Η ανακάλυψη της σκλαβιάς μου

Αυτή είναι μία αναφορά σχετικά με την τελευταία περίοδο της εκπαίδευσής μου ως σκλάβου με τον Master Steve στην Ακαδημία BUTCHMANN στο Palm Springs της Καλιφόρνια...

Αυτή τη φορά παρέμεινα σε υπηρεσία για 8 μέρες, 7 μέρες στην προσωπική υπηρεσία του Master Steve, και 1 μέρα ακόμη στo υπηρετικό προσωπικό του σπιτιού πριν φύγω, καθώς Εκείνος έπρεπε να φύγει σε κάποιο ταξίδι. Η εκπαίδευση είχε αποφασισθεί σε προσωπικό επίπεδο και δεν συνδεόταν με τα επίσημα γουικέντ προγράμματα στο BUTCHMANN, τα οποία ακόμη δεν έχω παρακολουθήσει λόγω φόρτου εργασίας. Ελπίζω αυτό το Φθινόπωρο!

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά πράγματα στην εκπαίδευση με τον Master Steve είναι ότι δεν προσανατολίζεται καθόλου σε «σκηνές» S/M και «παιχνίδια» αλλά είναι ένα κομμάτι σκλαβίσιας ζωής. Ο Μάστερ εργάζεται για βιοποριστικούς λόγους, το σπίτι χρειάζεται καθάρισμα, η μπουγάδα πρέπει να γίνει, τα γεύματα να μαγειρευτούν, να σερβιριστούν, να φαγωθούν, να πλυθούν τα πιάτα μετά κλπ. Όλα αυτά γίνονται τμήμα της εκπαίδευσης σκλάβου, όχι μόνο ο χρόνος που περνούμε στο “Dunge,” όπως αποκαλείται χαϊδευτικά ο χώρος του dungeon.

Όποιος λοιπόν το διαβάζει αυτό ελπίζοντας για μία αφήγηση ατελείωτου «παιχνιδιού» για 8 μέρες θα απογοητευθεί! Καλύτερα να φύγετε τώρα!<χ>

Εκτός από ένα γουικέντ που πήγα σε μία τοπική εκδήλωση, ένα γεύμα με έναν φίλο, μία επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ και δύο μέρες που έκανε κρύο, πέρασα όλο αυτό το χρονικό διάστημα γυμνός και επίσης, εκτός από την πρώτη βραδιά, φορώντας κολάρο (αλυσίδα και λουκέτο). Αν και δεν είμαι περήφανος για το σώμα μου όταν το επιδεικνύω, ήταν εύκολο να συνηθίσω στη γύμνια μου, γιατί κανένας δεν φάνηκε να νοιάζεται και πολύ (αν και ο Μάστερ σπάνια έχανε την ευκαιρία να χαϊδεύει το γουνάκι μου – αρχίζω να σκέφτομαι ότι ίσως να έχει φετίχ με τις τρίχες <χ>). Υπάρχουν πάντα γυμνοί ή ημίγυμνοι σκλάβοι στο σπίτι, άλλοι μυώδεις και άλλοι όχι.

