Ο Μαζοχισμος ως ενας Πνευματικος Δρομος

Το παρακατω κειμενο παρθηεκ απο το
http://www.sextreatment.com/masochism.htm

Masochism as a Spiritual Path
by Dorothy C. Hayden, LCSW


For printable version click here.

It has only been in the last hundred years that masochism has been seen as a perversion. When the nineteenth-century psychiatrist Krafft-Ebing placed the term masochism under the rubric "General Pathology" in his famous book "Psychopathia Sexualis", masochism began to get bad press. A few decades later, Freud wrote about masochism as a function of infantile sexuality, incomplete development, stunted growth, and childish irresponsibility. Since then, masochism has been irrevocably allocated to the ghetto of "perversion" and the clinical community has viewed it as a pathological aberration that must be cured.

In the thousands of years before that, however, a masochistic-spiritual connection prevailed throughout most of civilization. Whereas psychology considered masochism as a disease, pre-nineteenth century religion regarded it as a cure. The ancients were in touch with the spiritual, physical and emotional value of masochism. For them, it was an essential part of reality; a combination of the soul in a tortured state, rapturous delight, exquisite pain and unbearable passion that brought them closer to experiencing union with something greater than their individual egos.

In the Western religious tradition, the desire to be beaten and whipped reflected the desire for "penance" which often involved humiliation, shame, pain, worship and submission. In monasteries and churches, bowed heads, bent knees, folded hands, covered heads and full-body prostration reflected the basic masochistic posture. The writers of the New Testament made frequent mention of flagellation and physical pain. The entire "passion play" of Christ, a narrative that has been embedded in our collective psyches for thousands of years, involves bondage, flagellation and crucifixion as part of being subjected to the will of a higher power and the subsequent resurrection to a transcendent consciousness. The Psalmists were in the practice of lashing themselves every day. It was part of the Jewish tradition, 500 years after Christ; to lash one another with scourges after they had finished their prayers and confessed their sins.

Flagellation in monasteries and convents were the order of the day. Saints such as St. William, St. Rudolph and St. Dominic would routinely order their disciples to lash them on bare backs. From flagellating themselves, priests began to flagellate their penitents as part of their penance. It came to be regarded as a necessary act of submission to God. Some holy men maintained that whipping had the power to rescue souls from hell. They believed that humiliation and physical pain provided a way in which one could become fully human.

All of the early Christian orders used flagellation as part of their spiritual discipline. St. Theresa, founder of the Carmelites, used severe flagellation as part of her daily practice. Through the birch and the scourge, she entered into states of ecstatic mysticism. The Carmelite nun, Caterina of Cardona, continuously wore iron chains which cut into her flash. She flogged herself with chains and hooks as often as possible and would sometimes flagellate herself for two or three hours at a time. It was said that through these practices, she was subject to mystical ecstasies and visions of heavenly grace. Similar stories abound among the Franciscans, the Dominicans and the Jesuits. Apparently a heavy dose of masochism was an essential part of Christian monastic life.

In the early eleventh century, monastic hermits in Italy took up the practice of self-flagellation and fled the monasteries to take to the public streets and churches. Called the sect of the Flagellants, and organized by St. Anthony, these monks would work themselves up to frenzied desire and could reach consummation only in torn flesh and self-degradation. The Flagellants marched from one town to the next in procession, picking up new penitents as they passed through. Sometimes numbering in the tens of thousands, they would march to a church, form a circle in front of it, and perform a highly ritualized penitential ceremony. Stripped to the waist, the penitents would chant hymns and prostrate themselves in contrition. The ritual culminated in severe flagellation of all the participants, sometimes lasting for hours. In the end, these gaunt figures, faces pressed to the earth in shame and rapture, their backs beaten to raw meat, their whips dyed blood red, were lifted into ecstasy. It seemed to work a spiritual transformation in those who participated.

Western culture does not have an exclusive hold on the use of subjugation and pain as part of spiritual discipline. Zen Buddhist monasteries are known for the master's use of the rod on disciples and for the Zen "slap" which is said to awaken a person to a higher level of consciousness. Zen students often sit crossed-legged on a cushion for 14 hours a day, seven days a week, submitting themselves to the physical agony of staying completely still in the face of unrelenting pain for long periods of time. Hindu disciples subjugate their wills to the will of the Guru; Tibetan Buddhists unquestionably follow the will of their Lama. An early Tibetan saint, Milarapa, was forced by his prospective teacher to undergo hard, painful and arduous physical labor without questioning the master's will before being accepted as a student.

