Μικρές ρομαντικές ιστορίες 2

- Ανυπομονώ να παω στο 2 πλανήτη...

- Εδώ λοπόν, θα κάνουμε δύο μικρές στάσεις. Όχι, μην πάει στο πονηρό το μυαλό σου!!!

[Ακολουθεί η 2η μικρή ιστορία από τον 1ο πλανήτη]

Η ΔΟΥΛΕΙΑ

Φαντάσου... Καλοκαίρι πρωί και είσαι επίσημα ντυμένη. Είσαι η υπεύθυνη στα σπιτάκια εκεί στον Πράσινο Παράδεισο και περιμένεις άτομα να περάσουν να τα δουν για να τα νοικιάσουν. Έχει πολύ ζεστη... Τότε αντιλαμβάνεσαι ότι μπήκε ένας κύριος με χαρτοφύλακα, κοστούμι και γραβάτα, φοράει γυαλιά και έχει μουσάκι. Μπήκα και χαιρετάω "Καλημέρα, είναι κανεις εδώ για να με εξυπηρετήσει?" Παίρνεις βιαστικά το ντοσιέ σου και βγαίνεις έξω...

Βλέπω μια κοπελίτσα με μαύρη φουστίτσα, επίσημο πουκαμισάκι, γυαλάκια και κρατάει το ντοσιέ της και ένα στυλο. Με χαιρετάς "Καλησπέρα σας, τι μπορώ να κάνω για σας?" "Θέλω να νοικιάσω το διαμέρισμα 4, τι μπορείτε να μου προσφέρετε?"... Καθόμαστε στο τραπέζι έξω και μιλάμε. Ο ήλιος σε κάνει να ζεσταίνεσαι τόσο πολύ, τα ρούχα σου σε στενεύουν, νιώθεις να καίγεσαι, μια σταγόνα ιδρώτα κυλάει απ το λαιμό σου προς το στήθος σου σιγά σιγά. Και καθώς μιλάμε πιάνεις το βλέμμα μου που το πρόσεξε...

"Λυπάμαι, μάλλον δε μου κάνει. Θα χρειαστώ μια καλύτερη προσφορα για να το νοικιάσω. Είστε σίγουρη ότι δεν μπορείτε να κάνετε κάτι καλύτερο για μένα?" Απαντάς "Μάλιστα, θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ, σας το υπόσχομαι"... Καθώς μιλάμε, προσεχεις πως κινούνται τα χείλια μου όταν μιλάω. Συγκεντρώνεσαι στις αργές κινήσεις που κάνει το στόμα μου, η γλώσσα μου, το μουσάκι μου και σου έρχεται μια ξαφνική εικόνα στο μυαλό που κράτησε μόλις ένα δευτερόλεπτο: να έχω το στόμα μου στο μουνάκι σου να σε γλύφω γρήγορα και έντονα...

Επανέρχεσαι στην πραγματικότητα σκέφτεσαι τι ήταν αυτό? Θα ορκιζόσουν ότι άκουγες τη γλώσσα μου να προσγειώνεται στα μουνόχειλα σου, ερεθίζεσαι αλλα δεν πρέπει να το δείξεις. Πρέπει να συνεχίσεις τη συζήτηση μαζί μου. Είμαι ο πελάτης σου και πρέπει να με πείσεις να το νοικιάσω οπωσδήποτε... Ήλιος, ζεστη, τα ρούχα σε φυλακίζουν. Αισθάνεσαι το εσώρουχο σου να σφίγγει τα μουνόχειλα σου "Τι μπορώ να κάνω για να το νοικιάσετε κύριε? Πως θα μπορούσα να σας ευχαριστήσω?"...

"Δεν ξέρω, δε με ικανοποιεί το διαμέρισμα, η περιοχή γενικός δε μ αρέσει. Ευχαριστώ για το χρόνο σας, αλλά μάλλον θα πρέπει να φύγω"... Τότε σηκώνεσαι, αφήνεις το ντοσιέ και το στυλο στο τραπέζι και μου ψιθυρίζεις στο αυτί "Δώστε μου μια τελευταία ευκαιρία... αλλά δεν θα αγγίζετε" "Καλά, θα κάτσω δυο λεπτά ακόμα" απαντάω, και συνεχίζεις τη φράση σου "...κι εγώ θα κάτσω πάνω σας"...