Κοιμόμουν πάντα πάνω σε ένα στρωματάκι στο πάτωμα, αν και κάποιες φορές αυτό ήταν στο δωμάτιο του Μάστερ και κάποιες άλλες σε ένα άλλο δωμάτιο. (Ροχαλίζω – πολύ, πολύ δυνατά! – και ένας τακτικός γουικέντ σκλάβος Του δεν μπορούσε να κοιμηθεί όταν ήμουν στο ίδιο δωμάτιο. Ο Μάστερ όμως δεν είχε πρόβλημα μ’ αυτό.) Επειδή έχω πρόβλημα με τα γόνατα και με τις αρθρώσεις μου και τους τένοντες, ήταν πιο δύσκολο για μένα να κάθομαι και να σηκώνομαι από το στρώμα στο πάτωμα από ότι θα ήταν για κάποιον πιο ευκίνητο σκλάβο, αλλά δεν μου προκάλεσε κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα. Δεν το ένιωθα σαν «ταπείνωση» αλλά σαν την φυσική μου θέση. Κατά τον ίδιο τρόπο, δεν χρησιμοποιούσα τα υπόλοιπα έπιπλα εκτός από τις καρέκλες στο αίθριο, των οποίων η χρήση επιτρεπόταν στους σκλάβους, μία καρέκλα στο κομπιούτερ όταν εργαζόμουν εκεί ή όταν μου επιτρεπόταν να χρησιμοποιήσω το Ίντερνετ και κάποιες φορές μία καρέκλα στην κουζίνα μετά από ειδική άδεια (γιατί έχω πρόβλημα όταν στέκομαι για πολλή ώρα).

Πάντα μου άρεσε το bondage, και σ’ αυτή την διαμονή (είχα περάσει άλλες 5 μέρες στο BUTCHMANN το προηγούμενο Φθινόπωρο) ο Master Steve ανακάλυψε ότι αρέσει σε Εκείνον να με κρατάει δεμένο, έτσι πέρασα το περισσότερο διάστημα φορώντας αλυσίδες ανάμεσα στα χέρια μου και / ή στα πόδια μου, συνδεδεμένες με δερμάτινα περικάρπια με εσωτερική επένδυση για να είναι άνετα. Συνήθως υπήρχε και μία αλυσίδα από το κολάρο μου μέχρι την αλυσίδα των ποδιών μου, και αυτή συνδεόταν επίσης με τους καρπούς μου, και κάποιες νύχτες με έδεναν με πρόσθετες αλυσίδες στο κρεβάτι του Μάστερ (χρησιμοποιούσα μία μεγάλη κανάτα με βιδωτό καπάκι για να κατουρώ τις νύχτες).

Έσπασα το προσωπικό μου ρεκόρ για συνεχές bondage χωρίς διάλειμμα: 60 ώρες. Πέρα από την μυρωδιά χαλασμένου τυριού, γιατί δεν με άφηναν να πλυθώ, ήταν υπέροχο! Και μετά το διάλειμμα για την έξοδο για γεύμα με έναν τοπικό φίλο μου, επέστρεψα και πάλι στις αλυσίδες για άλλες δύο μέρες.

Εκτός από μία περίοδο 2 ωρών, όπου ήμουν σφιχτά δεμένος και με κουκούλα, ξαπλωμένος στο στρώμα μου, το bondage δεν ήταν σφιχτό και το μεγαλύτερο μέρος του δεν ήταν καν κλειδωμένο. Θα μπορούσα να είχα βγάλει τα περισσότερα από τα δεσμά μου, εκτός από τα κλειδωμένα περικάρπια (και το κολάρο) οποιαδήποτε στιγμή. Μερικοί θα θεωρήσουν ότι αυτό δεν είναι “bondage,” αλλά για μένα δεν είχε διαφορά. Όταν ο Μάστερ έβαζε μία αλυσίδα πάνω μου, έμενε εκεί μέχρι να την βγάλει Εκείνος. Θα μπορούσε και να είχε οξυγονοκολληθεί εκεί, όσο με αφορά. Μπορούσα να με φαντασθώ να τη βγάζω – και μερικές φορές, όταν προσπαθούσα να κάνω τις δουλειές του σπιτιού ή να εργαστώ στο κομπιούτερ, μπήκα στον πειρασμό! – αλλά τίποτε λιγότερο από φωτιά ή σεισμό δεν θα με έκανε να την βγάλω.