If, in fact, the history of civilization is filled with stories of a masochistic/spiritual connection, how is it that the masochistic attitude is connected to spiritual transformation? What exactly has been the appeal of masochistic submission to spiritual personages throughout the ages?

One possible answer is that modern society has been heavily influenced by the Horatio Alger "rugged individualism" mentality. The goals of contemporary psychotherapy have been aimed at building strong, coping, rational, problem-solving egos. Take responsibility, Take control. Assert yourself. But at what cost? Building a strong ego is only one side of the coin. To experience the fullness of human experience, we need passivity and receptivity as well as assertion. We need a sense of mystical wonder as well as rational problem solving. We need to be in touch with what the psychoanalyst Carl Jung called "the shadow" -- the weak, limited, degraded, sinful side of ourselves as well as the strong, loving, compassionate, competent side. We need to move out from under the onus of our egocentric way of viewing life; to abdicate control as well as to take it. Masochistic submission, in centering on lack, inadequacy and weakness, puts us in touch with the entirety of our humanity. Full humanity requires surrender to the down side of life as well as the upside. Religious penitents knew of the soul's need for suffering. They knew that it keeps us from having hubris, or the pride that keeps us in the limited perspective of having too much faith in our competence and abilities. The Christian and Eastern mystics knew that. "Humiliation is the way to humility and without humility, nothing is pleasing to God," says St. Francis of Assissi.

A scene strips the ego of its defenses, ambitions, self-consciousness and successes. The ego become subservient to the master, the dominant, the soul, or God. Whether we call it submission to the dominant or to the will of God, it nevertheless remains submission one of the hallmarks of the masochistic posture. The masochistic components -- the longing to serve, to submit, to abandon oneself sexually, emotionally, and physically makes one a slave either to a man, a woman or to God. Submission to that passion is divine degradation.

Another similarity between masochism and mystical ecstasy is that both are motivated by the desire for oblivion and liberation; for getting rid of the burden of self with all its conflicts, burdens and limitations. In former, less secular times, this might be called a striving for mystical ecstasy in which the individual is so taken out of himself that his individual identity is extinguished in sublime union with something higher.

In submission, one is taken out of one's personal limitations and transcends social sanctions while at the same time being reduced, weakened and humiliated. With noses pressed against the ever-present reality of human suffering, it is both an agonizing defeat and a magnificent spiritual journey.

Dorothy

Dorothy Hayden, LCSW, is a New York-based psychotherapist who specializes in the scene, fetishes and sexual addiction. She received her M.S.W. from New York University and her psychoanalytic training at the Post Graduate Center for Mental Health. She can be reached at dhayden@nyc.rr.com

 

Είναι μόλις τα τελευταία 100 χρόνια που ο μαζοχισμός θεωρείται διαστροφή. Όταν τον 19ο αιώνα ο ψυχίατρος KrafftEbingσυμπεριέλαβε τον μαζοχισμό στο κεφάλαιο «Γενική Παθολογία» του βιβλίου του «PsychopathiaSexualis» , άρχισε να παίρνει αρνητική χροιά. Λίγες δεκαετίες μετά ο Freudθεώρησε τον μαζοχισμό σα μια κατάσταση παιδαριώδους σεξουαλικότητας, ανολοκλήρωτης ανάπτυξης και παιδικής ανευθυνότητας. Μέχρι τότε θεωρείτο διαστροφή και η ιατρική κοινότητα το αντιμετώπιζε σαν παθολογική παρέκκλιση που χρήζει θεραπείας.

Στα χιλιάδες χρόνια πριν απ’ αυτό, στις περισσότερες κοινωνίες υπήρχε μία σύνδεση μεταξύ του μαζοχισμού και της πνευματικότητας. Ενώ η ψυχολογία θεωρούσε τον μαζοχισμό ως αρρώστια, οι θρησκείες πριν τον 19ο αιώνα το συνιστούσαν ως θεραπεία. Οι άνθρωποι των αρχαίων πολιτισμών ήταν σε επαφή με τις πνευματικές, σωματικές και συναισθηματικές αξίες του μαζοχισμού. Για αυτούς ήταν βασικό κομμάτι της πραγματικότητας, ένας συνδυασμός βασανισμού της ψυχής, εκστατικής απόλαυσης, θεσπέσιου πόνου και αφόρητου πάθους που τους έφερνε πιο κοντά στην ένωση με κάτι μεγαλύτερο από τα εγώ τους.

