Μπουντρούμια(post) γεμάτα βασανιστήρια.

Το παρακάτω το είχα κάνει σε μία vanilla σχέση μου ως φοιτητής. Είναι ένα παράδειγμα που δείχνει ότι ορισμένες φορές δεν χρειάζεται να κάνεις "πολλά"…

Της ζήτησα να μου επιτρέψει να την δέσω. Με ρώτησε τι έχω σκοπό να της κάνω. Της είπα ότι δεν πρόκειται να την αγγίξω, να της μιλήσω ή να της κάνω οτιδήποτε που μπορεί να φέρει σε κίνδυνο την υγεία της και ότι όποια στιγμή μου ζητήσει θα την λύσω.

Δέχτηκε. Την έγδυσα, της έδεσα τα χέρια από πίσω από την πλάτη της με χειροπέδες και την έβαλα να κάτσει σε μία μεγάλη μαξιλάρα στο πάτωμα. Πήρα μία καρέκλα και την έβαλα προς την μεριά της πλάτης της. Έκατσα εκεί και την κοιτούσα για 20’, δίχως να μιλάω. Κάποια στιγμή με ρώτησε τι σκέφτομαι, της απάντησα ότι δεν θέλω να μοιραστώ τις σκέψεις μου και πως για το υπόλοιπο θα ήθελα να μην ξαναμιλήσω, εκτός αν πραγματικά χρειάζεται. Μετά άλλαξα θέση στην καρέκλα και την έβαλα δεξιά της, έκατσα εκεί για 20’ ακόμα, χωρίς να μιλάω και την κοιτούσα. Μετακίνησα τη θέση, μπροστά της και έκατσα εκεί άλλα 20’. Κάποια στιγμή άρχισε να μιλάει, να ρωτάει, δεν απαντούσα, συνέχιζα την ίδια διαδικασία. Κάθε 20’ άλλαζα θέση. Οι δικές της αντιδράσεις σταδιακά κλιμακωνόταν. Στις τρεις ώρες άρχισε να κλαίει. Πλησίασα να την λύσω, τινάχτηκε και άρχισε να φωνάζει. Την πήρα στην αγκαλιά μου, έτρεμε και χτυπιόταν. Έκανε κάπου 5’ για να ηρεμήσει και να χαλαρώσει κάπως ώστε να την λύσω. Και μετά την πήρα αγκαλιά και έκλαιγε με λυγμούς, μέχρι που εκτονώθηκε και κοιμήθηκε. Σε καμία στιγμή της διαδικασίας δεν μου ζήτησε να την λύσω.

 

Απόψε θα τιμωρηθείς.
Θα σου δέσω το ένα χέρι χαμηλά στο καλοριφέρ. Θα βρίσκεσαι στο πάτωμα σε άβολη θέση. Απόψε σε θέλω χαμηλά.
Το δεμένο χέρι μπορείς να το λύσεις όποτε θέλεις. Το άλλο χέρι είναι ελεύθερο.
Απόψε θα σε αφήσω μόνη. Δεμένη χαμηλά στο καλοριφέρ. Δίπλα σου υπάρχει μόνο ένα μπουκάλι νερό. Μπορείς να το φτάσεις και να πιείς. Μόνο αυτό.
Απόψε σε αφήνω δεμένη και φεύγω. Επιθυμώ να σε βρω εκεί. Μπορείς να λυθείς όποια στιγμή το αποφασίσεις αλλά θέλω να μείνεις εκεί ό,τι κι αν συμβεί.
Γυρνάω αργά το βράδυ. Μισοκοιμισμένη σε βρίσκω στο πάτωμα, με το ένα χέρι δεμένο στο καλοριφέρ. Χαμογελάς ελπίζοντας πως τελείωσε. Το μπουκάλι δίπλα σου άδειο. Το γεμίζω με νερό, το αφήνω στη θέση του και φεύγω.
Συνεχίζουμε...
Οι ώρες περνάνε βασανιστικά.
Συνεχίζουμε.
Το πρωινό έχει φτάσει.
Συνεχίζουμε.
Το μεσημέρι επιστρέφω. Σε βρίσκω εξουθενωμένη μέσα σε μια λιμνούλα από τα ούρα σου, βρώμικη και κουρασμένη. Σε βρίσκω στο πάτωμα με το ένα χέρι δεμένο χαμηλά στο καλοριφέρ...

