Νοικοκυριό και d/s

"Μάθε να μαγειρεύεις, γιατί κανείς νορμάλ δεν θα σε πάρει", έλεγε και ξανάλεγε η συγχωρεμένη η μάνα μου.

Στα βανίλα ζευγάρια, σήμερα πια όλες οι δουλειές του σπιτιού μοιράζονται, χωρίς να κατατάσσονται σε καθαρά γυναικείες και καθαρά αντρικές δουλειές. Τι γίνεται όμως στις σχέσεις d/s?

Απευθύνομαι όχι μόνο σε όσους συζούν ή τουλάχιστον μοιράζονται τις περισσότερες ώρες κάτω από την ίδια στέγη, αλλά και σε όσους θέλουν να εκφράσουν την άποψή τους πάνω στο θέμα αυτό.

Στη δική μου περίπτωση, φυσικά δεν με πήρε κάποιος νορμάλ (ακαμάτααα  ) αλλά ο abnormal κύριός μου  . Καθώς δεν έμαθα ποτέ να μαγειρεύω, το κάνει εκείνος και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία (εγώ τα ζεστένω  ). Η μόνη δουλειά που γουστάρω να κάνω, είναι να πλένω τα πιάτα, αν και κάνω και άλλες (λέμε τώρα  ). Επίσης τα ηλεκτρολογικά και τα μαστορέματα τα έχει αναλάβει εκείνος, αν και υπάρχουν γυναίκες που είναι μανούλες σε αυτά. Τις εξωτερικές δουλειές τις μοιραζόμαστε, και τις σκύλες τις βγάζει βόλτα εκείνος.

Τι γίνεται στη δική σας περίπτωση ή, αν δεν το βιώνετε ήδη, τι θα θέλατε να γίνεται στο μέλλον?

 

Εμένα ο μπαμπάς μου ( ο κανονικός μπαμπάς μου ) είναι ενας ανθρωπος χαλαρός, της καλοπέρασης που τα χέρια του δεν πιάνουν για δουλειες στο σπίτι ή μαστορέματα, είναι κοινωνικός και του μπλα μπλα , ο τελειος εμπορος αλλα δεν κάνει δουλειες...τεμπελια φουλ!
Μεγαλώνοντας λοιπόν βλέποντας τον , παρόλο που η μαμά μου δεν ήταν και δεν είναι καθόλου παραδοσιακή νοικοκυρα, εμένα μου αναπτύχθηκε η αισθηση οτι ''οι αντρες δεν ειναι υποχρεωμενοι να κάνουν δουλειες στο σπίτι '' , μεγαλώνοντας ακόμα περισσότερο και πηγαίνοντας φοιτήτρια ανεπτυξα δικές μου συνήθειες, ρουτίνα στο σπίτι και στο καθαρισμα κτλ κτλ κάτι που , πλέον σχεδόν ψυχαναγκαστικά , απεχθάνομαι να μου ''χαλαει '' οποιοσδήποτε, έτσι λοιπόν μπορώ να πω οτι όχι μόνο θεωρώ φυσιολογικό οτι θα κάνω τα πάντα μεσα στο σπίτι ,οτι μπορώ τουλαχιστον γιατι στα μαστορεματα δεν τα παω καλα, αλλά μου δίνει και χαρά, μου αρέσει να φροντίζω εγώ τον αλλον και τον χώρο μας, και μου αρέσει να γίνεται με τον δικό μου τρόπο.

Σίγουρα η αποψη μου δεν είναι και η πιο δικαιη , η φυσιολογική αλλα εμένα πραγματικά δεν μου φαίνεται βάρος, ή περιεργο και σίγουρα δεν έχω ζήσει ακόμα με κάποιον για πάνω απο μια δυο βδομάδες ώστε να δώ πως θα ήταν κατι τετοιο κάθε μέρα.
Θα νευριασω ή θα θεωρήσω αχαριστία απο την αλλη πλευρά το να βρωμίσει ή να 'χαλασει'' χωρίς να τον ενδιαφέρει , αυτό που εγώ χαλασα χρόνο και ενεργεια να καθαρίσω η να φτιαξω...εκει ναι ..θα νευριασω. Καθώς και τα επικριτικά σχόλια πάνω σε λεπτομέρειες ενώ στην ουσια εχω κάνει τα πάντα όλα μόνη μου.

 

μια χαρα αποψη ειναι 

 

ε δεν είναι...τώρα , όχι επειδη εγώ είμαι ανώμαλη να δικαιολογήσουμε και τη γαιδουριά του ''δεν σηκώνω το χέρι μου να μαζέψω την κάλτσα μου απο κάτω ''

 

ανωμαλια δεν υπαρχει.αν εσυ νιωθεις καλα με αυτο ειναι μια χαρα.

