Να τα δίνεις όλα ή να προσέχεις τον εαυτό σου;

Κανένας δεν θυσιάζεται, ούτε κανένας βολεύεται. Οι εμπλεκόμενοι απολαμβάνουν ό, τι τους αφορά.

Δυσφορία και δυσαρμονία παράγονται από την απαίτηση (που κι εσείς διατυπώνετε) να απολαμβάνουν όλοι με έναν ίδιο τρόπο, συγκεκριμένο, που δημιουργεί ενοχές για τον τρόπο που ο καθένας απολαμβάνει, που τον καλεί να δικαιολογήσει με όρους αγοραπωλησίας το τι απολαμβάνει, μη και βγει ριγμένος στο παζάρι. Εκεί προκύπτουν η θυματοποίηση κι η δαιμονοποίηση.

Το να βασανίζεται και να καταπιέζεται είναι μέρος της απόλαυσης του, είναι μες στον ρόλο που επέλεξε, τον καλύπτουν.

Ασυμμετρία δεν υπάρχει σε τέτοιες σχέσεις, είπαμε, αμφότεροι απολαμβάνουν.
Την αναφορά στην 24/7 δεν την κατάλαβα καθόλου.

Να πάρεις; Βεβαία να πάρεις. Είναι να ξέρεις τι παίρνεις.
Όταν ψόφησε ο μεγάλος ο σκύλος, έπεσε να πεθάνει. Με έβαλε να τρίβω τα πόδια του γονατισμένη, ώρες, ατέλειωτες ώρες. Έτσι ανέλαβε.
Όταν ψόφησε ο μικρός ο σκύλος, έπεσα να πεθάνω. Με έβαλε να τρίβω τα πόδια του γονατισμένη, ώρες, ατέλειωτες ώρες. Έτσι ανέλαβα.
Δεν είχαμε θύματα, δεν κάναμε λογαριασμό να βρεθεί ο ριγμένος κι ο ρίχτης. Ξέραμε τι κάναμε.

 

Πρώτα απ' όλα σας ευχαριστώ που μοιραστήκατε το τελευταίο μέρος του κειμένου σας, γι' αυτό και το like. Με αγγίζει.

Πάντα ο ένας δίνει περισσότερο κι ο άλλος λιγότερο. Νομίζω αυτό θα το δεχτείτε. Δεν δαιμονοποιώ αυτό. Δεν αναφέρομαι σε αυτό. Αυτό υπάρχει στο μεγαλύτερο μέρος των σχέσεων και είναι μέρος της μαγείας τους. Άλλωστε δε δίνουμε για ανταπόδοση, ή τουλάχιστον οφείλουμε να μη δίνουμε για να πάρουμε.

Δε με καταλαβαίνετε και προφανώς κάτι κάνω λάθος γιατί είστε απ' τους ευφυέστερους και πιο ευρυμαθείς συνομιλητές εδώ μέσα.

Θα κάνω μια τελευταία προσπάθεια κι αν πάλι δεν τα καταφέρω, λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο τρόπο.

Υπάρχουν άνθρωποι που είναι συνηθισμένοι να παίρνουν αυτό που θέλουν, να σε χρησιμοποιούν, να δρέπουν μόνο και ποτέ να μη δίνουν. Τίποτα να μη δίνουν. Μηδέν.

 

Δεν ξέρω, δεν μετράω. Νομίζω πάντως ότι μιλάτε για κάτι άλλο, όχι για σχέση.

Και αυτοί που επιλέγουν να σχετιστούν ή συνεχίζουν να σχετίζονται μαζί τους δεν το ξέρουν;

 

Οι παλιοί έλεγαν "θεέ μου μη μου δίνεις όσα μπορώ ν αντέξω"... που σημαίνει ότι οι αντοχές μας ως είδος είναι τεράστιες. Μπορούμε να αντέξουμε την ερωτική απογοήτευση, μπορούμε να αντέξουμε να πληγωθούμε από πολύ σοβαρότερα χτυπήματα από αυτό.

