Κινηματογράφος

Το πρόσωπο του τέρατος: σήμερα που όλοι, ή σχεδόν όλοι κάνουν δηλώσεις για τον χαμό του μεγάλου δημιουργού, καλό είναι να θυμηθούμε τις ενοχλητικές εκείνες λεπτομέρειες που πολλοί θα ήθελαν να ξεχάσουμε.


Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος ήταν γιος αντάρτη εκτελεσμένου από το εμφυλιοπολεμικό κράτος, που ποτέ δεν του συγχώρεσε την πολιτική του στράτευση. Το 1975 η κυβέρνηση Καραμανλή, με απόφαση του τότε υπουργού Πολιτισμού και μετέπειτα Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Τσάτσου του στέρησε τον βέβαιο Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών, αρνούμενη να υποβάλλει αίτηση συμμετοχής του Θίασου στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα. Αργότερα, δια στόματος του σκοταδιστή μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνου, η επίσημη εκκλησία τον αφόρισε μαζί με τους συνεργάτες κι ηθοποιούς του. Η κρατική τηλεόραση, από αμέλεια κι αδιαφορία, κατέστρεψε τη μοναδική κόπια ντοκυμαντέρ που σκηνοθέτησε ο εκλιπών για να γράψει πάνω στο Βίντεο ποδοσφαιρικό αγώνα! Ακόμα και την ημέρα του πένθους, ο σκατόψυχος βουλευτής του ΛΑΟΣ επιχείρησε να υποτιμήσει την σημασία και σπουδαιότητα του έργου του. Θέλει ο φασίστας να κρυφτεί κι η μισαλλοδοξία δεν τον αφήνει…


***


«Δεν ήταν η οπτική της Ελλάδας»


Το έργο του Θ.Αγγελόπουλου υμνείται από την ακραία Αριστερά, λέει ο ΛΑΟΣ



ΤΑ ΝΕΑ 26 Ιανουαρίου 2012


«Ο Αγγελόπουλος δεν ήταν η οπτική της Ελλάδας. Ήταν η οπτική ενός συγκεκριμένου ακραίου τμήματος της διεθνιστικής και κοσμοπολίτικης αριστεράς, ειδικά μετά το 1990» είπε ο βουλευτής του ΛΑΟΣ, Ηλ.Πολατίδης, αντιδρώντας στην τοποθέτηση του υφυπουργού Εξωτερικών, Δ.Δόλλη στη Βουλή για τη σημασία του έργου του σκηνοθέτη.


Και συμπλήρωσε: «Είδαμε άλλωστε χθες στην τηλεόραση αποσπάσματα: "Η Ελλάδα πεθαίνει, ας τη βοηθήσουμε να πεθάνει γρήγορα", "Το μετέωρο βήμα του Πελαργού", που ήταν στην ουσία η κατάργηση των συνόρων».


Όπως σημείωσε ο κ.Πολατίδης αναφερόμενος στο έργο του μεγάλου σκηνοθέτη «είχε μια δική του οπτική και θα κριθεί ούτως ή άλλως, όπως θα κριθούμε όλοι μας από την ιστορία».


«Ας μην υπερβάλλουμε τη στιγμή που έφυγε από κοντά μας. Άλλωστε και ο ίδιος προς το τέλος της ζωής του σε συνεντεύξεις που έδωσε τα τελευταία χρόνια κράτησε κάποιες αποστάσεις για το έργο του, το οποίο από ορισμένο τμήμα της ακραίας Αριστεράς υμνείται» κατέληξε.


***



Πώς έσβησαν για πάντα μια ταινία του Αγγελόπουλου


Protagon 26/01/2012 του Κώστα Ρεσβάνη


Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος εκτός από τις μεγάλες ταινίες του είχε γυρίσει το 1981 και μια εικοσάλεπτη ταινία για την πρώτη εκπομπή των «Ρεπόρτερς», στην τότε ΥΕΝΕΔ. Αυτή η ταινία δεν υπάρχει πλέον διότι κάποια αμόρφωτα ξεφτέρια του καναλιού έγραψαν στην ίδια βιντεοκασέτα όπου είχε μεταγραφεί το φιλμ, έναν ποδοσφαιρικό αγώνα!


