Μελαγχολία μου εσύ κυρία μου σ' όλα τα δύσκολα εσένα αγκαλιάζω...

"Ήταν δύσκολο, δύσκολο πολύ να ζω μονάχη μου μεσ᾿ σένα κόσμο τόσο παράλογα προσκολλημένο στα μικρά της ζωής και στο τίποτα."

~Μαρία Πολυδούρη~

 

Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ' αυτά που δεν έχεις αλλά απ' αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις. Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ' την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται. Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι' αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται πως: "Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη..."

Μάρω Βαμβουνάκη

 

Πολύ παρεξηγημένο συναίσθημα η μελαγχολία...
Ακούγοντας την σου έρχεται στο μυαλο η δυστυχία,είναι βλεπεις η ίδια η λέξη αρνητικά φορτισμένη από μόνη της.
Υπάρχει η μελαγχολία την οποία συναντάς κατά καιρούς στην ζωη σου.
Αυτο συμβαινει όταν βιώνεις κάτι δυσάρεστο ή δύσκολο το οποίο κάποιες φορές αδυνατείς να διαχειριστεις συναισθηματικά ή είναι εκ των πραγμάτων πέρα απ τις δυνάμεις σου.
Και πέφτεις σε μελαγχολία.
Λογικό κάποιες φορές και υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι περνώντας αυτό το στάδιο γεμίζουν δυνάμεις για ένα καλύτερο αύριο.
Υπάρχει και η άλλη μελαγχολία όμως.
Αυτή που είναι κομμάτι σου,σύντροφος σου καθ όλη την πορεία της ζωής σου και είναι στοιχείο άρρηκτα συνδεδεμένο με τον χαρακτήρα σου.
Εκεί,υπάρχουν στιγμές μέσα στην μέρα που βουτάς στα βάθη της και το απολαμβάνεις.
Δεν θες και δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτήν,ασχέτως του αν είσαι καλά στην ζωη σου ή όχι.
Είναι γιατί την επιζητας την μελαγχολία σου,είναι γιατί δημιουργείς και δημιουργείται μέσα από αυτήν.
Δεν δυστυχείς μαζί της,δεν πονάς,επικοινωνείς...
Έχεις συμφιλιωθεί με αυτήν,την έχεις αποδεχτεί,και απλά προχωράς.
Μου θυμίζει λίγο το νήμα τι βάρος έχει η μοναξιά αυτο και θα πω το ιδιο:
Η μελαγχολία έχει τόσο βάρος όσο εμείς την αφήνουμε να έχει..

 

Είναι κάτι νύχτες, που τ' αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.
Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες.
Και τα ξερά κλαδιά.
Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.
Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα,
να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη,
ούτ' ένα λουλουδάκι. Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.
Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.
«Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;»
Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.
Είν' αυτές οι νύχτες, που τ' άστρα κατεβαίνουν χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι. Που όλα σιγοτραγουδούν.
Είν' αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά, το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς.
Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα.

ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ - «Στον ίσκιο των πουλιών»

 

Κάποτε θα εγκαταλείψω όλες τις προσδοκίες μου για να γεννηθεί
ένας λόγος αληθινός
οι νύχτες μου αγρύπνησαν πάνω στο στήθος των αγαλμάτων
κι άξαφνα ένας τρελός φώναζε κι έβγαινε ο κούκος του φεγγαριού
είμαι λυπημένος σαν μια μικρή άρρωστη που της αρνήθηκαν τον
κήπο
και φυσικά ερχόταν από πολύ μακριά όπως κάθε κίνδυνος
ενώ το γέλιο της γυναίκας κελάρυζε απαλά σαν βυζαντινό τροπά-
ριο
παιδικές ικασίες γραμμένες στον άνεμο
ω λησμονιά…

~Τάσος Λειβαδίτης~
«Νυχτερινός άνεμος»

 

Αυτό mellowγχολία μοιάζει κορίτσια

 

...Στόμωσε πάλι το ξυράφι και μου σωθήκαν τα χαμόγελα...

( Τ_S )

 

View attachment 133533