Ο άγιος Ζιγκολό

Ο άγιος ζιγκολό, (L' amour du prochain), Π. Μπρυκνέρ, εκδόσεις Αστάρτη, σελ. 350 Ευρώ 18,00

Διάβασα πρόσφατα το τελευταίο βιβλίο του Πασκάλ Μπρυκνέρ και ήθελα να σας το παρουσιάσω και να σας μεταφέρω μερικές σκέψεις μου.

Background

Παρακολουθώ τον Μπρυκνέρ από τα νιάτα του / μου, αν και μου ρίχνει 20 χρόνια. Πρωτοπαρουσιάζεται στην Ελλάδα με το βιβλίο που ταρακούνησε υπογείως την Γαλλία στις αρχές του 80, «Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα» (Lunes de Fiel, Seuil 1981).

Μια ερωτική ιστορία που ενδεχομένως να αποτελεί το μύχιο πόθο πολλών εν τω φόρουμ. Boy meets girl - with a twist. Μας αποκαλύπτεται ένας άνδρας που ερωτεύθηκε μια γυναίκα παράφορα στο ταπεινό λεωφορείο 96 του Παρισιού. Παράφορα, δεν θα πει τίποτα. Ολα τα του κορμιού της και όλα τα της ψυχής της έγιναν ιερά, από αυτόν τον έρωτα. Τις διαστροφές που συζητάμε σε διάφορα θρεντς τις έκαναν ψωμοτύρι. Κυριολεκτώ. Εκεί θα δείτε οι ενδιαφερόμενοι και χρήσιμες συμβουλές για επιλογές διατροφής και υγιεινής ώστε όλες οι ανθρώπινες εκκρίσεις να υπηρετούν τον ερωτισμό, χωρίς βλάβη της υγείας. Σαδομαζοχισμός με πυρήνα δύο ατόμων – το σεξουαλικό πείραμα που έχω την αίσθηση πως κυρίως συζητάμε εδώ μέσα, με καθυστέρηση άνω των 20 ετών.

Η ταινία που έκανε ο Πολάνσκι από αυτό το βιβλίο (Bitter Moon) είναι πολύ φτωχή για να το τιμήσει και υπερτονίζει, αδίκως πιστεύω, το στερεότυπο για την γυναίκα-σκύλα. Δεν είναι επ΄αυτού το βιβλίο. Παρόλο που ο συμπαθής Κογιότε προσπάθησε, νομίζω πως η αδιάφορη, κατ΄εμέ, Σενιέ το 'πνιξε. Το έργο, όχι το κουνέλι. Αυτό το 'πνιγε επισήμως με τον Πολάνσκι, εξ ου και ο ρόλος. Εγώ, δεν θα την άγγιζα ούτε με παγοκόφτη. Γούστα είναι αυτά. Αλλά κι ο Πολάνσκι, έχει κι αυτός το σταυρό του. Για το Χιου Γκραντ, τί να πω - άσε καλύτερα, ας πω ότι έπαιζε τον εαυτό του, άρα καλά τα πήγε.

Από Μπρυκνέρ, ακολούθησε νομίζω κατά σειρά έκδοσης στην Ελλάδα το πολύ χλιαρότερο «Μέγαρο των Χαστουκιών» που δεν έχει σχέση με όσα φαντάζει ο τίτλος του και μια σειρά από δοκίμια, με διαλείμματα άτυχης λογοτεχνίας. Ατυχέστερο των δοκιμίων του «Η Νέα Ερωτική Αναρχία» στο οποίο τον παρέσυρε ο Φινκελκρό. Κάποιοι είπαν ότι ο Μπρυκνέρ έγραψε τα Φεγγάρια με αυτήν την θεματική για να τραβήξει την προσοχή και να μπορέσει να γράψει αυτά που ήθελε σε δοκίμια, ώστε να τον διαβάσουν. Ποιός ξέρει;

Εχω διαβάσει όλα τα βιβλία του, με εξαίρεση ένα οδοιπορικό στην Ινδία, κι αυτό επειδή σιχαίνομαι την Ινδία και ό,τι αντιπροσωπεύει. Βίτσιο μου. Μέτριος συγγραφέας. Οπωσδήποτε του αναγνωρίζω πως έχει χρησιμοποιήσει τον με διαφορά καλύτερο τίτλο βιβλίου για διαπροσωπικές σχέσεις: «Ποιός από τους δυό μας επινόησε τον άλλον;». Αξεπέραστος τίτλος, όπως φαντάζομαι συμφωνεί κάθε πολύχρονο ζευγάρι!

