Μία συζήτηση γύρω από την "Ο" ή αλλιώς το χάσμα των γενεών

Μία συζήτηση γύρω από την "Ο" ή αλλιώς το χάσμα των γενεών

Γνωρίζω μία πολύ συμπαθητική κυρία, 93 χρονών, καλοστεκούμενη, πιθανά λόγω της συστηματικής κατανάλωσης αλκοόλ  Στις καλές της εποχές είχε ζήσει σε πολλά μέρη του κόσμου, και είχε γνωρίσει πάρα πολλούς ανθρώπους. Τώρα πιά, όλοι όσων η γνώμη θα την ενδιέφερε έχουν πεθάνει, έτσι μιλάει για τα πάντα, όταν και όσο έχει διάθεση χωρίς το είδος του άγχους, ή της μεροληψίας, ή της πρόθεσης προσωπικής προβολής που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους σε ερωτικά ενεργή ηλικία.

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Επειδή η κυρία είχε ζησει στο Παρίσι και κινιόταν στους ανάλογους εκδοτικούς οίκους, όταν κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα η «Ιστορία της Ο». Και έχει άποψη, σχεδόν εκ των έσω, γι αυτό το βιβλίο.

Σας μεταφέρω κάποια βασικά σημεία από μία σχετική συζήτηση που κάναμε ένα απόγευμα, που κράτησε κάπου δυόμιση ώρες. Για να μη πιστεύουμε ότι η γενιά μας, άντε και η γενιά του 60 εφεύρε το σεξ... και τις παρεκλίσεις του  

(Τα πλαγιαστά γράμματα είναι δικά μου λόγια)

.............................................................................................................

... Ήταν πολύ ανόητη κοπέλλα η Aury που έγραψε το βιβλίο, ήθελε να εντυπωσιάσει τον εραστή της, ξέρεις. Αλλά έγραψε τόσες υπερβολές, που στο τέλος μπερδεύτηκε, δεν ήξερε πώς να τελειώσει το βιβλίο. Ρώτησε τότε τον εραστή της, αλλά αυτός δεν τη βοήθησε. «Ετσι που το έκανες, όπως έστρωσες, θα κοιμηθείς» της είπε. Και έμεινε σχεδόν χωρίς τέλος το βιβλίο.

... Να σου πω παιδί μου, το μόνο καλό που έκανε αυτό το βιβλίο ήταν ότι ξαναέφερε στη μοδα εκείνα τα εξαρτηματάκια που χρησιμοποιούνταν για να ανοίγουν τις γυναίκες από πίσω. (εννοούσε τα butt plugs)

Υπήρχαν τέτοια πράγματα παλιότερα;

Από πάντα παιδί μου. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με την ισότητα και όλες να δουλεύουν έξω από το σπίτι, καταργήθηκαν για λίγα χρόνια. Και όταν επανήλθαν στη μόδα, δυστυχώς δεν ήταν πιά από έβενο, όπως παλιά, αλλά πλαστικά. Πολύ κακές ποιότητες, αλλά όλα πιά είχαν φτηνήνει, αυτά θα έμεναν;

... Και τα μαστιγώματα. Δεν ήταν έτσι όπως τα έλεγε το βιβλίο, να μπαίνει ο υπηρέτης τα χαράματα, την ώρα που κοιμάσαι και να σε μαστιγώνει. Τί πράγματα ήταν αυτά, πού της ήρθε αυτής της κοπέλλας, ένας θεός ξέρει... Αυτό που γινόταν ήταν ότι όταν ήθελες να τις φας, την ώρα του δείπνου, έριχνες "κατά λάθος" ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο πουκάμισο του άντρα σου. Και μετά, ήξερε αυτός τί θα έκανε... <χαμογελάει>

Γιατί, τί σχέση είχε το κόκκινο κρασί;

... Ήταν δεδομένο παιδί μου. Όλοι το ήξεραν. Κόκκινο κρασί στο πουκάμισο του άντρα σου ή του εραστή σου, μόνο ένα πράγμα μπορούσε να σημαίνει. Σα σινιάλο ήταν.

Και σας χτύπαγε τότε με μαστίγιο; Και πώς είχε το μαστίγιο;

Όλα τα σπίτια είχαν τότε τουλάχιστο ένα μαστίγιο ιππασίας παιδί μου, επειδή ήταν πολύ λίγα χρόνια που είχαμε πάψει να έχουμε άλογα. Και όταν ήταν επειδή το ήθελες, δε σε χτύπαγε πάντα με μαστίγιο.