Εκτός από τις πρώτες στιγμές μετά την άφιξή μου και μερικές φορές αργότερα όταν ο Μάστερ με χειρίστηκε από πιο κοντά, το bondage δεν ήταν ιδιαίτερα σεξουαλικό ή διεγερτικό. Απλά ήταν εκεί. Η δυνατότητά μου να κινούμαι και η ελευθερία μου περιορίζονταν και ελέγχονταν από την βούληση του Μάστερ, μέσω των αλυσίδων, και αυτό έγινε απλά μία κατάσταση της ύπαρξής μου. Ένιωσα πιο ελαφρύς και ελεύθερος όταν μου τις έβγαλαν, αλλά από την άλλη ένιωθα ασφαλής και ήρεμος όταν μου τις φορούσαν, οπότε είναι το ίδιο.

Ένα απόγευμα προς το τέλος της διαμονής μου, ο Μάστερ με έδεσε σε ένα κρεβάτι στο Dunge και με μαστίγωσε. Επειδή αυτή ήταν η πρώτη φορά που μου έκανε κάτι τέτοιο και λόγω της φυσικής μου κατάστασης, ήταν ήπιος – το ονόμασε «ελαφρύ έως μέτριο μαστίγωμα». Το «μέτριο» κομμάτι περιλάμβανε χτυπήματα τόσο δυνατά όσο δεν είχα ποτέ δεχθεί από κανέναν. Κόπηκε η ανάσα μου και βράχνιασα από τα ουρλιαχτά (δεν μου επιτράπηκε να χρησιμοποιώ λέξεις, μόνο ζωώδεις ήχους). Κράτησε περίπου μισή ώρα η όλη φάση, συν το ζέσταμα και το aftercare, που πήρε ακόμη μισή ώρα τουλάχιστον.

Δεν μπορώ να αναφέρω κάποιες αξιοσημείωτες διανοητικές εκλάμψεις από αυτή την εμπειρία, αλλά ήταν υπέροχο! Και ο Μάστερ και εγώ νιώσαμε ότι θα μπορούσα να είχα αντέξει κι άλλο – αν και χάρηκα πολύ όταν σταμάτησε! Εκείνος έμεινε ικανοποιημένος με τον τρόπο που το χειρίστηκα και είπε ότι θα με ωφελούσε το καθημερινό μαστίγωμα. Η ιδέα με τρομοκρατεί και με ενθουσιάζει ταυτόχρονα. Αν και αυτό το συγκεκριμένο μαστίγωμα δεν έκανε να σωπάσει εντελώς η μικρή παραπονιάρικη φωνή μέσα μου, την έκανε να κοπάσει αρκετά, πράγμα που ήταν πολύ καλό! Και ήταν υπέροχα όταν τελείωσαν όλα, σαν να με είχαν τυλίξει σε μία χοντρή, χνουδωτή κουβερτούλα. Ένα κομμάτι της πλάτης μου έμεινε κόκκινο και μετά μελάνιασε για αρκετές μέρες.

Εκτός από τις δουλειές του σπιτιού και το μαγείρεμα, τα κύρια εργασιακά μου καθήκοντα ήταν να κάνω μία αναθεώρηση του εγγράφου σχετικά με το «πρωτόκολλο» που όλοι οι σκλάβοι στο BUTCHMANN (καθώς και οι προσωπικοί σκλάβοι του Master Steve) πρέπει να ακολουθούν. Το πρωτόκολλο αυτό προέρχεται από εκείνο που δημιούργησε ο SlaveMaster (Mike McDade) για τους σκλάβους που εξελίσσει Εκείνος, αλλά ο Master Steve ένιωσε ότι απαιτούνται μετατροπές για μία ευρύτερη γκάμα σκλάβων και Μάστερς που έρχονται στο BUTCHMANN και βρίσκονται σε διαφορετικά επίπεδα δέσμευσης και αντίληψης (ο SlaveMaster είναι συν-εκπαιδευτής στα επίσημα γουικέντ σέσσιονς).