Καλύτερο δοκίμιό του βάζω τον «Πειρασμό της Αθωότητας» ένα οξυδερκές σχόλιο για την θυματοποίηση (και άρα τον χριστιανισμό) και θα υποχρέωνα κάθε αυτο-αποκαλούμενη sub να το διαβάσει, ακόμη κι αν χρειαστεί να παραλείψει την κουραστική ανάλυση για την Γιουγκοσλαβία και τον Μιλόσεβιτς που περιλαμβάνει. Διαβάζοντας την ανάλυση του Μπρυκνέρ για την θυματοποίηση θα δείτε με άλλα μάτια ατάκες του στυλ "yielding is power".

Το στόρι

Σε επίπεδο οπισθόφυλλου: 30ρης υπάλληλος του ΥΠΕΞ με προοπτικές καριέρας διπλωμάτη, με κομψή σύζυγο και τρία παιδιά, ισχυρούς φίλους, στο Παρίσι του σήμερα, με αφορμή μια εφήμερη επαφή με μεγαλύτερη κυρία αποφασίζει να γίνει ζιγκολό. Οχι για το χρήμα, αλλά για τη γνώση και την προσφορά(!) Το ενδιαφέρον είναι ότι το κάνει σε απογευματινή βάρδια. Πρωί γραφείο, απόγευμα ζιγκολίκι, βράδυ με την γυναίκα και τα παιδιά. Κάπου στο δρόμο έρχεται ο έρωτας που τον κάνει να παραβεί το αξίωμα (μου) «δεν μπλέκουμε ποτέ με γυναίκα που έχει περισσότερα προβλήματα από μας» και φυσικά (δεν!) φαντάζεστε το αποτέλεσμα.

Ο αβανταδόρικος ελληνικός τίτλος το βλάπτει το βιβλίο, δεν το βοηθάει - κι επιτέλους πρέπει να κοπεί αυτή η μαλακισμένη συνήθεια.

Λογοτεχνική αξία

Μέτρια. Ενα συνονθύλευμα από βερμπαλισμούς, διαρκείς επαναλήψεις των ίδιων μοτίβων σαν να είμαστε ηλίθιοι, ακραία επίδειξη γνώσης της γλώσσας - μια φλυαρία διανθισμένη από μονόγραμμες φιλοσοφικές ατάκες γενικής αληθείας και χρήσεως (ώρες-ώρες εκεί που το διάβαζα σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να το έχω γράψει και εγώ, ως προς το ύφος ...). Χαλάει 350 σελίδες και βασανίζει την μεταφράστρια, την εξαιρετική Λόισκα Αβαγιανού, για κάτι που μετά βίας θα έπιανε 150. Αν μη τί άλλο, αντι-οικολογικό!

Τελικά, να το διαβάσω;

Ναι, γιατί η θεματική του είναι πολύ ισχυρή.

Κατ΄αρχήν, let's face it, αναφέρεται στο όνειρο των ονείρων για κάθε άνδρα. Απόλυτη αναγνώριση ερωτικών ικανοτήτων με απτή αμοιβή. Φυσικά στα 30, γιατί εκεί έρχεται αυτό το όνειρο, αν είναι νωρίτερα, θα έχει έρθει ως πραγματικότητα, αλλιώς θα έχει προσπεράσει....

