Μπουντρούμια(post) γεμάτα βασανιστήρια.

Και ομως, θα σε απογοητευσω, διοτι ΔΕΝ κοιμαμαι, και αν κοιμαμαι ειναι για πολυ λιγο!
Και ειναι βασανιστικο, και ασχημο, στο τελος με βλεπω στο τρελλαδικο αφου τα νευρα μου , ο εγκεφαλος, ο οργανισμος, ελαχιστα ξεκουραζονται!
Θα αναρωτιεσαι το γιατι!
Πληρωνω το μεγαλυτερο σφαλμα της ζωης μου Ντορακι!
Οχι-οχι, δεν εχει να κανει με θεμα υγειας!
Με ανθρωπο εχει να κανει, με μια λανθασμενη δικη μου επιλογη!

 

ωχχ...

 

Αυτό είναι σχήμα οξύμωρο.

Πώς είναι δυνατόν κάποιος να κάνει μία συνειδητή επιλογή, πιστεύοντας ταυτόχρονα ότι κάνει λάθος;

Έχεις δίκιο, τρελαίνεσαι...

 

Μονο που η επιλογη εγινε πριν 10 χρονια!!!!!!!!
Το οτι εχω κανει ενα τραγικο λαθος, το ανακαλυψα πριν ενα χρονο!
Θα αναρωτιεσαι τι σχεση ειναι! bdsm?,vanilla?, switch?.
Δεν ειναι τιποτε! Κουφαθηκες??????Τα εχασες???????
Οπως το διαβαζεις!!!! Τ ι π ο τ ε!!!!!!!

 

Καταλαβαίνω. Κόλαση δηλαδή. Λυπάμαι πολύ Μιρελλάκι.

Σε συγχαίρω για το κουράγιο σου να εμμένεις στην αρχική σου επιλογή που είναι ένα τίποτε. Φαντάζομαι πως έχεις τους λόγους σου.

Αλλά αυτό είναι ένα βασανιστήριο. Σωστά το έβαλες εδώ. Όταν σου λέω εγώ ότι αυτοβασανίζεσαι κάτι ξέρω.

ΥΓ. Ούτε κουφάθηκα ούτε τα έχασα. Τα έχω τετρακόσια όπως πάντα. Και να κοιμάσαι λίγο περισσότερο καλή μου.

 

Να κοιμαμαι???
Ενας υπνος γεματος αγχος, ενας υπνος γεματος εφιαλτες, μονο οταν πεθανω θα κοιμηθω κανονικα και δια παντος!

 

Είσαι σίγουρη ότι δεν θα επανέλθεις δριμύτερη; Άρχισα να έχω τις αμφιβολίες μου και γι αυτό. 

 

Κάνε μια προσπάθεια. Ο χρόνος είναι γιατρός, όπως λένε. Πρέπει να βάλουμε και εμείς το χεράκι μας Mirella.

 

Περί βασανιστηρίων ο λόγος:

Κλωτσάω την πόρτα του σπιτιού Του και μπαίνω μέσα φουριόζα, φορώντας ένα μπερέ στραβά και σιγοτραγουδώντας "You're so vain", με το ένα μου μωβ μάτι στον καθρέφτη για να δω αν μου πάει. Αυτός θεωρεί ότι μου πάει. Μπαίνει λοιπόν στη δικιά μου ζωή και με ρίχνει στα γόνατα για να δει αν σέρνομαι καλά πάνω στα χαλίκια. Σέρνομαι καλά.

Με δέχεται, έτσι με τους μπερέδες και με τους καθρέφτες, και μπαίνει φουριόζος στην καρδιά μου. Στρογγυλοκάθεται εκεί και πίνει το κρασί του (το αίμα μου). Δεν παραπονιέμαι ούτε στιγμή. Με γεμίζει.

Μετά μου επιτρέπει να δω το όμορφο πρόσωπό Του για ένα λεπτό. Ένα λεπτό!

Τι πονάει περισσότερο, να ξεχάσεις ή να θυμάσαι;

 

Να χάσεις αμέσως μετά το φως σου.

 

Τί είναι προτιμότερο; Να χάσεις το φως σου; Ή να μην έχεις δει ποτέ το φως;

Ας ρωτήσουμε τους εκ γενετής τυφλούς. Υπάρχουν πολλοί.

 

Πάντα πονάει περισσότερο όταν γνωρίζεις τι χάνεις. Γιατί σε αφήνει να δεις το πρόσωπο του για ένα λεπτό;