Μαρκήσιος ντε Σαντ

Από αυτούς που αυτοπροσδιορίζονται σαν σαδιστές, όπως χαρακτηριστικά τονίζετε, υπάρχουν άτομα που έχουν κατανοήσει προ πολλού αυτά που λέτε, οπότε δεν θα τους είναι και πολύ χρήσιμα μια και τα κατέχουν. Υπάρχουν και αυτοί που ουδέποτε τα κατανόησαν και ούτε πρόκειται να τα κατανοήσουν τώρα, μετά την παραίνεση σας. Αναλογίζομαι λοιπόν για ποιους τα γράφετε αυτά, σε ένα φόρουμ που απευθύνεται σε άτομα με λίγο ή πολύ σαδομαζοχιστικές προδιαθέσεις;

 

Έβαλε αυτός ο παλιο @Ηλίας την βιογραφία του παχιού μαρκήσιου, και καλά έκανε, ως μια βάση για όσους/ες θα ήθελαν να ασχοληθούν με το έργο του.
Όπως και σχεδόν σε όλα τα νήματα, σε όλα τα φόρουμ του κόσμου τούτου για οποιοδήποτε αντικείμενο καταπιάνονται, η συζήτηση δεν μπορεί παρά να είναι χαοτική.

Πρώτον διότι οι συμμετέχοντες δεν είναι όλοι το ίδιο εκτεθειμένοι στο θέμα, δεύτερον, διότι και να είναι κάποιος, δεν σημαίνει αναγκαστικά πως κάποιος έχει μια σχετικά συνολική άποψη για το γίγνεσθαι και τρίτον, διότι η επιλογή του τρόπου παρουσίας μας σε μια συζήτηση έχει να κάνει με πάρα πολλά, τα οποία δεν θεωρώ αυτονόητα.

Εν προκειμένω, επειδή το θέμα είναι εξαιρετικά μεγάλο σε έκταση, δηλ. το έργο μιας προσωπικότητας που επηρρέασε αμέσως ή εμμέσως, λίγο ή περισσότερο τα "πράματα" όπως τα ξέρουμε σήμερα αφενός και αφετέρου το όνομά της "βάφτισε" μια ψυχοπαθολογική περίπτωση, κάποιες πτυχές της οποίας άπτονται της θεματολογίας του φόρουμ αυτού, είναι λογικό να "τσιγκλάει" την έμπνευση για τοποθέτηση/ερμηνεία/στάση κάμποσων μελών.

Όντας από τους τυχερούς που είχαν παρακολουθήσει την διάλεξη του Α.Μ, από τα πλέον ειδικά εν Ελλάδι άτομα στη ζωή και το έργο του μαρκήσιου, παραμένω αποστασιοποιημένος σε ανάλογες συζητήσεις για πολλούς και διάφορους λόγους, κυριότερος εκ των οποίων είναι η αδυναμία μου ή η έλλειψη ενδιαφέροντος να συμμετέχω σε μια συζήτηση στην οποία, όπως προανέφερα, οι τοποθετήσεις θα προέρχονται από την πλευρά του πρίσματος που ο κάθε συνομιλητής επιλέγει να μπει στο θέμα.
Δεν είναι θέμα σνομπαρίας ή αφ' υψηλού στάσης, συνήθως και κατά συρροή παρερμηνεύσιμης, είναι που καλοκαίριασε και οι εξάψεις δεν ενδείκνυνται.
Αν, παρ' όλα αυτά, υπάρξουν οι προϋποθέσεις, μια κουβέντα ίσως και να τη γράψω.

 

Κοιτάξτε, στο αρχικό μου σχόλιο έθεσα δύο γενικούς προβληματισμούς σχετικά με το έργο του de Sade, αφ’ ενός πόσο επίκαιρο μπορεί να θεωρηθεί στις μέρες μας, αφ’ ετέρου πόσο οικείο είναι (ή δεν είναι) σε μια σημαντική μερίδα νεοεισερχόμενων, ειδικά, στο πεδίο των bdsm πρακτικών.

Μου απευθύνατε προσωπικά το λόγο, χωρίς όμως να μου δώσετε επί της ουσίας απάντηση -που είναι δικαίωμά σας φυσικά- και με τη σειρά μου τοποθετήθηκα ανάλογα.

