Μια πολύ-πολύ παλιά ιστορία

(Με πολύ-πολύ λίγα λόγια)...

Ήταν κάτι άνθρωποι πολύ-πολύ καιρό πριν που ήταν και ζούσαν και πάλευαν να είναι και να ζουν.
Μια μέρα ένας νέος σερνικός, πούχε ψιλολαβωθεί στο πόδι και δεν συνόδεψε τους άλλους που πήγαν στο κυνήγι, ξεμονάχιασε μια θηλυκιά που τον γούσταρε και δεν έχασαν την ευκαιρία τους.

Σε κάτι λόχμες, που τους έκρυβαν από τα μάτια των υπόλοιπων της αγέλης, δίπλα στο ρυάκι που κατέβαιναν για νερό το γρασίδι ήταν πλούσιο και το χώμα μαλακό. Θες γιατί ήταν η πρώτη του φορά, θες γιατί ταίριαζαν και με το παραπάνω, τού φάνηκε αλλόκοτη και τρομερή η στιγμή της κορύφωσής της, σαν θύελλα μπροστά του, με μάτια που χάνονταν, που άστραφταν που τον διαπερνούσαν, που τούκαψαν το κεφάλι μέσα του, με ήχους βαθειούς ασν θεριό που αργοπεθαίνει σπασμένοι από τσιρίδες πνιχτές, σαν γέλιο μοιάζαν -μα δεν ήταν, με στόμα ανοιχτό που ρούφαγε όλους τους θορύβους του δάσους ξερνώντας σιωπή ανήκουστη.

Δεν ήταν του κόσμου τούτου αυτή η θηλυκιά κι ας του γέλαγε κυττώντας μέσα του με αυτά τα μάτια, νάβλεπε άραγε αυτά που ο ίδιος σκέφτονταν, καταπώς τα βράδια που οι γέροι γύρω από τη φωτιά μασούσαν κάτι αγριόχορτα κι έλεγαν με φωνές και νοήματα στον αρχηγό του τα καλά ή τα κακά κυνήγια που μέλλονταν στην αγέλη.

Σαν έγινε αρχηγός τέσσερα καλοκαίρια μετά, έβαλε κι αυτήν με τους γέροντες τα βράδια κι ας ήταν νέα ακόμα, αυτός είχε πια όλες τις γυναίκες, τιμή της έπρεπε και θέση γαι το καλό της αγέλης, γιατί μετά κατάλαβε πως στο ρυάκι το βλέμμα της τούπε πως θα είναι αυτός ο αρχηγός μετά. Γερνώντας ο ίδιος άφησε τη αρχηγία σε αυτόν που του υποσχέθηκε πως και η κόρη της, Σάμα την φώναζαν, με τους γέροντες θα ήταν, σαν ματώνει κάθε γύρα του φεγγαριού.

 

Μια πιο νέα ιστορία ....

(...) Μα τι σόι σκατά ήμουν επιτέλους; Τι βρώμικα παιχνίδια έπαιζα; Ποιό ήταν το κίνητρό μου; Προσπαθούσα, μήπως, να ανταποδώσω κάποιο κακό που μου έκαναν; Μπορούσα να λέω συνέχεια στον εαυτό μου ότι ήταν απλά και μόνο θέμα έρευνας, ανάλυσης του γυναικείου ψυχισμού; Άφηνα να μου συμβαίνουν διάφορα πράγματα χωρίς να σκέφτομαι. Δε λογάριαζα κανέναν πέρα από τη δική μου εγωιστική, φτηνή διασκέδαση.

Σαν να ήμουν κακομαθημένο σκολιαρόπαιδο. Ήμουν χειρότερος κι από πουτάνα, γιατί η πουτάνα το μόνο που μπορούσε να σου πάρει ήταν τα λεφτά σου. Εγώ τσαλαβουτούσα στις ζωές και τις ψυχές των ανθρώπων , σαν να ήταν τα παιχνιδάκια μου, τα ηλεκτρικά μου τρενάκια. Πώς μπορούσα να λέω ότι είμαι άντρας; Πώς μπορούσα να γράφω ποιήματα; Από τι υλικό ήμουν φτιαγμένος; Ένιωθα σαν ένας μικρός Σαντ χωρίς όμως τη δική του ιδιοφυϊα. Ένας δολοφόνος ήταν πιο έντιμος και ντόμπρος από μένα.

Ή ένας βιαστής. Εγώ, δεν ήθελα να παίζουν οι άλλοι με την ψυχή μου, να μου την κατουρούν, να την κοροϊδεύουν. Όπως και να ‘χε το πράγμα μία τουλάχιστον διαπίστωση είχα κάνει: δεν ήμουν εντάξει. Δεν ήμουν καλός. Και το χειρότερο ήταν πως περνούσα ακριβώς για το αντίθετο. Μπορούσα να επεμβαίνω στις ζωές των ανθρώπων γιατί μ’ εμπιστεύονταν. Έκανα τις βρωμιές μου με τον πιο ύπουλο τρόπο. Έγραφα την Ερωτική ιστορία μιας Ύαινας (...)

-Τσάρλς Μπουκόφσκι "Γυναίκες"

(Για την αντιγραφή)...

 

αγαπαμε Μπουκοφσκι ....
ο πιο "εντιμος" πορνογερος...

 

Σού λέει τώρα ο άλλος...
Δάσκαλοι, γιατροί, μηχανικοί κάνουν δουλειά ψαχνό.
Εμ, για να κάνεις τέτοια δουλειά χωρίς νάσαι και πολεμιστής και καλλιτέχνης, δεν γίνεται.
Χρειάζεται να σκοτώνεις το μέσα σου με Μεγάλη Τέχνη κάθε μέρα.
Σαν το κάνεις πονάς.
Αλλιώς, πώς θα χαρείς που κράτησες την σκυτάλη...