Ένα από τα βασικά στοιχεία του πρωτοκόλλου είναι η τελετουργία της ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ, την οποία πρέπει να ακολουθήσει ο σκλάβος όποτε ένας Μάστερ στο BUTCHMANN μπαίνει ή βγαίνει από έναν χώρο όπου βρίσκεται ο σκλάβος, ή όταν ο σκλάβος πλησιάζει ή απομακρύνεται από έναν Μάστερ. Ο σκλάβος συνήθως γονατίζει, με τα χέρια του πλεγμένα πίσω από την πλάτη του και το κεφάλι του χαμηλωμένο (υπάρχει μία όρθια παραλλαγή, την οποία μου επετράπη να χρησιμοποιώ τις περισσότερες φορές εξαιτίας των γονάτων μου). Τότε ο σκλάβος λέει, «Κύριε, Αφέντη, Κύριε» (ή «Κύριε, Αφέντη μου, Κύριε» αν είναι στην προσωπική υπηρεσία του συγκεκριμένου Μάστερ) και περιμένει να του απευθύνουν το λόγο. Αφού γίνει αυτό, ο σκλάβος ρωτάει για τις προθέσεις του Μάστερ σχετικά με τις υπηρεσίες του σκλάβου. Αν ο σκλάβος ήδη ακολουθεί μία διαταγή ή αν πρόκειται να πάει κάπου αλλού, μακριά από τον Μάστερ, για αρκετό χρονικό διάστημα, η ερώτηση γίνεται, «Κύριε, θέλετε να συνεχίσω Κύριε;» ή «Κύριε, θέλετε να συνεχίσω στις υπηρεσίες Σας Κύριε;»

Με όλα όσα γίνονται σε ένα ζωντανό σπιτικό, μπορείτε να φαντασθείτε ότι το να κάνουμε πάντα μία πλήρη ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ δεν είναι πρακτικό και στην πραγματικότητα πολύ συχνά γινόταν παράκαμψή της (ο Μάστερ έλεγε «Συνέχισε αγόρι» πριν ακόμη πάρω την στάση της ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ). Αλλά όσο περισσότερο το έκανα και το σκεφτόμουν και ένιωθα το αποτέλεσμά του, τόσο περισσότερο νόημα αποκτούσε. Μόνο όταν γύρισα σπίτι, όμως, και ανακάλυψα ότι μου έλειπε η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ, κατάλαβα ότι γίνεται περισσότερο προς όφελος του σκλάβου παρά για τον Μάστερ. Είναι ενοχλητικό μάλλον για τον Μάστερ να ξοδεύει τον χρόνο του με την ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ του σκλάβου κάθε φορά που μπαίνει και βγαίνει από ένα δωμάτιο. Αλλά κάνει θαύματα για την αίσθηση που αποκτά ο σκλάβος για τον εαυτό του – τουλάχιστον έτσι λειτούργησε για μένα!

Και πάλι, θα ήθελα να τονίσω ότι αυτό δεν είναι μία μορφή ταπείνωσης! Ταπεινότητας, ναι, αλλά δεν υπάρχει τίποτε υποτιμητικό σ’ αυτό. Ο SlaveMaster λέει το ίδιο στην αρχική του διατύπωση και διατήρησα τα περισσότερα λόγια Του όταν αναθεώρησα το έγγραφο με το πρωτόκολλο (έκανα μόνο μία αναδιάταξη <χ>). Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ επιτρέπει στον σκλάβο να νιώσει την «ισχύ και την δύναμη της σκλαβιάς του». Είναι ένας θετικός τρόπος να έρθει σε επαφή με την σκλαβίσια φύση του, ή με την «καρδιά του σκλάβου» όπως την ονομάζει ο Master Steve. Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ είναι ταυτόχρονα κάτι πολύ προσωπικό – αυτός ο σκλάβος παρουσιάζεται σε αυτόν τον Μάστερ – αλλά και πέρα από προσωπικό – αυτός ο σκλάβος προσφέρει την σκλαβιά του στην Κυριαρχία του Μάστερ, ενώ και οι δύο αποκτούν συνείδηση δυνάμεων πολύ μεγαλύτερων από τους ίδιους, δυνάμεων τις οποίες και οι δύο ακολουθούν, καθώς και οι δύο είναι φορείς δυνάμεων μεγαλύτερων από τον εαυτό τους, από τη στιγμή που θα επιτευχθεί πραγματικά η σχέση Αφέντη / σκλάβου.