Συγχωρήστε με τώρα, αλλά το τελευταίο σχόλιό σας δεν το κατανοώ και ειλικρινά δεν ξέρω πως θα πρέπει εφεξής να σας αντιμετωπίσω. -Σαν ορκισμένο πραιτωριανό των «ιερών και οσίων» της σαντικής παράδοσης, σαν ευζωνάκι της «ησυχίας, τάξης και ασφάλειας» του παρόντος ιστοτόπου, ή σαν αυτόκλητο εκπρόσωπο της κοινής –υποτίθεται- γνώμης ;

Όπως και να έχουν τα πράγματα, μάθετε ότι κατά την εγγραφή μου εδώ δεν υπέγραψα κάποια δήλωση που να με υποχρεώνει να μεταλαμπαδεύω νέα γνώση σε κάθε μου ποστ. Δεν είναι λοιπόν καθόλου απίθανο να κομίζω όντως γλαύκα εις Αθήνας, αλλά ακόμη και σε μια τέτοια περίπτωση δεν ξέρω τί λόγος σας πέφτει εσάς, ειδικά.

 

Σχολίασα τα κείμενα σας, κυρίως,γιατί μου προκάλεσε θετική εντύπωση η γραφή σας,
'Οπως κι αν αποφασίσετε να με αντιμετωπίσετε σας ευχαριστώ για την άμεση ανταπόκριση στα σχόλια μου.

 

Μια σελίδα από την "Ζυστίν", διά χειρός Guido Crepax, από την ελληνική έκδοση...
Από τα λίγα κόμιξ παγκοσμίως, που μπορούν να υποκαταστήσουν πρακτικώς την ανάγνωση του βιβλίου.
Έχει εξαντληθεί εδώ και καμιά τριανταριά χρόνια...


 

 

Ο Ντε Σαντ δάνεισε το όνομα του σε κάτι που υπήρχε χιλιάδες χρόνια ήδη πριν. Όπως και ο Πυθαγόρας, στο Πυθαγόρειο θεώρημα. Κατοχύρωσε τον τίτλο.




Κάποτε διάβασα σε μία ιστορία του τη φράση…




«Μ’ αρέσει να τρώω αυτό που έχω πηδήξει πρώτα»




Αυτό λέει για ποιος ήταν ο Ντε Σαντ. Ένας επικίνδυνος άνθρωπος, με κανιβαλιστικές τάσεις.




Δεν είναι καλό να λέμε ότι ήμαστε σαδιστές, είτε στον κόσμο, είτε στον εαυτό μας. Το κάνουμε γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή. Και προσπαθούμε θωρακίζοντας το σε μία συναινετική φόρμα όπως το D/s, να το κάνουμε με τη λιγότερη ζημιά απέναντι σε έναν άλλο άνθρωπο.

 

Εάν φανταζόμασταν τον Ντε Σαντ, ως έναν εκφραστή ενός τρόπου ζωής, θα αντιλαμβανόμασταν έναν άνθρωπο, ο οποίος θα μας ωθούσε να ανακαλύψουμε πάνω από όλα τον εαυτό μας, μέσα από το δρόμο της απελευθέρωσης της σεξουαλικότητας μας, τοποθετώντας την, στο επίκεντρο της ζωής μας. Δεν θα μας δώσει όμως μια μεθοδολογία, αυτό είναι κάτι το όποιο, ο ‘’μυημένος’’ στη λογοτεχνία του, είναι κάτι το όποιο καλείται να ανακαλύψει μόνος του.

Είναι λοιπόν αναπόφευκτο να συγκρουστεί με κοινωνικούς θεσμούς, όπως είναι τα θρησκευτικά ιερατικά κέντρα, που επεμβατικά, ορίζουν τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος, θα κάνει πρώτα οικογένεια, μετά σεξ, και τέλος να ερωτευτεί.

Για τον Ντε Σαντ αυτό που έχει σημασία είναι ο άνθρωπος και η απολυτή ελευθερία της σκέψης του (libertin *όχι η ρετσινιά του ακόλαστου, που δόθηκε αργότερα από τις υποκριτικές κοινωνίες) και μέρος του ανθρώπου είναι τα πρωτόγονα ένστικτα. Δεν μπορείς να νιώσεις πληρότητα εάν αρχικά δεν τα τιθασεύσεις, βιώνοντας τα.

