Οι Δέκα Εντολές

Απάντηση: Re: Οι Δέκα Εντολές

Στο πέρασμα των αιώνων, αυτήν τη χώρα πολλοί την πόθησαν. Η Ελλάδα αναμφισβήτητα είναι ένα από τα οικόπεδα φιλέτα, αυτού τον πλανήτη. Επειδή η χώρα μας έχει ιδανικές κλιματολογικές συνθήκες και μας προσφέρονται όλα εύκολα και απλόχερα σε αυτήν, έχουμε γίνει νωθροί και αδιάφοροι. Δεν έχουμε φερθεί στην πατρίδα μας όπως της αξίζει και δεν έχουμε επιβάλει εδώ και χρόνια, στους άρχοντες αυτού του τόπου, να πονούν και να νιάζοντε την Ελλάδα. Οι γείτονες και "εταίροι" μας, φρόντισαν χρόνια τώρα, χρησιμοποιώντας δικούς μας πολιτικούς μαριονέτες, να μας φέρουν στο σημείο να θέλουμε, πολλοί από εμάς, να εγκαταλείψουν τον ευλογημένο αυτό τόπο.   Τώρα που η Ιαπωνία πλήτεται από σεισμούς φοβερούς και τσουνάμι, Οι USA από κάθε είδους τυφώνα, η Αυστραλία από φοβερές καταστροφικές πλημύρες, Θέλουν οι κύριοι, στο όνομα μιας ψεύτικης καταναλωτικής σκλαβιάς, να με κάνουν να αναζητήσω έναν άλλο τόπο, που ο ήλιος δεν ανατέλει ποτέ (Λονδίνο), που μέχρι και οι αγελάδες τρελαίνοντε και τα φασολάκια σκοτώνουν τους ανθρώπους. 
Kερατάδες.... και δεν πάω πουθενά. Η Ελλάδα, ανήκει στο λαό της. Μας οδηγείσατε μεθοδικά στην χρεοκοπία. Έ και λοιπόν, αφήστε μας να χρεοκοπήσουμε...ας είχαμε και εμείς μυαλό, αλλά μέχρι εκεί.

 

ΣΗΜΑΔΙΑ​

Σε μία συνέντευξή του ο Ισραηλινός συγγραφέας Νταβίντ Γκρόσμαν μίλησε για το τατουάζ με τον αριθμό που είχε η θεία του στο μπράτσο της, από τον εγκλεισμό της σε ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως κατά το Ολοκαύτωμα, The Shoah.

«Την ημέρα που παντρεύτηκα, η θεία μου σκέπασε το τατουάζ με τον αριθμό με ένα τσιρότο, για να μην φέρει θλίψη στην ημέρα μου και πρέπει να ομολογήσω ότι αυτή είναι μία από τις πιο δυνατές αναμνήσεις από την ημέρα του γάμου μου. Η σκέψη μου πήγαινε συνέχεια σ’ αυτήν. Σκεφτόμουν: πόσο τρομερό πρέπει να είναι να νιώθεις ότι πρέπει να ζητήσεις συγνώμη για όσα σου έκαναν».

Στις 28 Φεβρουαρίου του 2009 με σημάδεψε ο τότε Αφέντης μου. Ήταν ένα Σάββατο βράδυ και ήταν η πρώτη φορά που βλέπαμε ο ένας τον άλλον. Μάλλον ήμασταν υπερβολικά βιαστικοί, αλλά έτσι γίνεται συνήθως με τα όνειρα των ανθρώπων. Μόλις καταλάβουν ότι ζούνε το όνειρό τους, δεν υπάρχουν πολλά που μπορούν να κάνουν για να αρνηθούν την αλήθεια των γεγονότων, να χρησιμοποιήσουν τη λογική, να εκτιμήσουν τα δεδομένα. Το όνειρο έχει την δική του ορμή, τη δική του δύναμη και μας μεταφέρει μακριά, στις πιο κρυφές γωνιές του μυαλού μας, όπου κάποιος μπορεί να γίνει τύραννος ή αμνός μέσα σε δευτερόλεπτα.

Ενάμισι χρόνο αργότερα, με «παράτησαν», όπως ονόμασε την αποδέσμευση ένας Paki από την Αγγλία που επιθυμούσε να γίνει ιδιοκτήτης μου. Ο Paki συνάντησε τη μοίρα που του άξιζε, όχι επειδή ήταν Paki (είμαι πολλά πράγματα αλλά η κρίση μου είναι αψεγάδιαστα ορθολογιστική, ανέγγιχτη από ρατσισμό και στερεότυπα), αλλά επειδή δεν μπόρεσε να εμποτίσει τη σκληρότητά του με την αισθητική του σαδισμού. Κι έτσι, δεν μπόρεσε να εμπνεύσει το σεβασμό μου, ούτε τη διέγερσή μου. Γιατί αυτά τα δύο συνήθως συμβαδίζουν. Αν χάσεις το ένα θα χάσεις και το άλλο, πιο γρήγορα από ότι πέφτει κεραυνός. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να ονομάζει μία θεμιτή αποδέσμευση με κανέναν άλλο όρο. Η αποδέσμευση είναι το δικαίωμα κάθε Ιδιοκτήτη, ακόμη και αν γίνει άγαρμπα, άνευ αιτίας, μετά από μία ξαφνική αναλαμπή ότι το όνειρο κατέληξε να είναι εφιάλτης ή ακόμη και επειδή ένα πουλί σε πτήση ανακαλύπτει ξαφνικά ότι δεν έχει φτερά και βυθίζεται στο σκοτάδι ηττημένο.

