Μελαγχολία μου εσύ κυρία μου σ' όλα τα δύσκολα εσένα αγκαλιάζω...

Μες στα σύννεφα, ζωή μου
μακριά απ’ τη φυλακή μου να με πας
Να μ’ αγγίζει ο αέρας,
σαν το ξύπνημα μιας μέρας να γελάς.
Να κουρνιάζω στο πλευρό σου,
μες στο παραμιλητό σου να με βρεις.
Ν’ ακουστεί το όνομά μου
κι εσύ ράγισε, καρδιά μου
κι ας χαθείς, ας χαθείς.

Να με σήκωνε ένα κύμα
να με λύτρωνε απ’ το κρίμα της ψυχής.
Να ξεπλύνει το θυμό μου
να ξανάρθει τ’ όνειρό μου να το δεις.
Ας ερχόταν ένα βράδυ
να `χε φως κι όχι σκοτάδι να το ζεις.
Να μπορώ να σου γελάσω
κι ύστερα να προσπεράσω
κι ας χαθείς, ας χαθείς.

Του μυαλού μου οι εικόνες
να `σβηναν σαν να `ταν πόρνες της στιγμής.
Να μην έχω να θυμάμαι όλα αυτά που με πονάνε, ας χαθείς.
Να μην ξέρω πια τι κάνεις,
άλλο να μη με πικράνεις, δεν μπορώ.
Δεν μπορώ να σε κοιτάζω και στα λόγια να μη βάζω σ’ αγαπώ.

 

"Έχω συνηθίσει να κοιμάμαι
θλιμμένη τελευταία
Δε μ' ενοχλεί πια
Απλώς αναρωτιόμουν αν υπήρχε
Και κάποιος άλλος έτσι
σαν κι εμένα προβληματικός
Έναν πέρα για πέρα ευάλωτο ψάχνω
Έναν μη κανονικό..
Να συζητήσουμε για λίγο τις βροχές μας
μέχρι να μας πάρει ο ύπνος
και να ξημερώσουμε βρεγμένοι
κι αγκαλιά
Δεν την αντέχω τόση ησυχία
όταν είναι σκοτεινά
σπάει το κεφάλι μου"

#ρενέ

 

Σκέψη μου ξημερωμένη,
σαν τα ζάρια σκορπισμένη
σ’ όλες τις γωνιές.
Το παράφορό σου ζάλο
μου ’χει αφήσει για ρεγάλο
δυo καλές στιγμές.

Μέθη μου και καλντερίμι,
άσε ήσυχο τ’ αγρίμι
που θυμάται και στενάζει,
που ξεχνάει και γελά.

Δε μιλώ και η σιωπή μου
είναι η απαντοχή μου
κι η κληρονομιά.
Κι όπως όλοι οι λεβένται,
θα χαθώ στο παρά πέντε,
μες στη λησμονιά.

Μέθη μου και καλντερίμι,
άσε ήσυχο τ’ αγρίμι
που θυμάται και στενάζει,
που ξεχνάει και γελά.

Χρόνε, δώσ’ μου το ζαλίκι
κι ό, τι άλλο μου ανήκει,
δε θα φοβηθώ!
Τι κι αν τα ’βαλες μαζί μου;
Χαίρε, λίβα της ερήμου,
xαίρε, αρπακτικό!

Μέθη μου και καλντερίμι,
άσε ήσυχο τ’ αγρίμι
που θυμάται και στενάζει,
που ξεχνάει και γελά.

 

Αναστενάζεις και τότε ανοίγουν
οι πόρτες μόνες τους σ’ όλη την πόλη.
Κοιτάζεις μέσα˙ χλωμά ζευγάρια,
μες στο ψυχόδραμα και στη φορμόλη.

Πολλοί κοιμούνται και τα σεντόνια
είναι παγόβουνα πάνω στις πλάτες.
Ο γδάρτης ύπνος θα τους πουλήσει
για φραγκοδίφραγκα στους εφιάλτες.

Θέλεις να τρέξεις σε κάθε σπίτι
και, μ’ ένα άγγιγμα, να συνεφέρεις
τους τρομαγμένους που κυνηγάει
σε κάθε βήμα τους ο Ιαβέρης.

Δε θα σε δούνε. Κανείς δε βλέπει
μια τρυφερή σκιά που, εδώ και χρόνια,
έχει ξεχάσει να συμπονέσει
ένα αντίστοιχο,δικό της σώμα.

 

Ανοίγεις τα μάτια˙ ανακάθεσαι λίγο
στο κρεβάτι, που είναι η δεμένη σου βάρκα.
Το μυαλό προσπαθεί να νικήσει τον ύπνο.
Καλώς ήρθες και πάλι στον αγώνα, μπαμπάκα!

Με κόπο σηκώνεσαι, τραβάς την κουρτίνα˙
τα φωτόνια τρέχουν και μ’ αγάπη σ’ αγγίζουν,
μα δεν το προσέχεις, γιατί ακούς
τα κόκκαλά σου να τρίζουν.

Καλλωπίζεις το σώμα, που όσο πάει και χαλάει,
και στριμώχνεις το χέρι σε μια κάλπικη βέρα.
Ξάφνου, η ρόδινη πλευρά της ζωής
σαν ψωμάκι πετιέται απ’ τη φρυγανιέρα.