Επίσης, βρήκα πάρα πολύ ενδιαφέρον ότι είναι από τα σπάνια βιβλία ερωτικής λογοτεχνίας που γράφει κάποιος την πλευρά ενός άνδρα. Συνήθως όταν λέμε ερωτική λογοτεχνία διαβάζουμε την πλευρά της γυναίκας - δυστυχώς, γραμμένη συνήθως από άνδρα. Ή σινερομάντζα (λέγε με «γυναικεία λογοτεχνία») - πασπαλισμένα με ακραίες «λέξεις» αν μας τύχει καμμιά Αναΐς Νιν.

Ο τρόπος που περιγράφει το πώς μεταμορφώνεται σε Χάρο (ο Χάρος, ως γνωστόν, είναι ο μόνος άντρας που τις παίρνει όλες, κοντές, ψηλές, χοντρές, μπουστάτες, άβυζες κλπ.) είναι εξαιρετικός. Επειδή εξηγεί πώς έρχεται αντιμέτωπος με το απόλυτο οξύμωρο: «ανδρική πορνεία». Είναι δύσκολο να έχεις ετεροφυλοφυλική ερωτική επαφή ως άντρας και συγχρόνως την ερωτική απόσταση που απαιτεί η πορνεία. Κυρίως γι αυτό δεν έχουμε, προς το παρόν, πολλές ανδρικές πόρνες. Σιγά-σιγά, το διορθώνουμε, αφού η μη απόσταση δεν εξυπηρετεί την Θεά Κατανάλωση (θύω και γω, μη βαράτε!).

Διαβάζοντάς το, κάποιες γυναίκες τουλάχιστον, ελπίζω να καταλάβουν ότι ο άνδρας δεν είναι το σεξουαλικά απλό ον που τις / μας έχουν πείσει ότι είναι. Το μοντέλο γκόμενα-μπύρα-στύση-σεξ-next! δεν ισχύει με τόση ακρίβεια.

Οι περιγραφές του για την σάρκα (ιδίως όταν αυτή είναι «ξέχειλη»!) είναι ένα λιπώδες ποίημα. Και είναι έντιμες, τις βάζει και στο στόμα γυναικών για αντίστοιχους άντρες.

Ο ήρωας αποφασίζει να ζήσει χωρίς όρια. Για να το αντέξει, επινοεί το Καλό και αποδίδει τις πράξεις του στην υπηρέτησή του. Συνεπώς, οι πράξεις του μπορούν να γίνουν οσοδήποτε «κακές», αφού το Καλό υπηρετούν. Οταν αναγκάζεται να δει ολοκάθαρα το ίδιο πράγμα απέναντί του (στην μανική θρησκόληπτη που ερωτεύεται και η οποία φτάνει να τον πείσει να αυνανίζουν κλοσάρ για την αγάπη του Θεού!) καταλαβαίνει πως έκανε το όνειρό του πραγματικότητα: τα διέλυσε όλα. Και πρέπει να τιμωρηθεί. Φυσικά, σεξουαλικά. Αρα ψυχοσωματικά.

Στην πορεία, έχει καταφέρει γερά χτυπήματα στη φενάκη της ελευθεριότητας, του Μάη του 68 και της αριστεροδεξιάς.

Υπάρχουν σκηνές για στύσεις και υγράνσεις όλων των τάσεων που εκπροσωπούνται στο φόρουμ. Και ελπίζω σκηνές και φράσεις για υγιή προβληματισμό.

Αν έχετε διαβάσει τα Φεγγάρια και περιμένετε κάτι του ίδιου επιπέδου, θυμηθείτε: τα Φεγγάρια γράφτηκαν πριν 25 χρόνια. Λογικό για τότε να ήταν ένα παραλήρημα συναισθήματος που μετουσιωνόταν σε ερωτική πράξη. Ο Ζιγκολό αναφέρεται στο σήμερα. Λογικό να αποτυπώνει την απόλυτη απόσταση των ανθρώπων που απλώς "επαναλμβάνουν τις κινήσεις" (going through the motions). Το ένα μιλάει για Μίμηση και το άλλο για απομίμηση.

 

Δεν πρόλαβα να διαβάσω το βιβλίο αγαπητέ μου DreamMaster μα θα μου επιτρέψεις να αφιερώσω σε αυτόν τον «άγνωστο ζιγκολό» το ποίημα του Καβάφη για τον (ίσως ) μεγαλύτερο ζιγκολό του αρχαίου κόσμου τον Ενδυμίωνα.

