Ναπολέων Λαπαθιώτης:

"…Μια φορά κι έναν καιρό ή καλύτερα τη νύχτα προς τα ξημερώματα της 31ης Οκτωβρίου του 1888, στην Αθήνα, σ' ένα σπίτι της πλατείας των Αγίων Θεοδώρων, είδε το φως ένα κατάξανθο παιδάκι. Η γέννα ήταν δύσκολη και τη μητέρα -μιαν από τις ομορφότερες γυναίκες του καιρού της- οι γιατροί την είχαν απελπίσει. Κι οι γιατροί που την είχαν απελπίσει ήταν οι πιο ονομαστοί της εποχής εκείνης… Να, όμως, που την πιο κρίσιμη βραδιά, μια γυναίκα ηλικιωμένη και γειτόνισσα, που έκανε χρέη νοσοκόμας, εκεί που αγρυπνούσε στο χαγιάτι, έξω από την κάμαρη της άρρωστης, καθώς την είχε πάρει ο ύπνος πάνω στην καρέκλα, είδε ν' ανεβαίνουν ξαφνικά τη σκάλα δυο ψηλοί άντρες, παράξενα ντυμένοι, με φορεσιές χρωματιστές, που έπεφταν ως τα πόδια, και που βαστούσαν, ο καθένας τους στο χέρι, κι από μια μικρούλα κασετίνα. Κι όπως εκείνη πετάχτηκε απ' τη θέση της και με δάκρυα στα μάτια τους φώναξε: -Που πάτε; Μέσα έχουμε την άρρωστη μητερούλα, την καημένη και θα μας πεθάνει… Εκείνοι χαμογέλασαν και κάνοντας της μιαν εκφραστική, καθησυχαστική χειρονομία, της είπαν με πολύ γλυκιά φωνή: -Γι' αυτήν κι εμείς ερχόμαστε! Ήρθαμε να την κάνουμε καλά! Έννοια σου κυρά μου και θα ζήσει! Κι η γυναίκα ξύπνησε και χάθηκαν… Κι αληθινά απ' την άλλη μέρα το πρωί, ο πυρετός άρχισε να πέφτει κι η άρρωστη να γίνεται καλύτερα. Και διαδόθηκε στη γειτονιά αμέσως το θαύμα των Αγίων Θεοδώρων…"

http://www.sarantakos.com/kibwtos/komnas/lapbio.html

 

RE: Ναπολέων Λαπαθιώτης: "Η Ζωή μου"

Ευχαριστώ rolfo.Δε μπορώ να βρω κάποια στοιχεία γύρω από την προσωπική ζωή του στο διαδίκτυο...μόνο γενικότητες..Πουριτανισμός;Δεν ξέρω..Το βέβαιο είναι πως η διαφορετικότητα και ότι πηγάζει απ΄αυτήν είναι που σε κάποιους εξυψώνει την τέχνη τους,αφού αποτελεί πηγή έμπνευσης..Να δούμε πότε θα το καταλάβουν οι δικοί μας διαδικτυακοί φιλότεχνοι  

 

RE: Ναπολέων Λαπαθιώτης: "Η Ζωή μου"

Κάποιοι συνειρμοί με αφορμή αυτό το thread (σε κείμενα δανεισμένα από το νετ)…

Ο Περικλής Γιαννόπουλος, ιδιόρρυθμος δανδής, ελληνολάτρης, οραματιστής μιας ισχυρής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, γεννήθηκε το 1869 στην Πάτρα και συνάντησε τον θάνατο το 1910 με τον πιο θεαματικό τρόπο αυτοκτονίας: γυμνός, έφιππος, μέσα στη θάλασσα της Ελευσίνας.


Ο Λαπαθιώτης ήταν ένας τύπος μποέμ της εποχής του, πολλές φορές αυτοσαρκαστικός και πεσιμιστής. Ο πόλεμος του '40 τον βρίσκει εξαθλιωμένο από τη φτώχεια και από τη μακρόχρονη χρήση ναρκωτικών. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 7 Γενάρη του 1944 δίνει τέλος στη ζωή του με περίστροφο. Σύμφωνα με επιθυμία του, έμεινε άταφος περίπου τρεις μέρες, για το φόβο της νεκροφάνειας...


Ο Καρυωτάκης, το 1921 κυκλοφορεί τη δεύτερη συλλογή του τα "Νηπενθή". Εκείνο τον καιρό συνδέεται με την ποιήτρια Μ.Πολυδούρη, συνάδελφό του στη Νομαρχία Αττικής. Πολλοί ισχυρίζονται ότι οι σχέσεις τους ήταν ερωτικές.
Το Φεβρουάριο του 1928 ο Καρυωτάκης αποσπάται στην Πάτρα και τον Ιούνιο στην Πρέβεζα. Από εκεί στέλνει απελπισμένα γράμματα σε συγγενείς και φίλους, περιγράφοντας την αθλιότητα που κυριαρχεί σ' αυτήν την πόλη. Στις 20 Ιουλίου πηγαίνει στο Μονολίθι και γυμνός πέφτει στην θάλασσα προσπαθώντας - επί δέκα ώρες - να πνιγεί, μάταια όμως γιατί ήταν καλός κολυμβητής. Το πρωί της 21, γυρνώντας σπίτι του, πίνει ήρεμος το γάλα που του προσφέρει η σπιτονοικοκυρά του, ξαναφεύγει, αγοραζει ένα περίστροφο και πάει σ'ένα καφενεδακι, όπου φυτεύει μια σφαίρα στην καρδιά του.