 

Μέσα στο αμάξι μια παγερη νύχτα του Δεκέμβρη. Κάθεται δίπλα μου με δεμένα χέρια και το αμάξι γλιστράει σιγά σιγά στην άσφαλτο. Σταματάμε. Παίρνω διάφορα χειρόγραφα του Ντε Σαντ και της τα διαβάζω. Έχει καυλωσει απίστευτα. Το κάθισμα του συνοδηγού έχει γίνει μούσκεμα. Γυμνή τρέμει από το κρύο και την καυλα. Πάω να κατουρησω και την αφήνω μόνη. Γυρνάω πίσω. " Θέλω να χυσω " μου λέει. " Σε 6 μήνες " της λέω, είσαι τιμωρία. " Πεινάω " " Φάε σκάτα " Βγάζω 2 πιτογυρα και αρχίζω να τα τρώω μέσα στην μάπα της. " Με σως; " μου λέει. " ΝΑΙ" Βάζει τα κλάματα. Τρώει σκαμπιλι. " Σκάσε άχρηστη, τρώω τώρα " Μικρές μικρές νιφάδες άσπρου χιονιού άρχισαν να πέφτουν. "Κρυωνω" Ε και;" της λέω "Εγώ όχι" Βάζω μπροστά την μηχανή και φεύγουμε. Και μετά φύγαμε.

 

Η επίσκεψη στη θάλασσα δεν έχει ως σίγουρο αποτέλεσμα τη δροσιά.
Θυμάσαι όταν πήγαμε σε εκείνη την ερημική παραλία.
Θυμάσαι πως ήσουν χαρούμενη επειδή θα ήμασταν μόνοι μας. Σκεφτόσουν πως θα ήμασταν άνετα, ελεύθερα. Ίσως να βγάζαμε και τα ρούχα μας. Και πάνω στην καύλα μας μπορεί να πηδιόμασταν δίπλα στο κύμα.
Ξαφνιάστηκες όταν έγδυσα μόνο εσένα. Το θυμάσαι.
Και παραξενεύτηκες όταν έβγαλα από την τσάντα μου τις χειροπέδες.
Τα χέρια πίσω από την πλάτη, χωμένα στην καυτή άμμο με το σώμα σου να ξαπλώνει πάνω τους.
Το μυαλό σου πήγε στο παιχνίδι, θυμάσαι;
Και όλα χάλασαν όταν είδες να κρατάω το μεγεθυντικό φακό. "Τώρα θα κάνουμε επιστήμη" σου είπα, το θυμάσαι; Γελάω. Σίγουρα το θυμάσαι.
Όπως και όσα ακολούθησαν. Εμένα να σε κρατάω με δυσκολία ενώ ο φακός συγκέντρωνε τη δύναμη του ήλιου στο μουνί σου. Πάντα είχες καυτό μουνί μωρό μου! Μια τέτοια χαζοατάκα σου είπα και τότε, θυμάσαι; Εγώ είχα χαθεί στην επιστήμη μου, δε θυμάμαι ακριβώς τι έλεγα.
Θυμάσαι τις φωνές σου; Εσύ, που πάντα μου έλεγες να μη φωνάζουμε δημόσια.
Θυμάσαι τα παρακάλια σου;
Σίγουρα θυμάσαι την αγκαλιά που ακολούθησε. Ήσουν κατακόκκινη.
Θυμάσαι το μπάνιο που σε δρόσισε; Τις πλάκες που κάναμε μετά;
Θα ξαναπάμε στη θάλασσα μικρό μου...

 

Ακουμπούσε κατευθείαν στην άμμο ?πολυ επικίνδυνο για την υγεία της . . Αν δεν έπαθε καμία κολπίτιδα η μυκητίαση ήταν τυχερή . . Λίγο προσοχή με αυτά ! Φιλικά εντελώς .

 

Δεκτή η συμβουλή και σ' ευχαριστώ.
Όχι όμως, δεν είχε επαφή η περιοχή της με την άμμο. Άλλωστε περισσότερο τιναζόταν.

 

Καθόμουν στον καναπέ. Εκείνη στο πάτωμα ανάμεσα στα πόδια μου. Τα μάτια μας σε συνεχή επαφή. Εξήγηση των λαθών της. Στα πρώτα "μα" που βγήκαν από το στόμα της χαστούκια τίναξαν το κεφαλάκι της. Τα μάτια της επανέρχονταν αμέσως στα δικά μου. Με την ώρα άρχισαν να πλημμυρίζουν.
-Κατάλαβες καλό μου;
-Έχετε δίκιο Κύριε.
-Τι πιστεύεις πως σου αξίζει τώρα;
-Να τιμωρηθώ Κύριε.
-Καταλαβαίνεις πως είναι δίκαιο, έτσι δεν είναι;
-Μάλιστα Κύριε.
Τη γδύνω. Φοράει μόνο τα καλτσάκια και το ροζ βρακάκι της. Φέρνω το κορμί της σε απόσταση μισού μέτρου από τον τοίχο, τα χέρια της πίσω από την πλάτη, τα πόδια ανοιχτά. Κολλάω στον τοίχο ένα νόμισμα και σπρώχνω το προσωπάκι της προς αυτό. Το σώμα της γέρνει μπροστά και η μύτη της συγκρατεί το νόμισμα στον τοίχο.
"Μη τυχόν και ακούσω το κέρμα να πέφτει". Την αφήσω και πηγαίνω στο δίπλα δωμάτιο για διάβασμα. Επιστρέφω μετά από μισάωρο. Φαίνεται πιασμένη, με κόπο πλέον συγκρατεί το νόμισμα στον τοίχο. Βάζω το χέρι μου στο κιλοτάκι της. Είναι μούσκεμα...