Ανεβάζεις τη φουστίτσα σου, γυρνάς από πίσω ώστε να βλέπω το κωλαράκι σου, τεντώνεις το στριγκάκι σου και μου λες "Βγάλτον έξω τώρα". Εσύ κοιτάς να μην έρθει κανένας. Ακούς το φερμουάρ μου να κατεβαίνει, κανεις ένα βήμα πίσω και κάθεσαι. Ο καυλωμένος πούτσος μου στο κωλαράκι σου. Πόνεσες, όμως σ άρεσε. Κωλοτρίβεσαι και μετά χοροπηδάς...

Έχω καυλώσει τρελά, θέλω να απλώσω τα χερια μου αλλα υποσχέθηκα να μην σε αγγίζω. Σε αφήνω να κανεις όλη τη δουλειά εσύ. Και είσαι καλή, πολύ καλή. Πονάς και βγάζεις μικρούς ηχους "αχ, αχ..", οι ρόγες σου έχουν τεντωθεί τόσο πολύ από την καύλα που φαίνονται κάτω απ το λευκό πουκαμισάκι σου. Το μουνί σου υγραίνεται. Είσαι έτοιμη να χύσεις απ τη καύλα...

Και τότε διακρίνεις και αλλα άτομα απο έξω. Μπαίνουν μέσα για να δουν τα διαμερισματάκια. Ξέχασες να κλειδώσεις όταν μπήκα. Εσύ γαμιέσαι από πίσω. Αυτοί ανεβαίνουν το δρομάκι και φτάνουν προς τα εμάς. Δεν γίνεται να σταματήσεις τώρα. Γαμιέσαι. Έρχονται. Πονάς από πίσω. Ακούς τις φωνές τους. Γαμιέσαι πιο δυνατά. Έρχονται πιο κοντά. Σου κλείνω το στόμα με τα χερια μου για να μη βγάλεις αχνα. Δεν μπορείς, αρχίζεις και δακρύζεις...

Φαντάσου πως με το αριστερό μου χέρι σου βουλώνω το στόμα, με το δεξί μου χέρι πιάνω το δεξί βυζί σου, σου πιέζω τη ρόγα, το κωλαράκι σου έχει κοκκινίσει απ τον πόνο κι όμως συνεχίζεις. Φαντάσου αυτή τη σκηνή σε αργή κίνηση. Και τότε τα βλέμματα όλων καρφώνονται πάνω σου καθώς εγώ συνεχίζω να σε καρφώνω. Τα δάκρυα σου στάζουν στο χέρι μου καθώς το μουνί σου στάζει από τα χύσια...

Σε γαμάω μπροστά σε όλους και σκέφτεσαι αυτά που μου είπες "Καλησπέρα σας, τι μπορώ να κάνω για σας?" "Μάλιστα, θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ, σας το υπόσχομαι" "Πώς θα μπορούσα να σας ευχαριστήσω?" "Δώστε μου μια τελευταία ευκαιρία"... Καθώς σε γαμάω και τελειώνω, ανοίγει ο χαρτοφύλακας που κρατούσα και βλέπεις ότι είναι άδειος. Ακούς που σου λέω "Δεν ήθελα να νοικιάσω τίποτα. Ήρθα απλά για να σε γαμήσω".

- Μμμ... πολύ ενδιαφέρον...

- Πριν φύγουμε, θα επισκεφτούμε ένα σχολείο.

- Σχολείο? Τι θα μου μάθεις?

- Θα δεις με τα ίδια σου τα μάτια...

[Ακολουθεί η 3η μικρή ιστορία από τον 1ο πλανήτη]

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ*

"Γεια σας παιδιά. Καθίστε ήσυχα, σήμερα θα κάνουμε ένα καινούριο μάθημα. Αν κάνετε ησυχία, θα περάσουμε όλοι καλά..." λέει ο δάσκαλος. Ακούστηκαν μικρά γέλια στην αίθουσα.

Ο δάσκαλος ήταν ένα καθως πρέπει νέο παιδί, που μόλις πήρε τη δουλειά του δασκαλου και παρέδιδε το πρώτο του μάθημα. Φορούσε ένα λευκό πουκάμισο, παπιγιόν και ένα επίσημο υφασμάτινο παντελόνι. Με γυαλιά, φτιαγμένα μαλλιά και λιγάκι αγχωμένος.

"Παυλίνα σήκω πάνω στον πίνακα κορίτσι μου". Η Παυλίνα ήταν ένα κορίτσι πάνω στην εφηβεία, πολύ πονηρό, που το έπαιζε συνεχεια αθώα αλλα δεν ήταν. Φορούσε ένα κοντό φουστανάκι, ένα λευκό πουκάμισο και είχε μονίμως ένα γλειφιτζούρι στο στόμα.

