ύπαρξη. Αντί να την κάνει «σκλάβα» την βοήθησε να σπάσει τα δεσμά της. Όπως εκείνος ο μισογύνης Ανατολίτης δάσκαλος στο Kill Bill, που έμαθε στην Ούμα Θέρμαν να βαράει γροθιές από πολύ κοντά για να βγει από το φέρετρό της. Η D. φοβόταν πολύ την στιγμή που θα γινόταν αυτό. Ο Δάσκαλος δεν είχε υποσχεθεί ότι έξω από το φέρετρο δεν υπάρχει ένα μεγαλύτερο φέρετρο: το φέρετρο της μοναξιάς, της έλλειψης επικοινωνίας, των μικρών καθημερινών θανάτων που μόνο τα παραμύθια μπορούν να απαλύνουν. Ούτε υποσχέθηκε ότι θα είναι εκεί μαζί της, να την κρατήσει από το χέρι. Ο Δάσκαλος την ήθελε να είναι δυνατή, η πιο δυνατή από όλες όσες είχε εκπαιδεύσει έως τώρα στην ζωή του.

Όταν ο Δάσκαλος την πλησίασε, η D. κολακεύτηκε. Αντέδρασε με τον συνήθη τρόπο της. Θέλησε να του δείξει πόσο έξυπνη και μορφωμένη είναι, πόσο μεγάλη αντίληψη έχει, πόσο τρυφερή και συναισθηματική μπορεί να γίνει, πόσο ανέκφραστο πάθος κρύβει μέσα της, πόση σεξουαλικότητα έχει ως ώριμη γυναίκα. Μία υποτακτική γυναίκα χωρίς ταπεινότητα. Αστείο…

Αντί λοιπόν να της κλείσει ένα ραντεβού στο Λευκό Πύργο ή σε ένα απρόσωπο ξενοδοχείο της Συγγρού και να την συναντήσει, να της περάσει ένα λουράκι και να την βγάλει σουλάτσο, μπας και κατά λάθος γίνει η Όμικρον, ο Δάσκαλός της εξαπέλυσε μία τρομακτική επίθεση ενάντια στο ΕΓΩ της. Το έκανε τόσο αριστοτεχνικά που η D. ούτε που κατάλαβε τι συντελούνταν. Ο Δάσκαλος έπρεπε να τσακίσει αυτό το φαύλο ΕΓΩ. Και το κουρέλιασε. Το συνέτριψε βήμα προς βήμα. Γκρέμισε τα πάντα μέσα της. Την οδήγησε στα πρόθυρα της νευρικής κατάπτωσης. Η D. δεν μπορούσε ούτε να φάει πλέον. Δεν έβγαινε έξω. Όταν της μιλούσαν κοίταζε αλλού. Έτρεμε ολόκληρη. Ξυπνούσε τις πιο απίθανες ώρες της νύχτας κι έκλαιγε. Και ο Δάσκαλος την οδήγησε εκεί που έπρεπε χωρίς καν να την αγγίξει ποτέ. Χωρίς να την ταπεινώσει. Χωρίς να την εξευτελίσει. Χωρίς να ζητήσει κανένα αντάλλαγμα.

Και κέρδισε την ψυχή της. Η D. τον ερωτεύθηκε. Άρχισε να αισθάνεται. Να αφήνεται. Να ζει. Να βλέπει τους άλλους. Και πρώτα τον Δάσκαλο. Η D. τον καταβρόχθισε. Τον εσωτερίκευσε. Ήξερε πλέον κάθε στιγμή πώς θα έπρεπε να φερθεί. Ήξερε πότε κάνει λάθος. Ήξερε πότε φέρεται με ναρκισσισμό. Πότε σπαταλιέται. Πότε είναι φτηνή. Πότε είναι αληθινή. Πότε υπερβαίνει τα όριά της. Ο Δάσκαλος κατάφερε να εξανθρωπίσει το πεθαμένο, παγωμένο πλάσμα που ήθελε έντονες και ακραίες εμπειρίες. Και της χάρισε την πιο έντονη και ακραία εμπειρία. Κυριάρχησε επάνω της.

