Η χρησιμότητα του λάθους.

Μια ανεκπαίδευτη υποτακτική που βρίσκεται σε διαδικασία εκπαίδευσης πρέπει να ακολουθήσει νέους κανόνες, νέο τρόπο ζωής, νέο τρόπο σκέψης.
Ο Κυρίαρχος θα της δείξει τον δρόμο και θα είναι πλάι της.
Τον δρόμο όμως πρέπει να τον περπατήσει ουσιαστικά μόνη της.

Η θεωρία που θα της προσφέρει ο Κ είναι σημαντική και η επιθυμία της υποτακτικής να κάνει το σωστό μεγάλη. Η ιδέα να απογοητεύσει τον Κύριο της με μια ανυπακοή φαντάζει δυσάρεστη.

Τι γίνεται όμως αν υπάρξει η στιγμή που δεν θα ακολουθήσει μια εντολή για οποιονδήποτε λόγο;
Πώς θα το βιώσει μέσα της;
Πώς θα λειτουργήσει όταν πλέον στη πράξη έρθει αντιμέτωπη με το λάθος της;

Μπορεί να πει κανείς οτι σε ορισμένες περιπτώσεις το λάθος μπορεί να προσφέρει μια ανώτερη εκπαιδευτική μορφή;


Είναι διαφορετικό το να σου πει κάποιος μην ακουμπήσεις την φωτιά γιατί θα καεις από το να την ακουμπήσεις τελικά και να βιώσεις τον πόνο.

Μήπως τελικά τα λάθη στην αρχή της πορείας μιας υποτακτικής είναι πολύ πιο εποικοδομητικά σε βάθος χρόνου από την πάντα ορθή πορεία της;

Είναι άλλο το να φαντάζεσαι ένα δυσάρεστο συναίσθημα και άλλο να το βιώνεις. Χαράζεται πιο δυνατά στον εγκέφαλο. Γίνεται πιο κατανοητό, παίρνει μορφή, σου μιλάει σε άλλη γλώσσα.


Τι έχετε να πείτε οι Κ ως εκπαιδευτές/τριες γι'αυτό;
Τι έχετε να πείτε οι υ ως νυν ή πρωην εκπαιδευόμενες/οι;

Γνώμες; Σκέψεις; Προσωπικές εμπειρίες;

 

Παραβλέποντας κι εγώ τον παραλληλισμό μένω στα λάθη που γίνονται στην αρχή μιας D/s σχέσης.
(Ένα θέμα φυσικά είναι ποιο χρονικό διάστημα εκλαμβάνεται ως αρχή. Αν ρωτούσαμε ένα ζευγάρι που είναι 5 χρόνια μαζί, θα έλεγε ότι ήταν τα πρώτα δύο χρόνια, αν είναι 10 μήνες μαζί, θα έλεγε ίσως το πρώτο δίμηνο, κλπ).
Από κει και πέρα, εφόσον αναφερόμαστε σε υ που δεν έχει πρότερη εμπειρία και ειδικά εφόσον έχει δυναμική προσωπικότητα, τότε στην "αρχή" τα λάθη (που προφανώς γίνονται μαζεμένα) εκλαμβάνονται σαφώς ως μεγαλύτερα από ότι είναι. Υπερδιαστασιολογούνται δλδ.

Με απλά λόγια, μπορεί να γίνεται ένα λάθος που το υ δεν το αντιλαμβάνεται καθόλου ως λάθος, απλά γιατί δεν είχε μάθει ποτέ να το σκέφτεται έτσι. Και αντίστοιχα, κάτι το οποίο θεωρεί πως είναι πολύ σημαντικό λάθος να είναι τελικά ασήμαντο.
Σε κάθε περίπτωση, είναι χρέος του Κ να υποδείξει στο υ τι ακριβώς θέλει από αυτό και που και πως πρέπει να εστιάζει και να δίνει βαρύτητα.

 

Σε μένα γιατί ειναι ξεκαθαρο τι ηθελε να πει η νηματοθετιδα?

Ο πρώτος Κ μου,συνήθιζε να λεει πως κλωτσουσα την καρδάρα με το γαλα,τη στιγμή εκείνη που την είχα γεμίσει.
Με τη βοηθεια του και με υπομονή από την πλευρά του,μου έδειχνε ξανά το δρόμο που ήθελε να περπατήσουμε.
Κάθε φορά,βρισκόμασταν ένα βήμα πιο μπροστά.
Τη στιγμή εκείνη και μέχρι να ξαναγεμίσει η καρδάρα,όλα έμοιαζαν φωτεινά και σωστά.
Σαφως και τα λάθη ειναι η καλυτερη μέθοδος για να μάθει κάποιος.
Εκεί είναι η ουσία,στην πράξη.


(Ακούς εκεί να κλειδώσετε νήμα χωρίς δική μου πινελιά   )

 

Άλλαξα το κείμενο, σας ευχαριστώ ολους όσους με συμβουλέψατε ευγενικά και καλοπροαίρετα.
Ελπίζω τώρα να διαβάσω απαντήσεις ανεπηρέαστες από άλλα πράγματα εκτός της ουσίας αυτού που ήθελα να δώσω στο νήμα αυτό.

