Μαζοχίστριες/ες

Ιi it works, don't fix it...

 

Αυτό μου αξίζει! 

 

Πιστεύω πως το κλάμα ειναι λύτρωση ...Ειδικα μπροστά στην Κ μου...
Αυτο που στην ταπείνωση μου φέρνει χαμόγελο ειναι η αναπόφευκτη εικόνα του πραγματικού μου εαυτού μπροστά στα μάτια μου
Ο εξευτελισμός μου θυμίζει απλα μέχρι που μπορω να πάω σαν άνθρωπος ...
Το 'αυτο μου αξίζει ' το αγαπώ γιατι ισχύει !

 

Δεν προσδιορίζομαι ως μαζοχιστρια επειδή δεν τρελαίνομαι να υποφέρω και με τον σωματικό πόνο δεν έχω και τις καλύτερες σχέσεις.
Ωστόσο θα ήθελα να απαντήσω στο πως βιώνω εγώ τις ερωτήσεις που έχουν τεθεί:

• Γιατί έχουμε ανάγκη το κλάμα;
Θεωρώ κι εγώ πως είναι λυτρωτικό, σαν να καθαρίζεις μέσα σου.

• Τι είναι αυτό, που στην ταπείνωση, σας φέρνει χαμόγελο/τρέμουλο;
Η σύνδεση που γίνεται εκείνη τη στιγμή μεταξύ Κ και υ είναι μοναδική.
Το καρδιοχτύπι και η έντονη αίσθηση ότι Του ανήκω και δεν με ενδιαφέρει τίποτα άλλο εκείνη τη στιγμή, παρά μόνο η ικανοποίηση Του.

• Γιατί ποθείτε τον εξευτελισμό;
Δεν θα έλεγα πως τον ποθώ.
Για μένα είναι απλά ένα από τα μέσα που έχει στη διάθεσή του ο Κ για να με χρησιμοποιήσει και για να Του εκφράσω την υποταγή μου.

•Σας τρομάζει αυτό/το αγαπάτε, ''αυτό σας αξίζει'';
Δεν μπαίνω σε διαδικασία αν αυτό μου αξίζει ή το άλλο δεν μου αξίζει, το βρίσκω λίγο μίζερο.
Μια φορά μόνο, έπειτα από αρκετά συμβάντα, σκέφτηκα πως "αυτό που ζω, δεν μου αξίζει" και τερμάτισα τη σχέση.
Κάποιες φορές ναι, μπορεί να με τρομάζει η ταπείνωση αλλά το γεγονός πως περιμένει από μένα να υπακούσω, με κάνει να υπερβώ τον φόβο μου.

 

Χαιρετω σας,

Να πω και γω την γνωμη μου. Δεν ειμαι του εξευτελισμου, αλλα κυριως του πονου.
Μ αρεσει να ποναω και πολλες φορες το κανω εγω ατον εαυτο μου. Ως ενα βαθμο ο πονος με ερεθίζει. Ως εναν δευτερο βαθμό ο πονος ειναι ενας κυριος κορμος που το σκουρτινγκ μου γινεται λιμνουλα. Σε εναν τριτο βαθμο μου αρεσει μια ιεροτελεστεία που υπαρχει κ που αρκετες φορες αυτο υποβαλλομαι, να αυτοτραυματιζομαι.

Παντα θεωρουσα πως ο σωματικος πονος ειναι υποδεεστερος μας, μιας και ως ομτα ευφυη μπορουμε να τον δαμασουμε. Ετσι καθε φορα προσπαθω μς τον τρόπο μου, οταν επεμβαινω στην σαρκα μου, να ασκησω πληρη έλεγχο τη; αντιδρασης στον πονο. Γτ ο πονος ειναι απλα ενα ενστικτο μας. Με χαροποιει οταν σταματω οταν θα το κρινω εγω και οχι επειδή πονεσακ δεν μπορω να συνεχίσω.

Παρολα αυτα επειδή με θεωρώ κυριο του σωματος μου αυτες τις πρακτικες τις απολαμβανω μονη μου, μπροστα σ εναν καθρεφτη, με τον εαυτο μου.

 

Πως αισθανόμαστε για τον μαζοχισμό μας. Πολύ ωραίο θέμα!

Ανακάλυψα ότι είμαι μαζοχίστρια κοντεύοντας τα 40. Και κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι είχα δώσει δείγματα του μαζοχισμού μου χρόνια πριν, αλλά η παιδεία μου ήταν ελλειπής και το περιβάλλον μου αποστειρωμένο οπότε δεν μπορούσα να τα αναγνωρίσω για αυτό που ήταν.

Τότε ένιωθα τύψεις. Πολλές τύψεις. Επειδή πάει καμιά δεκαετία το συναίσθημα που μου έχει μείνει είναι το exhilaration (χαρά; ενθουσιασμός; ) που ένιωθα όταν η σχέση μου με εξευτέλιζε και οι τύψεις μου μετά μόνη στο σπίτι να σκέφτομαι πως είναι δυνατόν να μου αρέσει να με υποβιβάζουν έτσι και πως κάτι δεν πάει καλά με εμένα.

Κι ύστερα ήρθε το διάβασμα και μαζί του η απενοχοποίηση και μαζί τους ο πειραματισμός και η ανακάλυψη ότι εκτός από τον εξευτελισμό μου αρέσει και ο πόνος. Και σταμάτησε να με προβληματίζει όλο αυτό που ένιωθα.

