Μια φλέβα απο μελάνι...

Η ψυχή μου όλη μια φλέβα απο μελάνι...
Στάζει το αίμα, χορταίνει το ψέμα,
σφαδάζει η αλήθεια, πονάει η συνήθεια
και εσυ ρωτάς γιατί τρέμω;
Τις χάρες σου μια - μια τραγουδάω μοιρολόι,
παραλύει το σώμα, ακίνητο μένει
ανθίζει - σαπίζει - πεθαίνει
και εσυ ρωτάς γιατί κλαίνε τα μέσα μου;
Με φαντάσματα πάλεψα,
κάθε αυγή μοναχή μου με βρίσκαν και με σκότωναν,
ο ήλιος μ' έκαιγε, μυρίζω τη στάχτη μου
και εσυ ρωτάς γιατί φοβάμαι το φώς;
Τη νύχτα δεν έρχεται κανείς, το σκοτάδι την τρέμει
τη σκιά σου, ουτε οι τύψεις μου δεν έρχονται τη νυχτα
και εσυ ρωτάς γιατί ποτέ μου δεν κοιμάμαι;
Στο παράθυρο στέκομαι, χορευω αθεράπευτη
το χωρό των αναμνήσεων. Να πέσω, να μην πέσω...
Λογική και απόλυτη τρέλα, άερα χρειάζομαι
μα δεν τολμάω, εκπνέω τ' απομεινάρια του πάθους μου
και εσυ ρωτάς γιατι ζητάω δικαιοσύνη;
Έλα μόιρα να στήσεις το παζάρι σου...
Εδω, όλα εδώ στα έχω...
Σώματα , πτώματα , λεκέδες απο τέφρα στα πατώματα.
Δεν μου φτάνει η δυστυχία μου, Παναγία μου
και εσυ ρωτάς γιατί ανοίγω τα χαρτιά μου;
Ξημέρωσε, βράδιασε... Αυτό το σούρουπο μονίμως
με μπερδεύει. Έχω και τον ουρανό πάνω απ'το
κεφάλι μου να παίρνει εκείνο το μωβέ το χρώμα,
δεν θέλω ρε παιδί μου, αρνούμαι να κοιτάξω
και εσύ ρωτάς γιατί χαλάω το ρομάντζο;
Εκείνο το σπουργίτι κάθε τόσο στο κλαδί,
σαν το δολοφόνο που γύριζει να αρπάξει το θύμα,
κουρνιάζει και ' κείνο, έτοιμο να θυσιάσει τα φτερά του
στο χειμώνα χωρίς να ελπίζει στην επόμενη Άνοιξη
και εσυ ρωτάς γιατι πενθώ κάθε Νοέμβρη;
Λυσσομαναέι ο αέρας, ανοίγω το συρτάρι
με τα γράμματα και κλαίω.. Ουρλιάζει
η ψυχη μου σιωπηλά, όπως μόνο αυτή τα καταφέρνει...
Εκείνη τη φωτογραφία που κοιτιόμαστε στα ματια
τόσες φορές την έχω σκίσει, την έχω κολλήσει,
ελεγα να την κάψω, μα σήμερα την πήρε ο άνεμος και αυτή.
Βγήκα στο μπαλκόνι μου με την ψυχή γυμνή και το σώμα μου ντυμένο
μ' ενα σεντόνι, την έβαλα πάνω στην παλάμη μου και φύσηξα.
Έφυγε μαζί με την τελαυταία πνοή που ξόδεψα για σένα,
μαζί με κέινο το κορίτσι που τον ήλιο δεν αντέχει
και εσυ ρωτάς γιατι περνάς στην ιστορία;
Έτσι. Γιατί εγώ το αποφάσισα. Γιατί δεν έχω άλλο κάτι να φοβάμαι.