Έφυγα. Δεν είχε σημασία. Ήταν τότε που κάποιοι φίλοι πρόσεξαν την ουλή στη δεξιά μου ωμοπλάτη και είπαν ότι ήταν ένα άσχημο σημάδι και έπρεπε να το ξεφορτωθώ. Ήταν αλήθεια ότι καθώς περνούσε ο καιρός η ουλή άλλαζε. Είχα αρχίσει να αισθάνομαι άσχημα γι αυτήν. Στην αρχή δοκίμασα να φοράω ρούχα που την έκρυβαν. Αργότερα, πήγα σε κάποιο γιατρό. Προσπάθησε να κάνει την ουλή να εξαφανιστεί, με ενέσεις κορτιζόνης. Πήγαινα στο ιατρείο κάθε μήνα και κάθε φορά ο γιατρός μου έκανε πέντε έξι επώδυνες ενέσεις μέσα στην ουλή. Εκεί, σ’ εκείνο το μικρό ιατρείο, εγώ και ο συνεργός μου προσπαθούσαμε να εκμηδενίσουμε το παρελθόν. Να αναιρέσουμε αυτό το οποίο ήμουν, αυτό που είχα ήδη γίνει. Από την πρώτη κιόλας φορά η ουλή άρχισε να συρρικνώνεται, σαν ντροπιασμένη. Σύντομα, θα μετατρεπόταν σε ένα λευκό, πολύ διακριτικό σημάδι.

Μπορώ στ’ αλήθεια να αναιρέσω αυτό που είμαι με λίγες ενέσεις κορτιζόνης; Και τί είμαι, αν έχω αποδεσμευτεί, ακόμη και αν είμαι σημαδεμένη με κάτι που έχει χάσει το συμβολισμό του, αφού έχει χαθεί ο άντρας που το συνόδευε, τί είμαι ακόμη κι αν είμαι μόνη, στη θαλπωρή του δωματίου μου, με μία πληγή ανάμεσα στα πόδια μου και μία ουλή που εξαφανίζεται σιγά σιγά από τον ώμο μου;

Γιατί εκείνη η γυναίκα που είχε επιζήσει από το Shoah ντρεπόταν για το τατουάζ της; Γιατί πήγα στο γιατρό για να κάνω το παρελθόν μου να εξαφανιστεί;

Τα σημάδια μας θα έπρεπε να τα περιφέρουμε σε πλήρη θέα, κάτω από τη μύτη όλων όσων θεωρούν άσχημες τις ουλές στο κορμί μας και στην ψυχή μας. Τα σημάδια μας πρέπει να τα κουβαλούμε χωρίς ντροπή, είτε έγιναν με τη θέλησή μας είτε όχι. Γιατί να ντρεπόμαστε για όσα άφησαν ανεξίτηλα τα ίχνη τους πάνω μας; Γιατί να ντρεπόμαστε για ένα παρελθόν από το οποίο επιβιώσαμε, ένα παρελθόν το οποίο μας έκανε αυτό που είμαστε σήμερα;

Κουβαλήστε τις ουλές σας περήφανα. Ετοιμαστείτε για νέες πληγές, νέα σημάδια. Συνεχίστε να είστε πιστοί στον εαυτό σας, στα όνειρά σας, μέχρι το

ΤΈΛΟΣ

 

Απάντηση: Οι Δέκα Εντολές

Πόσο δίκιο έχεις για τις ουλές......
Ίσως όμως όταν τις δείχνεις καταλαβαίνουν οι άλλοι οτι δεν έχει και πολύ χώρο για να κάνουν τις δικές τους ουλές πάνω σου

 

Re: Απάντηση: Οι Δέκα Εντολές

Αυτό είναι το πιο εύστοχο σχόλιο που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Εύγε για την οξυδέρκεια, ελπίζω να μην ήταν τυχαία... 

Ίσως έτσι να γίνεται κατανοητή η επιθυμία πολλών Μαστεράδων να τσαλακώνουν μόνο την αθωότητα...Ε, δεν πειράζει...Όλοι έχουν τα κουμπιά τους.