Μου αρέσει ο σωματικός πόνος. Μέσα στον πόνο σταματάω να σκέφτομαι, το μυαλό μου καθαρίζει, νιώθω μια περίεργη ελευθερία. Ξεκινάει να με πονάει και αγαλλιάζω, αλλά το μεγάλο χαμόγελο έρχεται όταν νιώθω ότι φτάνω στα όρια μου, όταν έχω το "στοπ" στα χείλη μου και αρνούμαι να το πω. Μου αρέσει ο πόνος, αλλά όχι αυτούσιος. Θα μου λείψει αν δεν τον έχω για καιρό, είναι μια ανάγκη σαν μια φαγουρίτσα που θέλει να την ξύσεις, αλλά δεν μπορώ να την ικανοποιήσω μόνη μου. Θέλω να προέρχεται από Εκείνον και για Εκείνον. Έτσι τον χρειάζομαι. Έτσι τον έχω ανάγκη.

Το θέλω μου για εξευτελισμό δεν το έχω αναλύσει τόσο. Δεν το νιώθω ως ανάγκη όπως τον σωματικό πόνο, αλλά ως κάτι που μου προσφέρει ηδονή. Και ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί το θέλω τόσο, αλλά τουλάχιστον σταμάτησα να το φοβάμαι.

 

Θα ηθελα να γραψω και εγω κατι αν και ουτε θεωρω οτι ειμαι μαζοχιστρια ουτε εχω πολλες εμπειριες.

Για εμενα, το να νιωθω οτι θελουν να με πονεσουν και παιρνουν ευχαριστηση απο αυτο ειναι πολυ ερεθιστικο, ειδικα αν ξερω οτι εκεινη τη στιγμη βγαζουν απωθημενα πανω μου. Το να φτασω να δακρυσω ισως γινει σε φασεις που ταυτοχρονα ποναω πολυ η νιωθω ασχημα που συμβαινει οτι συμβαινει ενω ταυτοχρονα δεν καταλαβαινω γιατι μου αρεσει τοσο και φοβαμαι μην γινει ακομη πιο βιαιο (αν και μεσα μου το θελω χωρις να το παραδεχομαι). Ελπιζω να μην σας μπερδεψα !

Ο πονος ναι μου αρεσει και μενα γενικα αλλα μονο οταν γινεται σε σωστο ταιμινγκ

 

μόνο σε μένα χτυπάει καμπανάκι με την παραπάνω φράση;

 

Χτυπάει πολλά καμπανάκια!!!

 

Έχει περάσει τόσος καιρός που νιώθω ότι έχω ξεχάσει να γράφω εδώ!!

Ήθελα να πω ότι καθώς περνάει ο χρόνος η σχέση με τον σωματικό πόνο αλλάζει.

Για μένα ήταν περιττός, καθώς ένιωθα τα πάντα και χωρίς πόνο. Από την άλλη, μπορούσε να υπάρχει υποταγή χωρίς πόνο; Τι είδους υποταγή θα ήταν τότε, χωρίς αυτό το δίλημμα; Καλά ήταν να υπηρετώ, καλή ήταν η ταπείνωση αλλά αφού ήταν καλά τότε πού ήταν η υποταγή; Εκτός πλαισίου υποταγής δεν ήθελα τον πόνο, όσο τόνιζε την υποταγή μου και εφόσον ήταν ανεκτός ήταν αναγκαίος. Όταν κατισχύθηκα και ένιωσα πραγματικά να ανήκω, τότε ο πόνος που ήταν η ευχαρίστηση του Κ ήταν εντάξει και αυτό που ήταν για μένα πραγματικά υπέροχο και το δεύτερο καλύτερο πράγμα στον κόσμο ήταν οι μεταπόνοι, αυτοί που μένουν μετά το session. (Το πρώτο καλύτερο ήταν το χάδι του Κ.) Το σχεδόν άπιαστο, που κατακτιόταν κάθε φορά από την αρχή και με σκληρό αγώνα κατά του εαυτού ήταν να νιώσω ότι είναι καλό για μένα επειδή είναι καλό για τον Αφέντη.

Τώρα, εκτός από τα παραπάνω που είναι μάλλον συναισθηματικής υφής, ο πόνος σημαίνει ζωή, ζωντάνια και κάτι με το οποίο μαθαίνει κανείς να συνυπάρχει μια χαρά. Γιατί οι εναλλακτικές του πόνου είναι η αυταρέσκεια, ως πρώτο στάδιο ανυπαρξίας. Ο πόνος γίνεται ένα σινιάλο ότι θέλω πράγματα ακόμα και ότι προσπαθώ να τα φτάσω, ότι θέλω την ηδονή μέσα από την οδύνη περισσότερο από ποτέ και γνωρίζω, πια, ότι ηδονή χωρίς οδύνη δεν υπάρχει, ποτέ δεν υπήρξε.

Σε κάθε περίπτωση η υποταγή ως βίωμα της κατίσχυσης ήταν πάντα το σημαντικό για μένα και αυτό παραμένει.

 

Επειδή είσαι νέα στο φόρουμ και αρκετά μπερδεμένη... σου παραθέτω ένα νήμα. Ίσως το βρεις χρήσιμο.
https://www.greekbdsmcommunity.com/threads/Σαδομαζοχισμος-και-ψυχική-υγεία.65800/

 

Ευχαριστω πολυ για το λινκ. Παντως δεν νομιζω οτι ειμαι μπερδεμενη, ισως τα ειπα καπως μπερδεμενα ...