Η D. παραδόθηκε άνευ όρων. Παραδόθηκε κι ας αντιδρούσε. Παραδόθηκε κι ας έβλεπε το παράλογο της «σχέσης». Πώς μπορείς να δοθείς σε κάποιον βλέποντας μόνο ψήγματα της ψυχής του και του πνεύματός του; Και η D. απάντησε: μπορείς, μπορείς…Πώς μπορείς να δοθείς σε κάποιον όταν ξέρεις ότι είναι ο πιο σκληρός άνθρωπος στον κόσμο, που θα σε παρατήσει να βολοδέρνεις ολομόναχη για να βρεις την δύναμή σου και την ταυτότητά σου; Και η D. απάντησε: μπορείς, μπορείς… Πώς μπορείς να πιστέψεις σε κάτι που νιώθεις ότι είναι παραμύθι, όταν ξέρεις ότι οι σχέσεις δεν γίνονται έτσι, όταν ξέρεις ότι είσαι μία σαραντάχρονη αποτυχημένη μετριότητα που απλά είχε την τύχη να γεννηθεί με μια γλυκιά εμφάνιση και ένα αρκετά κοφτερό μυαλό; Και η D. απάντησε: μπορείς, μπορείς…

Τώρα κουβαλάει τον Δάσκαλο μέσα της. Είναι μαζί του κάθε στιγμή. Δεν χρειάζεται να ξέρει ούτε το όνομά του, ούτε το πρόσωπό του, ούτε το σώμα του. Έχει φτάσει στη χώρα του Γκιούλιβερ όπου δεν υπάρχει γλώσσα. Μπορεί να αγγίξει τον Δάσκαλο μέσα της όποτε το θελήσει. Έχει πετύχει το πιο κοντινό πράγμα που υπάρχει στην απόλυτη ένωση δύο ψυχών. Και έχει βιώσει επιτέλους τι σημαίνει BDSM.

Ήξερε από την στιγμή της παράδοσής της ότι θα του έδινε τα πάντα. Ότι της ζητούσε. Είχε αφήσει τον εαυτό της εντελώς ακάλυπτο, γυμνό, χωρίς ασπίδες. Ήξερε πώς θα της ζητούσε πράγματα που θα ήταν δύσκολα. Ήξερε πως θα πονούσε. Ήξερε πως θα την κατασπάραζε. Αλλά ήξερε πως θα της ζητούσε αυτό που θα ήταν για το δικό της καλό. Γιατί τον εμπιστευόταν με την ζωή της. Την ψυχή της. Ήδη αυτά που είχε ζητήσει ήταν δύσκολα. Η D. τα έδωσε. Περισυλλογή και απομόνωση. Φύλαγμα του κορμιού της και των στιγμών της. Ψυχική οικονομία. Αποχή από την κενότητα. Αγκάλιασμα των μικρών στιγμών της ζωής.

Μέχρι που ήρθε η στιγμή για το επόμενο στάδιο. Το στάδιο της τελικής πτώσης. Το στάδιο της συντριβής. Κάτι που η D. ήξερε ότι θα ερχόταν. Γιατί έτσι έπρεπε. Θα ήταν ανήθικο από την πλευρά του Δασκάλου να μην την φτάσει ως το τέλος. Έπρεπε να τελειώσει την δουλειά που με τόσο μεράκι και αυτοθυσία είχε ξεκινήσει. H D. δεν περίμενε τίποτε λιγότερο από τον αγαπημένο της. Είχε ποντάρει σωστά για ακόμη μια φορά στη ζωή της. Το τυχερό της αστέρι την είχε οδηγήσει με ακρίβεια στα χέρια του ΕΝΟΣ. Που θα της έδινε την δυνατότητα να σταματήσει να είναι ένα ΤΙΠΟΤΑ και να γίνει κι αυτή Η ΜΙΑ.