Τα γεγονότα από την αρχή: Είχα γνωρίσει τον Αγγελόπουλο το 1980 όταν κάλυπτα για τα ΝΕΑ τα γυρίσματα του «Μεγαλέξανδρου». Αργότερα όταν ετοιμαζόταν η εκπομπή «Ρεπόρτερς» συμφώνησα με την ΥΕΝΕΔ να καλύπτω είκοσι λεπτά με πρωτότυπες ταινίες των μεγαλύτερων Ελλήνων σκηνοθετών. Και φυσικά ξεκίνησα από τον Θόδωρο. Στο οδοιπορικό «Από την Κρήτη στον Έβρο» για λογαριασμό της εφημερίδας είχα ανακαλύψει ένα χωριό στα όρια του Νομού Θεσσαλονίκης, τη Νέα Σεβάστεια, όπου είχε απομείνει μόνο ένα ζευγάρι γερόντων. Σκέφτηκα λοιπόν να προτείνω στον Αγγελόπουλο αυτό το θέμα: «Χωριό ένα, κάτοικοι δύο». Ενθουσιάστηκε, συμφωνήσαμε και η περιπέτεια μόλις άρχιζε.


Τηλεφωνώ στον φίλο και συνάδελφο Δημήτρη Γουσίδη που γνώριζε κάθε γωνιά του Νομού Θεσσαλονίκης να βοηθήσει αν χρειαστεί. Η πληροφορία ήρθε σε δυο μέρες: η γερόντισσα είχε πεθάνει και απέμεινε ο γέροντας. «Χωριό ένα, κάτοικος ένας» λοιπόν. Ο Θόδωρος καλεί τον σπουδαίο διευθυντή φωτογραφίας Γιώργο Αρβανίτη, μόνιμο συνεργάτη του, τον βοηθό του Ανδρέα Σινάνο και τον εξαίρετο ηχολήπτη Θανάση Αρβανίτη. Ξεκινάμε και οι πέντε με το ετοιμόρροπο NIVA μου. Στη διαδρομή συζητάμε για το-ανύπαρκτο ως τότε- σενάριο και ο Αγγελόπουλος μας καθησυχάζει, «Εχω κάποια πράγματα στο μυαλό μου, να δούμε τι θα συναντήσουμε και εκεί…».


Φτάνουμε στην έρημη Νέα Σεβάστεια, στο καλύβι του σκυφτού από τα χρόνια γέροντα, η δουλειά αρχίζει και τότε κατανοώ τι σημαίνει αυτό που εύκολα λέμε, «μεγάλος σκηνοθέτης» και πόσο σημαντικό είναι να έχεις σπουδαίους συνεργάτες. Ο Αγγελόπουλος και ο Αρβανίτης μιλούσαν με τα βλέμματα, ο γέροντας είχε απογειωθεί καθώς ο Θόδωρος τον καθοδηγεί στη σκηνή όπου περνάει ανάμεσα από τα μνήματα αποχαιρετώντας τους νεκρούς συγγενείς και φίλους του. Βουρκώνουμε καθώς φωνάζει με ραγισμένη αλλά δυνατή φωνή, Γειά σου Μαρία, Γειά σου Πέτρο, Γειά σου Γιαννούλα.


Τελευταία σκηνή: ο γέροντας εγκαταλείπει το χωριό καβάλα σε ένα μουλάρι τραγουδώντας «Το πυροβολικό, το πυροβολικό, του πυροβολικό πολύ το αγαπώ…».


Επιστροφή στην Αθήνα όπου σε δυο μέρες μου τηλεφωνεί ο Θόδωρος. «Ξέρεις, κάποια πλάνα από την τελευταία σκηνή είναι υπερφωτισμένα, πρέπει να ξαναπάμε στο χωριό. Η περιπέτεια ξαναρχίζει. Πρέπει να βρούμε το γέροντα, να φοράει τα ίδια ρούχα, να βρούμε το ίδιο μουλάρι με τα ίδια κιλίμια, τις ίδιες καιρικές συνθήκες κ.λ.π. Και νέο δρομολόγιο Αθήνα-Σεβάστια για την πενταμελή παρέα. Κυλούν όλα ιδανικά και πέφτουν οι τίτλοι τέλους. Η ΥΕΝΕΔ καμαρώνει και διαφημίζει την ταινία που προβάλλεται, ενθουσιάζει τους τηλεθεατές και ο καιρός περνάει.


