Η κάλτσα...

Πήγα να καπνίσω ένα τσιγάρο στο ταρατσάκι,
Να χαζέψω λίγο τον μπαρουτοσυγνεφιασμένο Υμηττό,
Κι εκεί που κάπνιζα το τσιγαράκι μου την είδα σε μια γωνιά,
Ήταν μια κάλτσα σου, ξεχασμένη, ένας Θεός ξέρει από πότε.

Στεγνωμένη απ΄τους αέρηδες,
Αποχρωματισμένη από τον ήλιο,
Διαλυμένη από τον χρόνο,
Κουτσουλημένη απ΄τα πουλιά.

Και ξάφνου, μου ήρθε πως η κάλτσα αυτή,
Είναι σαν την αγάπη που νομίσαμε πως είχαμε.
Περνάει ο καιρός κι όλα ξεθωριάζουν
Αγάπες κι έρωτες και συναισθήματα «υψηλά»

Ξεχνιούνται κι απαξιώνονται, γίνονται σαν την κάλτσα
Που μοναχή της πια, διαλύθηκε χωρίς καμιάν αξία,
Πήρε όμως στον λαιμό της καλώς-κακώς και την άλλη,
Την «καλή», που μοναχιά της -αν και άθικτη- ήταν άχρηστη.

Κάπως έτσι δεν γίνεται και με τους ανθρώπους;
Τόση αξία να έχουμε όλοι από ένα σημείο κι ύστερα για τους άλλοτε αγαπημένους μας όση αυτή η κάλτσα.


ΥΓ. Το παραπάνω αποτελεί αναδημοσίευση από προσωπική ποιητική συλλογή (Ο Θεός να την κάνει) και διατηρώ τα πνευματικά μου δικαιώματα...   

 

Είχα πάντα "θέμα" με αυτή την ενότητα...Εννοώ την λίτερατσουρ...Δεν ήξερα, αν θα ήταν "καλό και αγαθό", να γράψω κάτι πέρα απ' τα "κλασσικά εικονογραφημένα" ή ν' αφήσω μονάχα ένα λάϊκεσε ( να "χώσω", σ' αυτή την ενότητα κι αν δεν βρίσκω το παραμικρό νόημα ). Ξέρεις, τα καλύτερα μου "κείμενα" τα είχα γράψει - κάποτε, πια γράφω σχεδόν ποτέ -, για κάποιες που μάλλον - πια το λέω με σιγουριά - νόμιζα ότι ήταν έρωτες - ίσως και εν μέρει να ήταν - και που σίγουρα αγάπες δεν ήταν τελικά.
Μου έβγαιναν τόσο αυθόρμητα και "βροντερά" ( εξυπακούεται κατάμαυρα ), μάλλον γιατί έτσι προσπαθούσα - παίζει και υποσυνείδητα -, να καλύψω το "κενό", να σιδερώσω τα "κουρέλια" ενός συναισθήματος, του δικού μου, που ειλικρινά δεν ξέρω αν κι εγώ ο ίδιος ένιωθα αληθινά για κείνες. Ας πούμε ότι ήταν ένα είδος αυθυποβολής.

Και φτάνω στην "κάλτσα", που καλά να είμαι, θα είχα κι εγώ κάποιες, φθαρμένες, ξεφτισμένες, παράταιρες. Που πια βρίσκονται σε κάποια ξεχασμένη σακούλα απορριμάτων ή σε κάποια χωματερή. Είναι φορές που αναρωτιέμαι, πως γίνεται με κάποιον που είχες μοιραστεί πράγματα, όχι μόνο κρεατάκι...Που τα μοιραζόσουν μαζί του ακόμη και για χρόνια...Να πέσεις πάνω του κάποια φορά από σπόντα και να δεις, ότι σου είναι πιο άγνωστος ακόμη και απ' τους αγνώστους. Να μην σου κάνει την παραμικρή εντύπωση. Να μην νιώσεις τίποτε, να σου είναι τόσο διάφανος και αδιάφορος, όσο μια βιτρίνα καταστήματος που δεν γυρίζεις καν να κοιτάξεις, μ' απλά την προσπερνάς.

