Μαζοχίστριες/ες

• Γιατί έχουμε ανάγκη το κλάμα;
• Τι είναι αυτό, που στην ταπείνωση, σας φέρνει χαμόγελο/τρέμουλο;
• Γιατί ποθείτε τον εξευτελισμό;
• Σας τρομάζει αυτό/το αγαπάτε, ''αυτό σας αξίζει'' ; : -)

Πως αισθάνεστε για το μαζοχισμό σας, σας προβληματίζει;

Προς μαζοχιστές/ες τον έχετε ανάγκη/τον θέλετε τον πόνο ή απλά το κάνετε, για να ικανοποιήσετε τον/ην Κ σας;

Just curious. ; )

 

Πώς θα προσεκλύσεις το κοινό σουρλουλού αν δεν βγάλεις τα σώψυχά (sic) σου πρώτη;

 

Θα γράψω, όταν θα αισθανθώ, έτοιμη και το θελήσω, κακό είναι; Btw, περιμένω, δεν είναι, το θέμα μας ποια/ος θα γράψει πρώτη/ος..

 

Κράτησα κάποτε ένα αγκάθι απο τριαντάφυλλο και διέσχισα όλο της το κορμί κάπου κάπου της άφηνα σημάδια και λιγάκι το αίμα σιρόπιαζε.. Όταν την ρώτησα μου απάντησε ξέρω ότι σου αρέσει και το κάνω..

 

Μάλιστα, μόνο για εσένα, όχι και για τη δική της ευχαρίστηση;

 

οταν την ρωτησα τι αισθανεται μου ειπε οτι χαλαει μετα απο καποιο σημειο αλλα της αρεσει να το κανει για μενα γιατι ξερει πως μου αρεσει και μου ειπε προτιμα να το κανει για νενα παρα να το σταματησει

 

Το κλαμα ερχετε την στιγμη που ο εξεφτελισμος είναι τοσο εντονος συναισθηματικα και μας κανει να σπαμε και να δακρύζουμε. Εκεινη την στιγμη δειχνουμε ποσο ευάλωτοι ειμαστε μπροστα στο Κυριαρχο μας. Το καλμα μας κανει να νιώθουμε μια λυτρωση, είναι το ξέσπασμα μας στην τοσο εντονη συναισθηματικη φορτιση που προκαλει ενας εξεφτελισμος. Το εχουμε όμως απολυτη αναγκη γιατι στο τελος νιώθουμε να ξαλαφρώνουμε, εχουμε ξεσπασει , δεν το εχουμε αφησει μεσα μας να μας τρωει. Η ταπεινωση μας φερνει τρεμουλο γιατι την αποζητούμε να συμβει μεσα από το είναι μας. Είναι ο δικος μας τροπος για να δειξουμε την αφωσιωση μας και την αγαπη μας. Εκεινη την στιγμη εχουμε παραδωθει ολοτελα, ψυχη και σωμα τα εχουμε παραδωσει στα χερια του να τα κανει ότι θελει, υπάρχουμε μονο για αυτόν αδιαφορώντας εντελως για κάθε ενοια εγω, αυτό εχει εξαφανιστεί, Θυσιάζουμε την ιδια μας την αξιοπρεπεια για να του δειξουμε ποσο του ειμαστε αφωσιωμενοι, αυτό και μονο μας φερνει ριγη.Αυτο μας προκαλει πραγματικο ποθο για τον εξεφτελισμο.Εμενα προσωπικα παντα θα με τρομαζει αυτή η κατασταση, παντα όταν τελειωνει η φαση αναρωτιέμαι για μια ακομη φορα γιατι τοναφηνω να μου φερετε ετσι, να με ποδοπατα κι εγω να τον κοιταζω με λατρεια, να με ξεφτιλιζει κι εγω να το δεχομαι, αλλα αυτό που με τρομαζει περισσοτερο είναι η προσμονη να το ξαναζησω.

 

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου "μαζοχίστρια".
Στο μοναδικό που μπορώ να απαντήσω και αυτό όχι πλήρης είναι για τον εξευτελισμό... Μου αρέσει ο λεκτικός εξευτελισμός πάνω στην πράξη όχι στην καθημερινότητα... αλλά είμαι περίεργη... δεν μου αρέσουν όλα...η θα ξενερώσω η θα καυλώσω... το γιατί άγνωστο ως προς εμένα... επίσης δεν λειτουργεί ως προς εμένα απο τον καθένα...

Θα ήθελα πολύ να διαβάσω πως το βιώνεις εσύ @Madeleine Rk και τι σε ευχαριστεί μέσα απο αυτό.

 

Προσωπικά, έχω μια πολύ υψηλή ανοχή πόνου (αν και έχει αυξηθεί με τα χρόνια ), μου αρέσει να είναι επώδυνο κι ας μην είναι ευχάριστο.
Μερικές φορές το κλάμα/η ταπείνωση/ο εξευτελισμός πονάει κι άλλες φορές αισθάνομαι ευχάριστα, ακόμα κι αν πονάω μέσα μου, πάντα θέλω κι άλλο,
εξακουλοθώ να θέλω περισσότερα, (ψυχολογική μαζοχίστρια) . Η αίσθηση είναι εθιστική, σανναπαίρνειςναρκωτικά ξέρωγω! : P

εΝ ολίγοις αισθάνομαι ζωντανή, είναι κάτι παραπάνω απο σεξουαλικό, λατρεύω να ''φοβάμαι & να υποφέρω'', να σπάω τα όρια μου!?
Aπό τότε που ήμουν παιδί αγαπούσα(αυτές τις πρακτικές) is a creepy sensation!

Καταλήγω, λέγοντας ότι αγαπώ τον μαζοχισμό μου, δεν με τρομαζει καν, έχω ανάγκη, τον πόνο, πρωτίστως ικανοποιώντας τον Κ, πλέον, & μετά για μένα,
Το Solo Masochism, δεν μου πάει.

 

To solo Masochism μου μοιάζει σαν μια κατάσταση αυτοτιμωρίας, είναι λογικό να μην πάει σε άτομα που έχουν αποδεχτεί και απολαμβάνουν τον μαζοχισμό τους
Από την μικρή μου εμπειρία με γυναίκες μαζοχίστριες,είχα πάρει την ίδια απάντηση που δίνεις και εσύ, ότι δηλαδή νιώθουν ζωντανές συν ότι μπαίνουν πολλές φορές σε μια ονειρίκη κατάσταση
Στην δικιά μου περίπτωση δεν υπομέναν το πόνο για να ικανοποιήσουν τον Κ καθώς Κ δεν υπήρχε  

 

Ο προσωπικος μου μαζοχισμος δεν εγκειται στην ικανοποιηση του αλλου αλλα στη δικη μου. Δεν με προβληματιζει.

Προσφατα σκεφτηκα οτι το χαστουκι δεν ειναι παρα ενα δυνατο χαδι.  

 

Προβληματίζομαι, ο μαζοχισμός μου έχει φτάσει σε σημείο, να θέλω να σαδίζω Κ.