 

Καλοπροαίρετα λοιπον, θα πω οτι το κείμενο ειναι μια χαρά, αλλα τώρα οι απαντήσεις των απο κάτω φαίνονται σαν απροσάρμοστες. Κάποια πράγματα καλό θα είναι να μή δοκιμάζονται πρώτα γιατί το μεν λάθος διορθώνεται η ενέργεια δε ξενερώνει! Όσο για τα υπόλοιπα λάθη, για να είναι επικοδομητικά, δεν επαναλαμβάνονται, και δεν επαναλαμβάνονται όταν κατανοούντε.......ο νοών νοήτο  

 

Υπάρχει άραγε αυτό που ονομάζετε "πάντα ορθή πορεία"? Οχι θα πω εγώ. Σε τίποτε στη ζωή μας. Ξέρουμε πολύ καλά ως άνθρωποι, ότι μαθαίνουμε από τα βιώματα μας. Θετικά και αρνητικά.

Θεωρητικά απλα έχουμε μια γνώση. Δεν είναι τυχαίο που πολλές φορές μέσα στο φόρουμ, έχει ειπωθεί από κάποιους πως, όταν δεν έχουμε εμπειρία για κάτι, καλό θα είναι να μην επιμένουμε τόσο ως προς τα λεγόμενα μας που βασίζονται σε υποθεσεις και θεωρίες.

Θεωρητική εκπαίδευση υποτακτικής, από μόνη της, δεν στέκει. Τρως τα μούτρα σου, κάνεις ένα σωρό λάθη, μαθαίνεις από αυτά και πάμε παρακάτω. Ως συναίσθημα, είναι απίστευτα δυσάρεστο όταν κάνεις λάθος. Όταν νιώθεις ότι τον απογοητευσες. Σιγά σιγά, καταλαβαίνεις ότι αυτός ξέρει καλύτερα ότι θα κάνεις λάθη. Και καταλαβαίνεις ότι δεν περπατάς ουσιαστικά μόνη σου, αλλά με παρέα. Γτ αν δεν υπάρχει αυτή η παρέα, τότε χάθηκε το παιχνίδι!

Αυτό που εγώ κατάλαβα, είναι ότι χρειάζεται πολύς χρόνος. Αυτό που έχει πει πολλάκις και ο @lizard_

 

Γενικά θα συμφωνήσω μαζί σας αλλά στο ότι δεν περπατάμε τον δρόμο μόνοι μας στις δύσκολες στιγμές θα διαφωνήσω.

Το πιστεύω αυτό στα πάντα.

Και τους καλύτερους φίλους να έχουμε και τον καλύτερο Κ του κόσμου σε πολλά πράγματα τελικά είμαστε εμείς και ο εαυτουλης μας που πρέπει να κάνουμε τη δουλειά.

Η στήριξη είναι τρομερά σημαντική και μπορεί να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι δεν είμαστε στα δύσκολα, τονίζω το δύσκολα, μόνοι αλλά εμείς και μονο εμείς θα έρθουμε αντιμέτωποι με τα μέχρι τωρα βιώματα, τις αντιληψεις και τις υπερβάσεις μας.

 

Τροφή για σκέψη, για τη χρησιμότητα των σχέσεων...

 

Άπαξ και έχει μπει κάποιος σε μια σχέση Ντι/ες ή Μ/ς ή γουατέβερ και μπει στη σκέψη να κουβαλήσει μόνη/ος το ''φορτίο'' ή προβληματισμό-λάθη e.t.c ή ακόμα και τη σχέση, το έχασε το παιχνίδι.

 

Τη σχέση σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ ότι την κουβαλάει το υ.

Απλά πιστεύω ότι όση στήριξη, βοήθεια, εξηγήσεις, αλλαγές και να κάνει ένας Κ, ειδικά στην αρχή, το υ παλεύει περισσότερο με τον εαυτό του.

Δεν είμαστε φτερό στον άνεμο, ο καθένας αναλαμβάνει την ευθύνη του μερίδιου που του αναλογεί σε μια τέτοια σχέση.

Οι αντιστάσεις, οι αμφιβολίες, οι δυσκολίες θα λυθούν με τη βοήθεια του Κ αλλά την στιγμή της απόφασης είναι το υ που θα επιλεγεί ξανά και ξανά να κάνει την υπέρβαση να ακολουθήσει κόντρα στα παραπάνω.

Αργότερα, αν όλα πάνε καλά, τα πράγματα έρχονται λογικά πιο φυσικά.

Αυτή είναι η δική μου γνώμη σύμφωνα με τον δικό μου χαρακτήρα. Άλλοι λειτουργούν διαφορετικά.
Δεν εφαρμόζεται σε όλους.

 

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την αναλώνεις σε ανασφάλειες. Ζήστε βρε και αφήστε τις θεωρητικολογίες. Και τα λάθη σου θα τα κάνεις και τα μούτρα σου θα τα φας και θα ξανασηκωθείς και θα ξαναπροχωρήσεις.

Δεν υπάρχει εγχειρίδιο της καλής σούμπας.

Ζήστε.

Per aspera ad astra.

 

Ποιος ψάχνει για εγχειριδιο;

Το νήμα άνοιξε για να συζητήσουμε, να μοιραστούμε και ίσως να μάθουμε ο ένας από τον άλλον απο τις εμπειρίες μας.

Γενικά το φόρουμ σε μεγάλο βαθμό γι'αυτό υπάρχει.

Αλήθεια, από ποτέ ονομάζονται οι προβληματισμοί, ανασφάλειες;