 

Μάλλον πρέπει να εμπλουτίζω τις ιστορίες με εικόνες.

 

Πήρε να νυχτώνει. Ήρθε, την πήρε, την πήγε βόλτα, την γλύκανε με χαλαρές συζητήσεις, την μέτρησε από πάνω ως κάτω, ήταν σχεδόν βέβαιος.
Μετά, όταν μπήκαν στο σπίτι μόνο την άρπαξε, την φίλησε, τής έπιασε τα μαλλιά, την ζούληξε ολόκληρη.
Μα κείνη δεν χάλαγε, ήταν ανθεκτικό το υλικό της.
Την πίεσε πάνω στην ψωλή του με μανία, την έβαλε να την καταπιεί, ώσπου να γεμίσουν τα μάτια της δάκρυα.
Και ξανά και ξανά, ώρα πολλή, από την μία καύλωνε, από την άλλη την ζόριζε και το γούσταρε.
Του άρεσαν τα δάκρυα, του άρεσε το κοκκίνισμα στο πρόσωπό της, του άρεσε αυτή η άφατη απόγνωση που διάβαζε στο βλέμμα όταν πνιγόταν, το χαμένο, το ελαφρώς αποπροσανατολισμένο.
Δεν ήταν αθώα, όχι, αλλά ήταν προκλητική, με αυτό της το χαμόγελο που έστεκε εκεί, παρόλο τον πόνο και και το σκάσιμο.
Ήθελε να την δει να κλαίει, να δώσει το χαμόγελο την θέση του στην καύλα και τα ουρλιαχτά. Κι όταν το κατάφερε, της έκλεισε το στόμα, δεν ήθελε να ακούγονται.
Την γάμησε με όλους τους τρόπους.
Τής έχωσε ό,τι μπορούσε μέσα της, ό,τι έμπαινε, κι ό,τι δεν έμπαινε, αλυχτούσε αυτή σαν το σκυλί, αλλά διαμαρτυρία καμιά.
Δεν του 'βγαινε να την χτυπήσει, ήθελε να την πονάει με άλλους τρόπους, αναρωτιόταν αυτή η καριολίτσα τι ήθελε.
Αλλά μόνο στιγμιαία, μετά έπαιρνε κεφάλι η δική του επιθυμία κι ούτε τον ένοιαζε τι ήθελε και τι δεν ήθελε αυτή.
Φαινόταν να τής άρεσε, ακολουθούσε τις εντολές του κατά γράμμα, δεν αντέδρασε σε τίποτα απολύτως, ήταν σαν μαγνητισμένη.
Τον ενδιέφερε? Δεν τον ενδιέφερε? Πιο πολύ τον ένοιαζε η δική του η καύλα, ήθελε να είναι από πάνω της, ήθελε να τον ακολουθεί και τον ακολουθούσε αβίαστα και όμορφα, χωρίς πολλά-πολλά.
Κάποια στιγμή την έσυρε στο μπάνιο, την έστησε στα πλακάκια και την περιέλουσε με κρύο νερό.
Ανατρίχιασε ολόκληρη. Δεν διαμαρτυρήθηκε. Είχε μπει σε τριπάκι, δεν καταλάβαινε τα πάντα. Μονάχα ακολουθούσε.
Την έστησε καλύτερα, της έδωσε εντολή να ανοίξει τα κωλομέρια της και μπήκε μέσα της, με μία κίνηση, με βία.
Ο κώλος της ήταν ορθάνοιχτος κι αυτή απόλυτα καυλωμένη.
Τής είχε χώσει τα δάχτυλα στο στόμα, και των δυό χεριών, τής ξεχείλωνε το στόμα κι απ΄τις δυό μεριές, τα δάχτυλά του σαν γκέμια στην φοράδα, ενώ την έσκιζε αλύπητα από πίσω.
Αυτή μούγκριζε, σκυμμένη, κλαίγοντας και χύνοντας, δεν είχε αίσθηση πόνου πια.