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ επιτρέπει και στον Μάστερ και στον σκλάβο να σταματήσουν για μία στιγμή και να τοποθετήσουν εκ νέου τους εαυτούς τους και τη σχέση τους σε αυτό που είναι αληθινό και μόνιμο και ισχυρό. Η συγκεκριμένη τελετουργία που χρησιμοποιούν ο Μaster Steve και ο SlaveMaster είναι πολύ αποτελεσματική αλλά είμαι βέβαιος ότι και άλλες τελετουργίες θα λειτουργούσαν. Αμφιβάλλω αν οποιαδήποτε ζωντανή σχέση Αφέντη / σκλάβου θα μπορούσε να λειτουργήσει χωρίς κάποια παρόμοια τελετουργία – η πίεση της καθημερινής, ανούσιας εργασίας και οι καθημερινές έγνοιες είναι τόσο δυνατές που μας κατακλύζουν πάντα αν δεν έχουμε κάποιο τρόπο να τους αντισταθούμε.

Τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται εμένα!

Εκτός από την ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ, το στοιχείο του πρωτοκόλλου που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση αυτή τη φορά, ήταν η ιδέα ότι ένας σκλάβος ποτέ δεν ζητάει την άδεια για κάτι και ποτέ δεν αιτείται κάτι, αλλά μόνο ρωτάει τί επιθυμεί ο Μάστερ. Αυτό που έκανε στην αρχή εντύπωση στους σκλάβους, όσον αφορά το πρωτόκολλο, πριν το αλλάξει ο Master Steve (ο SlaveMaster δεν το έχει αλλάξει για τους δικούς Του σκλάβους) ήταν η απαίτηση να μιλάνε μόνο στο τρίτο πρόσωπο, αποφεύγοντας όχι μόνο το «εγώ» αλλά και το «εμένα» και το «δικό μου» - με τις εξαιρέσεις «ο Μάστερ μου», «ο αδελφός μου στην σκλαβιά» και «η σκλαβιά μου». Ο Master Steve είπε ότι η χρήση του τρίτου προσώπου ήταν ένα αχρείαστο εμπόδιο που δημιουργούσε προβλήματα κι έτσι το χαλάρωσε για τους δικούς Του σκλάβους και τους επισκέπτες στο BUTCHMANN, αλλά ο κανόνας σχετικά με το πώς να εκφράζουν τις ερωτήσεις και τα σχόλια παραμένει ο ίδιος.

Για μένα, το να μετατρέπω κάθε ερώτημα σχετικά με πράγματα που καλύπτουν τις δικές μου ανάγκες (για να μην αναφέρω καν τις επιθυμίες!) σε ένα ερώτημα σχετικά με τις επιθυμίες του Μάστερ για μένα, είναι μία πολύ μεγαλύτερη μετατροπή από το να αντικαταστήσω το «εγώ» με «αυτός ο σκλάβος» ή «αυτός». Στην αρχή ένιωθα άβολα και έκανα λάθη ακόμη και μετά από 8 μέρες. Αλλά όσο περισσότερο το έκανα, τόσο πιο εύκολο και φυσιολογικό το ένιωθα και πιστεύω ότι πράγματι επηρέασε τον τρόπο που σκεφτόμουν και όχι μόνο τον τρόπο που μιλούσα.