Στις δυτικές θρησκείες, η επιθυμία να μαστιγωθείς σήμαινε την επιθυμία σου για ‘μετάνοια’, η οποία μετάνοια συχνά περιείχε τον εξευτελισμό, την ντροπή, τον πόνο, το προσκύνημα και την υποταγή. Στα μοναστήρια και στις εκκλησίες, τα σκυμμένα κεφάλια, τα λυγισμένα γόνατα, τα σταυρωμένα χέρια, τα καλυμμένα κεφάλια και το προσκύνημα είναι μια βασική μαζοχιστική στάση. Οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης έκαναν συχνές αναφορές στο μαστίγωμα και στον σωματικό πόνο. Τα πάθη του Χριστού ένα θέμα που έχει μπει στο συλλογικό μας υποσυνείδητο για χιλιάδες χρόνια, αναφέρεται σε δέσιμο, μαστίγωμα και σταύρωση ως μέρος της υποταγής στο θέλημα μιας ανώτερης δύναμης και μετά ακολουθεί η ανάσταση σε μία ανώτερη συνειδητότητα. Οι ψάλτες μαστιγώνονταν καθημερινά. Ήταν μέρος της εβραϊκής θρησκείες το 500μ.Χ το να μαστιγώνει ο ένας τον άλλον στο τέλος της ημέρας αφού είχαν εξομολογηθεί της αμαρτίες τους.

Το μαστίγωμα στα μοναστήρια ήταν μέσα στις εντολές της ημέρας. Άγιοι όπως οι St. William, StRudolphκαι St. Dominicσυχνά διέταζαν τους μαθητευόμενους τους να μαστιγώσουν τις γυμνές τους πλάτες. Από το να μαστιγώνουν τους εαυτούς τους, οι ιερείς άρχισαν να μαστιγώνουν αυτούς που ζητούσαν άφεση αμαρτιών ως μέρος της μετάνοιας τους. Έτσι άρχισε να θεωρείται ως απαραίτητη πράξη υποταγής στον Θεό. Κάποιοι ιερείς ισχυρίζονταν πως το μαστίγωμα είχε την δύναμη να σώσει της ψυχές από την κόλαση. Πίστευαν πως η ταπείνωση και ο σωματικός πόνος ήταν η προϋπόθεση για να γίνει κάποιος ολοκληρωμένος άνθρωπος.

Στις αρχές οι Χριστιανοί είχαν το μαστίγωμα ως πνευματική άσκηση. Η St. Theresa, η οποία ίδρυσε τις Carmelites, είχε το μαστίγωμα μέσα στην καθημερινή εξάσκηση. Μέσω της βίτσας και του μαστιγίου, έμπαινε σε κατάσταση εκστατικού μυστικισμού. Μία καλόγρια των Carmelite, CaterinaofCardona, φορούσε συνεχώς μεταλλικές αλυσίδες που έκοβαν την σάρκα της. Χτυπούσε τον εαυτό της με αλυσίδες και γάντζους όσο συχνά μπορούσε και κάποιες φορές έφτανε να μαστιγώνεται για δύο ή τρεις ώρες. Λέγεται πως μ’ αυτές τις πρακτικές, ερχόταν σε μυστικιστική έκσταση και είχε οράματα από την χάρη των ουρανών. Πολλές παρόμοιες ιστορίες υπάρχουν στους Domicans, Franciscansκαι Jesuits. Προφανώς μεγάλη δόση μαζοχισμού ήταν υποχρεωτικό μέρος και της ζωής των μοναχών Χριστιανών.

Στις αρχές τους 11ου αιώνα, οι μοναχοί στην Ιταλία βγήκαν από τα μοναστήρια και άρχισαν να αυτο-μαστιγώνονται και στους δρόμους και στις δημόσιες εκκλησίες. Ήταν η αίρεση των Flagellants, οργανωμένη από τον St. Anthony, αυτοί οι μοναχοί μέσα από φρενήρη κατάσταση μπορούσαν να φτάσουν στην ολοκλήρωση μόνο μέσα από την σκισμένη τους σάρκα και τον αυτό εξευτελισμό. Οι Flagellants έκαναν πορεία από την μία πόλη στην άλλη, παίρνοντας νέους πιστούς στο διάβα τους. Κάποιες φορές αριθμούσαν δεκάδες χιλιάδες, έκαναν πορεία έξω από την εκκλησία, σχηματίζοντας ένα κύκλο μπροστά της, αυτό ήταν μία τελετή μετάνοιας. Γυμνοί απ’ την μέση και πάνω, οι πιστοί έψελναν ύμνους και ξάπλωναν μπρούμυτα σε ένδειξη μετάνοιας. Το τελετουργικό ολοκληρωνόταν με άγριο μαστίγωμα όλων των πιστών που διαρκούσε για ώρες. Στο τέλος αυτές οι ισχνές φιγούρες, κολλούσαν το πρόσωπο τους στην γη μέσα σε ντροπή και έκσταση, οι πλάτες τους σχιζόντουσαν από τα χτυπήματα και τα μαστίγια ήταν κόκκινα από το αίμα, αυτοί ήταν σε έκσταση. Φαίνεται να υπήρχε μία πνευματική μεταμόρφωση σ’ αυτούς που συμμετείχαν.

