Η γάτα.

Τις τιμωρίες σου τις θυμάμαι όλες. Μία προς μία. Δεν είναι και πολλές άλλωστε. Συνήθιζες να είσαι προθυμότατη και πολύ υπάκουη, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.

Τις φθινοπωρινές σου τιμωρίες όμως τις θυμάμαι πολύ πιο έντονα από τις άλλες, τις ηλιόλουστες ή -αν θέλεις- τις καλόκαιρες. Ίσως επειδή οι φθινοπωρινές οσμές και η βροχή συντελούν αποτελεσματικότερα στο τσαλάκωμα της τόσο επιμελώς γλασαρισμένης περσόνας που έχεις ετοιμάσει για τον "έξω κόσμο". Έτσι συνήθιζες να λες.
"Έξω κόσμο", λες και είχε την παραμικρή σημασία.

Όπως εκείνη τη φορά, που σε βοήθησα να μπεις σε ένα κάδο σκουπιδιών φορώντας τα καλά σου, και σε άφησα να μαλακίζεσαι κλαίγοντας, πάνω στα σκουπίδια, με τα ζουμιά σου να γίνονται ένα με αυτά του κάδου και όλα μαζί, σκουπίδια κι εσύ να ξεπλένεστε από τη γενναιόδωρη βροχή που έπεφτε από πάνω μας.

Έδειχνες να μην το διασκεδάζεις, σίγουρα μπήκα στον πειρασμό να σε λυπηθώ όσο μαλακιζόσουν και έσκουζες σα μωρό παιδί, σκέφτηκα "πάει πολύ, θα πάθει τίποτα εκεί μαζί με τα σκουπίδια, ίσως τελικά το παράπτωμά της να μην ήταν τόσο σοβαρό ώστε να το περνάει όλο αυτό", όταν όμως στο βάθος του στενού ξεπρόβαλλαν 3 σκοτεινές σιλουέτες και με είδες να γυρνάω το κεφάλι μου, κάθε δισταγμός και αμφιβολία μου εξαφανίστηκαν, μιας και οι ήχοι του κλάματος καταλάγιασαν και την επόμενη στιγμή που τα βλέμματά μας συναντήθηκαν πάλι, εσύ έσκουζες και χαμογελούσες συνάμα, κοιτώντας με κατάβαθα, γνωρίζοντας πως γνώριζα την αρρωστημένη σου ανάγκη για προσοχή και για ακροατήριο.

"Πόρνη..."

Είχες προλάβει να φτιάξεις τα μουσκεμένα μαλλιά σου κιόλας, με αυτή την αμήχανη διαγώνια κίνηση που κάνουμε από το μέσον του μετώπου προς τα κάτω και πλάι, κοντά στο αυτί. "Εκεί εσύ, ακόμη και μέσα στον κάδο με τα σκουπίδια να γλασάρεις την περσόνα σου. Αφελές νυμφίδιο, ο κόσμος είναι πολύ μεγάλος για σένα, σε λίγα δευτερόλεπτα ο έξω κόσμος καμία σημασία δε θα δώσει στα μαλλιά σου" σκέφτηκα, δίχως όμως να μοιραστώ τις σκέψεις μου αυτές μαζί σου. Πρώτο μέλημα ήταν να σιγουρευτώ πως το μαχαίρι που κουβαλάω πάντοτε πάνω μου ήταν στη θέση του. Δεύτερο μέλημα να προϊδεάσω τις 3 σιλουέτες για αυτό που θα έβλεπαν.

Δεν έχει λόγια τώρα. Σηκώνω το χέρι μου, τους κάνω νεύμα. Με βλέπουν. Συνεχίζουν να πλησιάζουν.
Κλείνω ολόκληρη τη γροθιά μου εκτός από το δείκτη. Τον φέρνω μπροστά στο κλειστό στόμα μου.
Καμία απόκριση. "Όμορφα", σκέφτομαι.
Με το δείκτη και τον μέσο δείχνω τα μάτια μου κι αμέσως μετά τείνω το χέρι μου προς τον κάδο.
Σαν υπνωτισμένοι ακολουθούν τις κινήσεις μου, και ένας ένας, δίχως να πουν κουβέντα, συγκεντρώνονται γύρω του.

"Κοινό δεν ήθελες, μαλακισμένη? Ορίστε. Συνέχισε τώρα. Δείξε τους, δείξε τους καλά. Αν σε δω να τεμπελιάζεις, εκτός από τη βροχή που πέφτει από πάνω μας, θα πέσουν άλλες 4, χρυσές βροχές. Και ξέρω πως δεν είναι και το καλύτερό σου."

Σύντομα τα καλά σου δεν είναι πια καλά. Τα έχεις γεμίσει με βρωμιές από τις τριγύρω σου σκισμένες σακούλες. Κοντεύεις να γίνεις ένα με αυτές, μια άμορφη μάζα από φαγητά, συσκευασίες, χαρτιά, υγρά άγνωστης προέλευσης και σύστασης, υγρά δικά σου. Όλα ένα. "Έξω κόσμο" δεν ήθελες? Ορίστε. Να τος ο "έξω κόσμος". Σκοτεινός, υγρός και μοσχομυριστός, ακριβώς όπως και ο μέσα.

Ηρεμώ. Σε βλέπω να ταΐζεις τα μάτια των αγνώστων, η σιωπή τους με αναπαύει. Με ενθαρρύνει να κλείσω τα δικά μου, για μια στιγμή. Να δω με τα αυτιά μου, τις υφές που η βροχή δημιουργεί σε κάθε διαφορετική επιφάνεια.
Στην κορυφή του κεφαλιού μου, στις πλαστικές σακούλες των σκουπιδιών, στο άδειο μπουκάλι δίπλα σου, στο μέταλλο του κάδου, στο δρόμο, στους ώμους των παλτών των αγνώστων.
Στρέφω το κεφάλι μου, ανοίγω τα μάτια. Εκεί, πιο πέρα, βλέπω μια γάτα.

Χωμένη κάτω από ένα αυτοκίνητο, δίπλα στο πίσω λάστιχο. Μοιάζει με διακοσμητικό αγαλματίδιο.
Το βλέμμα της είναι καρφωμένο σε μας, στα σκουπίδια. Μάλλον θα σκέφτεται πως τη διακόψαμε από το δείπνο της. Μάλλον ανυπομονεί να τελειώσουμε αυτό το υγρό μονόπρακτο για να συνεχίσει.

"Φτάνει, δε θα χύσεις απόψε. Φύγαμε."

Στρέφω το βλέμμα μου στις σιλουέτες. Δε χρειάζεται να ειπωθεί τίποτα. Συνεχίζουν το δρόμο τους αμίλητες.
Προς τα κάπου. Στον "έξω κόσμο".

Σ.