Επί άρματος λευκού που τέσσαρες ημίονοι
πάλλευκοι σύρουν, με κοσμήματ' αργυρά,
φθάνω εκ Μιλήτου εις τον Λάτμον. Ιερά
τελών - θυσίας και σπονδάς - τω Ενδυμίωνι,
από την Αλεξάνδρειαν έπλευσα εν τριήρει πορφυρά.-
Ιδού το άγαλμα. Εν εκστάσει βλέπω νυν
του Ενδυμίωνος την φημισμένην καλλονήν.
Ιάσμων κάνιστρα κενούν οι δούλοι μου· κ' ευοίωνοι
επευφημίαι εξύπνησαν αρχαίων χρόνων ηδονήν.

 

ουτε κι εγω το εχω διαβασει παρολο που διαβαζω μπρυκνέρ..ομως δεν σας κρυβω πως τα μαυρα του φεγγαρια, μου φανηκαν πολυ *αγρια*..Οι ηρωες του , ο τελειοφοιτος της ιατρικης με επικεντρο των σπουδων του την *παρασιτολογία*, η Ρεβεκα εβραια απο το Μαροκο, ο ντιντιε κι η μπεατρις συνθετουν τον καμβα αυτου του μυθιστορηματος..Οι 2 πρωτοι πραττουν οι δευτεροι γινονται ματακηδες παρακολουθωντας την εξιστορηση της ζωης των πρωτων πανω σ ενα καραβι..

Ενα μενει στο τελος..το μισος.. Μεσα απο τοσο παθος, ποθο, λαγνεια, αιμα σπερμα κι ακαθαρισιες αυτο που εμεινε ειναι το μισος..

Μου θυμισε απιστευτα αν και πολυ πολυ διαφορετικο το εργο Ποιος φοβαται τη Βιρτζινια Γουλφ..

εκει σκιζονται και πληγωνονται τα ζευγαρια λεκτικα , στον μπρυκνέρ σκιζονται και πραγματικα, φανερωντας ζωες κενές και ηρωες αναπηρους συναισθηματικα..

αμα διαβασω και τον ζιγκολο ισως δω πραγματικα αυτην την αποσταση που λεει ο ντρημ των 25 χρονων..αν και..αναρωτιεμαι ειναι ντεπασέ τα συναισθηματα ?

 

Με προτροπή του Κύριου Dream Master ,
ότι θα με ενδιέφερε πολύ σε κάποια σημεία για κάποιους συγκεκριμένους λόγους,
διάβασα το βιβλίο εδώ και μέρες τώρα ...
Υπάρχει ίδια βάση στα Φεγγάρια και στον Ζιγκολό και αυτή είναι η ‘’γραφη’’ ,
η οποία δεν έχει να δώσει κάτι το διαφορετικό .
Ποιο ώριμος μεν και πιο συγκεκριμένος ,
μάλλον διάφανος τελείως σε αυτό που θέλει να περάσει θα έλεγα στον αναγνώστη και απαλλαγμένος ίσως και από τα ίδια τα δικά του ίσως δεσμά
... στα Φεγγάρια αλλα και της ζωης του,
αλλά κάπως κουραστικός και επαναλαμβανόμενος εδώ .
Υπάρχουν πολλές ‘’σκηνές’’ ερεθιστικές για συγκεκριμένα όμως ‘’μυαλά’’ .
Κάποιοι θα περάσουν πολύ καλά ,
και κάποιοι άλλοι απλά θα πουν ... ‘’ άντε έχει ακόμα κι άλλο ?’’
Στα κομμάτια που είχα συζητήσει με τον Κύριο Dream Master,
πραγματικά γέλασα πολύ γιατί όντως σχετίζονται με πολλές ... αλήθειες ,
αλλά σαν βιβλίο δεν μου έδωσε ... το κάτι παραπάνω .

 

Εχω μεινει στα Μαυρα Φεγγάρια του Ερωτα..τοτε για μενα ηταν ενα συγκλονιστικο μυθιστόρημα..

