Μελαγχολία μου εσύ κυρία μου σ' όλα τα δύσκολα εσένα αγκαλιάζω...

Looked through the paper.
Makes you want to cry.
Nobody cares if the people Live or die.
And the dealer wants you thinking
That it’s either black or white.
Thank G-d it’s not that simple
In My Secret Life.

I bite my lip.
I buy what I’m told:
From the latest hit,
To the wisdom of old.
But I’m always alone.
And my heart is like ice.
And it’s crowded and cold
In My Secret Life...

 

....αυτός που σιωπεί
δεν είναι που δεν έχει τίποτα να πει...
είναι που περιμένει να ξεσφίξουν τα σαγόνια του...


Γιάννης Ρίτσος


 

 

Σου είπα τόσα λόγια, ερωτικά λόγια, παρηγοριάς
Μα εσύ ποτέ δεν μου είπες ότι μ'αγαπάς

 

"Ανοίγω τα χέρια μου που όλο τον κόσμο χώρεσαν
και τώρα πια χωράνε μόνο εσένα..."

(Μίλτος Πασχαλίδης, "Περσείδες")

 

"...κι άφθονα καθρεπτάκια
νά' χω το πρόσωπό σου ισάριθμες φορές.
Γι' αυτό ευχόμουν…
Μα η βροχή κι εσύ
ενάντια στην ευχή μου πέφτατε..."

 

Δεν είναι μελαγχολική η μελωδία, ούτε οι στίχοι, εγώ όμως περιέργως μελαγχολώ που τ' ακούω...

 

Είναι που πίσω απ’ τη σιωπή σου ταξιδεύουν
τα καραβάνια
των λησμονημένων
Είναι που μες στα μάτια σου σαλεύουν
σκιές νεκρών
μορφές αγαπημένων
Είναι που μοιάζεις με ταξίδι στο αχανές
Είναι που δρόμους άλλους φανερώνεις
Είναι που κλείνεις τις
καταπακτές
και στο καινούριο θαύμα ξημερώνεις
Είναι που μες στο φέγγος σου αγρυπνώ
σα να πιστεύω πως
υπάρχω ακόμα
Είναι που σου χρωστώ πολύ ουρανό
Κι εγώ δεν έχω παρά λίγο χώμα


Ο ρ έ σ τ η ς Α λ ε ξ ά κ η ς

 

Ήτανε όμορφο θαρρώ
εκείνο τον παλιό καιρό
το καπηλειό μου
γιαλός, καημός και τσικουδιά
βαρμένα μέσα στην καρδιά
με τ’ όνειρό μου.

Και κάθε μέρα από βραδύς
ντουγιουντισμένος ο Βαρδής
με το λαούτο
με το κρασί του στον οντά
στον αμανέ του να κεντά
τον κόσμο τούτο.

Κι ο Σταύρος πέρα στη γωνιά
που για δυο χείλια βυσσινιά
τα σιγοπίνει
παίρνει νερό σαν τραγουδεί
που το λαούτο του Βαρδή
τον πόνο σβήνει.

Κι ο Μύρος πιάνει το χορό
το χώμα μόνο έχει οχτρό
χρυσά παλάτια
σε κάποια θάλασσα πλατιά
θυμάται, κόκκινα φωτιά
τα δυο του μάτια.

Θυμούμαι κάθε χαραυγή
πού `λεγα ο ήλιος να μη βγει
στην αγκαλιά σου
όνειρο βάρκα με πανιά
να σεργιανίζω το ντουνιά
με τα φιλιά σου.

Αργό το ζάλο μου, βαρύ
ήτανε ψεύτικος μπορεί
ο έρωτάς σου
ρωτώ διαβάτες στα στενά
αν είδαν μάτια καστανά
σαν τα δικά σου.

Πως να δικάσω μια ζωή
κι ένα αστέρι το πρωί
που τρεμοσβήνει
στο ερειπωμένο καπηλειό
ένα μου όνειρο παλιό
έχει `πομείνει.

 

Με τα θαλασσινά πουλιά
ποτέ σου μη τα βάνεις,
γιατί είναι ταξιδιάρικα,
μόνα και πεισματάρικα
και γρήγορα τα χάνεις.

Αυτό το αχ να μην το λες,
το λες να μην το ξαναλές,
για θα σου γίνει πάθος.

Γιατί θα γίνει τελικά,
αυτό το αχ στην μοναξιά
το πιο βαρύ σου λάθος.

Απ' όλα τ' άστρα του ουρανού
ένα είναι που σου μοιάζει,
κείνο που βγαίνει την αυγή,
γράφει τη πιο τρελή γραμμή
και τ' άλλα σκοτεινιάζει.

Θεέ μου χαράς του, του πουλιού
όπου πετάει στα ύψη,
όπου αγαπά εκεί πατά,
την πιο ελαφριά περπατησιά
και του περνάει η θλίψη.

Είμαι καράβι από χαρτί,
στα χεριά μ' έχει ένα παιδί
στου κόσμου τη πλημμύρα
και αναρωτιέμαι τι θα πει,
αυτό το αχ και το γιατί,
τι να μου γράφει η μοίρα.

Αυτό το αχ να μην το λες,
το λες να μην το ξαναλές,
για θα σου γίνει πάθος.

Γιατί θα γίνει τελικά,
αυτό το αχ στην μοναξιά
το πιο βαρύ μας λάθος.

 

α ρε παππου!!! από τα αγαπημένα, να σαι καλα!