Κυρίαρχος σε ξένη θάλασσα

Μεγάλωσε σε μία μικρή παραθαλάσσια πόλη. Γι αυτό αγαπάει τη θάλασσα. Είναι η ελευθερία του και ταυτόχρονα η φυλακή του. Όταν είναι στη θάλασσα αισθάνεται εγκλωβισμένος. Όταν γυρίζει στη στεριά νοσταλγεί τη θάλασσα.

Από αυτό και μόνο θα μπορούσα να του απαντήσω, όταν με ρώτησε κάποτε πώς τον βλέπω, ότι είναι ένας κλασσικός Κυρίαρχος. Τρώγεται με τα ρούχα του.

Αντ' αυτού απάντησα: "Στριμμένο άντερο". Πράγμα που είναι ένα και το αυτό.

Κάποτε ξέφυγε από το ασφυκτικό περιβάλλον της μικρής του πόλης, από την γκρίνια της μάνας του και τις απόμακρες σχέσεις με τα αδέλφια του και τους φίλους του. Βρέθηκε στην Αμερική. Εκεί σπούδασε, εκεί έμαθε να ακούει μουσική. Εκεί έμαθε και πώς να κάνει έρωτα.

Κοντά στο σπίτι του υπήρχε ένα κλαμπ. Αυστηρό dress-code, δεκαετία 90, το BDSM σε άνθιση.

Εκεί γνώρισε τη σκλάβα. Αυτή ήταν 24, αυτός 20. Ψηλός, γεροδεμένος, αγύριστο κεφάλι, τα έντερα μέσα του στρίβονταν και ξεστρίβονταν.

Η σκλάβα τον ερωτεύθηκε. Του τα έμαθε όλα από την αρχή. Πώς να παίρνει αυτό που θέλει, πώς να επιμένει, πώς να προσέχει να μην την σπάσει, να την φροντίζει όταν την έχει σπρώξει υπερβολικά, να μην υποχωρεί ποτέ, να καταλαβαίνει το γυναικείο όχι και το γυναικείο ναι. Του έμαθε πώς να αρπάζει το ναι, όχι ως λεκτική σύμβαση, αλλά εκείνο το άλλο, το δύσκολο ναι, που ζωγραφίζεται στα μάτια μας και δεν δίνεται ποτέ εύκολα. Το ναι που που έχει ως τίμημα κομμάτια της ψυχής του άλλου.

Βρήκε τον εαυτό του μέσα εκεί, όχι μέσα στη σκλάβα, αλλά μέσα στην δική του απόλαυση, στην δική του δύναμη, στην αίσθηση της ελευθερίας που χαρίζει αυτό το δύσκολο ναι.

"Αυτή είναι η βασική υπηρεσία που παρέχει μια σκλάβα", του είπε η Αμερικάνα. "Τα υπόλοιπα σου τα παρέχει οποιαδήποτε πουτάνα".

Αυτός γέλασε και της είπε: "Όταν ακούω τα κουδουνάκια που κρέμονται από τα βυζιά σου, θα σε τιμωρώ. Μην κάνεις θόρυβο, μου σπάς τα νεύρα".

Ανακάλυψε δικούς του τρόπους να τιμωρεί. Την έβαζε να κατουράει και να αφοδεύει στο πάτωμα και μετά να τα καθαρίζει με τη γλώσσα της. Η Αμερικάνα έκανε εμετό. Μετά πρόσεχε πολύ να μην κάνουν θόρυβο τα κουδουνάκια.

Όταν τελείωσε η παραμονή του εκεί, γύρισε στην Ελλάδα και έκανε σχέση με μια Σαλονικιά. Του άρεσε η φάση, είχε μάθει πλέον να σκαλίζει τις επιθυμίες του, καθώς και τις επιθυμίες των άλλων, να είναι απαιτητικός και ταυτόχρονα προσεκτικός, να φροντίζει, να ακούει και να καταλαβαίνει, να λειώνει την άλλη όταν αντιστεκόταν. Ένα κράμα αδιαφορίας και ενός αγνού συναισθήματος, ανιδιοτελούς σχεδόν, ένας συνδυασμός απίστευτης σκληρότητας και σπάνιας ψυχικής επαφής, άνευ όρων, ήταν αυτά που του χάριζαν το "ναι" της ελευθερίας του.

