Μελαγχολία μου εσύ κυρία μου σ' όλα τα δύσκολα εσένα αγκαλιάζω...

Κουβαλώ στις πλάτες μου μια κούραση.
Την κούραση όλου του κόσμου.
Ένας κόσμος που διατείνεται
ότι χειρίζεται την αμφισβήτηση σαν ξίφος
και που διακατέχεται από μια και μόνο ιδέα
μήπως κάποια μέρα
η εγγύτητα του θανάτου
τον οδηγήσει στη δειλία της μεταστροφής.

Επιθύμησα έναν τάφο.
Ας είναι και από σκόνη.

~Κατερίνα Λιάτζουρα~

 

Το φθινόπωρο θα μαζέψω όλα τα φύλλα στην πόρτα μου

να γείρει η χαμένη ζωή μου.

~Τάσος Λειβαδίτης~

 

 

Εξίτηλος χρόνος

Μαζεύω αργά και σχολαστικά τα κομμάτια μου,
πορσελάνες και κακότεχνα εκμαγεία.

Αδειάζω στα σκουπίδια
το τασάκι με τις λέξεις.

Πρέπει να πλύνω και να στεγνώσω το γέλιο μου,
δεν έχω άλλο άσπρο πουκάμισο να φορέσω.

Πάλι νέκρωσες τις γραμμές
και παραπλάνησες την άρκτο,
για να δείξει ψεύτικη πορεία
στο σαπιοκάραβο της απαντοχής μου.

*

Μόνο εσύ που ήξερες
να με συμφιλιώνεις,
εξοργιστικά απουσίαζες.

Δεν άντεξα,
το απόβραδο
παρέδωσα τα όπλα μου,
το χαρτί,
ένα μολύβι
και την διάτρητη ασπίδα της λύπης μου.

( Γιάννης Τόλιας )

 

Align

 

( Tom French )

 

Μαζί μας κανένας κι η μοναξιά
έγινε τόσο παράξενη, που είναι ίδια
με τη συντροφιά των πολλών ανθρώπων.
Μιλάς και σωπαίνεις και τα πράγματα
μένουν αδιάλλαχτα, σα να μην υπάρχει
θέληση καμιά, να τα κυβερνήσει.
Αστειότερες, οι θλιβερές προσπάθειες,
γιατί τόση απαισιοδοξία;… Σαν το τίποτα
να μεγάλωσε, να φούσκωσε αλλόκοτα,
δείχνει ένα πρόσωπο παράφορο δίχως μορφή,
έτοιμο να σκάσει, να βγάλει απ’ το νου,
όλα τα πλήθη που το κρατούν
και τώρα διασπώνται, σαν το τίποτα
να γίνετ’ ένα μυρμήγκιασμα.

Α, τι αθλιότητα περιέχουν
τα μάτια τής μοναξιάς!
Φύγετε τόσο μακριά,
που ποτέ να μη συναντήσετε πια
την μονάχην εικόνα σας,
καθώς φαίνεται, σήμερα, ολόκληρη.


Ζωη Καρελλη

 

Που να σου εξηγω..
Πως απο τοτε που εφυγες
πήρες το μπλε μαζί σου..
Δε με υπολόγισες καλά.
Όφειλες ξερεις
Ψαχνω το νόημα της ζωής μου σε βιβλία και ιστολόγια,
σε παρέες και μηνύματα στο κινητό. Ψάχνω για ηθικές και λογικές και πεισματικά αρνούμαι πως υπάρχει.
Ο Έρωτας.

Που να σου εξηγώ..
Πως απο τοτε που εφυγες
ψαχνω να βρω ποιος ειμαι σε ατερμονες συζητησεις, σε βραδια διχως τελος, σε ταινιες και τραγούδια.
Που να σου εξηγω..
Πως απο τοτε που εφυγες,
ειμαι τοσο μονος..

 

Να πώς περνούν τα χρόνια:
Βαστάζος του ενός
Εμψυχωτής του άλλου
Ενισχυτής κάποιου τρίτου...

Οικοδόμος ξένων μύθων
χωρίς ένσημα και δώρα

Στο τέλος
μόνος
λίγος
ελαφρύς

~Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου~
Συνδικαλιστικό
Από τη συλλογή "Έλαβον"

 

Ι.