Μια μέρα μου τηλεφωνεί ο Θόδωρος θέλοντας μια κόπια από την ταινία διότι την είχε ζητή
σει ένα μεγάλο κανάλι του εξωτερικού. Έχοντας αποχωρήσει από τους «Ρεπόρτερς» τηλεφωνώ σε φίλους και γνωστούς του καναλιού που σε λίγες μέρες με καλούν να ψάξουμε μαζί διότι «δεν βρίσκεται η ταινία». Ψάχνουμε και τι ανακαλύπτουμε εντέλει, μέσα σε μια βρωμερή, χαρτονένια κούτα; Μια βιντεοκασέτα όπου μόλις διακρίνονταν διαγραμμένες οι λέξεις «Χωριό ένας, κάτοικος ένας» σκηνοθεσία Θόδωρου Αγγελόπουλου και από την άλλη μεριά με πιο ζωηρά γράμματα «Ποδοσφαιρικός αγώνας Παναθηναϊκού-ΑΕΚ»! ΤΕΛΟΣ


Υστερόγραφο: Ύστατη έκκληση προς τους διοικούντας τη σημερινή ΕΡΤ και εσχάτη ελπίδα: Να ξαναψάξουν επιμελώς τα αρχεία του 1981, μήπως, αν δεν έχει καταστραφεί, ανακαλύψουν το πρωτότυπο φιλμ, το κινηματογραφικό υλικό δηλαδή, προτού μεταγραφεί σε βίντεο. Ας το αντιληφθούν σαν μνημόσυνο στον Θόδωρο Αγγελόπουλο.

 

Θεωρώ υποχρέωσή μου να επανορθώσω ένα σφάλμα στο οποίο υπέπεσα προχτές στο σχόλιό μου για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Ο πατέρας του δεν εκτελέστηκε κατά την διάρκεια του εμφυλίου, όπως λανθασμένα έγραψα. Τα αληθινά περιστατικά τα διηγείται ο ίδιος ο σκηνοθέτης σε μια συνέντευξη του και είναι πραγματικά συγκλονιστικά, δείχνουν δε πολύ παραστατικά πως τα προσωπικά του βιώματα διαμόρφωσαν την ιδιαίτερη αισθητική του:




“Δεκέμβρη του ’44, ξέσπασε ο Εμφύλιος. Η οικογένειά μου, χωρισμένη στα δυο: άλλοι με τους αριστερούς, κι άλλοι, όπως ο πατέρας μου, παλιοί φιλελεύθεροι, με την παλιά τάξη πραγμάτων. Η Μάχη της Αθήνας: 33 μέρες.. Μια μάχη που εξελίχθηκε σε σφαγή. O πατέρας μου προσπάθησε να κρατήσει μια στάση ουδετερότητας και σχεδόν κριτική απέναντι και στους δύο – μάταια.

Συνελήφθη απ' τους αριστερούς επαναστάτες, με τον εξάδελφό μου επικεφαλής, και μεταφέρθηκε έξω από την πόλη, για εκτέλεση.
Ψάχναμε μέρες με τη μάνα μου να βρούμε το πτώμα του ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλα, σκόρπια σε λασπωμένα χωράφια και εγκαταλειμμένες οικοδομές. Έχω ακόμα το τρέμουλο του χεριού της στο χέρι μου. Με την ήττα και την υποχώρηση του Δημοκρατικού Στρατού, του στρατού των επαναστατών, προς τη βόρεια Ελλάδα, μάθαμε ότι τον είχαν πάρει μαζί τους όμηρο, όπως και εκατοντάδες άλλους.

Γύρισε αργότερα, ελευθερωμένος από εγγλέζικα τανκς. Έπαιζα στο δρόμο μπροστά στο σπίτι μας, όταν τον είδα να ’ρχεται από μακριά. Αντί για παπούτσια, είχε στα πόδια πανιά, δεμένα με σπάγκους. Έτρεξα και φώναξα τη μητέρα μου. Βγήκε αλαφιασμένη. Θυμάμαι τον τρόπο που έτρεξαν ο ένας προς τον άλλον... τη συνάντησή τους σ' εκείνο τον έρημο δρόμο.