Όσον αφορά εμένα, δεν επιθυμώ να κρύψω τίποτε από κανέναν για να κερδίσω κάτι, διότι δεν επιθυμώ να κερδίζω με βάση την απάτη.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Οι Δέκα Εντολές

Αυτό θα μπορούσε να είναι από μόνο του καινούριο νήμα.
Προσωπικά ασπάζομαι απόλυτα αυτή την θέση, αλλά υπάρχουν επεκτάσεις διάφορες που θα ήταν ενδιαφέρον να αναπτυχθούν σε κάποια κατάλληλη εποχή ίσως  

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Οι Δέκα Εντολές

Δεν κρυβεις παντα με σκοπο να κερδισεις.

Μπορεις να κρυψεις κατι με τετοιο τροπο που ακομα και αν φαινεται να μην μπορει να καταλαβει ο αλλος περι τινος προκειται. Δεν προκειται περι απατης, αλλα κρατας μερικα κομματια για αυτους που πρεπει να ξερουν, για ολους τους υπολοιπους υπαρχει το κομματι που απλα βλεπουν με τα δικα τους ματια αλλα ενδεχομενως να μην κατανοησουν ποτε το τι ηθελες να εννοησεις μεσω αυτου.

Συμφωνω πως πρεπει να ειμαστε περηφανοι για τις ουλες μας, αλλα τα "πρεπει" πολλες φορες αντιβαινουν την ιδια την πραγματικοτητα. Ειναι θεμα αποδοχης της καταστασης. Εφοσον οταν εγινε η ουλη, η dora, ο brainstorm, ο ταδε, η δεινα κλπ ηταν εκει 100% τοτε αυτο και μονο αρκει για να δωσει αξια σε αυτο που εμεινε τελικως. Ομως, το αν θα ειμαστε περηφανοι, ειναι κατι που κρινεται απο κριτηρια τα οποια μπαινουν πιο μετα ( χρονικα, τουλαχιστον ) και ισως εξεταζουν το θεμα ελαχιστα πιο σφαιρικα απο οτι το ειχαμε εξετασει παλιοτερα.

 

Απάντηση: Οι Δέκα Εντολές

Γιατί θα πρέπει κάθε βίωμα στην ζωή μας, να συνοδεύεται από ένα ανεξήτιλο σημάδι στην ψυχή και στο σώμα? Γιατί θα πρέπει να μην υπάρχει χώρος για νέα βιώματα και νέες αναζητήσεις? Είναι πολύ εγωιστικό από πλευράς οποιουδήποτε Master, να θέλει ένα σημάδι του στο κορμί της. Εγώ ακόμα και άν η ίδια, αισθανόταν έτσι, και ζητούσε ένα μόνιμο σημάδι από μένα, δεν θα το ενέκρινα. Πιστεύω οτι άλλα πράγματα, είναι αυτά που καθορίζουν... αν υπάρχει χώρος στην ψυχή και στο σώμα και όχι μια ουλή, που μπορεί να μην σημαίνει πλέον τα ίδια, που σήμαινε όταν αυτή έγινε. Όλοι έχουν δικαίωμα στο λάθος.....ή απλά στις στιγμές.... και αυτό δεν σημαίνει πως η ζωή τελειώνει εκεί. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να κάνει ουλές (μόνιμα, ανεξήτιλα σημάδια) στο κορμί σου. Αν είναι μάγκας, ας είναι οι πράξεις του και οι αναμνήσεις σου από τις στιγμές σου με αυτόν..... αυτές που δεν θα σε αφήσουν να τον ξεπεράσεις ή να τον ξεχάσεις. 

 

Re: Απάντηση: Οι Δέκα Εντολές

Δεν υπάρχει ωσεί παρών. Μόνο παρών.

Και δεν θα ήμουν η D, αν δεν ολοκλήρωνα την σκέψη: Δεν υπάρχει ούτε απών...

Πράξτε ανάλογα.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Οι Δέκα Εντολές

Μα νομίζω πως πράτω ήδη..... Απλά δεν κάνω αυτό, που ίσως θα έκαναν όλοι οι άλλοι, που ως τώρα έχεις γνωρίσει. Αυτή είναι και η γοητεία μου Δώρα, μην μου το χαλάς. Τα δικά μου σημάδια...... δεν πονούν όταν γίνονται, δεν φαίνονται... και όποια τα έχει, δεν νομίζω πως επιθυμεί να τα αποβάλει.
Σχετικά με την φυσική παρουσία, έχεις δίκιο απόλυτο. Άλλο πράγμα όμως, είναι η προσμονή και η λαχτάρα για κάτι που πρόκειται νομοτελιακά να συμβεί σε ανύποπτο χρόνο, και άλλο αυτό που περιγράφεις. Όπως και να έχει, εγώ απολαμβάνω την πένα σου και λατρεύω την έμπνευση που μου χαρίζεις. Δεν θέλει και πολλά ο άνθρωπος για να είναι ευτιχισμένος 

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Οι Δέκα Εντολές

Διαφωνώ. Πάντα ήμουν ένα καθίκι και μισό... 

 

Εξαιρετικό κείμενο