Όμως σας καταλαβαίνω και νιώθω τις ανησυχίες σας. Όταν αρχίζουμε να νιώθουμε πράγματα και να δινόμαστε όλο και περισσότερο, φτάνουμε σε ένα "κομβικό σημείο". Βέβαια κατά την γνώμη μου.. εφόσον χρειάζεται να ρωτήσουμε, μάλλον ξεγελάμε τον εαυτό μας στην ψευδαίσθηση ότι έχουμε ακόμα κάποιο έλεγχο πάνω σε αυτό. If you have to ask, its too late!

Έχω γνωρίσει ανθρώπους που μπορούν να προσέχουν να μην τα δίνουν "όλα",να κοιτούν τον εαυτό τους, όπως είπατε, αλλά αυτοί οι άνθρωποι,δεν μου δίνουν την εντύπωση ότι αναρωτιούνται ποτέ για κάτι τέτοιο.

Και δεν βλέπω πως οι Σαδομαζό, οι κινκυ, οι περβ κτλ μπορούν να ανήκουν στην κατηγορία "προσέχω και δεν τα δίνω όλα". Οι ηδονιστές ξέρουν καλά πόσο νοστιμίζει τα πάντα αυτό το " δόσιμο".

Είμαστε σε ένα βδσμ φόρουμ, που σημαίνει ,για μένα, ότι ένα μεγάλο μέρος των μελών, είμαστε εδώ επειδή γουστάρουμε να τα δίνουμε όλα και παραπάνω ακόμα από αυτό. Να καυλώνουμε μέχρι λάσπης. Αυτή είναι η τάση και με τον κατάλληλο παρτενέρ καλλιεργούμε αυτήν την τάση και συμβαίνει η μαγεία!

Είναι απολύτως φυσιολογικό να φοβάσαι, όλοι φοβόμαστε και όλοι κάνουμε λάθη, λάθη που διορθώνονται και λάθη που δεν διορθώνονται. Είναι αναπόφευκτο να "την πατήσουμε" .. σχεδόν μαθηματικά βέβαιο. Αλλά αυτό ελάχιστες φορές έχει την δύναμη να μας σταματήσει τελικά.

Το δόσιμο είναι το σήμα κατατεθέν ότι το ζούμε πραγματικά, με ψυχή. Και το ζούμε με φόβο και με λάθη και με αγωνίες και ψευτοδιλήμματα. Και τρώμε τα μούτρα μας και πληγωνόμαστε και ξανά μανά. Ανθρώπινα πράγματα, ευάλωτα μεν αλλά ανθεκτικά.

"Για κάθε απόλαυση υπάρχει ένα τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε, και τι σημασία έχει το τίμημα ..όταν πρόκειται για αίσθηση!"

 

Κοίτα...
άσχετα και ανεξάρτητα από το θέμα που έθεσες...
Η δημοσιοποίηση ενός θέματος για άντληση πληροφόρησης στην αντιμετώπισή του, στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να έχει κοινό παρονομαστή κάτι σε "καλό κουράγιο" για σένα προσωπικά.
Καμιά, μα εντελώς καμιά, ασύντακτη, τυχαία σχηματισμένη ομάδα, η οποία επιπλέον δεν έχει κάποιου είδους συντονισμό με προσανατολισμό στην στοιχειώδη κατανόηση ενός έστω και πολύ-πολύ απλού θέματος, εξ αντικειμένου δεν μπορεί να σού παρέχει καμιά απολύτως διευκόλυνση επί της ουσίας.
Πρώτον, διότι δεν καταλαβαίνουμε όλοι το ίδιο...
Δεύτερον διότι ακόμα και αν αντιληφθούμε κάτι θα αποκριθούμε με βάση προσωπικές εμπειρίες από όχι κατ' ανάγκη ίδια ή παραπλήσια βιώματα, αλλά από κάτι που ευρύτερα νομίζουμε πως θα μπορούσε να συνεισφέρει σε κάποιον που όμως δεν γνωρίζουμε
Και τρίτον και πάνω απ' όλα από την προσωπική μας ικανότητα να περιγράψουμε το θέμα μας με τρόπον ώστε να γίνεται από μιαν ομάδα στοιχειωδώς αντιληπτό.

