Η χρησιμότητα του λάθους.

Έχετε δίκιο @Stalker , αναφερόμουν στο φόβο που προκύπτει αναφορικά με την επιλογή του τρόπου σχετίζεσθαι και του προσώπου, κακώς δε διευκρίνησα. Αυτό με το "τεστ" δεν το είχα σκεφτεί, ναι μπορει να λειτουργεί κι έτσι.

Θεωρώ πως κάτι τέτοιο είναι πιθανόν αποδεκτό μόνο στα αρχικά βήματα του υ.

 

Αν μιλάμε για λάθη υ που θα μπορούσε να είχε αποφύγει…

…για μένα ήταν πάντα ιδιαίτερα δυσάρεστο όταν έκανα λάθη ανυπακοής γιατί χανόταν η ηδονή, το γέλιο, το μοίρασμα, η φιλία και έσκαγε μύτη η απορία το λιγότερο, η ενοχή, το ξενέρωμα και ίσως άλλα. "Με απωθείς όταν δεν με υπακούς!" Από τις κουβέντες που έχουν χαραχτεί βαθιά μέσα μου, απόλυτα εκπαιδευτική ας μην ήμουν πια εκπαιδευόμενη. Ποια ήταν η ανυπακοή που προκάλεσε την ρήση; Έπρεπε να επιστρέφω στο σπίτι αμέσως μετά τη δουλειά, άλλαζα δύο συγκοινωνίες για να φτάσω και στο δρόμο για τη μια συγκοινωνία είχα σταθεί να κοιτάξω μια βιτρίνα. Είχε γίνει αντιληπτό χωρίς να το αναφέρω και μου ζητήθηκε ο λόγος, δεν ήξερα τι να πω, μου φαινόταν ότι μπορούσα να το κάνω, δεν ήξερα ότι δεν έπρεπε και ούτε ήθελα εφεξής να ζω χωρίς να κοιτάζω βιτρίνες, ομολογώ, αλλά ήθελα τόσο πολύ "να το ζήσω"!

Όταν δεν μπορούσα πλέον να υπακούω έναν Κ, συνέβη και αυτό, οι εντολές του είχαν καταλήξει να είναι μακριά και πέρα από οτιδήποτε ήμουν εγώ, τότε ζήτησα αποδέσμευση και ανακουφίστηκα.

Όταν οι εντολές του Κ ήταν συντριπτικά πιεστικές αλλά τις έβρισκα λογικές, τις υπάκουσα και συνετρίβην. Συνήλθα και ήταν δίπλα μου.

Διευκρίνιση: Από δω και κάτω μιλώ μόνο γενικά για την έννοια του σφάλματος στην υποταγή και καμία σχέση, αναφορά, προβολή σε πρόσωπα δεν υπάρχει.

Η δοκιμή και το σφάλμα είναι μια θεμελιώδης μέθοδος κατάκτησης νέας γνώσης, όταν το πεδίο είναι άγνωστο. Το πεδίο της υποταγής στα πρώτα στάδια είναι μάλλον πεπατημένη. "Από λάθος σε λάθος ανακαλύπτει κανείς ολόκληρη την αλήθεια" είπε ο Φρόϋντ και φαίνεται λογικό. Δεν νομίζω να εννοούνται τα λάθη που θα μπορούσε να αποφύγει κανείς, πάντως. Από την άλλη ναι, έτσι είναι. Αλλά "ολόκληρη η αλήθεια" κουβαλάει συνέπειες, πρέπει το υ να είναι διατεθειμένο για αυτές.

Με λίγα λόγια, ναι, κάτι προσθέτει το σφάλμα στο κεκτημένο της γνώσης συν το "τραύμα" ή το "πλήγμα" που είναι λίπασμα για τον ψυχισμό πολλών υ, αφαιρεί όμως από το κεκτημένο της σχέσης και μπορεί να ξενερώσει σοβαρά το Κ, αν δεν το απολαμβάνει σαδιστικά, γιατί υπάρχει και αυτή η περίπτωση. Δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, η καλύτερη μέθοδος για να μάθει κανείς επειδή φθίρει και κλονίζει βασικές παραδοχές της υποταγής - μιλάμε στο νήμα για την περίπτωση που το υ έκανε λάθος και στεναχωρέθηκε διότι "απόγοήτευσε τον Κύριο", αν τυχόν το υ χάρηκε όμως; Αν ανακουφίστηκε; Αν αδιαφόρησε; Θέλω να πω ότι ανοίγουμε πόρτες ενδιαφέρουσες μεν αλλά που με την συναίνεση για την υποταγή είχαν κλείσει, γιατί τώρα ξανανοίγουν, ποιο είναι τελικά το βαθύ λάθος πίσω από το προφανές λάθος;

 

"Τεστ" από τεστ έχει χαώδη διαφορά...
Το μόνο που μπορεί να αναζητηθεί είναι η συμβατότητα μεταξύ των μελών της σχέσης.
Τα υπόλοιπα, θέμε δεν θέμε, στο ταξίδι και εν πλω...

 

Αν ανακουφιστηκε και αδιαφόρησε και αυτό γίνεται ξανά και ξανά δεν πρέπει και αυτό ακόμα να του μάθει κάτι;

Μήπως για παράδειγμα δεν υπάρχει συμβατότητα;
Μήπως κάτι μέσα του χτυπάει καμπανάκια για κάτι μέσα στη σχέση και το εκφράζει έτσι;
Μήπως τελικά δεν του αρέσει η τόση παράδοση ελέγχου;
Ποιος να ξέρει θα μου πείτε αλλά λογικά κι αυτά δεν του μαθαίνουν κάτι αν έχει την διάθεση και την τόλμη να το ψάξει μέσα του;

 

“What you seek is seeking you.”
― Jalaluddin Rumi

 

Ωραίο, ο,τι ψάχνεις σε ψάχνει, και λογικά να προσθέσω θα σε βρει.
Όμορφο πραγματικά, αλλά θέλεις να μου το εξηγήσεις σε σχέση με το quote ;

 

Φυσικά. Εννοώ να "σκάβεις" μέσα σου, να ψάχνεσαι για το καθετί, αυτό.

 

Αυτά θα πρέπει να τα απαντήσει άμεσα και το πιθανό γύρω-γύρω όλοι δεν αφορά στην ανωριμότητά του ως υ μα στην ανωριμότητα χαρακτήρα, νομίζω.

 

Συμφωνούμε  

 

Αυτό ακριβώς σκεπτόμουν κι εγώ. Από λάθος σε λάθος το υ έφτασε στην δική του αλήθεια που πρέπει να αποδεχτεί. Συμφωνώ. Για τις ανάγκες του νήματος είμαστε εντάξει. Στην πραγματικότητα υπάρχει και ο Κ. Πού βρίσκεται ο Κ σε όλη τη διαδρομή αυτή του υ; Είναι ο ρόλος του μόνο να καθοδηγεί και να βοηθάει το υ;

 

Αυτό το σημείο δεν το κατάλαβα, θα μπορούσατε να μου το εξηγήσετε παρακαλώ? Εννοείτε τις αυτοκαταστροφικές τάσεις?

 

Μπορεί να συμβεί και αυτό. Δεν είναι ο,τι καλύτερο αλλά συμβαίνει πραγματι και ο διαχωρισμός οντως είναι απαραίτητος για την ψυχική ηρεμία και των δύο συμμετεχόντων.
Θα έρθει όταν είναι στιγμή του