Μετά της έχωσε το hook στον κώλο και την περπάτησε μέσα στο σπίτι. Στην άκρη του έδεσε ένα φλόγγερ που της τύλιγε γύρω από τον λαιμό και την έπνιγε έως ότου νιώσει ότι δεν έχει άλλη ανάσα. Την έδερνε, την πίπωνε και την γαμούσε φτύνοντας στις τρύπες της εναλλάξ, ανάσκελα, μπρούμυτα, στα τέσσερα, με τα πόδια ορθάνοιχτα ή θεόκλειστα, την άρπαξε από το βυζί, το εσωτερικό των μηρών, τα μάγουλα ή τον αυχένα, ήθελε να την σπάσει.
Μα αυτή δεν έσπαγε.
Τι σκατά?
Κάποια στιγμή την έβαλε σ΄ένα στρωματάκι στο πάτωμα.
Λόγια μετρημένα.
Μιλούσαν αρκετά καλά με τα βλέμματα.
Την κοίταξε λίγο διερευνητικά με αυτά τα παμπόνηρα μάτια του.
''Τι θέλεις τώρα?'' την ρώτησε.
Ήλπιζε, ήταν σχεδόν βέβαιος για την απάντησή της: '''O,τι θέλεις εσύ''.
Στήθηκε εμπρός της, με την ψωλή του στο χέρι.
Το κεφάλι της ανάμεσα στα πόδια του, με το μέτωπο ν΄ακουμπά κάτω, τα χέρια προτεταμένα μπροστά, να αγκαλιάζουν τα πόδια του, ο κώλος της τουρλωμένος προς τα πίσω. Αυτός, στεκόταν από πάνω και έβλεπε το γυμνό της κορμί που είχε σκίσει, είχε πονέσει, ήθελε κι άλλο, ήθελε κάτι ακόμη. Ένιωσε τα ούρα του να ανεβαίνουν ζεστά προς τα πάνω. Έτσι όπως στεκόταν, μπρούμυτα, γονατισμένη, την κατούρησε, παντού. Τής είπε να γυρίσει ανάσκελα, στάθηκα από πάνω της και συνέχισε να την κατουράει, σε όλο της το κορμί, δεν χόρταινε, στόχευε παντού, από τα πόδια και την πλάτη, μέχρι την κοιλιά και το πρόσωπο, της είπε ν΄ανοίξει το στόμα και να κλείσει τα μάτια, τίποτα δεν ήθελε ν΄αφήσει ακατούρητο.
Την είδε λουσμένη με τα υγρά του, σαν με φωτοστέφανο.
Την έχωσε πάλι στο μπάνιο, μαζί με το στρωματάκι, την έβαλε να καθαρίσει μετά και τα υπόλοιπα.
Και συνέχισε. Συνέχισε να την γαμάει με ό,τι έβρισκε, με κάτι πλαστικές ψωλές 25ποντες, με το καυλί του, με το χέρι, με το πόδι του. Την άνοιξε, την έτσουξε, τής πρήστηκε το μουνί και ο κώλος, αλλά και πάλι, δεν ακούστηκε τσιμουδιά διαμαρτυρίας.
Αποφάσισε να την αφήσει, η κούραση είχε αρχίσει να καταβάλλει και τους δύο.
Είχε ξημερώσει. Το φεγγάρι απ΄τη μια κι η ανατολή από την άλλη.
Μαγική ώρα.
Σιγαλιά, ηρεμία, το απόλυτο τίποτα, μετά από τα πάντα.
Άναψε τσιγάρο, ρουφώντας το αχόρταγα κι αυτό, το απόλαυσε.
''Δεν θα μπορείς να κάτσεις αύριο'', της είπε.
Αυτή απάντησε μόνο: ''Ωραία''.
Δεν είχαν καταλάβει καν πως πέταξε η νύχτα μέσα από το καμίνι της καύλας τους.
Έφυγε, ακούστηκε η μηχανή του στο βάθος να παίρνει μπρος, κι αυτή γυμνή, παραδόθηκε στον Μορφέα χαμογελώντας μακάρια...

 

Σωστα ...Θα πρεπει να τιμά ο καθένας την θέση που επέλεξε ...Ελπιζω να βρείτε αυτο που ψάχνετε  

 

Αυτό συνέβη 10 χρόνια πριν, wtf? 
Καλή ιππεύτρια καλάμου κι αυτή η μανδάμ, καλός κι εσύ που το θυμήθηκες τώρα.
Πραγματικά δεν το χω, ντιπ για ντιπ...