Στις δυτικές κουλτούρες δεν υπάρχει μία συγκεκριμένη θέση για την υποταγή και τον πόνο ως μέσα πνευματικής άσκησης. Τα μοναστήρια των Βουδιστών είναι γνωστά για τις βέργες που χρησιμοποιούν οι δάσκαλοι στους μαθητευόμενους τους και για τα ‘χτυπήματα Ζεν’ που λέγεται πως αφυπνίζουν μία ευρύτερη συνειδητότητα του ατόμου. Οι μαθητές Ζεν συχνά κάθονται με σταυρωμένα τα πόδια σε ένα μαξιλάρι για 14 ώρες την ημέρα, επτά μέρες την βδομάδα, υποβάλλοντας τον εαυτό τους στην αγωνιά του να μείνουν τελείως ακίνητοι αντιμετωπίζοντας τον αυξανόμενο πόνο για πολύ ώρα. Οι μαθητές Hinduυποτάσσουν τις επιθυμίες τους στο θέλω του Guru, οι Βουδιστές του Θιβέτ αναντίρρητα ακολουθούν τις εντολές του Lama. Ένας σύγχρονος άγιος του Θιβέτ, Milarapa, αναγκάστηκε από τον μελλοντικό δάσκαλο του να υποβληθεί σε σκληρή, οδυνηρή και κοπιαστική σωματική εργασία χωρίς να αμφισβητεί τα θέλω του δασκάλου του πριν γίνει δεκτός ως μαθητής του.

Απ’ τη στιγμή που η ιστορία είναι γεμάτη με ιστορίες σύνδεσης του μαζοχισμού με την πνευματικότητα, πως αυτή η μαζοχιστική συμπεριφορά συνδέεται με την πνευματική μεταμόρφωση? Ποιο είναι το ζητούμενο την μαζοχιστικής υποταγής στις πνευματικές προσωπικότητες μέσα στα χρόνια?

Μια πιθανή απάντηση είναι πως η σύγχρονη κοινωνία έχει επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από την θεωρεία του HoratioAlgerγια τις ‘σκληρές προσωπικότητες’. Οι στόχοι της σύγχρονης ψυχοθεραπείας είναι να χτίσει δυνατές, ορθολογικές προσωπικότητες ικανές να λύνουν τα προσωπικά τους προβλήματα. Να αναλαμβάνουν ευθύνες και να παίρνουν τον έλεγχο. Να δίνουν αξία στον εαυτό τους. Αλλά με ποιο κόστος? Το να δημιουργείς τέτοιες δυνατές προσωπικότητες είναι μόνο η μία πλευρά του νομίσματος. Για να βιώσουμε ολοκληρωμένη την ανθρώπινη μας ύπαρξη, χρειαζόμαστε την παθητικότητα και την δεκτικότητα εξίσου με την διεκδίκηση. Χρειαζόμαστε μία αίσθηση μυστικιστικής αναζήτησης καθώς και την ορθολογιστική λύση των προβλημάτων. Χρειάζεται να είμαστε σε επαφή με αυτό που ο ψυχαναλυτής CarlJungονόμαζε ‘η σκιά’— την αδύναμη, περιορισμένη, ταπεινή, αμαρτωλή πλευρά του εαυτού μας, όπως και με την δυνατή, συμπονετική ικανή πλευρά μας. Χρειάζεται να απαλλαγούμε από το βάρος του εγωιστικού τρόπου που βλέπουμε την ζωή, να μπορούμε να παραδώσουμε τον έλεγχο καθώς και να τον πάρουμε. Η μαζοχιστική υποταγή που έχει ως κέντρο την έλλειψη, την ανεπάρκεια και την αδυναμία, μας φέρνει σε επαφή με την ολοκληρωμένη ανθρώπινη μας υπόσταση. Η ολοκληρωμένη ανθρώπινη υπόσταση προϋποθέτει να παραδοθούμε στην κατώτερη πλευρά της ζωής όπως και στην ανώτερη. Οι ακόλουθοι των θρησκειών γνώριζαν την ανάγκη της ψυχής για βασανισμό. Ήξεραν πως μας κρατάει μακριά από την ύβρη, ή την περηφάνεια που μας περιορίζει την αντίληψη και δίνει υπερβολική πίστη στην ικανότητες και δυνατότητες μας. Οι Χριστιανοί και οι Δυτικοί μυστικιστές το γνώριζαν αυτό. «Η ταπείνωση είναι ο δρόμος προς την ταπεινότητα και χωρίς ταπεινότητα, τίποτα δεν είναι αρεστό στον Θεό» έλεγε ο St. Francisαπό το Assisi.