Πα να πεί πως ακόμα κι αν πάρεις την πιο κατάλληλη και ενδεδειγμένη απάντηση και εξήγηση και αντιμετώπιση, για ακριβώς τους παραπάνω λόγους κι ακόμα περισσότερους, δεν θα μπορούσες να κατανοήσεις -όχι εσύ, αλλά κανείς- ούτε την ανάλυσή της ούτε την παρουσίασή της ούτε την μεθοδολογία της ούτε τα πώς και τα γιατί της, ΑΚΡΙΒΩΣ με το ίδιο σκεπτικό που δεν θα μπορούσε κανείς να σού πεί πώς να σταματήσεις την αιμορραγία στο δάκτυλό σου που έκοψες κατά λάθος με το μαχαίρι όταν έκοβες ψωμί.

Τα αντανακλαστικά που οδηγούν στην καταφυγή στο διαδίκτυο γενικά ή ειδικότερα για άντληση πληροφόρησης, στην καλύτερη περίπτωση λειτουργούν στη λογική "πατάω το κουμπί και βγαίνει η χοντρή" ως αποτέλεσμα μιας κάποιας φαντασιακής αντίληψής μας, που δεν είναι του παρόντος να επεκταθεί. Ως πληροφόρηση το μόνο που θα δημιουργήσει είναι πολύς, πάρα πολύς θόρυβος, στο μυαλό σου.

Η ενστικτώδης ανταπόκριση μιας ασύντακτης, τυχαία σχηματισμένης ομάδας μπορεί να εμφορείται από τα ευγενέστερα κίνητρα και προθέσεις, αλλά για τους λόγους που προανέφερα δεν.., με τίποτε..!
Τόσο πολύ που σε κάποιους θα ξινίσει (ξίνισε) η "πλέον ενδεδειγμένη" απάντηση/τοποθέτηση κάποιων σε σχέση με κάποιους άλλους, ό,τι χειρότερο δηλαδή, που ως γεγονός αποτελεί ακλόνητη απόδειξή αυτών που σού περιέγραψα πιο πάνω.
___________________
Πα να πει πως, στην καλύτερη περίπτωση, αν κάποιο άτομο ήθελε, μπορούσε και ήξερε και να αντιληφθεί και να σε υποστηρίξει και να σε βοηθήσει επί της ουσίας θα σού είχε στείλει pm, που στις δυο πρώτες προτάσεις θα καταλάβαινες πως "μπορεί να παίξει μπάλα μαζί σου στο δικό σου γήπεδο"...
__________________
Γενικότερα...
Η πλειοψηφία αυτών που διάβασα στο νήμα, κάτι σε "μανούλες" του φέισμπουκ, μού κάνουν, γιου λάικ ιτ ορ νοτ...

 

η ζωη ειναι στιγμές...και ειναι αδικο για τους εαυτους μας να κλεινομαστε στα τειχη των δευτερων σκεψεων, χάνοντας στιγμές ζωης.
Εχω παρατηρησει πως όταν λειτουργω ενστικτωδως για κάτι ή για κάποιον , ολα κυλουν όμορφα.
Οταν αρχιζω να σκεφτομαι, σκεφτομαι ολες τις αρνητικες εκδοχές για τις επιλογες μου , πέφτοντας σε ενα κυκλο αμφισβητήσεων για τα πάντα.
Ολα ειναι στο μυαλό . Οταν νιωθεις καλα με τον εαυτό σου δίνοτας αυτο που εσυ θέλεις, υπερασπίζεις τις επιλογές σου.

 

Εσένα μια μέρα θα σε κεράσω αυτό το Tullamore

 

Να προσέχετε που τα δινετε...

 

Πρωτα απ ολα πρεπει να κοιτας τον εαυτο σου. Γιατι μονο αν εισαι εσυ καλα μπορεις να βοηθησεις και τους αλλους.

 

Να προσεχείς τον εαυτό σου και μετά να τα χάσεις όλα ...

 

Γιατί;  

 

Γιατι καταβαθος ίσως το μόνο που κοιτούσες να ήταν ο εαυτός σου ...