Μαρκήσιος ντε Σαντ

Η αντίληψη που έχω περί του ερωτισμού εκτός των τειχών είναι αυτό που κάποιοι θα ονόμαζαν ολιστική.
Αυτό που λέγεται δυτικότροπη αντίληψη, ανακάλυψε δειλά δειλά τον ολισμό μετά τον Α' Π.Π, αν και οι βάσεις για κάτι τέτοιο ήταν ήδη βαλμένες από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.
Τα όποια ολιστικά ψήγματα εμφυλοχώρησαν στην "δυτική σκέψη" μέχρι τότε αντιμετωπίζονταν στην καλύτερη περίπτωση με σκεπτικισμό.

Όντως ο Α.Ε κάνει αναφορές στον Αλφόνσο και το έργο του.
Ο Α.Ε ήταν μεταξύ άλλων και ψυχαναλυτής.

Ο Α.Ε ήταν και τρανός χωρατατζής, ενίοτε και πειραχτήρι και πάντα ένα ψύχραιμο άτομο...

 

Γενικότερα τέτοια θέματα σηκώνουν πολλή συζήτηση ίσως και με κάποιο τσίπουρο...

 

Τώρα μπαίνουμε στα πραγματικά σκληρά, μη ξεχνιέται πως η "Νομαρχία" έχει γραφτεί πριν το "Κεφάλαιο" του Κάρολου.
Το αφήνω εδώ, ως σχόλιο, για όποια άτομα θα ήθελαν κάποτε να το δούν.

Κατά τα άλλα η "Νομαρχία" ως οπτική/προσέγγιση/θέση αποτελεί ένα από τα πιο προχωρημένα κείμενα σε κάθε πτυχή της παγκόσμιας διανόησης και σε αυτη τη βάση δεν έχει καμιά ανάγκη να χαρακτηριστεί επαναστατικό.
Επαναστατικό, πλέον όλο και περισσότερο, χαρακτηρίζεται κάτι που (θα) ήθελε να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι/εργαλείο/αφορμή για την κοινωνική μετάλλαξη κάποιον σαφώς ορισμένο χρόνο, από την στιγμή που ολοένα οι συνθήκες χρονισμού στο κοινωνικό γίγνεσθαι περιορίζονται (νομοτελειακώς ή μη, δεν το γνωρίζω προς το παρόν και δεν νομίζω πως θα το μάθω μέχρι να δω τα ραδίκια ανάποδα)...
_____________
Επιπροσθέτως καλό θα ήταν να γίνει αντιληπτό πως οι ομονοούντες στα μίνιμα συνομιλητές, στην πραγματικότητα δεν έχουν πολλά να μοιράσουν, αντιθέτως μπορεί να έχουν πολλά να (επι)κοινωνήσουν, ας τιμήσουν λοιπόν την ικανότητά τους γι' αυτό (ψιτ, ούτε εμένα με βγάζω απόξω)...

 

Τα σκληρά είναι -πάντοτε- και τα μόνα ενδιαφέροντα.

Συμπτωματικά ( ? ) τα μόνα (πλην δηλαδή κάποιων σαντικών) κείμενα τα οποία μνημόνευσα στις εδώ απαντήσεις μου ήταν ακριβώς η «Νομαρχία» και το «Κεφάλαιο».

Πράγματι, όπως ακριβώς τη χαρακτηρίσατε, η «Νομαρχία» είναι ένα ένα από τα πιο προχωρημένα κείμενα σε κάθε πτυχή της παγκόσμιας διανόησης. Προσωπικά δεν βλέπω άλλο λόγο να μη χαρακτηριστεί αυτό το κείμενο ως επαναστατικό, παρά μόνο τον κίνδυνο να ηχήσει ένας τέτοιος χαρακτηρισμός σαν πλεονασμός, σαν επιβεβαίωση του αυτονόητου, σαν συνομολογία τεκμηρίου αμάχητου. Μόνο γι’ αυτό το λόγο.

Για μένα το κείμενο αυτό –όποιος κι αν ήταν ο συντάκτης του- αποτελεί τον ορισμό της επαναστατικότητας. Μιας επαναστατικότητας τόσο έντονης και διαχρονικής, ώστε ακόμη και σήμερα η «Νομαρχία» να ενοχλεί τις ίδιες, κατ’αναλογία, κάστες εναντίον των οποίων τότε έβαλε. Η «Νομαρχία» είναι η στάχτη που ακόμη και σήμερα πολλοί θέλουν να κρύψουν κάτω από το χαλί, παραβλέποντας ότι είναι ακόμη αναμμένη (ή ίσως γι΄αυτόν ακριβώς το λόγο). Ας αναρωτηθούμε μόνο πόσοι νεοέλληνες είναι εξοικειωμένοι με το κείμενο της «Νομαρχίας» κι έπειτα ας σκεφτούμε γιατί άραγε είναι τόσο λίγοι αυτοί.

 

Επιπροσθέτως, κάπου το έχω αναφέρει παλιά, θεωρώ πως "Ο Μεγάλος Ανατολικός" είναι από τα πιο σημαντικά οραματικά πολιτικά κείμενα που γράφτηκαν τον 20ό αιώνα, όχι πως η αφήγησή του αγνοεί ή προσπερνά κάποια ουσιώδη θέματα περί του πρακτέου.

 

"Sade pose la question de l’irreprésentable."

Le Brun, Annie, and Laurence Des Cars. Discussion with Florelle Guillaume. “Sade pose la question de l’irreprésentable”. SADE: Attaquer le soleil. Beaux Arts Magazine (hors série). Paris: Beaux Arts/ TIM Editions, 2014.

 

Ντε Σαντ, Εμπειρίκος, Μπατάιγ, Απολλιναίρ.

Νταξ, ενδιαφέροντες και καυλωτικοί (ο Μπατάιγ και ο Εμπειρίκος σχετικά αξιόλογοι και λογοτεχνικώς), αλλά αρκετά efiviques. Το literary palate αρχίζει και ζητάει άλλα πράγματα από ένα σημείο και μετά. Και κυρίως πράγματα που κάνουν λιγότερο "θόρυβο".

 

Γιατί;

 

Τι σχέση μπορεί νάχουν επί της ουσίας οι τρεις με τον Εμπειρίκο..?

 

Τι γιατί;

Αχχχ, αυτή η εμπειρικολαγνεία.

 

Κρυστάλλινα σαφέστατος..!