Μουσικές αποδομήσεις, αναδομήσεις ,αναπλάσεις και λοιπές οικοδομικές εργασίες

H ιστορία των σχέσεων των δύο φύλων σε ένα τραγούδι, δια χειρός και στόματος Robert Palmer, το αγαπούσα τόσο αυτό το κομμάτι από παιδί!



Μάλλον κι άλλοι το αγαπούσαν, γι΄αυτό και του έδωσαν μία νέα διάσταση, δεν είμαι σίγουρη αν μου αρέσει όσο το πρωτότυπο, σίγουρα όμως είναι εντελώς διαφορετική ερμηνεία...

 

Μη τον ρωτάς τον ουρανό - Μάνος Χατζιδάκις

Ένα από τα τραγούδια-διαμάντια της Ελληνικής δισκογραφίας, που παραμένει ανεξίτηλο στο χρόνο, είναι αναμφισβήτητα η δημιουργία του Μάνου Χατζιδάκι, Μη τον Ρωτάς τον ουρανό.

Από την υπέροχη κινηματογραφική ερμηνεία της Τζένης Καρέζη μέχρι σήμερα έχει γνωρίσει εκατοντάδες επανεκτελέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, αποτελεί αγαπημένο τραγούδι στα live ρεπορτόρια, σχεδόν όλων των Ελληνων καλλιτεχνών και ίσως είναι απο τα ελάχιστα Ελληνικά τραγούδια με παγκόσμια αναγνωρισιμότητα.

Ψάχνοντας στο διαδίκτυο για περισσότερες πληροφορίες, βρήκα στην ιστοσελίδα www.glikiazoi.gr απόσπασμα από το βιβλίο του Ζάχου Χατζηφωτίου "Η Τζένη Καρέζη όπως την γνώρισα" (εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ 1998) που αναφέρεται στην ιστορία του τραγουδιού και την αναδημοσιεύω:

".....Η ταινία λεγόταν, "Το νησί των γενναίων" και είχε πολλά γυρίσματα στην Κρήτη, όπου η Τζένη, πετιόταν τις Δευτέρες με το αεροπλάνο και γύριζε την Τρίτη.

Τη μουσική της ταινίας, έγραφε ο Χατζιδάκις. Μια Δευτέρα πρωί λοιπόν, την εποχή που γύριζαν την ταινία, η Τζένη, θα έφευγε με το αεροπλάνο στις δέκα το πρωί. Αλλά πριν πάει στο αεροδρόμιο θα πέρναγε απο το σπίτι του Χατζιδάκι να πάρει μια κασέτα με ένα τραγούδι που θα γραφε ο Μάνος, το οποίο θα τραγούδαγε σε ένα απο τα πλάνα που θα γύριζαν στην Κρήτη εκείνη την Δευτέρα. Της είπα λοιπόν, -ευγενώς προσφερθείς- ότι θα την πήγαινα εγώ στο αεροδρόμιο, αφού θα πηγαίναμε πρώτα απο τον Χατζιδάκι, και μετά θα πήγαινα εγώ στον Πειραιά και στην δουλειά μου. Ξυπνήσαμε λοιπόν πρωί και στις οκτώ, φύγαμε απο το σπίτι και πήγαμε στην Βασιλέως Κωνσταντίνου, όπου εκεί έμενε τότε ο Χατζιδάκις. Ώσπου να παρακάρω στην γωνία, Η Τζένη είχε κατέβει και χτύπαγε το κουδούνι του Χατζιδάκι απο κάτω, στην εξώπορτα της πολυκατοικίας. Όταν έφτασα κι εγώ στην πόρτα, η Τζένη ήταν ήδη εκνευρισμένη και χτύπαγε για τρίτη φορά το κουδούνι, μετά μανίας.

“Να δεις που κοιμάται ακόμα και δεν ακούει και θα χάσω το αεροπλάνο” Προσπάθησα να την καθησυχάσω λέγοντας: ‘Ηρέμησε και μη σε πιάνει πανικός, έχουμε πολύ ώρα ακόμη”

“Μα χρυσό μου …” ξεκίνησε να μου λέει-και το χρυσό μου, έμπαινε όταν άρχιζαν τα νεύρα της-και ω του θαύματος, ένας κύριος έβγαινε και άνοιξε η κάτω πόρτα. Αυτό ήταν ένα βήμα μπροστά στο πρόβλημά μας. Μπήκαμε και ανεβήκαμε τρέχοντας στο δεύτερο πάτωμα, που έμενε ο Μάνος. Η Τζένη ήξερε την πόρτα, έτρεξε και άρχισε αμέσως να χτυπάει το κουδούνι. Και το μεν κουδούνι ακουγόταν στο διάδρομο που χτύπαγε δυνατά, απο μέσα όμως, καμία κίνηση. Η Τζένη, άρχισε να δείχνει σημεία παράκρουσης ¨Δεν είναι δυνατόν…” έλεγε ¨χθές το βράδυ συνεννοηθήκαμε να 'ναι έτοιμη η κασέτα”
 
Άναψε τσιγάρο κι άρχισε να ξεφυσάει έξαλλη και με το δίκιο της. Τότε έβγαλα τα κλειδιά μου κι άρχισα να χτυπώ δυνατά την πόρτα με ένα μεγάλο κλειδί και προφανώς ο ήχος αυτός, ενήργησε ευεργετικά-για εμάς- στα αυτιά του Χατζιδάκι διότι σε λίγο ακούστηκε ένας βήχας, μετά, το γνωστό σύρσιμο της παντόφλας κι ένα βραχνό “έχομαι” δεδομένου ΄’οτι το γράμμα “ρο” για τον Χατζιδάκι, ήταν τελείως άγνωστο.