 

Όταν είμουν παντρεμένος πριν από πολλά-πολλά χρόνια, μου άρεσε και έκανα με επιτυχία όλες τις δουλειές του σπιτιού (εκτός από το σίδερο για δικούς μου λόγους). Το αποτέλεσμα ήταν από το σόϊ της πρώην μου να ρωτάνε την πεθερά μου αν είμαι καλά. Το ίδιο ισχύει και τώρα χωρίς να έχω σόϊ να απολογηθώ γιατί μου αρέσει να σφουγγαρίζω και να ξεσκονίζω.

 

Αν, λέω αν, κάποια μέρα δεν έχεις τι να κάνεις και βαριέσαι, πέρνα μια βόλτα από δω... 

 

Αυτό είναι το πιο εύκολο

 

Να δούμε τι θα πεις, όταν πιάσεις το ξεσκονόπανο.  

 

Μα ξεσκονόπανο είναι το όνομά μου!!!

 

Εγώ δεν θεωρώ ότι είναι θέμα vanilla ζευγαριού η όχι...Δεν μιλάω για τα φοιτητικά/εργένικα μου χρόνια...Που είχα και σχέσεις συμβίωσης vanilla η βουδουσουμιάρικες ( αλλά ποτέ 24/7 το οποίο δεν θα το άντεχα ποτέ )...Στα οποία αν κάποια από τις συντρόφους "τολμούσε" να κάνει το παραμικρό στο σπίτι μου, γινόμουν Μογγόλος, όχι απλά Τούρκος...

Θα μιλήσω για την σχεδόν 4χρονη συμβίωση μου με κάποια γυναίκα που θα την ονόμαζα αρκετά δυναμική sub...
Εκεί τις δουλειές τις κάναμε εκ περιτροπής με βάση τον χρόνο που είχε ο καθένας στην διάθεση του...
Ήμασταν εξίσου καλοί σε όλα, εκτός από το σιδέρωμα το οποίο εγώ το βαριόμουνα στο έπακρο...
Το ότι έκανα διάφορες δουλειές στο σπίτι μας, δεν το εξέλαβα ποτέ σαν αδυναμία μου...Η οποία θα ελάττωνε την όποια Κυριαρχία επάνω της...
Ούτε εκείνη μ' έβλεπε ως λιγότερο Κύριο, επειδή έβαζα πλυντήριο η μαγείρευα...

Αν ήθελα να την έχω "φρέσκια", γκομενάρα και ξεκούραστη για τα "παιχνίδια" μας...
Να βάζω κι εγώ το χεράκι μου στις οικιακές εργασίες...
Μου φαινόταν εξυπνάδα...

Υ.Γ. Γιατί, ναι, και οι Κύριοι, Γιαλαντζί η Αληθινοί...
και τρώνε...
και λερώνουν το πάτωμα...
και νερά πετούν όταν κάνουν μπάνιο...
Και ο Θεούλης χεράκια έδωσε και σε κείνους...
και για να μαγειρεύουν και για να καθαρίζουν...

Και στο μέλλον ( κάτι που ισχύει από πάντα ), όποια στο σπίτι μου τολμήσει έστω και να συμμαζέψει τα χαρτιά μου από το τραπέζι...
Η να μου "φτιάξει" τα συρτάρια - γιατί μέσα στην αταξία μου, ξέρω που βρίσκονται τα πάντα -, θα της ξεριζώσω τα χεράκια από τους ώμους...
Όχι επειδή τα πράγματα μου δεν τα ακουμπάει κανείς...Δεν έχω τέτοια κολλήματα...
Αλλά επειδή τις δουλειές μου, γουστάρω να τις κάνω μόνος μου...
Άντε και κάποιες να τις μοιράζομαι...
Μετά μου άρεσε πάντα να είμαι ανεξάρτητος...
Μου αρέσουν η όχι οι δουλειές του σπιτιού...
Που τις βαριέμαι στο έπακρο...χαχαχα...

  

 

Πολύ σωστό αυτό. Το να μπορεί ένας άνθρωπος να κάνει τουλάχιστον τα στοιχειώδη, δεν δείχνει αδυναμία. Δείχνει ότι έχει φύγει από τα φουστάνια της μάνας του και μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί, χωρίς να περιμένει κάποια να τα κάνει όλα για εκείνον.
Σε αυτή την περίπτωση, εγώ θα σκιζόμουν να τον έχω σαν πασά. Στην αντίθετη, θα του μάζευα τα μπογαλάκια του (γιατί σίγουρα ούτε αυτό δεν θα μπορούσε να κάνει μόνος του) και θα τον έστελνα στην μανούλα του. Αν ήθελα κάποιον να κρέμεται από πάνω μου και να πρέπει αναγκαστικά να τον νταντεύω, θα έκανα παιδί.