Αγαπώ τα καφέ,
όπως άλλοι αγαπούν τα ταξίδια.
Μια βαριά βιομηχανία χαμένου χρόνου,
ένα απόλυτο μυστήριο:
η τέχνη του να επιτρέπεις στον καιρό να κυλάει
και να μην αφήνει πάνω σου σημάδια.
Μια ευγενική πράξη απέναντι στον εαυτό σου
και γιατί όχι,
απέναντι στην ανθρωπότητα.

ΙΙ.

Στο καντράν του ραδιοφώνου μου
με περιμένουν όλες οι πόλεις που ονειρεύτηκα,
Βαγδάτη,
Πράγα,
Νέα Ορλεάνη.
Στέλνουν τους ήχους τους μέσα από μεσαία κύματα και σύννεφα παρασίτων.
Είναι απο κείνα τα παλιά ραδιόφωνα,
τότε που όλα τα ταξίδια έξω από την πόλη ήταν πολύ μακρινά,
έως και αδύνατα.
Τότε λοιπόν,
με μια κίνηση της βελόνας
βρισκόσουν απ' την Αθήνα στη Βαγδάτη
και με μια πιο απαλή κίνηση,
απ' τη Βαγδάτη στη Ταγγέρη.

Ίσως σε κάποιο μέρος του κόσμου,
σε κάποιο άλλο καντράν,
κάποιος ακούει μέσα απ'τα παράσιτα την Αθήνα.
Μια τοσο μακρινή πόλη γι'αυτόν,
όσο μακρινή και για μένα.
-------------------------------------------------------------------------------------

( Απ' την ταινία Φτηνά τσιγάρα σε σκηνοθεσία Ρένου Χαραλαμπίδη )

 

Περιγραφή

Παλιά στα καράβια
κάθε που πιάναμε λιμάνι
έστελνα πορτρέτο
στην καλή μου
+
από άλλον πλανόδιο
να μην ξεχνιόμαστε
Μετά όταν μ’ έπιασαν
+
μπαινόβγαινα
η καλύτερη φωτογραφία μου
ήταν αυτή της σύλληψης
Να φαίνεται πως ήμουν στα άγρια
Να αποτυπώνεται όλη η αλήθεια
όχι κάτι άλλο από αυτό στην εικόνα
Τώρα στο τέλος
η προσωπογραφία
όταν χρειαστεί
κάπου να δοθεί
θα είναι
μια ακτινογραφία
από το κρανίο μου

( Σταύρος Καμπάδαης )

 

Καληνύχτα Κεμαλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ...

 

Ό,τι δεν μπορείς ή δε θέλεις να εξηγήσεις

Τι σκέφτεσαι;
Μοναξιά.
Και;
Μόνο ως επιλογή αυτή η λέξη γίνεται δεκτή.
Τι άλλο;
Αδιέξοδος.
Μπαίνεις εσύ ή σε βάζουν;
Άνθρωποι;
Καταστάσεις. Γεγονότα. Συγκυρίες.
Επιλογές. Προτεραιότητες. Αυτές μετράνε.

Κι όλα τα υπόλοιπα;
Δε με πείθουν.
Εσύ δεν υπήρξες απόλυτη.
Ούτε τώρα είμαι. Δεν προσδοκώ. Δεν ξέρω. Μα ούτε πείθομαι.
Και πού πας έτσι;
Επιθυμίες. Κάπου προς τα εκεί.
Μπορεί να σε κάψουν.
Επιλογές.
Μπορεί να σε προδώσουν.
Όχι χωρίς την προσδοκία.
Μπορεί να σε απογοητεύσουν.
(…προτεραιότητες.) Όχι χωρίς την προσδοκία.
Και τι είναι έτσι οι άνθρωποι;
Πρόβλημά τους.
Τι είναι οι σχέσεις έτσι;
Ό,τι θέλουν να είναι. Αν δε θέλουν δεν είναι.
Εσύ πού είσαι σε όλα αυτά;
Εκεί που με τοποθετώ.
Τι δίνεις;
Ό,τι παίρνω.
Ιδιοτέλεια;
Άμυνα.
Αλισβερίσι;
Προστασία.
Περιορισμός;
Αυτοεκτίμηση.
Αυτοπεριορισμός.
Λίγο με νοιάζει πώς θα το πεις. Μισώ την άσκοπη ευαλωτότητα.
Φοβάσαι;
Γιατί να αφεθώ;
Συναίσθημα λέγεται.
Άσκοπα πράγματα.
Συναίσθημα λέγεται.
Πονάει. Όσο του επιτρέπεις.
Πονάς;
Όχι πια.
Ψέματα λες.
Δε με νοιάζει ιδιαίτερα τι πιστεύεις.
Πονάς τους άλλους;
Όχι απαραίτητα.
Πότε;
Τι πότε;
Πότε το κάνεις.
Πριν ή όταν με πονέσουν.
Μου μυρίζει αίμα.
Δεν καταλαβαίνω.
Πληγή.
Έχουν κλείσει αυτές.
Υπήρξαν;
Ό,τι πιστεύεις.
Μα δε σε νοιάζει.
Ισχύει.

