Η επιστήμη βοηθαει το Sexus

Η επιστήμη βοηθάει το SEXUS
Be not deceived. Revolutions don’t go backward
(Abraham Lincoln, 1856)

« Η ελάττωση του αριθμού των γεννήσεων οφείλεται κατά κύριο λόγο στη συνειδητοποίηση του απλού ανθρώπου και ιδίως των γυναικών ότι κάτι πρέπει να κάνουν και αυτό το κάτι ήταν η αντισύλληψη.
Όπως πάντα η Εκκλησία και οι Πολιτικοί ενδιαφέρονταν μόνο πως θα αυξήσουν τα «προβατάκια». Η μιζέρια , η φτώχεια και η δυστυχία του ποιμνίου τους δεν τους ενδιέφεραν καθόλου.
Ένας δευτερεύον λόγος , επίσης σημαντικός , ήταν ο φόβος των αφροδισίων νοσημάτων που κυριαρχούσε στην Ευρώπη. Σήμερα μας είναι αδιανόητο να αντιληφθούμε τον τότε πανικό. Τα ιατρεία ήταν γεμάτα με ασθενείς με αφροδίσια νοσήματα και τα νοσοκομεία δεν επαρκούσαν. Στην Κοπεγχάγη, με 100.000 κατοίκους, την δεκαετία 1875-1985 δηλώνονταν κάθε χρόνο 418 καινούργιες περιπτώσεις σύφιλης, πράγμα που σημαίνει ότι σε μια γενεά, ένας στους 3 είχε μολυνθεί.
Το 1856, τα 3 μεγάλα νοσοκομεία του Λονδίνου αντιμετώπισαν 30.000 περιστατικά και των 2 φύλων και οι μισοί ασθενείς που επρόκειτο να χειρουργηθούν έπασχαν από αφροδίσια νοσήματα.
Πιο εντυπωσιακή ήταν η αύξηση των νευρολογικών και ψυχιατρικών επιπτώσεων του 3ου σταδίου της σύφιλης. Στο Stephansdom της Βιέννης, στην Alexanderplatz του Βερολίνου , ή στα Champs Elysee του Παρισιού αρκετοί σεβάσμιοι αστοί με άψογο ημίψηλο και ατσαλένια ρεντικότα περπάταγαν με το χαρακτηριστικό βηματισμό του κόκορα από το Tabes dorsalis. Στα θύματα της σύφιλης ανήκαν και μεγάλα πνεύματα όπως ο Guy de Maupassant, ο Νietzche, ο Donizetti και αρκετοί καρδινάλιοι και πάπες όπως o Julius II.
Νονός της σύφιλης ήταν ο ιατροφιλόσοφος Girolamo Fracostoro που στο βιβλίο του «Symphilis, sive Morbi gallici” το 1530 έσμιξε με γοητευτική ποίηση το βοσκό Yphilus με τη σπειροχαίτη.

Η προέλευση της σύφιλης διχάζει ακόμα και σήμερα τη βιβλιογραφία και παραμένει ακόμα άγνωστο αν η νεαρά τότε Αμερική έστειλε στην Ευρώπη μαζί με την πατάτα και τη ντομάτα και τη σπειροχαίτη ή αν η γηραιά Ευρώπη χειραφέτησε την Αμερική με τη σύφιλη.
Επειδή εκδηλώθηκε για πρώτη φορά στο γαλλικό στρατό της Νεάπολης, χαρακτηρίσθηκε ως “morbus gallicus”, ονομασία που δεν δέχτηκαν οι Γάλλοι που την ονόμασαν “Le Μal de Naples”. Για να ηρεμήσουν τα πνεύματα, ο γάλλος ιατρός Jacques de Bethencourt βρήκε τη χρυσή τομή ονομάζοντας τη σύφιλη “ morbus venereus” προς τιμή της θεάς του έρωτα (Αφροδίτη-Venus).
Με τον πανικό των αφροδισίων νοσημάτων, ο κόσμος θυμήθηκε τα προφυλακτικά του Ιταλού ανατόμου Fallopius που στο βιβλίο του το 1564 περιέγραφε πως μπορεί να προφυλαχθεί κανείς από αυτά τα νοσήματα.