Υπήρχε περίπτωση να σας χτυπήσει χωρίς να το θέλετε;

Κοίτα... μία φορά, είμαστε κάπου ένα χρόνο παντρεμένοι, μπήκε στην κουζίνα, που σπανίως έμπαινε, και πέταξε όλα τα κατσαρολικά στο πάτωμα, επειδή του φάνηκαν ακατάστατα βαλμένα. Περιμέναμε καλεσμένους από στιγμή σε στιγμή και ξαφνικά βρέθηκα με μία κουζίνα χάος. Όταν έφυγαν οι καλεσμένοι, τον ρώτησα, γιατί τα πέταξε κάτω.
«Επειδή ήταν ακατάστατα», μου είπε.
«Και τί σε νοιάζει εσένα αν ήταν ακατάστατα;» τον ρώτησα.
«Τα πάντα σε αυτό το σπίτι με νοιάζουν γιατί τα πάντα αντανακλούν σε μένα. Αν εσύ έχεις βάλει τα κατσαρολικά ακατάστατα είναι τα δικά μου κατσαρολικά, στο δικό μου σπίτι που είναι ακατάστατα και αυτό με αφορά άμεσα».
«Σιγά» του είπα...
Μετά από αυτό το «σιγά», το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι ο εαυτός μου, σκυμμένη, να με χτυπάει με το μαστίγιο και εγώ να ουρλιάζω. Έφαγα τόσες που νόμισα ότι θα πέθαινα.
Έμεινα τρεις μέρες στο δωματιό μου, για να συνέλθω. Μετά έκανα 20 μέρες να τον δω και να του μιλήσω, δεν μπορούσα καθόλου.
Όταν τον ξαναείδα και του ξαναμίλησα, δεν μπορούσα να αποφεύγω αιωνίως, είχε χάσει περίπου τέσσερα κιλά, έτσι όπως τον είδα. Νομίζω ότι τότε ήταν που τον αγάπησα. Πάντως η κουζίνα μας δεν ξαναβρέθηκε ακατάστατη, για κανένα λόγο.

Τον αγαπήσατε παρά το ότι ήταν τόσο σκληρός και κακός;

Παιδί μου, μιά γυναίκα που ο άντρας της είναι σκληρός και κακός, δε φτάνει στην ηλικία τη δική μου. Καλή του ώρα εκεί που βρίσκεται.

 

RE: Μία συζήτηση

Γεγονός που έτυχε της αντίστοιχης εκμετάλλευσης σε μια πρόσφατη διαφήμιση του Campari αν θυμάστε... (η διαφήμιση είχε και αμφί προεκτάσεις).

Σε ευχαριστούμε tender lilly που μας θυμίζεις ότι δεν ανακαλύψαμε τον τροχό!

 

Πολύ ωραίο, ευχαριστούμε.

 

tender lilly δεν την φέρνεις κατά δω τη γιαγιά να την κάνουμε advisor; Ή να της πάρεις κι άλλες συνεντεύξεις; Έχει να μας μάθει πολλά από ότι διακρίνω. Μου άρεσε πάρα πολύ, ίσως να έπαιξε ρόλο και ο τρόπος της αφήγησης σου  

 

Αρκετα ζεστο tender lilly

 

Re: Μία συζήτηση γύρω από την "Ο" ή αλλιώς το χάσμα των γενεών

Αλίμονο αν μια επιμελήτρια εκδόσεων, κριτική αναγνώστρια και μέλος επιτροπής λογοτεχνικών βραβείων είναι τόσο "ανόητη" και άπειρη ώστε να βρεθεί σε αδιέξοδο σχετικά με το τέλος του βιβλίου που γράφει. Δεν παραβλέπω ότι η Ιστορία της Ο γράφτηκε εν θερμώ και ότι η Aury φαίνεται ουσιαστικά να έπλασε μια ολόκληρη μυθολογία από εκεί που δεν το περίμενε. Είναι δύσκολο να διαχειριστείς την έκπληξη που σου προκαλεί ο εαυτός σου. Ωστόσο το πρόβλημα του τέλους στο συγκεκριμένο βιβλίο δεν αφορά μόνο στη θεματόλογία του, αλλά είναι και λογοτεχνικό ζήτημα. Παρά τη γραμμικότητα της αφήγησης, η Aury ξεκίνησε να γράφει in media res, χωρίς όμως να ολοκληρώσει τον κύκλο αυτής της τεχνικής. Ξεκίνησε "απ' τα μισά" και συνέχισε να κλιμακώνει από εκεί και πέρα. Με αυτόν τον τρόπο, έθεσε την ιστορία της σε ένα ανιστορικό πλαίσιο (τόσο στο μακροεπίπεδο του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο κινούνται οι χαρακτήρες, όσο και στο μικροεπίπεδο της ιστορικής διαδρομής των χαρακτήρων).
Οι χαρακτήρες αποκτούν "βάθος" μόνο κατά τη διάρκεια του ξεδιπλώματός τους μέσα στις γραμμένες σελίδες που τους αφορούν. Έτσι, μετατρέπονται σε βολίδες, σε πυροτεχνήματα όπου είναι εκ των πραγμάτων μοιραίο να εκραγούν και να καούν. Η Aury είχε όλα τα φόντα να ενορχηστρώσει ένα grand finale, όμως δεν το έκανε. Προτίμησε να αρθρώσει το τέλος με έναν ψίθυρο. Εξουθένωση ή επιλογή; Πολλά -πάρα πολλά- θα μπορούσαμε να πούμε επ' αυτού. Όχι όμως ανοησία.

 

Re: Μία συζήτηση γύρω από την "Ο" ή αλλιώς το χάσμα των γενεών

συμφωνω με την γιαγια ..... οσο για την "Ο" .. ειναι ενα ευχαριστο παραμυθακι .. μεχρι εκει ...η "Γραμματεας" μου αρεσε περισσοτερο ....