Μαζοχισμός Vol3: Σαδισμός με αντικείμενο το υποκείμενο;

Ο μαζοχισμός είναι μία μορφή σαδισμού; Είναι ο σαδισμός του υποκειμένου απέναντι στον εαυτό του;

 

Απάντηση: Μαζοχισμός Vol3: Σαδισμός με αντικείμενο το υποκείμενο;

.....Νegative....!!!!!

 

Χμ... ενδιαφέρουσα άποψη. Σε πολύ μεγάλο βαθμό με βρίσκει σύμφωνο, μια και θεωρώ πως ότι κάνει ο καθένας το κάνει πρωτίστως για τη δική του ικανοποίηση. Ίσως είναι και ο μόνος τρόπος για να εξηγηθούν περιπτώσεις όπου ο μαζοχιστής υποβάλει ο ίδιος τον εαυτό του σε "βασανιστήρια".

 

Νομίζω πως όχι.
Κι αυτό διότι το ζητούμενο είναι η ικανοποίηση των μαζοχιστικών επιθυμιών (και μέσω της ικανοποίησης αυτών αντλείται λογικά η ηδονή) και όχι των σαδιστικών (αν υπάρχουν) απέναντι στον εαυτό του.

 

Κι εγώ νομίζω πως ο Lost Boy έχει δίκιο (Lost Boy, δεν ξέρω τί συμβαίνει, δεύτερη φορά σε λίγες μέρες). Από ότι παρατηρώ στον εαυτό μου αλλά και σε άλλους, και από ότι έχω διαβάσει σε διάφορα κείμενα Ψυχολογίας των τελευταίων χρόνων (θα τα βρω αν θέλετε μέσα στον κυκεώνα του γραφείου μου, αν και, σε τί ωφελεί; ) ο μαζοχισμός είναι ένα φαινόμενο που υφίσταται είτε μόνο του είτε παράλληλα με τον σαδισμό. Όταν αισθάνομαι ότι θέλω να ικανοποιήσω σαδιστικές τάσεις, το κάνω. Όταν θέλω να ικανοποιήσω μαζοχιστικές τάσεις, το κάνω. No problem. Υπάρχουν παράλληλα, το ένα δεν επηρρεάζει το άλλο, πέραν του απλού γεγονότος, που προέρχεται από την παρατήρηση, ότι οι μαζοχιστικές μου τάσεις είναι πολύ πιο έντονες και πιο συχνές. Φαντάζομαι ότι το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει στους σαδιστές. Εκτός αν κάποιος σαδιστής δεν αναγνωρίζει ουδεμία μαζοχιστική τάση στον εαυτό του (στην οποία περίπτωση θα έλεγα, αν ήμουν αλαζονική και καθίκι, παραπέμψτε τον σε μένα). 

Πάντως, όταν βλέπω καμία τσοντούλα, και βλέπω άντρες ή γυναίκες να υποφέρουν, ταυτίζομαι σχεδόν πάντα με το θύμα. Μία φορά μόνο ταυτίστηκα με μία γυναίκα που πηδούσε έναν τύπο, χωρίς τη συναίνεσή του, φορώντας ένα strap-on, και τον πήδηξε μέχρι που σταμάτησε να αντιδρά και να κουνιέται. Ψιλο-λιποθύμησε το δόλιο κι εγώ γούσταρα η άτιμη. Περίεργο μου φάνηκε, αλλά το αποδέχτηκα, ως σημείο πιθανής μετάλλαξής μου, λόγω τριβής με τον χώρο, και λόγω απροθυμίας μου να κατακρίνω άτομα και πρακτικές. Ίσως να ενστερνιζόμαστε πράγματα με τα οποία ερχόμαστε συχνά σε επαφή και τα κάνουμε μέρος της ερωτικής μας έκφρασης. Με αυτή την έννοια, νομίζω ότι αποτελεί καθαρά θέμα επιλογής, στιγμής και συντρόφου, αν θα ενδώσουμε στις μεν ή στις δε τάσεις μας.

