Καυτά δάκρυα σε κρύο μέταλλο

"Οχι, οχι, μη, μη, ΜΗ σε παρακαλω. ". Ηταν τα τελευταια της λογια. Το ζεστο της στομα εκλεινε μια λαστιχενια μπαλα με τρυπες για να παιρνει ευκολα αερα. Το λουρακι εσφιξε γυρω απ το σβερκο της. Ηταν πια ακινητοποιημενη. Τα χερια δεμενα ψηλα πισω απ το κεφαλι της με δερματινα λουρια, αναπαυτικα μεν, αλλα σφιχτα και αμετακινητα. Οσο κοιτοσε γυρω της για να δει τι θα γινει, τοσο ανεβαιναν οι σφιγμοι της. Χτυπιοταν, ηχοι εβγαιναν απ το φιμωμενο στομα της. Τα ποδια της ορθανοιχτα, το μουνακι της φρεσκοξυρισμενο και λαδωμενο, εκτεθειμενο. Εδειχνε τοσο ανημπορη. Κι ομως, αν ηθελε να δωσει τερμα σ αυτο, θα μπορουσε απλα να ειχε πει τη λεξη ασφαλειας, το safeword, που σταματαει το παιχνιδι. Κι οταν εχει φιμωμενο το στομα, εντονη κινηση του κεφαλιου δεξια-αριστερα, σα να λεει με λογια "οχι, οχι, οχι" τρεις φορες, ειναι το "σιωπηλο safeword" γι αυτες τις περιπτωσεις.

Ετοιμη ? Παμε !

Με το πατημα του κουμπιου ακουστηκε ενα ελαφρυς ηχος, σαν δονηση. Μπηκα μπροστα οι τρεις κινητηρες που το εκαναν οχι μονο να δονειται, αλλα και να συσπαται. Καλυτερα κι απ το αληθινο. Γελουσε οταν της ειχε πει να του παρει πιπα, οσο πιο ρουφτηχτα μπορουσε, για να του τον κανει πετρα. Γελουσε, ειπε ναι αγαπη μου, και τον ρουφαγε με παθος. Λιγο πριν φτασει στην κορυφωση, κρατησε αυτη τη στιγμη για παντα. Το αποτυπωσε σε σιλικονη, οπως ηταν. Πετρα, φουσκωμενο, με τις φλεβες να χτυπουν εντονα. Σε λιγο θα ειχε περα απ το αληθινο κι ενα ακριβες αντιγραφο με βελτιωμενες ιδιοτητες. Με Τεχνολογια θα εδινε κατι παραπανω στον γυναικειο οργασμο απ αυτο που τον περιοριζε η Φυση. Την πλησιασε η ακρη του και τιναχτηκαν τα μουνοχειλα της απο την αισθηση ! Τι ηταν αυτο ? Προσπαθησε να μιλησει, αλλα η μπαλα της εφραζε την φωνη. Πνιγμενες κραυγουλες. Οταν της εδεσε και τα ματια μπορουσε να νοιωσει μονο τα ακουστικα που της εβαζε στο κεφαλι. Δεν ακουγε ουτε εβλεπε τιποτα.

Μεσα !

Τωρα μπηκαν οι βηματικοι κινητηρες μπροστα. Γραμμικη κινηση, απο την τελευταια λεξη της τεχνολογιας. Ενα σιωπηλο βουητο, ρυθμικο, σαν εκατονταδες μελισσες που που βρηκαν το ανθισμενο λιβαδι και χορευουν απ τη χαρα τους ! Αργα, σταθερα, βυθιζοταν ολοενα και πιο βαθια της. Τα πνιγμενα βογγητα της ηταν τοσο εντονα λες και ειχε φτασει στα σωθηκα της. Το στηθος της φουσκωσε κι οι ρωγες της εσφιξαν. Αναπαυτηκα εκατσε στην πολυθρονα του. Κοιταξε στην οθονη, της ειπε "θα τα ξαναπουμε σε 54λεπτα και κατι δευτερολεπτα". Μαλλον δεν τον ακουσε, αλλα ενα δακρυ κυλισε απ τα ματια της και εγλυψε το κρυο μεταλλο της βασης που ηταν δεμενη. Καυτο.

Και πατησε start. Μεσα απ τ ακουστικα της θα ακουσε τα επομενα 55 λεπτα κι εκεινος τους οργασμικους σπασμους της.