Αλλά δεν έφτανε. Ποτέ δεν έφτανε. Έχουμε ξαναδεί τέτοιους άντρες, ιδιόρρυθμους, εκκεντρικούς, πάσχοντες από την υστερία του ανεκπλήρωτου της απόλαυσης, παραπαίοντες στα όρια του επιφανειακού, βολτάροντας στον κήπο των απολαύσεων, αγνοώντας επιτηδευμένα την αναπόδραστη αίσθηση της ανθρώπινης απόγνωσης και μοναξιάς.

Πόση προσπάθεια χρειάζεται άραγε για να ξεριζώσει κανείς από μέσα του κάθε όνειρο, κάθε αδυναμία, κάθε ελπίδα, κάθε προσδοκία; Ο κόσμος απομένει γυμνός, μία σειρά από γεγονότα, εκτιμώμενα κατά περίσταση σύμφωνα με την χρησιμότητά τους. Η μουσική του σύμπαντος γίνεται μία θορυβώδης συμφωνία, μία αγριότητα, ένα σχεδόν κακόβουλο ουρλιαχτό, στο κέντρο του οποίου, όσο και να σκαλίσει κανείς, δεν θα βρει παρά λίγα κομμάτια σάρκας και το απέραντο, απόλυτο κενό.

Λέει, ο ήρωάς μας: το ξέρω και το αντέχω. Γνωρίζω την αλήθεια, την δέχομαι και αδιαφορώ. Συνεχίζω, ως οφείλει κάθε άντρας.

Και επειδή κανένας δεν μπορεί να ζήσει έτσι, δανείζεται τα παραμύθια των άλλων. Γεύεται τα δικά τους σπασμένα όνειρα, συλλέγει τον πόνο τους, διασκεδάζει με την αδυναμία τους. Βρίσκει μια νέα θάλασσα να ταξιδέψει, αυτήν που μέσα του απαρνήθηκε. Εκεί βρίσκει τον εαυτό του καραβοκύρη, να φτιάχνει τους δικούς του χάρτες, με το αίμα των άλλων. Γίνεται κύριος των ανέμων και των υδάτων μιας ξένης θάλασσας, γιατί την δική του την έχασε, ίσως πολύ παλιά, ίσως εκεί στην μικρή πόλη από όπου ξεκίνησε, παιδί ακόμη.

Σήμερα, ο ήρωάς μας, βρίσκει τον εαυτό του να πατάει γερά στην έρημο του πραγματικού. Κι αν ταξιδεύει, ναυτικός είναι σε ξένες θάλασσες. Κυρίαρχος είναι, άρχων της απόλαυσης και του πόνου.

Κι έχασε, τον κόσμο όλο.

 

Απάντηση: Κυρίαρχος σε ξένη θάλασσα

με βαζεις σε σκεψεις Ντορι και καλα κανεις..

 

μαλλων μιζερο ατομα περιγραφης.ατομα που αν ευτυχια τους κατση πανω στο κουτελο νομιζουν οτι ειναι μυγα..γνωρισα αρκετους απο αυτους στην ζωη μου,μακρια απο μενα.

 

Δεν είναι μόνο το αρσενικό γένος που πλήττεται από την αίσθηση του ανικανοποίητου, βιώνοντας καθημερινά, έως και την απόλυτη σύγχυση, ψυχική και συναισθηματική, ανίκανο να διατηρήσει ελπίδα, προσδοκία και να γεννήσει όνειρα. Ομοίως πάσχει και το θηλυκό. Ίσως μάλιστα και σε υπέρτερο βαθμό.

Να μάχεσαι τον εαυτό σου, διότι περί αυτού πρόκειται, σε τρόπο ώστε να ακρωτηριάζεις καθημερινά τον ψυχισμό σου, δεν στο διδάσκει κανείς, ούτε θα μπορούσαν ποτέ να στο «επιβάλλουν» τα βιώματά σου. Γεννιέται κανείς ψυχικά ανάπηρος. Κανένα βίωμα, όποιο βαθμό έντασης και αν διαθέτει, δύναται να επιτύχει αντίστοιχο αποτέλεσμα, πέραν πρόσκαιρης αδυναμίας πνευματικής και συναισθηματικής συγκροτήσεως.

Εν τοιαύτη περιπτώσει, άρρεν ή θήλυ, αδιάφορο, είναι καταδικασμένα. Μόνα, η αυτογνωσία και ο κυνισμός, καθώς δεν θα μπορούσε να γίνεται λόγος για αδιαφορία, διασφαλίζουν, επισφαλώς, ωστόσο, πλείστες όσες φόρες, την ισορροπία μεταξύ λογικής και παραφροσύνης.