 

RE: RE: Ο άγιος Ζιγκολό

«....Eγω φυσικά θεωρούσα πάντα σαν υπέρτατη ευτυχία, την δυνατότητα να γίνω σώμα και ψυχή σκλάβος μιας γυναίκας όμορφης, και περήφανης και να γευτώ αναμφισβήτητη σχέση ανάμεσα στην ηδονή και την ταπείνωση,
Ήθελα την γυναίκα αυτή σκληρή κι αλαζονική συνηθισμένη να δέχεται την υποταγή των ανδρών σα φόρο τιμής.
Ήθελα να εξαγοράσω μέσα στο ερωτικό αγκάλιασμα τα σφάλματα του αντρικού είδους, να επανορθώσω τις αδικίες που είχε κάνει στην γυναίκα από καταβολής κόσμου.
Κι ακόμα έσκυβα το κεφάλι μπροστά σε ένα πολιτισμό που οι προγονοί μου είχαν προσπαθήσει να εκμηδενίσουν προσκυνώντας τον Ιουδαϊσμό της γενοκτονίας του Ισλάμ της αποικιοκρατίας, ένωνα δυο μαρτυρία μέσα στο ίδιο πρόσωπο κι αυτή η συμπύκνωση μου ήταν πιο πολύτιμη απ' όλα.
Ξέρω πως υποστηρίζοντας ολ΄ αυτά ανοίγω την πόρτα στην κοροϊδία: κι όμως ο πόνος μου έδινε την ευκαιρία να βρω μια θέση, μια ρίζα για να πάψω να αισθάνομαι πως δεν ανήκω πουθενά....»


Maley...ύμνος αγαπημένος.... 

Είμαι και εγώ από τους λάτρεις αυτού του βιβλίου.
Πάντα φροντίζω να είναι στην βιβλιοθήκη μου και το λεω αυτό διότι συχνά πυκνά το κάνω δώρο και το αντικαθιστώ!

 

Συμφωνώ ότι είναι εξαιρετικό. Το έργο ούτε καν το πλησιάζει..

 

rolfo,

αν εξαιρέσουμε κάποια παιχνίδια σε Nintendo και κάποιες μικρές πολυνησιακές φυλές, δεν γνωρίζω καμμία κουλτούρα που να αναπαριστά τον Θάνατο με γυναικεία μορφή. Οχι βέβαια πως δεν υπάρχουν γυναικείες θεότητες του κάτω κόσμου, αλλά η κεντρική αναπαράσταση είναι Ανδρας.

Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Οχι μόνο η Γυναίκα είναι Ζωή, αλλά και ο Θάνατος είναι ο τελικός Νόμος.

Θα μου επιτρέψεις, σε αυτό, να επεκταθώ στα σχετικά θρεντς (3 παράλληλα μετράω, αλλά δεν έχω τσεκάρει σήμερα) που αφορούν το "μυστήριο" της γυναικείας κυριαρχικότητας. Σου προτείνω το ίδιο.

Dream

----------------
"I have seen God. She is black."

 

Πολύ ενδοιαφέρουσα η παρουσίαση ενός βιβλίου, Dream Master.
Aπό μόνο του ανοίγει ορίζοντες, βάζει "ιδέες", εμπνέει πιθανά.
Τον Μπρυκνέρ όμως δε θα τον διαβάσω.
Τον θεωρώ συγγραφέα κάτω του μετρίου.
Α.