Το να πούμε «Κύριε, μπορώ να δω τα μέηλ μου Κύριε;» προέρχεται από μία διαφορετική νοοτροπία από το «Κύριε, θέλετε να μπω στο διαδίκτυο και να δω τα μέηλ μου Κύριε;» Αυτή η μικρή απόσταση ανάμεσα στον σκλάβο και στο εγώ του μπορεί να ανοίξει μία τεράστια ευκαιρία για υπηρεσία και υπακοή. Αντί να μετακινούμαι από μία θέση υπηρεσίας σε μία όπου καλούσα τον Μάστερ να ικανοποιήσει ή να μην ικανοποιήσει τις επιθυμίες μου, μου επέτρεπε να παραμένω σε θέση υπηρεσίας / υπακοής συνεχώς. Τα πάντα, ακόμη και η φροντίδα για τις ανάγκες μου για ύπνο, φαγητό, χρήση της τουαλέτας κλπ, διατυπώνονταν με όρους υπηρεσίας και υπακοής. Κατά τον ίδιο τρόπο, αντί να λαμβάνω ένα ανάμικτο πακέτο ικανοποιήσεων και μη ικανοποιήσεων από τον Μάστερ, όλα όσα μου έδινε ήταν δώρα. Γι αυτό το πρωτόκολλο καθορίζει ότι η κατάλληλη άμεση απάντηση σε όλα όσα λέει ο Μάστερ είναι, «Κύριε, μάλιστα Κύριε. Ευχαριστώ Κύριε!» Ξέρετε – δεν μπορώ να σκεφτώ καμία άλλη φράση που να γίνεται πιο ζωντανή μέσα από την επανάληψη, εκτός από το «σ’ αγαπώ». <χ>

Και το σεξ; θα αναρωτιέστε <χ>. Όχι και πολλά πράγματα, φοβούμαι. Ο Master Steve με χρησιμοποίησε μία φορά και αυτό ήταν όλο. Είχα στύση τότε και κάποιες άλλες φορές, περιστασιακά, αλλά δεν έχυσα ποτέ και το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα δεν με ένοιαζε καθόλου αν θα το κάνω. Συνήθως αυνανίζομαι τουλάχιστον μία φορά την ημέρα, αλλά το είχα σταματήσει αυτό αρκετές μέρες πριν πάω στο BUTCHMANN, έτσι ήμουν αγνός για δύο ολόκληρες εβδομάδες, ακόμη ένα προσωπικό ρεκόρ. Μου προξένησε εντύπωση πραγματικά το πόσο λίγο με ένοιαξε, ή πόσο μικρός ήταν ο πειρασμός να ανακουφιστώ. Αυτό δεν σημαίνει ότι η εμπειρία δεν ήταν ερωτική ή ότι η ατμόσφαιρα δεν ήταν σέξυ – η σεξουαλική ένταση ήταν συνέχεια αισθητή. Απλά δεν με ένοιαζε για τους οργασμούς μου. Υπήρχαν πιο σημαντικά πράγματα στο μυαλό μου.

Όταν γύρισα στο σπίτι, μου επέτρεψα να αυνανιστώ και πάλι, αλλά δεν ήταν κάτι το φοβερό. Ωραία ήταν, αλλά νομίζω ότι έλαβα βαθύτερη ικανοποίηση σφουγγαρίζοντας το πάτωμα του Master Steve ή διπλώνοντας τα ρούχα του <χ>. Σαφώς σε μία χρονικά μεγαλύτερη περίοδο εκπαίδευσης η αγνότητα θα ήταν πιο δύσκολο να διατηρηθεί – ίσως και να ήταν μία ενδιαφέρουσα πρόκληση <χ>.