"Πες μας το μάθημα Παυλίνα"
"Εε.. δεν πολυθυμάμαι..."
"Τι θα πει δεν πολυθυμάσαι? Δεν διάβασες???"
"Όχι κύριε καθηγητά..."

"Εσείς εκεί πίσω κλείστε τα παράθυρα και τις κουρτίνες, έχει πολύ ήλιο". Ο δάσκαλος κατεβαίνει από την έδρα και πλησιάζει την Παυλίνα σε απόσταση αναπνοής. Το βλέμμα του κυλάει πάνω στο δέρμα της, διαγράφοντας με προσοχή όλες τις καμπύλες της.

Η Παυλίνα δείχνει τη γλώσσα της που γλείφει καλά το γλειφιτζούρι και κλείνει πονηρά το μάτι στον δάσκαλο της.

"Μόλις τελειώσετε με τα παράθυρα, κλειδώστε την πόρτα" λέει με μια ναζιαρικια φωνή η Παυλίνα. Φαίνεται να ξέρει τι θέλει να κάνει, και τότε όλοι ανοίγουν καλά τα ματια τους.

Ανοίγει τα χερια τις η Παυλίνα και φανερώνει τις χειροπέδες. Με μια απότομη κίνηση δένει τα χερια του καθηγητή και τον βάζει να κάτσει σε μια καρεκλα μπροστά στον πινακα.

"Μα τι κανεις εκεί?" Βγάζει μια ταινία και του βουλώνει το στόμα. Τότε η Παυλίνα λέει ναζιάρικα "Βάλτε λίγη μουσική, πρέπει να πω το μάθημα στον καθηγητή μου..."

Ακούγεται μια χαλαρή ρυθμική μουσική από ένα κινητό και τότε η Παυλίνα ξεκινά να χορεύει μπροστά στον δάσκαλο τις. Τα χερια της χαϊδεύουν το σώμα της. Πετάει το γλειφιτζούρι και τον φιλάει αισθησιακά στο λαιμό. Ο δάσκαλος έχει ήδη καυλώσει.

"Σαν πολύ ζεστη δεν κάνει εδώ μέσα?" λέει η Παυλίνα. Γυρίζει προς τα παιδιά που κάθονται στα θρανία και βλέπουν, ενώ έχει τον δάσκαλο από πίσω της, δεμένο σε μια καρεκλα, καυλωμένο και ανήμπορο. Κουνάει το σώμα τις και ξεκουμπώνει σιγά σιγά τα κουμπιά απ το πουκαμισάκι της.

Γυρνάει προς τον δάσκαλο που διακρίνει τις τεντωμένες ρόγες της. Με απαλές αργές κινήσεις του φανερώνει τα βυζιά της. Βγάζει το πουκαμισάκι και το αφήνει να πέσει στο πάτωμα. "Λοιπόν κύριε καθηγητά? Τα πάω καλά?"

Γυρνάει προς τα παιδιά που την βλέπουν να τα βγάζει μπροστά στον δάσκαλο της και αρχίζουν και καυλώνουν όλοι με αυτά που βλέπουν τα ματια τους. Η Παυλίνα πετάει τα μαλλιά τις προς τα πίσω και κάθεται πάνω στο δάσκαλο. Είναι καυλωμένοι τρελα και οι δυο. Ο δάσκαλος ίδρωσε. Γυρνάει λίγο το κεφάλι της και του ψιθυρίζει "Μην ανησυχείς, θα τον πάρω λίγο στο στόμα μου"...

Η Παυλίνα τώρα γονατίζει μπροστά του. Με το στόμα της κατεβάζει το φερμουάρ του δασκάλου. Με το δεξί τις χέρι βγάζει έξω τον καυλωμένο πούτσο του και κοιτάζει τον δάσκαλο στα μάτια "Θέλεις να στον γλείψω, ε? Για να δεις ποσο καλά διαβασμένη είμαι, ε? 'Η μήπως όχι?" Ο δάσκαλος ανήμπορος, αρχίζει να κουνιέται πέρα δώθε. Θέλει απελπισμένα αυτό το τσιμπούκι.

Η Παυλίνα σκύβει και τον γλείφει καλά. Περνάει την γλώσσα της από το καυλωμένο πουτσοκέφαλο και το χώνει στο στόμα της. Κουνάει το κεφάλι της πάνω κάτω. Αυτός καυλώνει ακόμα πιο πολύ. Γλώσσα, πούτσος, καύλα, ρόγα, το υγρό μουνί της. Όλα αυτά δημιουργούν μια τρελή αίσθηση. Καθώς του παίρνει τσιμπούκι, πάει λίγο προς τα δεξιά για να βλέπουν καλά τα αλλα παιδιά απ τα θρανία τους.