Η Μαρία Πολυδούρη είναι μια μορφή πολύ δύσκολης αντιμετώπισης. Γιατί ενώ έλκει ισχυρά το μελετητή, να την πλησιάσει και να εμβαθύνει στην προσωπικότητά της, την ίδια στιγμή δεν τον βοηθάει. καθώς ήρθε κι έφυγε από τη ζωή σαν αστραπή, χωρίς να προσγειωθεί και να υπάρξει σαν συνηθισμένος άνθρωπος.
Φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών της νομικής, μετατίθεται στη Νομαρχία Αττικής. Γνωρίζεται με τον Κ. Καρυωτάκη, υπάλληλο και αυτόν στη Νομαρχία Αττικής. Το 1923 αρρωσταίνει από αδενοπάθεια. Την ίδια χρονιά επέρχεται η πρώτη σύγκρουσή της με τον Κ. Καρυωτάκη.
Στις «Τρίλλιες που σβήνουν» υπάρχει ένα τραγούδι της Μ.Π. που αρχίζει με τον στίχο: «Θα πεθάνω μιαν αυγούλα μελαγχολική του Απρίλη». Πέθανε στις 30 του Απρίλη του 1930. Ο Κώστας Παπαδάκης, ο Γιάννης Χονδρογιάννης, η Λιλή Ζωγράφου που έγραψε την πιο εμπεριστατωμένη και ολοκληρωμένη μονογραφία για τη Μαρία Πολυδούρη, αποδέχονται την εκδοχή, ότι αυτοκτόνησε με ενέσεις μορφίνης.

 

RE: Ναπολέων Λαπαθιώτης: "Η Ζωή μου"

ελπίζω να Γ/γράψετε τίποτα και για την Κική Δημουλά ....

 

RE: Ναπολέων Λαπαθιώτης: "Η Ζωή μου"

Εξοχη αναφορα στον Λαπαθιωτη βρηκα διαβαζοντας το βιβλιο "Της Επαναστασης, της μοναξιας και της λαγνειας - Ο Λαβύρινθος" του Γιωργου Μιχαηλιδη απο τις εκδοσεις Καστανιωτη. Στις σελιδες απο 289 εως και 308.

Ο συγγραφεας δινει μ εξοχο τροπο το πορτρετο του ποιητη στα τελευταια του, τη φτωχεια του, ξεπουλουσε τα σπανια βιβλια του για να ζησει.

"Μας ανοιξε ενας ψηλος, γεροδεμενος νεος, με δυσαρεστη φυσιογνωμια και πυκνα μαυρα μαλλια που ξεκινουσαν απο τη μεση του μετωπου του. Σιωπηλος μας εκανε τοπο να περασουμε. Ο Λαπαθιωτης καθοταν σε μια φθαρμενη μπερζερα στο χρωμα της βρωμικης αμμου, ενω μια λευκη καμελια φεγγιζε στο πετο του, πελιδνα αμεμπτος μεσα στο φθαρμενο κοστουμι του, θλιβερα σεβαστος, αθεραπευτα μονος. Ολα ησαν γραμμενα επανω του, ολη του η ζωη, λες και καποια αποκρυφη, αορατη δερματοστιξια τα ειχε καταγραψει με τα ιερογλυφικα της κι εκει μπορουσες να διαβασεις τη σημασια τους και το μονο συγκλονιστικο ποιημα που μπορεσε να γραψει: τον εαυτον του".

Νομιζω πως εχει ενδιαφερον να το διαβασετε αν ενδιαφερεστε να μαθετε γι αυτον τον ανθρωπο..

 

RE: Ναπολέων Λαπαθιώτης: "Η Ζωή μου"

[Προς τιμήν του Incomplete, που τον θυμήθηκε].

"Μόνος ήρθα κάποιο βράδι, μόνος πόνεσα για λίγο
μόνος έζησα του κάκου, κι όπως ήρθα και θα φύγω

- τ' είναι τάχα για τους άλλους, ο χαμός ενός ατόμου; -
κι όπως ήρθα και θα φύγω, μόνος μες το θάνατο μου...."