 

Aγαπητή Δώρα,

Σωστά αποκαλείς τον συγκεκριμένο άνθρωπο "ήρωα". Όχι οτι κατακρεούργησε τον κακό δράκο, ούτε οτι έσωσε την απελπισμένη νεαρά από τη φυλακή του δεσποτικού μικρόψωλου πρίγκηπά της.

Αλλά τώρα δεν είναι η δεκαετία του '90, και αυτός δεν είναι πια φοιτητής. Η ιστορία του δεν είναι ρομάντσο, δεν έχει ξυπόλητες βόλτες στην παραλία και φιλιά εν μέσω της Αυγουστιάτικης μπόρας. Ενδεχομένως με τρόπο που τον έκανε να πονέσει, του έχει γίνει πολύ ξεκάθαρο οτι η ζωή είναι όντως μια σειρά από γεγονότα, και συνήθως όχι ευχάριστα. Ο άνθρωπος κοιτάζει γύρω του και βλέπει βρώμικους δρόμους με κιτς βιτρίνες, άστεγους, άνεργους και παρατημένα γεροντάκια. Αν κάπου στον κόσμο συμβεί ένας μεγάλος έρωτας, το νέο δε φτάνει ποτέ στ'αυτιά του. Ανάμεσα στη δολοφονία της γριάς για 100 ευρώ στη γειτονιά του και τα θαλασσοπούλια που πνίγηκαν στην πετρελαιοκηλίδα είναι δύσκολο να πλησιάσει και να τον πλησιάσουν.

Κάποτε ίσως γύρευε στο κρεβάτι του να πέσει η γυναίκα που θα τον αλλάξει. Και βέβαια μπορούμε να τον κατηγορήσουμε οτι αυτός φταίει που τελειώνουν όλα τόσο γρήγορα. Ίσως θα ήταν και ο πρώτος που θα το παραδεχόταν. Αλλά όπως και νά'ναι, τώρα τον κούρασαν οι δοκιμές. Τώρα κάθε μία τους εκτιμάται κατά περίσταση σύμφωνα με την χρησιμότητά της, όπως λες. Και του πρέπουν συγχαρητήρια που μέσα στην αντεροστριψιά του και την απογοήτευσή του έχει τη διαύγεια να μην παρασύρει γυναίκες στο κηνύγι ενός αντικατοπτρισμού.

Αρμενίζει σε ξένη θάλασσα, αλλά μην τον λυπάσαι. Όλοι εκεί τριγύρω του είμαστε, μόνο που οι υπόλοιποι κάνουμε (τάχα μου) οτι έχουμε ισορροπήσει αυτά που ζούμε με αυτά που θα θέλαμε να ζήσουμε, λες και τά'χουμε αραδιάσει έτσι το ένα δίπλα στο άλλο που έχουν γίνει τα δύο ένα.

Αλλά αυτός γνωρίζει την αλήθεια. Τη δέχεται και αδιαφορεί, και συνεχίζει όπως οφείλει κάθε άντρας. Επιλέγει την επιφάνεια, την πορεία κοντά στο γιαλό, γιατί αυτό που υπάρχει πιο βαθειά δεν του αρέσει, και αυτό που θα του άρεσε δεν το βρήκε πουθενά.

Και αυτό το ταξίδι απαιτεί άντρες που αρνούνται να εξαπατήσουν τον εαυτό τους και τους άλλους, άντρες ακέραιους και αξιοπρεπείς. Άντρες που δεν ανέχονται την υποκρισία και τα καραγκιοζιλίκια.

Και αν η τάση τους να σκοτώνουν τα βράδια τους συνυπάρχοντας με μέτριες, επιφανειακές γυναίκες φαίνεται στους άλλους σπατάλη, γι'αυτούς είναι πολυπόθητο ρεσπέτο, απαραίτητες ανάσες. Δεν αναζητούν και δε ζητούν τίποτα, ενώ οι ίδιοι γίνονται αναμνήσεις που κάνουν τις τέως περιστασιακές συντρόφους τους να χαμογελούν.

Αυτή είναι η αποστολή τους. Αυτή και η ανταμοιβή τους.

Θερμούς χαιρετισμούς και πολλά φιλιά,
DocHeart

 

Δεν έχω ουδεμίαν γνώσιν περί αυτού. Μου έκανε εντύπωση και το ανέφερα...Ισορροπώ ασυστόλως...

Δεν είναι μικρόψωλος. Δεν πάτε καλά...