Οι ιατροί αρχικά προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν τις δερματικές εκδηλώσεις της νόσου με επαλείψεις με υδράργυρο. Η θεραπεία αυτή (προτάθηκε από τον Ιταλό G. De Vigo) κράτησε για πάνω από 300 χρόνια. Το τραγικό ήταν ότι οι γιατροί δεν διαχώριζαν τη σύφιλη από την βλεννόρροια θεωρώντας ότι η βλεννόρροια ήταν το πρώτο στάδιο της σύφιλης. Έτσι θεράπευαν και τα δύο νοσήματα με υδράργυρο που για μεν τη σύφιλη ήταν αποτελεσματική μετά από πολλά χρόνια θεραπείας αλλά και παρενέργειες, ενώ οι άρρωστοι με βλεννόρροια εισέπρατταν μόνο τις παρενέργειες. Η παρεξήγηση αυτή οφειλόταν στο γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι είχαν μολυνθεί και από σύφιλη και από βλεννόρροια.
Αυτό δεν απαλλάσσει βέβαια την Ιατρική Επιστήμη από τα μεγαλύτερα λάθη της ιστορίας της. Οι εν μέρει αποτελεσματικές μέθοδοι των Αράβων για την αντιμετώπιση της βλεννόρροιας ξεχάστηκαν και η θεραπεία αυτής με υδράργυρο, οδήγησε σε κάθετη αύξηση των περιπτώσεων στην Ευρώπη. Το ιατρικό σφάλμα επέζησε μέχρι τον 19ο αιώνα οπότε ανακαλύφθηκε στο μικροσκόπιο ο γονόκοκκος.
Η βλεννόρροια μπορεί να μην ήταν θανατηφόρα όπως η σύφιλη, είχε όμως επιπτώσεις στη γονιμότητα. Ο αμερικανός ιατρός Emil Noeggerath ανέφερε για πρώτη φορά ότι η βλεννόρροια ήταν ή συχνότερη αιτία των στείρων ζευγαριών. Μάλιστα ονομάσθηκε «η βλεννόρροια του μήνα του μέλιτος» επειδή οι άνδρες μόλυναν τις γυναίκες την πρώτη νύχτα του γάμου.

Η πρώτη νίκη της επιστήμης δωρίθηκε στο Sexus από ένα νεαρό βοηθό της Πανεπιστημιακής Κλινικής του Breslau. Ο νεαρός Albert Neisser ,βάφοντας επιχρίσματα ασθενών με βλεννόρροια με την τεχνική του R. Koch (βλ. φυματίωση) παρατήρησε στο μικροσκόπιο μικρά μορφώματα σαν κόκκους καφέ που πρέπει να ήταν το μικρόβιο της βλεννόρροιας. Η ανακοίνωση του , το 1879, απετέλεσε σταθμό στην έρευνα των αφροδισίων νοσημάτων. Η μεγάλη σημασία όμως της ανακάλυψης του γονόκκοκκου ήταν ότι επιτέλους αποδείχθηκε ότι η βλεννόρροια και η σύφιλη ήταν 2 διαφορετικά νοσήματα, άρα δεν χρειαζόταν η χορήγηση σε όλους τους ασθενείς ο επιβλαβής υδράργυρος. Επί πλέον όμως, με συνεχόμενα αρνητικά επιχρίσματα για γονόκοκκο, μπορούσε να επαναληφθεί η σεξουαλική ζωή στο ζευγάρι.

Πέντε χρόνια αργότερα, το 1884 σημειώθηκε η 2η νίκη στον τομέα της βλεννόρροιας. Ο γερμανός ιατρός Grede, στάζοντας 2 σταγόνες διαλύματος νιτρικού αργύρου σε κάθε μάτι νεογνού που η μητέρα του ήταν ύποπτη για βλεννόρροια, έσωσε χιλιάδες νεογνά από ολική τύφλώση.

Παρόλα αυτά τα καταπληκτικά επιτεύγματα του 19ου αιώνα, η πλήρης θεραπεία της βλεννόρροιας επιτεύχθηκε τον 20ο αιώνα με την ανακάλυψη της πενικιλίνης του άγγλου βακτηριολόγου Alexander Fleming.

Πιο δύσκολος και μακροχρόνιος αποδείχθηκε ο αγώνας για τη σύφιλη. Στις αρχές του 20ου αιώνα ξέραμε ότι και πριν 300 χρόνια. Όποιος είχε την τύχη να αποκτήσει τη σπειροχαίτη, έπρεπε , παρά τη θεραπεία με υδράργυρο, να υπολογίζει ότι 20 με 30 χρόνια μετά θα παραλύσει, θα τρελαθεί ή θα πεθάνει από σκλήρυνση της αορτής.

