Η διαμόρφωση των θέλω

Ναι αμε.
Απλώς οι υποτακτικοί έχουμε - συνήθως- πιο αντικρουόμενα θέλω και θολώνουν την πρόσβαση που έχουμε στις αξίες μας. Οι Κ από την άλλη -και πάλι συνήθως- έχουν πιο άμεση τη σύνδεση θέλω και αξιών τους  

 

Δεν κατανοώ την σύνδεση των θέλω με τις αξίες. Δεν καταλαβαίνω δλδ, πως το εννοείς.
Αν θα ήθελες να το εξηγήσεις κάπως  

 

Έχω την εντύπωση ότι ένα συνειδητοποιημένο άτομο κι ανεξαρτήτως status δε θολώνει σε ότι έχει να κάνει με τις αξίες του κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες..

 

Συμφωνώ. Για αυτό έβαλα το "συνήθως"  

 

Το θέλω μπορεί να πηγάζει - κατ' εμέ- είτε από μια ενστικτώδη τάση πχ θέλω να φάω, είτε από μια αρέσκεια πχ θέλω να φοράω κόκκινο γιατί πιστεύω ότι μου πάει, είτε από μια σε κάποιο βαθμό συνειδητή επιθυμία πχ θέλω να βοηθώ τους άλλους όταν μπορώ γιατί είναι κάτι καλό.

Συχνά όμως τα δυο τελευταία είδη θέλω μπορεί να προκαλέσουν αντιφατικά συναισθήματα μέσα μας, ειδικά όταν άπτονται αξιών που από πολύ μικροί έχουμε ενστερνιστεί και δεν έχουμε επεξεργαστεί οι ίδιοι. Πχ ένας άνθρωπος που έχει γαλουχηθεί με την πεποίθηση ότι η ερωτική πίστη ταυτίζεται με τη μονογαμία, μπορεί να θέλει πολύ να κάνει κάποιες άλλες σεξουαλικές ή ερωτικές σχέσεις αλλά τότε αρχίζει να λειτουργεί η πεποίθηση και να του προκαλεί αίσθημα ενοχής. Και ο μηχανισμός δουλεύει ανεξάρτητα.

Υπάρχουν όμως κάποιοι άνθρωποι, αυτοί που ανέφερε η @anthea[C_M] , που οι αξίες τους δεν είναι απλά μια αδράνεια που κουβαλάνε από μικροί αλλά προϊόν συνειδητής σκέψης και επεξεργασίας και δουλειάς. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν πολύ μα πολύ πιο σπάνια περιπλοκές και αντιφατικά συναισθήματα. Και οι Κυριαρχικοί είναι συχνά τέτοιοι άνθρωποι  

 

Με την λίγη εμπειρία π έχω θ έλεγα φυσικά θα έλεγα ότι εκτός τις φάσεις της ζωής είναι όπως είναι όλες οι "σχέσεις" ότι σου βγάζει ο κ , η τι του βγάζω σαν υ ...... Πιστευω αυτό κάνει το όλο θέμα συναρπαστικό και διαφορετικο......

 

Θα ξεκινήσω λίγο πριν την διαμόρφωση των θέλω. Η πρώτη φάση αλληλεπίδρασης των δύο μελών ξεκινά από τον εντοπισμό από την πλευρά του Κ των αιτοουμενων που φέρνει το υπό και ορίζεται μέσα από τη συμφωνία τους ακριβώς σε αυτή τη κατεύθυνση. Στη πρώτη φάση είναι ευθύνη του Κ να κατανοησει τα φετίχ (όπου φετίχ να βάλουμε όλες εκείνες τις καταστάσεις/αντικείμενα τα οποία διέπονται από αυτό που ορίζεται ως σεξουαλικη έκφανση και επιθυμία και μπορεί να περιλαμβάνουν από το μαστίγωμα με τα πόδια ψηλά μέχρι ένα ταξίδι στη Κολομβία, τα φετίχ δεν περιορίζονται λοιπόν στη σφαίρα του αμιγούς σεξουαλικού τόπου αλλά έχουν σημείο αναφοράς όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης) και να δημιουργησει τον τόπο μέσα στον οποίο θα ξεδιπλωσει το Είναι του με αγάπη και φροντίδα. Η αποδόμηση των φετιχ λοιπόν δεν συνεπάγεται ξερίζωμα της ιστορίας / ύπαρξης του υπό. Αντίθετα κρατά ζωντανά όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που ο ίδιος κρίνει ότι θα προσφέρουν στο υπό αλλά και στη σχέση.
Στη συνέχεια έρχεται η ώρα δόμησης των θέλω του υπό. Όχι με νέα φετίχ τα οποία στη πραγματικότητα μπορεί εφήμερα να το γαληψουν αλλά στη πορεία/ροή ζωής απλά θα το οδηγήσουν να αναπαραγάγει τα ίδια μοτίβα. Τα νέα φετίχ δεν είναι παρά ένα είδος νέου ναρκωτικού εικανου να τα κρατήσει σε ραστωνη αλλά όχι να τα ορθωσει. Αντί για φετιχ βάζει την επιθυμία Του ολόκληρη. Δίνει το είναι Του με εμπιστοσύνη στο υπό και την αλληλεπίδραση τους. Λειτουργεί απελευθερωτικά προσφέρωντας όσα κρίνει ότι θα ορθώσουν το υπό ώστε να στέκεται αντάξια στο πλαη του. Εστιάζει στο πρόσωπο και μέσα από το πρόσωπο επιδιώκει να γκρεμίσει δικα του μοτίβα σε μια πολλές φορές υποσυνείδητη διαδικασία.
Συνοψίζοντας...τα ατομικά θέλω των Κ και εξελίσσονται και διαφοροποιούνται με βάση το κάθε υπό και την κάθε χρονική στιγμη και τελικά διαφοροποιούνται μέσα στην Κ/Υ σχέση ανάλογα με τα αιτούμενα του υπο