Ονόμασα αυτό το μεγάλο κείμενο «Η ανακάλυψη της σκλαβιάς μου», γιατί αυτό ακριβώς έγινε. Αν και είχα φαντασιώσεις σχετικά με την σκλαβιά από τότε που ήμουν μικρός, και είχα δύο σχέσεις Αφέντη / σκλάβου στο μακρινό παρελθόν, μια για πέντε μήνες και η άλλη για πάνω από ενάμισι χρόνο (και είμαι ακόμη σε σχέση με τον ίδιο άντρα που ήταν Μάστερ μου τότε), πρόσφατα είχα περισσότερες αμφιβολίες παρά βεβαιότητα για το αν αυτός είναι πράγματι ο δρόμος για μένα. Ο Master Steve λέει ότι ο ίδιος δεν έχει καμία αμφιβολία και πρέπει πλέον να συμφωνήσω μαζί του. Όσο ήμουν στο σπίτι Του και φορούσα το κολάρο Του και τις αλυσίδες Του, ήμουν πιο ευτυχισμένος από όσο υπήρξα για πολλά χρόνια. Το σώμα μου ακόμη αντιδρούσε και με περιόριζε, αλλά η ψυχή μου πετούσε. Ένιωθα καλύτερα για τον εαυτό μου και για τους ανθρώπους γύρω μου. Ήμουν καλύτερος με τους ανθρώπους και αυτοί ανταποκρίνονταν ανάλογα.

Είμαι σκλάβος, αυτό είμαι, και η σκλαβιά είναι ανάγκη μου. Ταυτόχρονα, ξέρω ότι 40 περίπου χρόνια με κακές συνήθειες, ηττοπαθείς τρόπους σκέψης και παραμέληση του εαυτού μου, δεν μπορούν να διορθωθούν σε μία νύχτα, ούτε μπορούμε να προσποιηθούμε ότι δεν υπήρξαν ποτέ. Έχω έναν μακρύ δρόμο μπροστά μου πριν μπορέσω να προσφέρω τον εαυτό μου σε οποιονδήποτε Μάστερ με καθαρή συνείδηση και ανοιχτή καρδιά. Έτσι, προς το παρόν, θα υπογράψω, με σεβασμό προς όλους,

αρχάριος σκλάβος david stein

Πηγή: Finding my slavery
Μετάφραση: dora_salonica

 

Ασχολήθηκα με το κείμενο αυτό επειδή μου έκαναν εντύπωση τα εξής σημεία, τα οποία και θα ήθελα να σχολιάσω:

Βρήκα πολύ σωστή αυτή την τοποθέτηση. Οι σχέσεις M/s είναι εξαιρετικά δεσμευτικές και για τους δύο μετέχοντες. Η δυναμική του σχήματος είναι αυτή που αποφασίζει τις πράξεις - και ίσως και τα συναισθήματα - και των δύο. Δεν είναι δυνατόν ένας Κ να αρχίσει να φέρεται εκτός ρόλου με τον σκλάβο του. Δεν του επιτρέπεται να το κάνει, λόγω της δυναμικής του σχήματος. Είναι μύθος η έννοια της ελευθερίας του Μάστερ μέσα στη σχέση M/s. Δεν μπορεί "να κάνει ότι θέλει". Μπορεί να κάνει ότι θέλει μέσα στο δεσμευτικό πλαίσιο της σχέσης. Πόσους άντρες που δηλώνουν Μάστερ γνωρίζετε προσωπικά, που να μπορούν να αυτοδεσμευθούν μέσα σε μία τέτοια σχέση ευθύνης; Άντρες που να δεθούν κυριολεκτικά μόνοι τους μέσα σε ένα τέτοιο σχήμα, όπου είναι αναγκασμένοι πάντα να είναι ο Ισχυρός και ο φέρων την πλήρη ευθύνη; Όχι και πολλούς, έτσι δεν είναι; Μήπως λοιπόν θα έπρεπε, όλοι τούτοι εδώ που κοτσάρουν το Μάστερ φαρδιά πλατιά κάτω από το όνομά τους, να πάνε ήσυχα ήσυχα στο προφίλ τους και να επιλέξουν το πολύ ορθότερο Dom; Για να μην βρίσκονται στην άσχημη θέση μετά να τρώνε την ροχάλα στο πρόσωπο, μόλις η άλλη καταλάβει μετά το σέσσιον ότι το τυπάκι θα την κάνει με ελαφρά...