Η D. έπρεπε να ανταποκριθεί στις τρομακτικές απαιτήσεις του Δασκάλου. Θα ήταν ανήθικο από αυτήν να μην το κάνει. Είχε ακόμη λίγα απομεινάρια τσαμπουκά. Έπρεπε να γίνει δυνατή…Να γίνει άξια…Να βρει την ομορφιά της ψυχής της…Να ζήσει χωρίς την στήριξή του…Να ζήσει χωρίς παραμύθια της Χαλιμάς περί δασκάλων και περί D.

Η D. εύχεται σε όλους εσάς να αγγίξετε κάποτε το δικό σας όνειρο. Η D. το εκπλήρωσε. Προσευχηθείτε γι αυτήν…

Φιλικά
D.

 

Σ' ευχαριστούμε dora_salonica. Άλλη μια φορά μας ταξίδευσες...

 

Χαίρομαι...

 

Απάντηση: Η Εκπαίδευση της D.

Πολυ ωμορφο .Εχεις πολυ μεστη πενα . Οπως παντα.

 

...τα κειμενα σου εχουν την ικανοτητα να με ξυπνανε..

 

............!!!!!!!!!
Just Perfect!!!
Σε ευχαριστουμε dora!!!!

 

Εντυπωσιακή εμπειρία, δόσιμο σε Κάποιον που δεν σ αφήνει να έχεις ίδια εικόνα για το πώς αποδέχεται το δόσιμό σου.

Μπορώ να φανταστώ την D. τις στιγμές που θα ένιωσε την οθόνη σαν ένα σκληρό ντουβάρι όπου πάνω του χτυπιόταν και τσακιζόταν στην προσπάθεια πλησιάσματος. Και σ αυτή την πάλη έβρισκε την ίδια την D. κομμάτι - κομμάτι. Γιατί ο Άλλος ίσως να ήταν μαζί και η D., λίγο, μέσα του.

Σκέπτομαι ότι αν είχα μία τέτοια εμπειρία μετά, αυτόματα, θα βγαινα σε πολυσύχναστους δρόμους, να δω, ν αγγίξω, να μυρίσω ανθρώπους, να τριφτώ, να ερωτευτώ με τα μάτια, να χτυπηθώ πάνω σε σώματα. Και μετά θα βλεπα τί θα έκανα.

 

Δυστυχώς ο Δάσκαλος ήταν επινόηση δικιά μου. Ή τουλάχιστον έτσι μου είπε για να με ξεφορτωθεί. Και να ενηλικιωθώ. Αυτό ήθελε από μένα. Δεν πίστεψε στην ανάγκη μου. Την θεώρησε παιδική και ανειλικρινή. Και με πέταξε στην ακρούλα του δρόμου σαν σκουπίδι με ένα ξερό "καληνύχτα". Ελπίζω να άντλησε κάποια ικανοποίηση (και) από αυτό.

Έψαχνα μία πατρική φιγούρα στη ζωή μου και την δημιούργησα ολομόναχη. Αλλά για μένα η εμπειρία ήταν αληθινή γιατί της δόθηκα με όλο μου το πάθος (ήταν και καλός πανάθεμά τον). Μετά βγήκα στους δρόμους και άρχισα να επικοινωνώ με όλους όσους έπρεπε να επικοινωνώ εδώ και χρόνια (με φίλους, με αγνώστους, με τον αδελφό μου, τα παιδιά μου) και μάλιστα σε ουσιαστικό επίπεδο πλέον.

Ήταν ένας πραγματικός Κυρίαρχος και εύχομαι να βρω κι άλλους τέτοιους στη ζωή μου και εύχομαι να βρεις κι εσύ. Δεν ήταν ιδιαίτερα σκληρός, εμείς είμαστε συχνά πιο σκληροί με τον εαυτό μας. Καμιά φορά χαϊδευόμαστε κιόλας αντί να αντικρύζουμε την πραγματικότητα.