Μπήκαμε στο σπίτι, και ήταν τόση η συγκίνηση, που κανένας δε μιλούσε. Δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε – κοιτάζαμε τον πατέρα... κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον. Σωπαίναμε. Oύτε αυτός μπορούσε να πει τίποτα. Το φαγητό ήταν μια σούπα, κι αυτή η σούπα κράτησε μια αιωνιότητα. Ήμουν 9 χρονών. Η επιστροφή του πατέρα, το αγκάλιασμα κι εκείνη η σούπα που μέτραγε τη συγκίνηση, διαστέλλοντας το χρόνο, έγινε αργότερα η πρώτη σκηνή της Αναπαράστασης, της πρώτης μου ταινίας…”

 

Απάντηση: re: Κινηματογράφος

Υπάρχει ταινία με παραπλησιο θέμα, αλλά με πολυ δυνατότερα συναισθήματα.. τουλαχιστον εγώ έκανα μέρες να συνέλθω

Papillon (1973) - IMDb


διαπραγματεύεται το ζητημα της εσωτερικής ελευθερίας με τον πιο όμορφο και σκληρό τρόπο

 

δεν ειναι τα νοήματα τοσο, οσο το συναισθημα που βγαζει, και η ποιητικότατη κάθαρση στο τέλος.

 

Γιάννης Ζουμπουλάκης

62η Μπερλινάλε - Ο θρίαμβος των παπούδων!

Στα 80 ο Πάολο και στα 83 ο Βιτόριο, οι θρυλικοί αδελφοί Ταβιάνι κέρδισαν την Χρυσή Αρκτο για μια από τις πιο μοντέρνες ταινίες της εφετινής διοργάνωσης

TO BHMA 18/02/2012



Οι αδελφοί Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι είναι τελικά οι μεγάλοι θριαμβευτές της 62ης Μπερλινάλε καθώς η τελευταία ταινία τους, «Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει» απέσπασε την Χρυσή Αρκτο. Η απονομή των βραβείων έγινε το βράδυ του Σαββάτου 18 Φεβρουαρίου στην αίθουσα Μπερλινάλε Πάλαστ της πλατείας Ποτσντάμερ που είναι η καρδιά του φεστιβάλ Βερολίνου.

Από την αρχή της διοργάνωσης φάνηκε ότι το φιλμ των βετεράνων ιταλών σκηνοθετών («Αλονζανφάν», «Χάος», «Η νύχτα του Σαν Λορέντζο», «Πατέρας αφέντης») που αναφέρεται στο ανέβασμα μιας θεατρικής παράστασης του «Ιουλίου Καίσαρα» του Ουίλιαμ Σέξπιρ από φυλακισμένους, ανήκε στις μεγάλες ταινίες της διοργάνωσης. Και σίγουρα ήταν μια από τις μοντέρνες σε σύλληψη αλλά και απόδωση. Θα την δούμε στην Ελλάδα σε διανομή ΑΜΑ Films.

Το μεγάλο βραβείο της επιτροπής απέσπασε η ουγγρική ταινία «Just the wind» του Μπένσε Φλίεγκαουφ που ασχολείται με την ασταμάτητη προσπάθεια επιβίωσης των Ρομάνι , ενώ το βραβείο σκηνοθεσίας δόθηκε στον γερμανό Κρίστιαν Πέτσχολντ για την «Μπάρμπαρα, μια ταινία που τοποθετείται στην διχασμένη Γερμανία της δεκατίας του 1980 και εστιάζει στην απόφαση μιας γιατρού να εγκαταλείψει την χώρα της για την Δύση.

Το ασυνήθιστο φιλμ «Μετέωρα» του Σταθουλόπουλου που αναφέρεται στον έρωτα που αναπτύσσεται ανάμεσα σε έναν μοναχό και μια μοναχή των Μετεώρων δεν απέσπασε καμμία διάκριση.