Η λάμψη της ανακάλυψης ήρθε με τη συσκότιση. Ο μικροοργανισμός είναι αόρατος στο δυνατό φως αλλά ορατός στο λυκόφως του πλάγιου φωτισμού. Η παράξενη αυτή ανακάλυψη ανήκει στον ζωολόγο από την Ανατολική Πρωσία με το όνομα F.R.Schaudin. Η τελική όμως βοήθεια για την ανεύρεση του στους ασθενείς (το μικρόβιο μέχρι τότε δεν ανιχνευόταν σε όλα τα στάδια της νόσου) ανήκει στον βερολινέζο ιατρό August von Wassermann. Mε τη διαγνωστική να περπατάει γρήγορα και αποτελεσματικά στους συφιλιδικούς παρέμεινε ο επικίνδυνος υδράργυρος. Η πρώτη θεραπευτική ελπίδα ήρθε λίγα χιλιόμετρα νοτιότερα του Βερολίνου, στην Φραγκφούρτη, από τον διευθυντή του Ινστιτούτου Ερευνών, τον Paul Ehrlich Που εισήγαγε τα παράγωγα του αρσενικού στη θεραπεία της νόσου. Έτσι, το 1914 εισήγαγε –μετά από πολλά πειράματα- το Neosolvarsan. Ο μεγάλος βραχνάς που κληροδότησε ο 19ος αιώνα είχε νικηθεί. Το 1919, δηλώθηκαν στη Γερμανία 215.000 νέες περιπτώσεις και το 1934 μόλις 34.000. Η μάστιγα όμως της σύφιλης (όπως και της βλεννόρροιας) νικήθηκε τον 20ο αιώνα με την πενικιλίνη.

…..και ξαφνικά το 1981 μπήκε στο παιχνίδι το AIDS. Το σύνδρομο της επίκτητης ανοσολογικής ανεπάρκειας εμφανίστηκε –όπως και η σύφιλη το 1490- σαν κεραυνός εν αιθρία, αναπάντεχο, μυστηριώδες και θανάσιμο. Η επιστημονική κοινότητα αντέδρασε στην αρχή με αμηχανία και οι Ασκληπιάδες δεν έδειχνα πρόθυμοι να παραδεχθούν ότι αντιμετώπιζαν μια εντελώς άγνωστη ασθένεια για την οποία δεν υπήρχαν ιστορικές προδιαγραφές. Η απομόνωση του ιού του AIDS (ΗΙV) εμπέδωσε την αντίληψη ότι πρόκειται για καινούργια ασθένεια που σε επιδημική μορφή απειλούσε να καταστρέψει την ανθρωπότητα όπως τον 16ο αιώνα που οι κάτοικοι του Μεξικού και του Περού πέθαιναν κατά χιλιάδες για τι το ανοσοποιητικό τους σύστημα αδυνατούσε να καταπολεμήσει τις μολυσματικές ασθένειες που εμφανίστηκαν με την άφιξη των Κονκισταδόρ.

Ο πανικός ήταν σε διεθνές επίπεδο μεγάλος. Αρχικά τα κρούσματα του AIDS εντοπίζονταν σε κοινωνίες ανδρών ομοφυλοφίλων και αυτό ήταν αρκετό ο κόσμος να χαρακτηρίσει την ασθένεια ως Κατάρα των Ομοφυλοφίλων, γεγονός που δυσκόλεψε πολύ την προσέλκυση κονδυλίων για την έρευνα. Η Josephin Battler έλεγε..” ότι αν επιτρέπουν στους άνδρες να αμαρτάνουν χωρίς να υφίστανται καμία συνέπεια , θα τους αντιμαχόμαστε χωρίς καμία συνέπεια “, ενώ τα μέλη της Γερουσίας των ΗΠΑ συμφωνούσαν σε συντριπτική πλειοψηφία (94%) ότι τα δολάρια του φορολογούμενου πρέπει να χρησιμοποιούνται για ηθικούς σκοπούς και όχι για το Safe Sex.