Και κάποιοι, λίγοι ή πολλοί, ειλικρινά δεν το γνωρίζω. Τυχεροί, αλλοπαρμένοι, πες τους όπως θες, βρίσκουν - κι αυτό μάλλον από σπόντα και όταν θα την είχαν πια ξεγραμμένη - την άλλη την κάλτσα τους, την "καλή". Να την ταιριάξουν στην δική τους την "καλή" ή την "κατεστραμμένη" και να σου...Ξεφτίζουν μαζί, ξεβάφουν κάτω απ' τις ίδιες κακουχίες, μπαίνουν στο ίδιο το "πλυντήριο" και βγαίνουν κόκκινοι ή λευκοί και οι δυο ( έστω και ξεθωριασμένοι κι όχι ροζ, όπως έλεγε το γνωστό άσμα ), έτοιμοι για τα μανταλάκια και με τα μάτια που δεν λεν να κουνήσουν ρούπι...Εκεί...αγέραστα...

Τέσπα, μέρες μελαγχολικές, ασυναρτησίες όπως κάποτε...Έτσι, απλά, δίχως ιδιαίτερο λόγο. Ίσα για να βγει λίγο απ' το "δηλητήριο". Εύχομαι αυτή μου η "σφήνα" να μην σ' ενόχλησε.

 

Ποτέ δεν μ΄ενοχλούν τα πράγματα που γράφονται από καρδιάς κι εσύ το΄χεις αυτό, γενικώς.
Χαίρομαι που τα «ξαναλέμε» έστω και διαδικτυακά. Πάντα το απολάμβανα άλλωστε...  

 

Μου στέλνει φίλος που το διάβασε μνμ:
«Νομίζω πως πάντα έτσι λειτουργούμε και θα λειτουργούμε δυστυχώς, δεν είμαι και πολυ αισιόδοξος για το μέλλον των σχέσεων'»
Aπαντώ:
Πολλές κάλτσες μόνες. Συνήθως κατηγορούμε το πλυντήριο, γιατί δεν θέλουμε να δούμε πως εμείς τις χάνουμε, τις πετάμε, τις καταστρέφουμε.
Κάπως έτσι και με τις σχέσεις. Η εποχή, είναι το πλυντήριο. «Φταίει η εποχή», λέμε, λες και είναι αλλουνού η εποχή κι όχι δική μας... 

 

Στο ουσιαστικά πρώτο χειμωνιάτικο φετινό απόγευμα.
Με την κάλτσα της Μπρέντας να αφήνει πικρόχολη γεύση.

..ας συμφωνήσουμε οτι φταίει το πλυντήριο.

 

Το πλυντήριο έχει πολλά προγράμματα, δική μας ευθύνη να διαλέξουμε το που μας ταιριάζει...

 

Μα δεν είναι θέμα προγράμματος. Συνήθως, -όσοι βάζουν πλυντήριο το ξέρουν-, απλώνουμε τα ρούχα, χάνονται οι κάλτσες κάπου στην πορεία κι εμείς, κοιτάμε σαν χάνοι μέσα στον κάδο, αντί να κοιτάξουμε εκεί που απλώσαμε τα ρούχα. 

 

Σωστά. Εγω αναφερόμουν σε αυτούς που κατηγορούν το πλυντήριο. 

 

Σας χαίρομαι όσους μπορείτε και γράφετε  
Κάποτε... έγραφα κι εγώ.

 

Προσωπικά ( και δεν είμαι ο μόνος , υπάρχουν και άλλοι ) δεν απαξιώνω παλαιούς έρωτες . Ακόμα και αν έληξαν άδοξα ή άσχημα , δεν λησμονώ πως με αυτές τις γυναίκες μοιράστηκα σημαντικές στιγμές και βίωσα συναισθήματα έντονα και όμορφα .

Είχε γράψει κάπου η brenda : ¨ Συγγνώμη , δεν σας γνώρισα . Έχω αλλάξει ! ( Το ξέχασες brenda ; Σου είχα πει , πως θα μπορούσε να λεχθεί και σε καθρέφτη ... )

 

Ο αναθεματισμένος αέρας φταίει για όλα  
Εγώ πάλι που τα ψάχνω στα από κάτω μπαλκόνια τι να πω....... που και να βάζω το πρόγραμμα ξέρω και που να τα βρω ...έλα που ο αέρας μου πάει κόντρα όμως !

 

Το πιο ακριβό μου, είναι το τώρα
το πιο φτηνό μου, είναι το πριν
όσο για του χρόνου και το αύριο;
Θα σου πω μικρή μου, όταν ξημερώσει.

Υ.Γ. Μόλις, δικό μου, για σένα, φιλικά.