Η διαμόρφωση των θέλω

Όλα τα κ αυτό που επιζητούν, είναι η κυριαρχία. Αντίστοιχα, όλα τα υ, επιζητούν την υποταγή.
Κάθε κ και κάθε υ, όμως, είναι μοναδικά όντα. Κοινά σημεία μπορεί να υπάρχουν, αλλά αυτά δεν τα ταυτίζουν.
Μέσα σε αυτή την μοναδικότητα του κάθε ατόμου, έρχονται και τα θέλω του.

Έχει συζητηθεί πολλές φορές, πως τα θέλω των υ, διαμορφώνονται με βάση τα θέλω του/της εκάστοτε κ.

Τα θέλω όμως των κ, είναι πάντα τα ίδια?
Είναι τα ίδια απέναντι σε κάθε υ και σε κάθε φάση της ζωής του κ?
Διαμορφώνονται και αυτά με βάση το εκάστοτε υ?

 

Δεν ξέρω πόσο σχετικό είναι με το νήμα μιας και θα μιλήσω για τον σαδισμό μου...
Συμβαίνει μερικές φορές να μην έχω στο νου μου ότι θα με καυλώσει κάτι αλλά όταν το υ εκδηλώσει φόβο γι'αυτό, αμέσως το θωρώ με άλλο μάτι.
Ένα παράδειγμα είναι αυτό με τις βελόνες οι οποίες κάποτε μου ήταν αδιάφορες, λόγω όμως του ψυχολογικού φόβου όπου προκαλούν, τις λάτρεψα κι έκτοτε μάλιστα τις βλέπω και πιο τελετουργικά πέρα από το κίνητρο του φόβου.

 

Αν δεν προκαλούν φόβο οι βελόνες στο άλλο άτομο, σας αφήνουν αδιάφορη; Η επιθυμία σας δλδ, διαμορφώνεται με βάση τον απέναντι;

 

Νομίζω πως τα "θέλω" παραμένουν ίδια, διαφοροποιημένα ελάχιστα με το πέρασμα των χρόνων.

Ωστόσο, οι ανάγκες και οι επιθυμίες ακολουθούν μια άλλου τύπου δυναμική και είναι μάλλον πολυπαραγοντικά.. Αναλόγως του υ που ο Κ έχει δίπλα του, αναλόγως τι επιθυμεί να δοκιμάσει ή όχι, που έχει σκεφτεί να φτάσουν...ωωω πολλά!

 

Φαντάζομαι ότι αν Α το σύνολο των θέλω τότε Α = Α(α,α1,α2) όπου
α : ένα υποσύνολο θέλω σταθερό στο χρόνο και ανεξάρτητο από εξωτερικούς παράγοντες
α1 = α1(t)
α2 = α2(της αλληλεπίδρασης με το κάθε διαφορετικό υ)

Λογικά και γενικά.

 

Αν μου επιτραπεί η ποδοσφαιρική ορολογία, θα έλεγα πως η μαγεία του ποδοσφαίρου βρίσκεται στο γεγονός πως κανένα μα κανένα παιχνίδι δεν είναι ίδιο με κάποιο άλλο.

Όπως είπε και ο Καμμύ "After many years during which I saw many things, what I know most surely about morality and the duty of man I owe to sport and learned it in the RUA"

 

Όπως έγραψα:

Οπότε ναι, και πάλι τις χρησιμοποιώ. Εντούτοις, ο φόβος ενός υ με έκανε να εστιάσω και να τις αγαπήσω ενώ μέχρι πρότινος μου ήταν αδιάφορες.
Μερικές φορές λοιπόν, ενδέχεται να κινητοποιηθώ και να ανοίξω τη φαντασία μου ορμώμενη από το φόβητρο του υ το οποίο άθελά του μου δίνει σαδιστικές ιδέες.
Ως γενικό, όμως, σημείο αναφοράς τα θέλω μου είναι ίδια. Δηλαδή η πρόκληση πόνου, φόβου, ακινητοποίησης κλπ

 

Μεταβολές υπάρχουν παντού και σε κάθε τι.
Το εύρος αυτής της διακύμανσης, εξαρτάται
και είναι ευθέως ανάλογο από τους λόγους
όπου ένας κ, έγινε Κ.

Αν πάρουμε τα άκρα, υπάρχουν οι περιπτώσεις
των Κ, όπου βρήκαν αυτόν τον τρόπο έκφρασης
προκειμένου να ικανοποιήσουν της ανασφάλεις
τους, φοβίες του κτλ. Αντίστοιχα, στην άλλη μεριά
υπάρχουν οι Κ, όπου είναι Κ, όχι από ανασφάλεια,
όχι από κακές εμπειρίες του παρελθόντος, αλλά
απλά γιατί αυτό τους εκφράζει και νοιώθουν ως
φύση τους.

Έτσι λοιπόν, η πρώτη κατηγορία, παρουσιάζει
μεγαλύτερη διακύμανση.

Σημαντική διαφορά, επίσης, είναι, ότι οι δεύτεροι
προσαρμόζουν τις κινήσεις τους, ενέργειες τους,
το περιβάλλον τους, στα θέλω τους. Και όχι, τα
θέλω τους στο περιβάλλον και στις συνθήκες.

Τα παραπάνω ισχύουν, βέβαια, σε ένα γενικό
πλαίσιο. Διότι, σε επίπεδο πρακτικών, πάντα
υπάρχει κάτι νέο που προκύπτει, το οποίο δεν
είχε υπολογιστεί.

 

@MrEntropy
Αναφέρεστε σε δύο περιπτώσεις (κατηγορίες) Κυριάρχων (προσδιορίζεται φυσικά ότι αποτελούν τα διακριτά άκρα)
Εσείς σε ποία κατηγορία ανήκετε και γιατί δεν αναφέρεστε σε αυτήν, που φυσικά την γνωρίζετε και καλύτερα;
Έτσι θα μας πείτε και τα θέλω αυτής της κατηγορίας όπως λέει και ο τίτλος του νήματος.

 

@subwhat
Πολλές φορές οι επιμέρους πρακτικές με τις οποίες εκφράζει ή ικανοποιεί ένας κυριαρχικός τις επιθμίες του, διαμορφώνονται ανάλογα με το εφικτόν.
Η Κυριαρχία σαν μορφή "εξουσίας", είναι κι αυτή, η τέχνη του εφικτού.

 

Ανέφερα τα άκρα ως φράγματα, όλοι είμαστε
κάπου στην μέση. Δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο.

Τώρα, το να αυτοπροσδιοριστώ, δεν πιστεύω ότι
θα ωφελήσει το θεωρητικό κομμάτι του νήματος.

 

Θα έλεγα ότι δεν είναι καν ίδια, με το ίδιο υ, σε διαφορετικές φάσεις της σχέσης τους.
Αυτό που - από όσο έχω δει- παραμένει σταθερό ή σχετικά σταθερό στους Κυριαρχικούς ανθρώπους είναι οι αξίες τους.