 

Σε όλους τους Μικρούς Ήρωες. Τα φιλιά μου.

 

O Kυρίαρχος των θαλασσών. Ο Κυρίαρχος των ξένων θαλασσών. Οι δικές του ενδεχομένως να παρέμειναν
λιμνάζουσες, και ως εκ τούτου κλειδώθηκαν στα συρτάρια του ανέλπιστου.

Η έννοια του ανεκπλήρωτου, η έννοια του ανικανοποίητου, υπάρχουν στη ζωή μας έτσι κι αλλιώς (και ίσως πολύ καλά να κάνουν που υπάρχουν). Ευκαιρίες δίνονται. Ίσως όχι πολλές και σίγουρα όχι για πάντα. Όμως δίνονται. Το θέμα είναι το πόσο μπορεί κανείς να τις αξιολογήσει στη σωστή τους βάση και να τις αρπάξει από τα μαλλιά. Με άλλα λόγια, πόσο διατεθειμένος είναι κανείς να βγεί από το μικρό του καβούκι, έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι θα ρισκάρει και θα χάσει. Εναλλακτικά, μπορούμε να κάτσουμε και να ρεμβάζουμε.

Τι πάει να πει δε βρήκα αυτό που ονειρευόμουν; Απόλυτα μεγέθη δεν υπάρχουν ούτε καν στη φύση. Οι αποκλίσεις είναι θεμιτές. Αυτό που ονειρευόμασταν, ίσως να μη το βρούμε ποτέ. Ο χρόνος περνάει και μαζί του εμείς αλλάζουμε. Προσαρμοζόμαστε και αυτοπροσδιοριζόμαστε μέσω νέων κατευθύνσεων. Είμαστε από τη φύση μας ευμετάβλητοι. Από τη φύση μας, Κυρίαρχοι των δικών μας θαλασσών. Κυρίαρχοι των δικών μας κεκτημένων αποκλίσεων.

Παραθέτω, ένα απόσπασμα από το βιβλίο "Η ηλικία της λογικής" του Ζαν Πωλ Σαρτρ

" Χασμουρήθηκα, διάβασα, έκανα έρωτα. Κι αυτά άφηναν ίχνη! Η κάθεμιά από τις κινήσεις μου υποκινούσε πέρ' από την ίδια, στο μέλλον, μια μικρή πεισματωμένη αναμονή που ωρίμαζε. Είμ' εγώ αυτές οι αναμονές, είμ' εγώ που προσμένω τον εαυτό μου στις πλατείες, στα σταυροδρόμια, στη μεγάλη αίθουσα της Δημοκρατίας, είμαι εγώ που περιμένω τον εαυτό μου εκεί δα, σ' ένα κόκκινο φωτέιγ, περιμένω να φτάσω ντυμένος στα μαύρα, μ 'ένα σκληρό κολλάρο, που έχω σκάσει από τη ζέστη και λέω: ναι, ναί, δέχομαι να την πάρω σύζυγο. Αργά, σίγουρα, ανάλογα με τα κέφια μου, με τις τεμπελιές μου, έχω εκκρίνει το κάφκαλό μου. Τώρα τελείωσε, είμαι τειχισμένος από παντού! (...) Ολόγυρα μου, το Παρίσι, η Γαλλία αυλακωμένη απο μονοδρόμους, κ' ύστερα θάλασσες σε γαλάζιο χρώμα ή σε μάυρο, η Μεσόγειος σε γαλάζιο, η Βόρειος θάλασσα σε μάυρο, η Μάγχη σε σοκολατί κ' ύστερα χώρες, η Γερμανία, η Ιταλία - η Ισπανία είναι άσπρο γιατί δεν πήγα να πολεμήσω - κ' ύστερα πόλεις στρογγυλές, σε καθορισμένες αποστάσεις από το δωμάτιο μου, το Τομπουκτού, το Τορόντο, το Καζάν, το Νίζνι-Νοβγκοβόρντ, ακίνητες σαν ορόσημα. Πηγαίνω, φεύγω, σεργιανίζω, πλανιέμαι, άδικα πλανίεμαι: είναι διακοπές πανεπιστημιακού, παντού όπου πηγαίνω, παίρνω το κάφκαλό μου μαζί μου, μένω σπίτι μου, στο δωμάτιο μου, ανάμεσα στα βιβλία μου, δεν προσεγγίζω ούτε κατά ένα εκατοστόμετρο στο Μαρρακές ή στο Τομπουκτού. Ακόμη κι αν έπαιρνα το τραίνο, το καράβι, το πούλμαν, αν πήγαινα να περάσω τις διακοπές μου στο Μαρόκο, αν έφτανα ξαφνικά στο Μαρακκές, θα ήμουνα πάντα στο δωμάτιο μου, στο σπίτι μου. Κι αν πήγαινα να σεργιανίσω στις πλατείες, στα παζάρια, αν έσφιγγα τον ώμο ενός αράπη, για ν' αγγίξω απάνω σε αυτόν το Μαρρακές, ε λοιπόν, αυτός ο αράπης θα ήταν στο Μαρρακές, όχι εγώ. Εγώ θα ήμουνα πάντα καθισμένος στο δωμάτιο μου, ήρεμος, χαμένος στους λογισμούς μου, όπως το διάλεξα να είμαι, σε τρείς χιλιάδες χιλιόμετρα από τον Μαροκινό και το μπουρνούζι του. Στο δωμάτιο μου για πάντα. Για πάντα ο παλιός εραστής της Μαρσέλ και τώρα ο άντρας της ο καθηγητής, πάντα εκείνος που δεν έχει μάθει εγγλέζικα, που δεν προσχώρησε στο Κομμουνιστικό Κόμμα, εκείνος που δεν πήγε στην Ισπανία, για πάντα. "