Γουρλώνουν όλοι τα ματια τους. Τι θέαμα είναι αυτό στα καλά καθούμενα? Ο δάσκαλος γουστάρει τρελά. Ο πούτσος του έχει πετρώσει από καύλα σε λίγο θα τελειώσει. Τότε η Παυλίνα σταματάει "Τι κύριε καθηγητά? Θέλετε κι άλλο? Εσείς παιδιά τι λέτε? Να κάτσω πάνω του για να με γαμήσει από πίσω? Θέλετε?"

Αρχίζουν να φωνάζουν τα παιδιά αφού έχουν καυλώσει όλοι. "Κάτσε καργιόλα!!!! Κάτσε!!! Άντε να δούμε!!!" Η Παυλίνα βάζει τα χέρια της στο στριγκάκι της και φανερώνει τα καυλωμένα της μουνόχειλα. Έτσι όπως είναι, κάθεται στον πετρωμένο πούτσο του δασκαλου. Ο δάσκαλος δεμένος στην καρεκλα, την γαμάει. Η Παυλίνα πιάνει τα βυζιά της και χοροπηδάει σαν τρελή.. πονάει λίγο.. αλλα δεν πειράζει, γουστάρει.. Γαμιέται.. γαμιέται καλά..

Ο πούτσος μπαινοβγαίνει στο κωλαράκι της κάθε φορά λίγο πιο σκληρός και λίγο πιο μεγάλος. Τα μουνόχειλά της πάλλονται. Όλοι φωνάζουν "Ναι!!! Έτσι, γάμα την παλιοπουτάνα!!!"

Το κωλαράκι της κοκκίνισε. Πολύ γουστάρει να τον παίρνει από πίσω. Πάνω κάτω, πάνω κάτω. Μεγάλη γαμιόλα. Τώρα αυτός είναι έτοιμος. Το νιώθει κι αυτή. Άλλη μια φορα και θα τελειώσει. Τότε σηκώνεται, σταματάει για μια στιγμή και κάθεται απότομα στον σκληρό του πούτσο και μένει ακίνητη. Νιώθει τον πούτσο του. Νιώθει την παραμικρή κίνηση. Να το πρώτο χύσιμο. Ξανά. Ο πουτσοκέφαλος πετάει τα χύσια κάθε δυο δευτερόλεπτα με μια ανεπαίσθητη μικρή κίνηση κάθε φορα. Αυτή όμως είναι η κίνηση που χαρίζει απίστευτη καύλα στην Παυλίνα. Γιατί αυτή τη στιγμή χύνει και αυτή και τα χύσια της πέφτουν στο πάτωμα, απ τα πρησμένα μουνόχειλά της.

Ακούγονται χειροκροτήματα στην αίθουσα "Μπράβο!!! Ωραίο γαμήσι!!!" Σηκώνεται η Παυλίνα και του ψιθυρίζει στο αυτί "Είμαι σεμνό κορίτσι..." Και τότε αυτός φανερώνει τα λυμμένα χερια του και λέει "Κι εγώ σεμνός είμαι"...

Ο δάσκαλος ήξερε ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο? Κατάφερε να λυθεί αλλα δεν το φανέρωσε για να απολαύσει πιο πολύ αυτό το γαμήσι? Γιατί είπε στην αρχή τα παιδιά να κλείσουν τις κουρτίνες? Τι είχε στο μυαλό του? Και η Παυλίνα? Τέτοιο πουτανάκι που ήθελε να την βλέπουν όλοι? Μα αφού και οι δυο σεμνοί ήταν...

[* Να διευκρινίσω ότι σε οποιες ερωτικές σκηνές περιγράφω, η ελάχιστη ηλικία των πρωταγωνιστών, εννοείται πως είναι 18 ετών.]

 

Θυμάμαι πως σε μία ιστορία προ ετών είχε ξεσπάσει μεγάλη διαμάχη γιατί ένας πρωταγωνιστής ήταν 17 ετών, εδώ σ΄αυτήν την ιστορία, το θέμα είναι το νεαρό της ηλικίας της ''πρωταγωνίστριας''. Δεν είμαι πουριτανή, αλλά πιστεύω πως επειδή δεν έχουμε να κάνουμε με ιστορίες του Εμπειρίκου, καλό θα ήταν να είμαστε πιο προσεκτικοί, όταν εμπλέκουμε ανήλικα στις ιστορίες αυτές, ακόμη και τις φανταστικές.
Η παιδοφιλία δεν έχει κολυμβήθρα του Σιλωάμ που ξεπλένεται.
Είναι αυτό που είναι.