Από: "Αποχαιρετισμοί στη μουσική" (ΙΙ)
Ναπολέων Λαπαθιώτης (1893-1943)

 

RE: Ναπολέων Λαπαθιώτης: "Η Ζωή μου"

O Ναπολέων Λαπαθιώτης (1888-1944) υπήρξε ένας από τους πιο αντιπροσωπευτικούς Έλληνες ποιητές της πρώτης εικοσιπενταετίας του αιώνα μας. Μέσα στα περιορισμένα όρια της αθηναϊκής κοινωνίας στην οποία έζησε, προσπάθησε να ενσαρκώσει ένα αισθητικό πρότυπο αλά Όσκαρ Ουάιλντ, με πολλές αδυναμίες, ενοχές και τύψεις, αμοραλιστικές και ριζοσπαστικές τάσεις. Άνθρωπος ανήσυχος αλλά δεσμευμένος από την αρχοντική του καταγωγή και τις διακυμάνσεις της καρδιάς του, έμεινε πάντα στη νύχτα, σαν «πολυφίλητη σκιά», όπως τον είπαν, γεμάτος φόβους για την απώλεια των στηριγμάτων του -νεότητα, περιουσία, φίλοι- πρόσκαιρους δεσμούς και διαψεύσεις. Στο ποιητικό του έργο διασώζονται αρκετές ευτυχισμένες στιγμές στις οποίες η ευαισθησία του, απελευθερωμένη από το συναισθηματισμό, προβάλλει άμεσα και πειστικά τα πράγματα, χωρίς ωραιοποιήσεις.O Ναπολέων Λαπαθιώτης (1888-1944) υπήρξε ένας από τους πιο αντιπροσωπευτικούς Έλληνες ποιητές της πρώτης εικοσιπενταετίας του αιώνα μας. Μέσα στα περιορισμένα όρια της αθηναϊκής κοινωνίας στην οποία έζησε, προσπάθησε να ενσαρκώσει ένα αισθητικό πρότυπο αλά Όσκαρ Ουάιλντ, με πολλές αδυναμίες, ενοχές και τύψεις, αμοραλιστικές και ριζοσπαστικές τάσεις. Άνθρωπος ανήσυχος αλλά δεσμευμένος από την αρχοντική του καταγωγή και τις διακυμάνσεις της καρδιάς του, έμεινε πάντα στη νύχτα, σαν «πολυφίλητη σκιά», όπως τον είπαν, γεμάτος φόβους για την απώλεια των στηριγμάτων του -νεότητα, περιουσία, φίλοι- πρόσκαιρους δεσμούς και διαψεύσεις. Στο ποιητικό του έργο διασώζονται αρκετές ευτυχισμένες στιγμές στις οποίες η ευαισθησία του, απελευθερωμένη από το συναισθηματισμό, προβάλλει άμεσα και πειστικά τα πράγματα, χωρίς ωραιοποιήσεις."

"Το 1937 πεθαίνει η μητέρα του. Βυθίζεται στη θλίψη. Το 1939 τυπώνει την πρώτη του ποιητική συλλογή, ενώ αρχίζει να έχει έντονα οικονομικά προβλήματα. Το 1940, ο πόλεμος τον βρίσκει οικονομικά και ψυχικά εξαθλιωμένο. Είναι βυθισμένος στη φτώχεια και εξουθενωμένος από τη μακροχρόνια χρήση ναρκωτικών. Για να επιβιώσει αρχίζει να πουλά την πλούσια βιβλιοθήκη του και προσωπικά του αντικείμενα."

Ευχαριστώ όλους και όλες που ανταποκριθήκατε στο νήμα..

 

RE: Ναπολέων Λαπαθιώτης: "Η Ζωή μου"

Μετά την δημοσίευση του ποιήματος «Κι έπινα μεσ’ απ’ τα χείλια σου», ενοχλήθηκαν σφόδρα κι άλλοι, εκτός του Γ. Τσοκόπουλου και του Σπ. Μελά, που αναφέρονται στην δημοσίευση Νο.37, της 3ης Ιουνίου 2005.

Εκείνοι που ο Καβάφης χαρακτηρίζει ως "οι τα φαιά φορούντες, περί ηθικής λαλούντες".

Στους «Οσκαρουαλδισμούς» και την «Σάρκα!», προστέθηκε και ένα κείμενο του Π. Δημητρακόπουλου. Όπως γράφει ο Α.Β.Στρατής (Οδός Πανός - τεύχος 79/80), οι Μελάς και Τσοκόπουλος ζήτησαν και την επέμβαση του εισαγγελέα, προκειμένου να παταχθεί το κακό στη ρίζα του!

Ο Λαπαθιώτης δεν ενοχλήθηκε καθόλου' αντίθετα έστελνε στον Μελά ειρωνικά σχόλια για τα δημοσιεύματά του. Μάλιστα όταν ο Μελάς συναντήθηκε με τον πατέρα του ποιητή και πήγε να του κάνει παράπονα για τον γιο του, λέγοντας: "Έναν έκανες...", ο στρατηγός Λαπαθιώτης τον διέκοψε και πρόσθεσε: "Αλλά Ναπολέοντα!"


http://umhomemgrego.blogspot.com/2005/09/no-176.html

 

http://www.palmografos.com/permalink/10177.html#ixzz1f2Nwn8a6

 

Πολλά like για τις υπέροχες αφορμές που δώσατε @stratos83 !!!

 

προφανώς, διάβαζε φορουμ.