Αν κάτι έμαθα είναι ότι αντέχω πολύ, ότι μου πάει το γονάτισμα (ας είναι και νοητό) και ότι ενίοτε πρέπει να αποδέχομαι την αποτυχία στην εκπλήρωση των επιθυμιών μου. Ίσως οι ανάγκες μου και οι επιθυμίες μου είναι πράγματι αβυσσαλέες. Ίσως δεν ήθελε να ανταποκριθεί. Ίσως θεώρησε ότι πρέπει να έχω την δική μου βούληση και αυτοδιαχείριση πριν την δώσω σε κάποιον άλλο. Δεν ξέρω.

Όταν μαζέψω τα κομματάκια μου από το πάτωμα ίσως μπορέσω να σου πω.

 

Τι ομορφες ιστοριες...Να ειταν αληθινες...

 

Νομίζω ότι και ο πιό απτός, χειροπιαστός και μόνιμα παρών άντρας στη ζωή μιάς γυναίκας είναι σ ένα βαθμό εφεύρεσή της.

Η εμπειρία με άγγιξε ακριβώς επειδή είναι πολύ αληθινή... κατ εμέ τουλάχιστον.

 

Ωραία αφήγηση. Όσον αφορά την ιστορία είχε ένα σημαντικά αδύναμο στοιχείο (το ηθικοπλαστικό της υπόθεσης που είναι κλισέ σε πανομοιότυπες ιστορίες - το κομμάτι εκείνο που είναι σαν να λέει "Και τώρα είδα την αλήθεια / φως κλπ" και που το καταλαβαίνεις ότι έρχεται από την 1η σχεδόν παράγραφο).
Ευχάριστη μα συνάμα θλιβερή.

 

Όταν όμως είσαι σκουλήκι και κάποιος σου δώσει φτερά, πρέπει κι εσύ να πετάξεις μετά. Δεν είναι θέμα ηθικής αλλά τρόπου ζωής. Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω πως το βλέπω.

Ας υποθέσουμε ότι το μέλλον ανοίγεται μπροστά μου σε διάφορα μονοπάτια. Και ας υποθέσουμε (μία σχετικά σίγουρη υπόθεση με βάση τα στοιχεία που έχουμε ως τώρα) ότι το ένα από αυτά με οδηγεί σε μια μπανιέρα όπου με κατουράνε μπας και νιώσω λίγη ένταση. Το μονοπάτι αυτό λοιπόν έχει κλείσει οριστικά για μένα.

Αν το να μετουσιώνεις τα λάθη σου σε τρόπο ζωής είναι ηθικοπλαστική, τότε θα πρέπει να ευχαριστήσω δημόσια τον άνθρωπο αυτό που ασχολήθηκε τόσο καιρό μαζί μου, που δεν με έκρινε ηθικοπλαστικά και με οδήγησε εκεί όπου θα έπρεπε να είχα πάει από μόνη μου, πλάθοντας την ηθική μου. Αν ένας Κυρίαρχος δεν μπορεί να κάνει αυτό ακριβώς, τότε τί σόι Κυρίαρχος είναι; Και αν μία υποτακτική δεν μπορεί να κάνει την υποταγή της πράξεις και τρόπο ζωής, τότε τί σόι υποτακτική είναι;

Δεν είπα ποτέ ότι θα γίνω η Μητέρα Τερέζα. Ακόμη εδώ είμαι. Νομίζω πως όλοι ήδη ξέρετε ότι δεν διστάζω να αναζητήσω την ένταση και το ακραίο. Αλλά μην γελιέστε στιγμή. Η εγκεφαλική κυριαρχία είναι το ζητούμενο. Όχι η δήθεν υπέρβαση των δήθεν ορίων. Όχι το εύκολο και το επιφανειακό. Το όριο είναι ο εαυτός μας. Για την ακρίβεια το σκουλήκι μέσα μας.