Μα δε σε νοιάζει;
Τι σε νοιάζει;
Εγώ ρώτησα πρώτη.
Και;
Απάντησέ μου.
Ποιος με υποχρεώνει;
Φοβάσαι την παραδοχή;
Την υποχρέωση. Δε γουστάρω να έχω υποχρεώσεις.
Όλοι έχουμε.
Ή νομίζουμε ότι.
Πώς το εννοείς;
Ξεκίνα να ρωτάς συνεχώς γιατί χωρίς σταματημό σε κάθε επιχείρημα μιας οποιασδήποτε κατάστασης. Ίσως καταλάβεις.
Δε βγάζει κάπου αυτό.
Ακριβώς.
Και πού καταλήγουμε;
Σε μία και μόνο απάντηση που ίσως θα έπρεπε να δίνεται εξαρχής.
Ποια;
Γιατί έτσι θέλω.
Είναι αυτό επιχείρημα;
Το μόνο ατράνταχτο.
Ασυδοσία και χάος;
Ξέρεις τι θα πει χάος;
Πες μου εσύ.
Η ίδια η ζωή.
Δεν είναι έτσι.
Γιατί;
Δε βγάζει πουθενά αυτό.
Η σχετικότητα. Αυτή είναι χάος. Το απρόβλεπτο. Αυτό είναι χάος. Οι (μη συμπτώσεις). Αυτές είναι χάος. Οι συγκυρίες. Χάος είναι. Οι αλυσίδες κι οι καταλήξεις τους. Αποτελέσματα χάους. Το μέλλον. Η ίδια η ύπαρξη για το ανθρώπινο μυαλό. Το ίδιο το ανθρώπινο μυαλό. Το σύμπαν. Το άπειρο. Ό,τι δεν μπορείς ή δε θέλεις να εξηγήσεις. Η ψυχή. Η ίδια η ζωή… Έχεις δει τα φτηνά τσιγάρα;
Όχι.

«Ο κόσμος βασίζεται στο χάος κι εγώ θα το διασχίσω χωρίς να ψάχνω για λογική σειρά. Αυτή είναι η ζωή μου. Συνεννοηθήκαμε;»
Τυχοδιωκτισμός.
Στιγμές. Εμπειρίες. Ζωή.
Φτερό στον άνεμο;
Αν ο άνεμος είναι οι επιθυμίες σου τότε ναι.
Δε φοβάσαι;
Ενίοτε πολύ.
Στα λόγια μου έρχεσαι.
Στις πράξεις σου όμως όχι.
Σχεδόν μηδενισμός.
Αρνούμαι την κατοχή της απόλυτης αλήθειας.
Δεν υπάρχει;
Την ξέρεις;
Δεν ξέρω.
Στα λόγια μου έρχεσαι.
Κι οι πράξεις;
Δική σου υπόθεση.
Δε σε καταλαβαίνω.
Ξεκίνα από σένα και βλέπουμε.
Τι σκέφτεσαι;
Μοναχικότητα.
Και;
Απόδραση.
Την προκαλείς ή σε βοηθάνε;
Την προκαλώ.

Οι άνθρωποι;
Αρκεί να μη δένεσαι. Αρκεί να μη δένεσαι μαζί τους.

______________
κείμενο | έλλη πράντζου