Ένα σημείο που το εγώ απογυμνώνεται από τις άμυνες του, τις φιλοδοξίες, την αυτοσυνείδηση και τις επιτυχίες. Το εγώ γίνεται υπηρέτης του δασκάλου, του κυρίαρχου, της ψυχής ή του Θεού. Είτε το αποκαλούμε υποταγή στον κυρίαρχο ή στο θέλημα του Θεού, παραμένει υποταγή, ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του μαζοχισμού. Τα μαζοχιστικά στοιχεία – η λαχτάρα να υπηρετεί, να παραδίδεται, να εγκαταλείπει την σεξουαλικότητα συναισθηματικά και σωματικά κάνουν κάποιον σκλάβο είτε σε άνθρωπο είτε στον Θεό. Η υποταγή σε αυτό το πάθος είναι θεϊκή ταπείνωση.

Ένα ακόμα κοινό χαρακτηριστικό του μαζοχισμού και της μυστικιστικής έκστασης είναι πως και τα δύο υποκινούνται από την λησμονιά και την απελευθέρωση, για να απαλλαγούμε από το βάρος του εγωισμού μας με όλες του τις αντιθέσεις, τα βάρη και τους περιορισμούς. Αρχικά, σε λιγότερο λαϊκές εποχές, αυτό ίσως να αναγνωριζόταν σαν μια προσπάθεια μυστικιστικής έκστασης κατά την οποία το άτομο διαχωρίζεται τόσο από τον εαυτό του και η ατομική του υπόσταση εξαλείφεται σε μία μεγαλειώδη ένωση με κάτι ανώτερο.

Υποτασόμενο το άτομο βγαίνει από τα προσωπικά του όρια και ξεπερνά τις κοινωνικές επικρίσεις καθώς την ίδια στιγμή μειώνεται, αποδυναμώνεται και ταπεινώνεται. Πιεσμένο από την πάντα παρούσα πραγματικότητα του ανθρώπινου πόνου, είναι ταυτόχρονα μία αγωνιώδης ήττα και ένα μεγαλειώδες πνευματικό ταξίδι.

 

@titi εσύ το μετέφρασες;

 

Μεταφράζοντας το άρθρο δύο πράγματα μου ήρθαν στο μυαλό... Το ένα είναι πως τελικά είναι πολυ βρώμικο πράγμα οι θρησκείες και ζητώ συγνώμη από όσους θίγω την πίστη τους αλλά είναι η άποψη μου, και το δεύτερο πως αυτή η σχέση στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες που δέχεσαι να υφίστασαι πόνο σωματικό και ψυχικό χωρίς να ρωτάς το γιατί και να διαμαρτύρεσαι είναι στον πρωταθλητισμό, παρόλο όμως που έχουν μαζοχιστικές συμπεριφορές και οι πρωταθλητές και οι πιστοί του άρθρου δεν νομίζω να είναι απαραίτητα και μαζοχιστες.

Ναι. Σιγουρα θα έχει κάποια λάθη αλλά για κάποιον που δεν ξέρει αγγλικά είναι αρκετά καλό.

 

Ιδού λοιπόν ο μαζοχισμός ως μεταφραστικό κίνητρο   (μια χαρά είναι, μην ανησυχεις)

 

Δυο ερωτήματα @titi , θα ήθελα να κατανοήσω πώς και τί εννοείς.

α. Γιατί είναι "πολύ βρώμικο πράγμα οι θρησκείες";
β. Τι σχέση έχει η πίστη με τις θρησκείες;

 

το κείμενο αναφέρεται για την πίστη μέσω των θρησκειών, κάποια άλλη πίστη μπορεί να μην έχει καμία σχέση με τις θρησκειες
και
θεωρώ πολυ βρόμικο πράγμα τις θρησκείες και όχι απαραίτητα είναι, γιατί είναι εξουσία που υποδουλώνει τους ανθρώπους μέσω του φόβου και της ελπίδας.