Μας καλεί ο Ντε Σαντ να κάψουμε μέσα μας, κάθε βεβαιότητα με την οποία έχουμε μεγαλώσει. Η φιλοσοφία του εκφράζει ένα έρωτα (εγκεφαλικό, νοητικό, σωματικό) που μας απελευθερώνει, όλες εκείνες τις κρυμμένες δυνάμεις που έχουμε μέσα μας, σιωπηλά μυστικά αλλά με μανία. Μια μανία που δεν αρνείται την λογική αλλά μας καλεί να εφαρμόσουμε με συνείδηση, την εναλλαγή της λογικής με το πάθος, χωρίς να φοβόμαστε τίποτα. Άλλωστε δεν μπορείς, να πας μακρινό ταξίδι, εάν πηγαίνεις μόνο ευθεία.


Υ.Γ.: Ζωρζ Μπαταιγ ‘’ Για όποιον θέλει να προχωρήσει ως το βάθος της σημασίας του να είσαι άνθρωπος, η μελέτη του Σαντ δεν συνίσταται απλώς, είναι αναγκαία.’’

 

Kάποτε διάβασα σε μια ιστορία του Ευριπίδη τους στίχους:

Ιάσων: «λέχους σφε κἠξίωσας οὕνεκα κτανεῖν.» ["Και θεώρησες καλό να τα σφάξεις για ένα κρεβάτι." - τα παιδιά τους, σ.σ.]
Μήδεια: «σμικρὸν γυναικὶ πῆμα τοῦτ΄ εἶναι δοκεῖς;» ["Νομίζεις ότι είναι λίγο αυτό για μια γυναίκα;"]

Αυτό λέει για ποιος ήταν ο Ευριπίδης. Ένας επικίνδυνος άνθρωπος, δικαιολογούσε σφαγή παιδιών από τη μάνα τους, σε περίπτωση ακραίας ζήλειας.

Η ασυμμετρία δεν είναι μια συμβιβαστική λύση να μην γίνονται ζημιές σε άλλους, είναι μια παμπάλαιη μορφή συσχέτισης, αυτοτελής, δεν είναι υγιές να την αντιμετωπίζει κανείς με ενοχές.

ΥΓ Αν είναι να μιλήσουμε για κανιβαλικές τάσεις, ας πάμε σε μεγαλειώδεις πηγές:
"καὶ φάγεσθε τὰς σάρκας τῶν υἱῶν ὑμῶν καὶ τὰς σάρκας τῶν θυγατέρων ὑμῶν φάγεσθε", Λευιτικόν 26, 29.

 

@estelwen

Και να έχουμε πάντα στο μυαλό μας το πλέον αιμοσταγές κείμενο, την Ιλιάδα...
Που ελάχιστοι μπορούν να καταλάβουν πως απηχεί μια ιστορία που έγινε 12 αιώνες πριν την αρχή της χρονολογίας μας, συμποσώθηκε κάπου τέσσερις αιώνες μετα και καταγράφηκε 3 αιώνες αργότερα...

 

Τον Ντε Σαντ τον θαυμάζω

Ο Ντε Σαντ αυτό που έγραψα το εννοούσε.




Βρίσκω αξιοθαύμαστο ότι έγινε εμπνευστής ενός ονόματος, για κάτι που υπάρχει σε κάθε ζωντανό πλάσμα και που εκφράζει και εμένα. Αλλά όταν είδα τις 120 μέρες στα Σόδομα από τον Παζολίνι, ένιωσα τύψεις που είμαι σαδιστής. Αυτό δεν άλλαξε ποτέ. Αν το δείτε θα με καταλάβετε.




Όποιος λέει φάτε αλλήλους, είναι επικίνδυνος για τους αλλήλους. Σε οποιαδήποτε θρησκεία ή φιλοσοφία.

 

το σαλό ειναι του πιέρ πάολο, όχι του μαρκήσιου. τι είναι ο πιέρ πάολο;
ο πιέρ πάολο σχολίασε, με το σαλό, τα πολιτικοκοινωνικά φαινόμενα της εποχής του, και τις εκδηλώσεις τους.
πήρε αφορμή και χρησιμοποίησε, προσαρμοσμένη, την σύλληψη των 120 ημερών του μαρκήσιου, ακριβώς γιατί την ανέγνωσε σαν σχολιασμό των ανάλογων φαινομένων της εποχής του μαρκήσιου. αλλά αυτή ήταν απλώς η γνώμη του πιέρ πάολο.  

 

Φαντάζομαι οτι είσαι εξ ίσου σίγουρος για την κανίβαλη ταση του Φρανθίσκο Γκόγια και τον σαδισμό του Εντγκάρ Ντεγκά.
Συνεδριες με ouija;