Κάποτε πίστευα ότι οι σαδιστές εκδηλώνουν τον μαζοχισμό τους σαδίζοντας πάνω σε άλλους. Δεν το πιστεύω πια. Νομίζω πως η έλξη του πόνου λειτουργεί είτε από πάνω είτε από κάτω, για όσους έχουν την επιθυμία να τον γευθούν με ερωτική διάθεση. Δεν γνωρίζω όμως τις αιτίες γιατί κάποιος να προτιμά να υφίσταται τον πόνο ή να απολαμβάνει την επιβολή του. Γνωρίζω μόνο ότι ο πόνος είναι κάτι το ηδονικό, όλα τα ανθρώπινα όντα είναι σε θέση να το αντιληφθούν αυτό, ακόμη και μία επώδυνη αφόδευση μπορεί να είναι ηδονική, ίσως και η ίδια μας η γέννα. Συχνά δε, επιδιδόμαστε σε επώδυνες συμπεριφορές (ποιος δεν ερωτεύθηκε την απρόσιτη γκομενάρα του σχολείου του, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει τίποτα και άλλες ωραιότατες συμπεριφορές επιφέρουσες πόνο σε λογικά όντα, που παρόλα αυτά ενδίδουν σε αυτές και μαζοχίζονται όμορφα και επί μακρόν), ή σε σαδιστικές συμπεριφορές (ποιος δεν βασάνισε τη μάνα του με τις ιδιοτροπίες του κ.α.)

Η ανθρώπινη ζωή είναι πολύπλοκη και απλή συνάμα. Ο πόνος και η απόλαυση είναι ένα μεγάλο κομμάτι της. Θα ήταν μάλλον απίθανο να μην τα συνδέσουμε. Θεωρώ ότι οι περισσότεροι άνθρωποι τα συνδέουν, έστω και ασυνείδητα. Οι λίγοι που τα συνδέουν πιο συνειδητά και πιο έντονα, βρίσκονται στο άκρο της γκάμας των ανθρώπινων συμπεριφορών αναζήτησης της απόλαυσης, όχι εκτός, όχι στο περιθώριο, απλά σε ένα άκρο. Οι κλίμακες αυτή την έννοια έχουν, κάποιοι θα βρίσκονται πάντα στα άκρα. Ακόμη και εμείς που είμαστε του χώρου υποτίθεται, έχουμε αυτούς που βρίσκονται στα άκρα του χώρου μας.

 

συμφονώντας πάνω σε αυτό ,δεν μπορώ να αποδεχθώ πως ο αυτοβασανισμός είναι είδος μαζοχισμού ...
μάλλον ανάγκη ηδονής ,ακόμα και στην περίπτωση που αυτό λειτουργεί σαν αυτοτιμωρία .
my opinion .

 

Μιλώντας εντελώς θεωρητικά, υποθέτω πως θα μπορούσε να είναι και αυτό, αλλά μόνο ως μέρος της εικόνας. Σαν καλή ...παλαιομαρξίστρια (λολ) θα υπέθετα πως ο μαζοχισμός μπορεί και να είναι σαδισμός "γυρισμένος ανάποδα". Πιθανώς, όμως, να σφάλλω.


Για παράδειγμα, όπως έχεις εσύ αναφέρει στο παρελθόν οτι έπαιρνες ευχαρίστηση από την καταστροφή μυρμυγκιών και των φωλιών τους όταν ήσουν μικρή ως δείγμα εκκίνησης σαδισμού, έχω ακούσει και υ να το αναφέρουν.



​

 

Απάντηση: Re: Μαζοχισμός Vol3: Σαδισμός με αντικείμενο το υποκείμενο;

Πρόκειται περί διαλεκτικής σχέσης με συχνό το φαινόμενο του ρεφορμισμού και της αποστασίας.

 

Female, παλαιομαρξίστρια η αρχειομαρξίστρια? 

Φρονώ ότι δεν σφάλεις.

Η άποψη ότι ο μαζοχισμός είναι μετασχηματισμένος σαδισμός προς τα έσω ανήκει(αρχικώς) στον Freud τον όποιο τείνω να επιβεβαιώσω συναρτήσει της προσωπικής μου βιωματικής ,όντας μαζοχιστής από τα 7 μου.

Το παράδειγμα με το μυρμήγκι απορρέει και από μένα σε διαφορετική εκδοχή καθ' ότι αρεσκόμουν στο να βασανίζω σφίγγες.Επίσης όταν άνοιγα ένα τενεκεδένιο κουτάκι αναψυκτικού πάντα μου άρεσε στο να κόβω το δάχτυλο μου παίζοντας με το αιχμηρό εναπομείναντα καπάκι, ικανοποιόμουν από την σχισμή στο δέρμα,το αναβλύζον αίμα και κυρίως στο να το παιδεύω την πληγή κατόπιν, επιβραδύνοντας την επούλωση της.