Δεν το ξεχνάς˙θα βάλεις στην τσάντα
το χαμόγελο εκείνο που σκοτώνει,
να το φορέσεις, πριν ανοίξεις την πόρτα
της δουλειάς, που σε θέλουνε πιόνι.

Κατεβαίνεις στο δρόμο και σε πιάνει τρομάρα˙
ένα ποτάμι στη θέση του κυλάει λυπημένα.
Στην απέναντι όχθη μεθυσμένες παρέες
τραγουδάν το «A casa d’ Irene» για σένα.

Στη χλόη αραχνοΰφαντοι γέροι
παίζουν πρέφα με αστείρευτο πάθος.
Τον πατέρα σου κάποια στιγμή ξεχωρίζεις,
μα μπορεί και να ’κανες λάθος.

Τοτέμ αυτοκίνητα, βυθισμένα στη λάσπη,
σκουριά ξερνάνε με μπόλικο θράσος,
ενώ τα σκυλιά που παρασύραν στο δρόμο,
γίνανε λύκοι κι ουρλιάζουν στο δάσος.

Να λύσεις τη βάρκα, στο νερό να τη σπρώξεις
και λάμνοντας φύγε, μη γυρνάς το κεφάλι.
Μόλις τελειώσει το «A casa d’ Irene»,
το ποτάμι θα γίνει άσφαλτος πάλι.

 

Και σ' ελευθερώνω και κλειδώνομαι...

 

Για να καταλάβω τους ανθρώπους
έμαθα τη γλώσσα τους
κι έπρεπε να ξέρω
πως η γλώσσα κρύβει ανοιχτές πληγές
άλλοτε γιατρεύονται κι άλλοτε σκοτώνουν
έπρεπε να ξέρω
πως κοστίζουν ακριβά τα μεγάλα λόγια
και παλιώνουν γρήγορα μέσα στην ψυχή
έπρεπε να ξέρω
πως δε γράφεις τη ζωή μοναχά με λέξεις
κι απ’ τις λέξεις μόνο δε γνωρίζεις τίποτα.

Όμως αυτά δε μου τα έμαθαν ποτέ.


Γιώργος Δελιόπουλος

 

από τα πιο αγαπημένα




Ρόζα, απόψε χορεύουμε οι δυό μας
Μα ακόμη άπ 'τα χείλη σου ν' ακούσω συγγνώμη
Δεν ξέρουν ποια είσαι μα εγώ σε θυμάμαι
Μιας μάνας οι πόνοι, μια κόρη πια μόνη

Ρόζα, καπνίζω ώστε να με μαλώσεις
Άλλωστε μου χρωστάς να με μεγαλώσεις
Άλλος στην θέση μου δεν θ' άντεχε άλλο
Μα εγώ

[Chorus]
Δεν ψάχνω εκδίκηση πιά
Τα βάρη στους ώμους μου πάνω τα σήκωσα
Η Ρόζα δεν ζεί εδώ πιά
Και ας έμεινα μόνη στο τέλος την νίκησα

Αυτό είναι για όσους χάσαν τα πάντα
Για κάθε καημό που μας κόβει βαθειά
Για εκείνης της κόρης τα μπλεγμένα μάτια
Για δυό συλλαβές που δεν λέω πιά

[Verse 2]
Ρόζα, στην αρχή ήσουν κάτι δικό μας
Μια ιδέα που θα συμβόλιζε το όνειρο μας
Μα όσα και αν είχα ποντάρει πιά τα έχω χάσει
Και κάνω τα λάθη όπως μου 'χεις μάθει

Ρόζα, στα μάτια σε κοιτούσα σαν μάνα
Γελούσες όταν έβλεπες πως έκανα πλάνα
Και τώρα, που έμεινα μόνη στο σταυροδρόμι
Αν πώ Roza Vamva, πιά θα 'ναι κατάρα

Χορεύω ταγκό και έχω στα δόντια μαχαίρι
Δεν πήραν παλτό, λυσσομανάει τ' αγέρι
Της Ρόζας η κόρη πες πως έχει πεθάνει
Μα εγώ

[Chorus]
Δεν ψάχνω εκδίκηση πιά
Τα βάρη στους ώμους μου πάνω τα σήκωσα
Η Ρόζα δεν ζεί εδώ πιά
Και ας έμεινα μόνη στο τέλος την νίκησα

Αυτό είναι για όσους χάσαν τα πάντα
Για κάθε καημό που μας κόβει βαθειά
Για εκείνης της κόρης τα μπλεγμένα μάτια
Για δυό συλλαβές που δεν λέω πιά

 

Ποτέ δεν υποπτεύεσαι
πόσο παλεύει με την παγωνιά ο πεθαμένος κήπος
για να χαρίσει στα πουλιά την άνοιξη.
Ποτέ οι μέλισσες
που θα ρουφούν τα άνθη του,
πώς βγήκε από το θάνατο δε θα γνωρίσουν
κι οι πεταλούδες
θα ’ναι πάντα ξέγνοιαστες.
Μόνο αυτός θα ξέρει·
αυτός που έζησε την περιπέτεια του νεκρού
και είναι
μες στην ομορφιά του λυπημένος.

Χρήστος Λάσκαρης