Η τοποθέτηση του stein περί τελετουργίας και πρωτοκόλλου επίσης μου φάνηκε πολύ σωστή. Ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί εδώ μέσα που δεν αναγνωρίζουν την σημασία του πρωτοκόλλου. Θεωρώ ότι το τελετουργικό κομμάτι μίας τέτοιας ασύμμετρης σχέσης βοηθά πολύ στην διατήρησή της στα επιθυμητά επίπεδα ασυμμετρίας. Είναι πολύ εύκολο να ξεχαστούμε και να διαταραχθεί η ισορροπία της σχέσης. Επίσης είναι πολύ εύκολο να αφήσουμε την καθημερινότητα να μας κατακλύσει και να χάσουμε την αίσθηση της μαγείας που βιώνουμε μέσα στο M/s. Πιστεύω ότι οι τελετουργίες είναι καλές πρακτικές του M/s και δεν είναι "θεατρικές" ή "ψεύτικες", αλλά ασπίδα κατά της κατάρρευσης του οικοδομήματος που με τόσο κόπο στήθηκε.

Με ενόχλησε προσωπικά αυτή η πλήρης εξάλειψη του εγώ και της προσωπικής επιθυμίας. Θεωρώ το εγώ μου και τις επιθυμίες του (το βλέπω εντελώς αποστασιοποιημένα ασφαλώς, σαν να πρόκειται για κάποια κακομοίρα που ζει μέσα μου, λολ) σημαντικό μέρος της σχέσης. Πιστεύω ότι θα ήταν βαρετή μία σχέση με μία "υπάκουη υπηρέτρια". Μπορεί βέβαια να κάνω και λάθος. Είναι καλό όμως να μην βαυκαλιζόμαστε σχετικά με το τί μπορούμε και τί δεν μπορούμε να προσφέρουμε σε μία σχέση. Έτσι μπορεί πιο εύκολα να γίνει το κατάλληλο ταίριασμα, χωρίς να χάνουμε τον χρόνο μας, και χωρίς να πληγωνόμαστε ίσως, με άτομα που αναζητούν κάτι διαφορετικό.

Πράγματι, έτσι είναι, και για μένα. Όσο ήμουν σε σχέση, δεν με πείραζε καθόλου η έλλειψη σεξ. Βέβαια, μακροπρόθεσμα, θεωρώ ότι πρέπει ο Μάστερ να φροντίζει για την σωματική και ψυχική και συναισθηματική υγεία του συντρόφου του, εφόσον έχει την πλήρη ευθύνη του φορτωμένη στους στιβαρούς του ώμους. Η άποψή μου είναι ο σκλάβος πρέπει να απολαμβάνει μία ισορροπημένη σεξουαλική ζωή μέσα στο M/s, με τον ίδιο τον Αφέντη ή με άλλα άτομα της επιλογής του Αφέντη. Δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση από τον σκλάβο να έχει μία ισορροπημένη, γαλήνια ζωή υπηρεσίας και δέσμευσης και αφοσίωσης και από την άλλη να βρίσκεται έρμαιο ακραίων και μη ισορροπημένων καταστάσεων που αφορούν την ευημερία του. Όπως πρέπει να έχει καλή διατροφή και να ασκείται τακτικά, κατά τον ίδιο τρόπο πρέπει να έχει και σεξουαλική ζωή (εφόσον είναι ικανός γι αυτήν και την επιθυμεί). Θεωρώ ότι ο μοναχικός αυνανισμός (ή ο αυνανισμός ενώπιον του Αφέντη) δεν καλύπτει. Αυτή είναι η προσωπική μου άποψη.