Χρειάσθηκε αρκετός χρόνος για να συνειδητοποιηθεί ότι το AIDS δεν μεταδίδεται και τόσο εύκολα. Ο ιός χρειάζεται εύκολη πρόσβαση στο κυκλοφορικό σύστημα του νέου οικοδεσπότη, γεγονός που σημαίνει ότι η καθαρά τυχαία μόλυνση είναι σπάνια. Τα πιο κοινά σημεία εξόδου και εισόδου βρίσκονται στο δέρμα όταν έχει τραυματισθεί ή είναι λεπτό και πορώδες όπως στις γεννητικές περιοχές. Έτσι εξηγείται το υψηλό ποσοστό θυμάτων μεταξύ ομοφυλοφίλων με πρωκτική επαφή. Ένα πέος σε στύση θυμίζει λαβύρινθο διογκωμένων αιμοφόρων αγγείων και το δέρμα γύρω από τον πρωκτό τραυματίζεται αμέσως όταν τεντωθεί.
Η αναγνώριση του πρώτου λάθους έγινε όταν διαπιστώθηκε ότι ο ιός δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τον σεξουαλικό προσανατολισμό του οικοδεσπότη αλλά με ποιο τρόπο θα έχει εύκολη πρόσβαση στο αίμα του καινούργιου θύματος.
Έτσι ανακαλύφθηκε η τεράστια δεξαμενή των ετεροσεξουαλικών ατόμων και των τοξικομανών που έκαναν κοινή χρήση συριγγών. Το 1992 , το 90% των αφρικανών ατόμων με AIDS είχαν ετεροσεξουαλικές σχέσεις, ενώ στο Βέλγιο, Ελλάδα και Πορτογαλία το ποσοστό ανερχόταν σε 20% και στη Γερμανία και Ιταλία 5-7%.
Το επιδημιολογικό σενάριο που είναι σήμερα αποδεκτό είναι ότι άτομα υψηλού κινδύνου (ομοφυλόφιλοι, άνδρες bisexual και τοξικομανείς και των δύο φύλων) μολύνουν σε ετεροσεξουαλικές σχέσεις άτομα του άλλου φύλου.
Όπως σε κάθε πόλεμο υπάρχουν και τα αθώα θύματα, στην περίπτωση αυτή είναι τα παιδιά –κυρίως – που μεταγγίζονται από μολυσμένο από τον ιό αίμα.

Και όμως η μόλυνση από τον ιό δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ασφαλώς άτομα με έντονη σεξουαλική δραστηριότητα και πολλούς ερωτικούς συντρόφους υπόκεινται σε μεγαλύτερο κίνδυνο. Μονογαμικές γυναίκες κινδυνεύουν να μολυνθούν σε ποσοστό μόνο 3% (μια μόλυνση σε 500-1000 σεξουαλικές επαφές), ενώ το ετήσιο ποσοστό μόλυνσης σε γυναίκες του γενικού πληθυσμού που δεν χρησιμοποιούν προφυλακτικό αυξάνεται σε 7.3% και σε γυναίκες με προτίμηση στην πρωκτική οδό σε 14.5%.
Έτσι ο κόσμος θυμήθηκε ξανά την χρήση των προφυλακτικών…..
Η ιστορία διδάσκει ότι σε κάθε μαυρίλα κάποιας εποχής αναδύεται και ένα φως. Ο μελλοντολόγος Eduard Cornis έρχεται να προβλέψει ότι το παγκόσμιο σοκ του AIDS εγκυμονεί ένα σοβαρότερο κόσμο, μετριοπάθεια στο ντύσιμο και λιγότερη έμφαση των ΜΜΕ στο σεξ. Ο τοκετός τοποθετείται κάπου στα μελλοντικά χρόνια. Ίδωμεν ….»

Πηγή :Από την ενημερωτική έκδοση της Ελληνικής Εταιρείας Γυναικολογικής Ενδοκρινολογίας (Απρίλιος- Μάιος 2005, Αθήνα)

 

Πολύ ενδιαφέρον κείμενο Κύριε Maley, ευχαριστούμε  

 

Ευχαριστω lilly για τα καλα σου λόγια και για την υπομονη σου να το διαβάσεις....

 

Κύριε Maley,

Διάβασα το κείμενο επειδή μου άρεσε πολύ.

Ο καλός λόγος ήταν για να ισοφαρίσω τα χθεσινά μου με τη Gloria Steinem