Οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι

Δεν έχεις ακούσεις για την Φίνα; Η ομορφότερη, φίλε, γυναίκα στον κόσμο – χωρίς υπερβολή. Και ήταν πόρνη, μία πόρνη του δρόμου, του σχοινιού και του παλουκιού, που έκανε τον τραβεστί, την τρελή και το πρεζάκι για να γλυτώσει από τα κυκλώματα και το παρακράτος. Μεταμφιεζόταν σε κάτι γκροτέσκο και έψαχνα σαν τρελός να διακρίνω τη φιγούρα της σε σοκάκια και σε αυτοκίνητα σ’ αλάνες.

Με την Φίνα ήταν το ίδιο να ψάχνεις φαγητό στα σκουπίδια και να βρίσκεις βασιλικό περιδέραιο. Θέλω να πω ότι συνεχίζεις και πεινάς αλλά καταλαβαίνεις ότι κάτι έχει γίνει…και αν τύχαινε να σου κάνει έρωτα, τότε κέρδιζες εισιτήριο μετά επιστροφής για τον πλανήτη που θα ΄ναι δίδυμος της Γης.

Πηδιόταν τζάμπα, σπανίως σε κρεβάτι και χωρίς ρούχα. Ήταν ένας μύθος, η πανθομολογούμενη καψούρα της εργατικής τάξης και ο κρυφός πόθος των μεγαλύτερων διανοουμένων του πλανήτη. Έχω δει τον Πιερ Πάολο με τα μάτια μου δέκα χρόνια αφού είχε πεθάνει να την ψάχνει στη Ζήνωνος!

Εντάξει, οφείλω κάποιες εξηγήσεις. Συνήθως η Φίνα πηδιόταν με μεροκαματιάρηδες, που όταν σχολούσαν τραβούσαν γραμμή να τη βρουν. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς την ξετρύπωναν και εγώ πόρρω απείχα... Σκεπτόμενος πονηρά, κάποτε, πήγα και γράφτηκα στο Κόμμα. Εκεί γνώρισα την Ερατώ. «Καιρός να βρεις καμιά δουλειά», μου είπε στο δεύτερο μήνα της εγκυμοσύνης της.

Δύο μήνες αφότου έγινα πατέρας γυρνούσα με τον Ηλεκτρικό από τη βιοτεχνία επίπλων που εργαζόμουν στο Μοσχάτο, όταν στη Βικτώρια είδα το φάντασμα της Φίνας. Είχα να κοιμηθώ δύο μέρες και νόμιζα ότι έβλεπα όνειρο. Στο όνειρο που έβλεπα ήταν εκείνη και κρατούσε έναν νάνο στην αγκαλιά της σαν μωρό. Βγήκα από τον συρμό και τους ακολούθησα. Περιπλανηθήκαμε στα πέριξ της πλατείας, με τον νάνο τώρα στα πόδια του να της φτάνει μέχρι το γόνατο. Εκείνη φορούσε καμπαρντίνα και μεγάλα γυαλιά ηλίου σαν της Γκάρμπο. Γύρισε και με κοίταξε. «Έλα Γιάννη, χάθηκες. Θέλω να σου γνωρίσω τον άνδρα μου. Θα ήθελα να γράψεις κάτι σχετικά…», μου είπε με περιπαιχτική διάθεση.

Ο νάνος αντί για συστάσεις κατέβασε το παντελόνι του εν μέση οδώ και οι όποιες παρεξηγήσεις αμέσως λύθηκαν. «Ωραία, λοιπόν, έλα μαζί μας», είπε.

Χωθήκαμε πέντε μέτρα κάτω στη γη σε ένα πνιγερό δωμάτιο, χωρίς τουαλέτα, χωρίς κουζινάκι, χωρίς φωταγωγό. Το ζευγάρι γδύθηκε και ένιωσα κάτι δυνατό να με σπρώχνει στο παραπεταμένο στρώμα. Τα στήθη της Φίνας εκτινάχθηκαν στον αέρα και φωσφόριζαν σαν ωκεάνιο πλαγκτόν, το ίδιο τα ξέχειλα μαλλιά της. Ήθελα να κλείσω τα μάτια μου και να κολυμπήσω πίσω στην επιφάνεια. Άκουσα κάποιον μακριά μέσα μου να λέει να πάρω το τερατώδες πέος του νάνου, κούνησα τα χείλη μου, υγρό πλημμύρισε το σώμα μου, «είμαι με την ομορφότερη γυναίκα του κόσμου», σκέφτηκα. Άκουσα τα βογγητά της και με πήγαν πίσω στο δωματιάκι που η ορχήστρα της μικρής μας πόλης μαζευόταν να κάνει την πρόβα της, μαζί κι εγώ να ξεφυσώ μια τρομπέτα. Έφερα τα χέρια μου στον αέρα να αγγίξω τα κλειδιά της – άγγιξα τις ρώγες της.