Άνοιξε η πόρτα κι εμφανίστηκε ένας Χατζιδάκις απότομα ξυπνημένος, με ένα τσιγάρο μόλις αναμμένο να κρέμεται στο στόμα, με τα μάτια ακόμα μισόκλειστα αλλά με έκφραση έκπληξης δηλαδή: Τι γυρεύετε πρωί πρωί και χτυπάτε έτσι την πόρτα; Και ακολούθησε ο παρακάτω ιστορικός, τραγικός αλλά και παρανοϊκός διάλογος.
Τζένη: Μάνο την κασέτα, Μάνο, και θα χάσω το αεροπλάνο.
Μάνος: Ποιά κασέτα χρυσό μου πρωί πρωί;
Τζένη (έξαλλη): Την κασέτα με το τραγούδι, που θα πω στο γύρισμα στην Κρήτη τώρα…και θα χάσω το αεροπλάνο.
(Η Τζένη απο την αγωνία της, είχε μια ελαφρά ασυναρτησία στα λεγόμενα της. Πάντως ο Μάνος, αντελήφθη. Και ήρεμος της λέει)
Μάνος: Πάμε μέσα να πιούμε έναν καφέ και θα στην δώσω.
Με το "θα στη δώσω" ο Μάνος εννοούσε… θα στη γράψω τώρα!
Και η μεν Τζένη πήγε μέσα στο κουζινάκι τρέμουσα και του έφτιαχνε καφέ, ο δε Μάνος, με το τσιγάρο πάντα στο στόμα, έκατσε στο πιάνο και άρχισε να πηγαινοφέρνει τα δάκτυλα του στα πλήκτρα. Μια λοιπόν έπαιζε μερικά μέτρα μουσικής στο πιάνο, μια έγραφε με ένα μολύβι πάνω σε ένα τσαλακωμένο φύλλο χαρτί πενταγράμμου κάποιες νότες, και μια διάβαζε τους στίχους που του είχε δώσει απο καιρό η Τζένη και τους είχε πάνω στο πιάνο. Κάποια στιγμή έφτασε και ο καφές. Ήπιε δυό γουλιές καφέ και μετά πάτησε μια νότα και της λέει της Τζένης:
-Για τραγούδα αυτή τη νότα.
Η Τζένη έκανε, α, α, α,..
-Εντάξει της λέει ο Μάνος. “μπορείς να το πεις” Και τότε, το έπαιξε όλο μαζί!!!
Μέσα σε αυτά τα δέκα λεπτά, μόλις είχε ξυπνήσει, έγραψε αυτό το θείο τραγούδι που λεει: Μην τον ρωτάς τον ουρανό, το σύννεφο και το φεγγάρι, το βλέμμα σου το φωτεινό, κάτι απο τη νύχτα έχει πάρει..λα,λα,λα…λαλα” και λοιπά”
Τώρα η Τζένη, είχε μείνει άφωνη. Τις είχε φύγει και ο εκνευρισμός κι άκουγε τη μουσική μαγεμένη. Ο Μάνος, πάτησε το μαγνητόφωνο που είχε πάνω στο πιάνο, ξανάπαιξε το κομμάτι όλο, με όλες του τις λεπτομέρειες και τα ακομπανιαμέντα και το γραψε.

Έβγαλε την κασέτα, την έδωσε στην Τζένη, τη φίλησε και της είπε:” Άντε στο καλό και να το μάθεις μέσα στο αεροπλάνο” Η Τζένη πήρε την κασέτα, αλλά άρπαξε και το μαγνητοφωνάκι, για να το παίζει μέσα στο αεροπλάνο. Τον φίλησε και του είπε χαμογελώντας: “Πάρε άλλο, ώσπου να στο φέρω πίσω..” και φύγαμε τρέχοντας για το αεροδρόμιο. Αυτός ήταν ο Χατζιδάκις με το πληθωρικό ταλέντο..."

Το 1959 ο Ντίμης Δαδήρας σκηνοθετεί την ταινία Το νησί των Γενναίων (ΟΛΥΜΠΙΑ FILM) με πρωταγωνιστές την Τζένη Καρέζη και τον Αλέκο Αλεξανδράκη. Την μουσική της ταινίας γράφει ο Μάνος Χατζιδάκις. Στην ταινία ακούγεται το υπέροχο τραγούδι "Μην τον ρωτάς τον ουρανό" από τη φωνή της Τζένης Καρέζη, η οποία το ερμηνεύει μοναδικά.

Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί σε δίσκο 45 στροφών με ερμηνεύτρια τη Μαίρη Λω από την εταιρεία Fidelity

Το 1962 κυκλοφορεί με την Brenda Lee και το τίτλο All alone am I σε στίχους του Arthur Altman, φτάνοντας στην τρίτη θέση του αμερικανικού TOP-100 το Νοέμβριο του 1962 και στην έβδομη στα charts της Μεγάλης Βρετανίας τον Φεβρουάριο του 1963.

Οι Ελληνικοί στίχοι είναι των Γιάννη Ιωαννίδη & Παναγιώτη Κοκοντίνη

Λόγο στο λόγο και ξεχαστήκαμε
μας πήρε ο πόνος και νυχτωθήκαμε
σβήσε το δάκρυ με το μαντίλι σου
να πιω τον ήλιο μέσα απ' τα χείλη σου

Μην τον ρωτάς τον ουρανό
το σύννεφο και το φεγγάρι
το βλέμμα σου το σκοτεινό
κάτι απ' τη νύχτα έχει πάρει

Ό,τι μας βρήκε κι ό,τι μας λύπησε
σαν το μαχαίρι κρυφά μας χτύπησε
σβήσε το δάκρυ με το μαντίλι σου
να πιω τον ήλιο μέσα απ' τα χείλη σου

Μην τον ρωτάς τον ουρανό
το σύννεφο και το φεγγάρι
το βλέμμα σου το σκοτεινό
κάτι απ' τη νύχτα έχει πάρει



Το τραγούδι ηχογραφήθηκε με την φωνή της Μαίρης Λω.
Το κομμάτι έκανε καριέρα στο εξωτερικό την δεκαετία του 1960, με τον τίτλο «All Alone Am I», από την Μπρέντα Λι.
Η ερμηνεύτρια με το ψευδώνυμο «Little Miss Dynamite», λόγω του ύψους της – ήταν μόλις 1,47 – απογείωσε το κομμάτι βάζοντας το στα 10 καλύτερα της δεκαετίας.

Πενήντα χρόνια μετά, επέστρεψε στη δεκάδα των πιο επιτυχημένων τραγουδιών στις ΗΠΑ, μέσα από την ερμηνεία της Alison Krauss.


Το τραγούδι, έχει γνωρίσει δεκάδες πετυχημένες ερμηνείες:
Χάρις Αλεξίου
Δήμητρα Γαλάνη και Αλκίνοος Ιωαννίδης

Άννα Βίσση
Νατάσα Μποφίλιου
Μάριος Φραγκούλης και Lara Fabian

Γιώτα Νέγκα
...και άλλοι
με πιο γνωστή αυτή της Brenda Lee το 1962.


Αξεπέραστη παραμένει ωστόσο η πρώτη ερμηνεία με την Τζένη Καρέζη.
Άλλες γνωστές ερμηνείες:
Μαίρη Λω




Μη τον ρωτάς τον ουρανό
Στίχοι: Γιάννης Ιωαννίδης & Παναγιώτης Κοκοντίνης
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Αποσπάσματα:
-Από το βιβλίο του Ζάχου Χατζηφωτίου "Η Τζένη Καρέζη όπως την
γνώρισα" (εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ 1998)

 

Δεν μπορώ να επιλέξω ποιο μ'αρεσει πιο πολύ  

 

λάικ και ξανά λάικ!
Μουσική παραγωγός θα 'πρεπε να γίνεις εσύ! 

 

Σ΄ευχαριστώ τόσο πολύ αγαπημένε μου @underherfeet σημαίνει πολλά για μένα, καθώς προέρχεται από σένα, συγκεκριμένα, αυτό το σχόλιο.
Για χάρη σου λοιπόν ακόμη μία αναδόμηση με τον αγαπημένο μας, σε ένα παραγνωρισμένο αλλά μεγάλο τραγούδι του μεγάλου -μάς αρέσει δεν μας αρέσει- Μίκη.
Το original με την Ζορμπαλά, έμπλεο πόνου και υπερβολικής ευαισθησίας, αυτής που είχε γενικά η Ζορμπαλά στις ερμηνείες της, αυτό το εύθραυστο.



Και έρχεται ο Ινδιάνος μάγος να το μεταμορφώσει με την δική του ερμηνεία. To κάνει κάτι άλλο, ούτε καν μπορώ να το ορίσω. Κάτι μεταξύ γοητείας, οργής και μιας περίεργης θλίψης, σωκρατικής...



Κι από την ίδια φουρνιά μεταποιήσεων, πως ένα λυρικό τραγούδι, μια ποιητική μουσική ιστορία με την μοναδική φωνή της Φαραντούρη μετατρέπεται σε μουσικό παραμύθι, γλυκό νανούρισμα με τον γλυκόλαλο Αλκίνοο που κι οι δυό μας αγαπάμε. Είναι ωραίο να παίρνουνε καινούρια ζωή κάποια τραγούδια...



Αφιερωμένο λοιπόν εξαιρετικά 

 

Η Ελεονώρα σε μια πολυ ενδιαφέρουσα ερμηνεία του κηπουρού του Παυλίδη.

 

Ε λοιπόν δεν το΄ξερα πως ήταν διασκευή...