Πρόεδρος της εφετινής κριτικής επιτροπής ήταν ο βρετανός σκηνοθέτης Μάικλ Λι

ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ

Χρυσή Αρκτος «Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει»

Μεγάλο βραβείο της επιτροπής «Just the wind»

Αργυρή Αρκτος καλύτερης σκηνοθεσίας Κρίστιαν Πέτσχολντ («Μπάρμπαρα»)

Αργυρή Αρκτος καλύτερου ηθοποιού Μίκελ Μπόε Φόλσγκαρντ («A royal affair»)

Αργυρή Αρκτος καλύτερης ηθοποιού Ρέιτσελ Μουάνζα («Rebelle»)

Αργυρή Αρκτος καλύτερου σεναρίου Νικολάι Αρσέλ, Ράσμους Χάιστερμπεργκ («Α royal affair»)

Αργυρή Αρκτος καλύτερης καλλιτεχνικής συμβολής στον διευθυντή φωτογραφίας Λουτζ Ράιτεμάιερ για την ταινία «White deer plain»

Βραβείο Alfred Bauer – «Ταμπού»

Ειδικό βραβείο: “L’enfant d’en haut» της Ούρσουλα Μέιερ

 

Απάντηση: Κινηματογράφος




αλμοδοβαρικά σάικο.... 

 

Απάντηση: Κινηματογράφος




Αν και θα προτιμούσα κάποια άλλη από την Keira Nightley, είναι μια θαυμάσια ταινία.

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

Δεν έχω να πω τίποτα για την keira, αλλα νομίζω ότι ο Michael Fassbender είναι γαμάτος.

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

Την είδα πρόσφατα μετά από πρόταση μία κοπέλας εδώ μέσα.

Η ταινία είναι ωραία, αλλά η ηθοποιός δεν παίζει καθόλου καλά το ρόλο της υστερικής ασθενούς. Κάνει κάτι άσχετα σπαστικά μερικές φορές που δεν κολλάνε.
Νομίζω χρειαζόταν άλλη ηθοποιός ή άλλος σκηνοθέτης, δε ξέρω τι από τα δύο φταίει.


Η γυναίκα του ιατρού, η ξανθιά, μου άρεσε πολύ.

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

Όχι, ξεκάθαρα, άλλη ηθοποιός.Ή ακόμη καλύτερα, κανονική ηθοποιός!! Λυπάμαι αλλά η συγκεκριμένη δεν...

 

Απάντηση: Κινηματογράφος



(ελληνικός τίτλος:"Μέσα από τις φλόγες")

...ειλικρινά αξίζει να το δει κανείς!!!

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ!

D-Jango Unchained, ένα έργο όχι απλά για τα σκουπίδια αλλά για την πιο μακρινή χωματερή που υπάρχει.

Το πιο άγριο και άσκημο "καλό" έργο που έχω δει στη ζωή μου! Θα ήθελα να μπορώ να γυρίσω πίσω το ρολόϊ και να μην το έχω δει, τι ήθελα και δεν πήγαινα να δω τον Ριχάρδο με τα τρεμάμενα χείλη στη διπλανή αίθουσα του Mall; Ασύληπτη σκληρότητα και βία στο έργο, μανιχαϊσμός, αισθητική διαφημίσεων, αφελέστατο φινάλε. Στ' αλήθεια, όποιος ανέχεται να του λένε ότι δύο άνθρωποι που έζησαν όλα αυτά στο τέλος φιλιούνται ευτυχισμένοι καθώς την κάνουν με απαλά και ότι δεν είναι πέρα ως πέρα νεκροί μέσα τους, αυτός μπορεί μέσα του ακόμα και να πιστεύει ότι οι μαύροι δεν είναι άνθρωποι! Την μουσική την ένιωθα να με ειρωνεύεται. Μη χειρότερα. Πότε θα τελειώνει ο Κουέντιν με την εκδίκησή του από την κενωνία που τον γέννησε white trash του Αμερικανικού Νότου; Στα πόσα εκατομμύρια δολάρια;

Αισθάνθηκα τόσο χάλια για την υποτακτικότητά μου. Και φόβο, για τη βία μέσα μου... Δηλαδή είναι απλά θέμα καλής μου τύχης το ότι δεν έχω μισήσει στη ζωή μου και δεν έχω κάνει φοβερές μαλακίες από το μίσος;