 

Cute. :- )

 

Να διευκρινίσω ότι σε οποιες ερωτικές σκηνές περιγράφω, η ελάχιστη ηλικία των πρωταγωνιστών, εννοείται πως είναι 18 ετών. Στην ιστορία της μαθήτριας και του δασκάλου ισχύει το ίδιο.

 

Από τη Wikipedia

Η γενική διάταξη για την ηλικία συγκατάθεσης στην Ελλάδα είναι 15, όπως ορίζεται στο άρθρο 339, καθώς και στα άρθρα 337, 348B του ελληνικού ποινικού κώδικα.

Προσωπικά αδυνατώ να καταλάβω πως ο νομοθέτης δε θεωρεί παιδοφιλία τη συνεύρεση με ένα 15χρόνο αλλά μήπως είναι ο πρώτος ή ο τελευταίος νόμος που πραγματικά σε κάνει να αναρωτιέσαι τι σκατά έχουν στο μυαλό τους τόσο ο νομοθέτης όσο και αυτοί τον υπερψήφισαν;

 

Επί της διαδικασίας...
Πέρα από την παράθεση του @Arioch , όσον αφορά στα της νομοθεσίας, καλό είναι να μπορούμε να ξεχωρίζουμε στοιχειωδώς το τι είναι μια ιστορία/νουβέλα/διήγημα/μυθιστόρημα κλπ, όπως και ένα έργο τέχνης (εικόνα, γλυπτό, παράσταση, μουσική, οικοδόμημα) γενικότερα, και πώς λειτουργεί, ανεξάρτητα αν μας αρέσει/συμφωνούμε/συγκατανεύουμε με το αντιλαμβανόμενο της μορφής και του περιεχομένου του.
Από τον μυθολογικό Πυγμαλίωνα έως τον Ναμπόκοφ και από την Ιλιάδα μέχρι τον Χάμιλτον υπάρχουν χιλιάδες αναφορές στην παγκόσμια Τέχνη, σε περιπτώσεις υπέρβασης/παραβίασης του εκάστοτε ηλικιακού, ιστορικά ή πολιτισμικά προσδιορισμένου, ορίου.
Θα μπορούσε κάποιος να πει πως μια από τις συνιστώσες, αν όχι το σύνολο, του όποιου έργου που περιέχει σαφή ή μη αναφορά σε μια σχέση εκτός ηλικιακών ορίων, είναι η κινητοποίηση/εγρήγορση του κοινωνικού συνόλου απέναντι στο γεγονός, σιγά τα ωά, θα πει κάποιος.
Η όποια επιπλέον ευαισθησία στο θέμα, οποιουδήποτε κοινωνικού μέλους, στις περισσότερες περιπτώσεις είναι από περιττή έως παρεξηγήσιμη, ανάλογα με το αντιληπτικό επίπεδο των ατόμων που απευθύνεται/συνομιλεί, που είναι πάντα ελαχιστότατα παραπάνω από τον ορίζοντα αντίληψης του πλεόν ανεπαρκούς από τα άτομα που απευθύνεται.
Γι' αυτό και όταν προσεγγίζονται τέτοια θέματα, καλό είναι να συνοδεύονται από την αναφορά των παραμέτρων του θέματος, που μόνο θετικά και όποτε κι ας γίνει μπορεί να επιδράσει σε ένα ευρύτερο προβληματισμό.
Αυτό ακριβως καταγράφω, έχοντας υπόψη πως κατά καιρούς σε κάθε ΜΚΔ, και εδώ -εν τινι βαθμώ- βεβαίως-βεβαίως, έχουν δημιουργηθεί/δρομολογηθεί "κυνηγητά μαγισών" κάθε κλίμακος, έντασης, ακτίνας και κάθε αφορμής.

 

Είναι λίγο θολό το τοπίο γιατί είναι πολυπαραγοντικό το θέμα παρόλο που κατ' ουσίαν πιο σαφές δεν γίνεται...
Π.χ. αν ένα 15χρονο συνεβρεθεί με ένα άτομο ας πούμε 30 ετών το οποίο όμως μπορεί να αποδειχτεί ότι η νοητική του ικανότητα είναι οριακή τότε αυτός που θα κατηγορηθεί για ασέλγεια είναι το 15χρονο και όχι το 30χρονο άτομο