Έχω ακόμα λίγο αέρα στα πνευμόνια, σκέφτηκα, θα μείνω ακόμα λίγο.

Λοιπόν, η Φίνα ήταν πάνω στην αποβάθρα μαζί με άλλους που περίμεναν τον επόμενο συρμό, άλλους που είχαν χάσει για ένα δευτερόλεπτο τον προηγούμενο ή άλλους που είχαν έρθει ένα λεπτό αφού ο προηγούμενο συρμός είχε χαθεί στο τούνελ. Αλλά η Φίνα ήταν μόνη της, είχε καρκίνο του στήθους, σε προχωρημένο στάδιο. Δεν είχε πολύ νόημα να περιμένει…

Όλο και πιο πολύ κόσμος συνέρρεε στην αποβάθρα. Ενστικτωδώς γύρισε να κοιτάξει πίσω της, σαν να άκουσε κάτι, σαν να είδε τα δύο μικρά μάτια σκυλιού ανάμεσα στα πολλά πόδια. Προχώρησε ανάμεσα στα σώματα, μία ζούγκλα σωμάτων και εκεί στο τέλος, κάτω, δύο μάτια την κοιτούσαν. Έτειναν και οι δύο ταυτόχρονα το χέρι τους, ήταν κάτι που θα τη ζέστανε αιώνια. Κόσμος γύρω τους πυκνός σαν ζούγκλα. Πήγαιναν αντίθετα στο ρεύμα, ο νάνος άρχισε να υποχωρεί από τα χτυπήματα που δεχόταν και η Φίνα έσκυψε και τον σήκωσε ψηλά. Ένιωσε το σωματάκι του μαλακό σαν ζελεδάκι και μετά κάτι δυνατό και υγρό να απλώνεται στην αγκαλιά της. Πήγαν πίσω από κάτι θάμνους της πλατείας, εκείνη έπεσε στα τέσσερα και τον άφησε να εισχωρήσει στα εδάφη της.

Πίσω στο παγκάκι έβγαλε τσιγάρο και τον κέρασε.

«Δεν είμαι φίλος», της είπε.

«Ποιος είναι;», του είπε. «Είμαι η Φίνα, χαίρομαι που…μα, για στάσου, πώς ήξερες εκεί στο σταθμό…»

«Είμαι η Φυγόκεντρη Ενέργεια του Σύμπαντος, αν αυτό σου λέει κάτι», είπε ο νάνος.

Η Φίνα γέλασε, «καλά ήταν εκεί πίσω, αλλά δεν θα το έλεγα και το διαστημικό γαμήσι».

Ο νάνος στριφογύρισε άβολα στη θέση του. «Είσαι και εσύ Ενέργεια, γι’ αυτό δεν κάνει διαφορά», της είπε και βάζοντας χέρια και πόδια με τον ίδιο τρόπο με κόπο στάθηκε όρθιος πάνω στο παγκάκι. Αναστέναξε και πέρασε με ευκινησία μαέστρου την παλάμη του κάτω από το ύφασμα και πάνω στο δεξί της μαστό.

«Μάλλον δεν έχεις να μείνεις κάπου», του είπε.

«Δεν έχει καμία σημασία τι γίνεται μετά», της είπε.

Μια τελευταία ρουφηξιά και πατάει τη γόπα της. «Πώς έτσι, δεν υπάρχει συνέχεια;», του είπε.

«Είναι σαν να περνάς τη μέρα σου στην αποβάθρα. Υπάρχουν όλα αυτά τα πρόσωπα, περαστικά, αδιαπέραστα, αδιάφορα εν ολίγοις», της είπε.

Σκιές απλώθηκαν πάνω τους. Μία συμμορία ανηλίκων τούς ζητούσε τα ρέστα. Ο νάνος γούρλωσε τα μάτια του. Σε λίγο θα βρισκόταν στα επείγοντα με την Φίνα στο προσκέφαλο του.

 

Εξαιρετικό