Ο Μαρκησιος και ο ορος "σαδισμος" σημερα

Σε παρα πολλα post ο σαδισμος οριοθετειται σημερα απλα σαν την "πρακτικη" να προκαλει το Κυριαρχο Ατομο υπερβολικο σωματικο πονο στο υποτακτικο. Αληθεια, που υπαρχει αυτο στη "Φιλοσοφια στο Μουντουαρ", στη "Justine" ή όπου αλλού στο εργο του Μαρκήσιου? Που φαινεται οτι ο πονος δεν ειναι απλα το μεσο αλλα ο σκοπός? Μηπως, ο Μαρκησιος πολύ πιο απλα και πιο σύνθετα απο οτι φαινεται ηθελα να Μ/μας πει να ριξουμε τα τειχη της ηθικης Μ/μας και να ζησουμε την ομορφια των λαθών μας? Μηπως οτι η ηδονη δεν ειναι ποτε τοσο αμελητέα ποσοτητα ωστε να περιοριζεται απο τα "μη" και τα "δεν πρεπει - δεν κανει"?
Και μηπως, λεω μήπως, Π/πολλοι απο μας εχουμε πεσει σε μια παγιδα που περιορισε και έδωσε αποκλειστικη εννοια στο σαδισμο κατι αλλο απο αυτο που ειναι?

 

Το να προκαλεις σωματικό πόνο ειδικα οταν ξέρεις οτι ο αποδεκτης το επιζητεί, το χρειαζεται ο οργανισμός του βρε αδερφε, αποτελει υπέρτατη ηδονη..τα υπόλιπα αποτελουν πολλες φορες "καμουφλαρισμα" για καποιους που ισως αισθανονται ενοχές γιαυτο...ειτε ειναι αποδεκτες ειτε τον προκαλούν..

 

Αν δεχτούμε ( πάντα στη σφαίρα της υπόθεσης ) ότι ο σαδισμός θα ήταν μια από κείνες τις πολύ προσωπικές υποθέσεις.
Πως θα τον αντιλαμβανόταν ο/η καθένας/καθεμία από μας?
Κατ' εμέ η ηδονή που θα λάμβαναν κάποιοι/ες από μας μέσω της σαδιστικής ( στον ερωτικό τομέα ) έκφρασης μας, δεν είναι καθόλου αμελητέα ποσότητα.
Αλλά τα όρια που λογικά θα έπρεπε, πάντα να του θέτουμε ( και που θα ήταν υποκειμενικά μέχρι ενός σημείου ), την όποια σαδιστική μας πλευρά μας θα την "νέρωνε" ?
Θα την έκανε κάτι τ' αληθοφανές και όχι τ' αληθινό?

Ερωτήσεις/ελάχιστες σκέψεις και ίσως μια πολύ μακρινή "ηχώ", πάνω στο εισαγωγικό post ενός ενδιαφέροντος νήματος.

Επαναφορά λοιπόν.