Το "αιώνιο" ερώτημα λοιπόν είναι από που πηγάζει η επιθυμία αυτοτραυματισμού-αυτοβασανισμού όσον αφορά τον μαζοχισμό και η επιθυμία τραυματισμού-βασανισμού του άλλου όσον αφορά τον σαδισμό.

Πηγάζει από το σαδιστικό ένστικτο η αυτό είναι ανύπαρκτο και η σαδομαζοχιστική επιθυμία είναι ο εκφυλισμός της ανθρώπινης επιθετικότητας,προερχομένης από την έμφυτη-φυσική ανάγκη επιβίωσης-κατίσχυσης επί του άλλου?

Οι συμφωνούντες με τον Freud θα ασπαστούν την 1η εκδοχή,οι διαφωνούντες θα τείνουν προς την 2.

https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/showthread.php?t=5605&highlight=%D3%C1%C4%C9%D3%D4%C9%CA%CF+%C5%CD%D3%D4%C9%CA%D4%CF

Σαφέστατα και τείνω προς την 1η εκδοχή,θα συμφωνήσω με αυτό που έγραφε κάποτε ο χαμένος ποιητής

"Το σαδιστικό παίγνιο λοιπόν – αφού ο μαζοχιστής είναι απλώς ένας σαδιστής που τιμωρεί τον εαυτό του και δεν αποτελεί διακριτή κατηγορία …"

Αυτο συνάδει και με τον De Sade o οποίος αναγνώριζε και τις επιθυμίες των ηρώων του που τοποθετούσε στην θέση του θύματος,ρόλο που αν δεν με απατά η μνήμη μου επέλεξε και για τον εαυτό του κάποιες λίγες φορές.


Εχοντας καταλήξει ότι αυτό που κουβαλάω είναι εντέλει ένας ανεξέλεγκτος σαδισμός ο οποίος είναι στραμμένος προς τα μέσα,μεμφόμενος το ίδιο μου το εγώ,για λόγο φυσικά που δεν γνωρίζω,καθώς επίσης δεν γνωρίζω και την πρωταρχική αιτία εκδήλωσης του ανεξαρτήτως φοράς,μόνο κάποιες εικασίες έχω,πατρίδα μας είναι τα παιδικά μας χρόνια(για πόσο?).Καθορίζεται η φορά του απο την ένταση της παρουσίας της αρχής του θανάτου και των αναλόγων ενστίκτων?Ο Ραιχ κατόπιν διαψεύδει τον Freud έχοντας βέβαια ως εφαλτήριο τις δικές του αρχικές θεωρίες.Σίγουρα όμως έχει άμεση συσχέτιση με την ψυχική οικονομία,το κατά Freud "οικονομικό πρόβλημα του μαζοχισμού".


Συνοψίζοντας επι του αρχικού ερωτήματος της νηματοθέτριας.


Ο Freud (πάλι αυτός) είχε διακρίνει οτι οι φαντασιώσεις των μαζοχιστών τελούσαν πάντα υπό το καθεστώς μιας θεατρικής ασφάλειας για τους ίδιους(με κάποιες ακραίες εξαιρέσεις) και απείχαν παρασσάγγας απο τις ωμότητες των σαδιστών.

Συνεπώς οσο ο μαζοχιστής είναι αδέσποτος είναι ο σαδιστής του εαυτού του,του υποκειμένου του.
Οταν ο σαδισμός προς τα έσω του αντικατασταθεί από τον σαδισμό και την ωμότητα του σαδιστή,ο μαζοχιστής γίνεται το υποκείμενο του σαδιστή του,τείνοντας και οι δύο στην απόλυτη σύγκλιση,δια μέσου της αμφίδρομης ενέργειας της κυριαρχίας και της υποταγής,ίσως σε μια διαλεκτικού υλισμού διάσταση,αν αναλογιστούμε ότι ο καπιταλισμός βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο,ο σοσιαλισμός ακριβώς το αντίθετο.

 

Τότε είμαι μεγάλη σαδίστρια.