 

Reise, Reise Seemann Reise
Und die Wellen weinen leise
In ihrem Blute steckt ein Speer
Bluten leise in das Meer

Reise, Reise Seemann Reise
Und die Wellen weinen leise
In ihrem Herzen steckt ein Speer
Bluten sich am Ufer leer

 

Δεν τον λυπάμαι. Ο οίκτος είναι προσβολή, και γι αυτόν που τον δίνει και γι αυτόν που τον δέχεται.

You got to do better than that. 

Εξαιρετική η αναφορά στον Σαρτρ. Ας επεκταθώ...

" 'J' etais un masturbateur des femmes plus qu' un coiteur' [ήμουν περισσότερο ένας αυνανιστής γυναικών παρά εραστής"] [Beauvoir 1981]. Δεν υπήρχε πιο ξεκάθαρη ένδειξη ότι γι αυτόν το να κάνει έρωτα, να διεισδύσει, θα σήμαινε να δώσει τον εαυτό του, να αφεθεί - κάτι που απλά δεν μπορούσε να κάνει. Η περιγραφή του για την σαρκική επαφή στο Είναι και το Μηδέν είναι στην πραγματικότητα περιγραφή της διέγερσης: το να υποβιβάσει την άλλη σε σάρκα, να την πλημμυρίσει με την ίδια της τη σάρκα. Ακόμα καλύτερα αν δεν διεγερθεί ο ίδιος, αν πρόκειται μόνο για μία πράξη βούλησης, η απόλυτη δεξιοτεχνία ενός χεριού που χαϊδεύει ένα σάρκινο λουλούδι, για να το κάνει να φτάσει στον οργασμό παρά τη θέλησή του, ή να κάνει χρήση του δικού του σεξουαλικού οργάνου, ως εργαλείο για να διεισδύσει στην γυναίκα από πίσω, εκχυδαϊζοντας έτσι τη σάρκα τους...Ο Σαρτρ ήθελε να κυριαρχεί μέσω της διέγερσης, από τη μία, και επενδύοντας στη μαγεία από την άλλη: τη μαγεία του λόγου, μίας προσφοράς διάσωσης. Καθώς σκεφτόταν τις γυναίκες που γνώρισε τη δεκαετία του '30, όταν περιέγραψε τον εαυτό του ως "ένα είδος ακαδημαϊκού σαδιστή και ενός Δον Χουάν δημόσιου υπαλλήλου που σε κάνει να ξερνάς" (Sartre 1983a:94), είπε ότι τον τραβούσαν απελπισμένες γυναίκες - στο περιθώριο, με σημερινούς όρους, ή αλήτισσες - γιατί ήθελε να γνωρίσει το μαρτύριο και την έκσταση από μέσα, την ύπαρξη στον κόσμο 'φύσεων' διαφορετικών από τη δική του, αντίθετων από τη δική του. 'Εγραψε στα Τετράδια ενός Ψεύτικου Πολέμου, ότι 'Από εκεί πηγάζει η μαγική έλξη που μου ασκούν οι ταπεινές γυναίκες που πνίγονται'(1983b:83)."

Πηγή: Sartre and his other women, Michel Contat