 

διαβασα τα μαυρα φεγγαρια του ερωτα οταν ημουν 16 χρονων και απο τοτε με εχουν σημαδεψει.. Ακομα αποτελει το αγαπημενο μου βιβλιο και δεν νομιζω να αλλαξει αυτο γιατι ακομα και αν βρω κατι πιο ενδιαφερον να διαβασω πιστευω οτι δεν θα με επηρεασει τοσο οσο το συγκεκριμενο.
Η ταινια ηταν επιεικως κακη απο την αποψη οτι δεν αποδιδει ουτε στο ελαχιστο αυτο που θελει να μας περασει ο συγραφεας.
Διαβασα και αρκετα απο τα υπολοιπα βιβλια του μπρυκνερ αλλα ενω οι ιδεες του ειναι εξυπνες αναλωνονται πιστευω σε διαρκεις επαναληψεις.. Γι αυτο και ακομα δεν διαβασα τον αγιο ζιγκολο. Ωστοσο αφου το προτεινεις θα το διαβασω  

 

Αν θυμούμαι καλά, ο Μπρυκνέρ είχε γράψει σε κάποιο δοκίμιο πως 'υπάρχει ένα όριο στα εγκλήματα που μπορείς να δικαιολογήσεις επειδή κάποιος έσφαξε τους προγόνους σου' τοποθετώντας το όριο στο μηδέν. Αξιολύπητος.

 

Πρόκειται για ένα απολαυστικότατο μυθιστόρημα. Στις τελευταίες 20 σελιδες βέβαια, το γέλιο παγώνει στα χείλη. Αλλά είναι καλογραμμένο και πάρα πολύ ευχάριστο.

Παραδόξως, είναι λιγότερο συναισθηματικά γραμμένο από το δοκίμιο "Η Δοκιμασία της Αθωότητας" που αξίζει να διαβάσουν Π/πολλοί lifestylers και όχι μόνο femsub.

Το δοκίμιο μιλάει, με ανακυκλωμένα "φιλοσοφικά υλικά" για τον δυτικό πολιτισμό στην εποχή της πληθώρας αγαθών και πληροφόρησης, της μαζικής δημοκρατίας και της μαζικής κατανάλωσης.

Δε χαρίζει κάστανα, λέει ότι όλοι συμπεριφερόμαστε σαν κακομαθημένοι και ωραιομανείς μπέμπηδες, ότι έχουμε ξεμάθει να βάζουμε στόχους, ότι απαιτούμε τα πάντα εδώ και τώρα και ότι από πάνω αισθανόμαστε και διωκόμενα θύματα. Αναφέρεται στην λογική των μειονοτήτων που πλασάρονται για θύματα. Λέει ότι δεν ξέρουμε πιά να ερωτοτροπούμε αλλά τον έρωτα τον βλέπουμε με όρους συμβολαίων και συμβόλων της μίας χρήσης. Ότι εκεί που έπρεπε να αναλάβουμε πολιτική δράση αναλωνόμαστε σε γλυκανάλατες φιλανθρωπίες που υποβάλλονται για διαφημιστικούς λόγους και ότι είμαστε άκριτα και χωρίς μνήμη έρμαια της τηλεοπτικής εικόνας.

Τελειώνει με ένα σπαραχτικό ερώτημα (συγκαλυμμένα) για τη Γαλλία - γιατί κατ εμέ ο Μπρυκνέρ είναι πάνω απ όλα Γάλλος και αν Γ/γνωρίζετε κάποιον Γάλλο συγγραφέα που να γράφει "δωρικά" ως Μπρεχτ και όχι με πολλά λόγια, παρακαλώ θερμά Π/πείτε μου ποιός είναι να τον διαβάσω κι εγώ:

"Άραγε, μετά τη λήξη του ψυχρού πολέμου, οι δυτικές δημοκρατίες θέλουν ακόμα να υπερασπίζονται το δίκαιο και την ελευθερία έξω από τα σύνορά τους; Άραγε τρέφουν ακόμα μία κάποια πολιτιστική φιλοδοξία ή θα εγκλειστούν στον εαυτό τους με κίνδυνο να πεθάνουν σιγά σιγά από ασιτία; Αυτό είναι το ζήτημα."

Δηλαδή, το ζήτημα κατά Μπρυκνέρ, είναι, τί θα απογίνει η Γαλλία; Θα μπορέσει λίγο ακόμα να "σταθεί" ως αυτοκρατορία; Και κλείνει το μάτι στην ελπίδα των πρώτων χρόνων του 90, τον Κουσνέρ. Και που να 'ξερε...

Το άκρως εντυπωσιακό, το συγγραφικά ασυνήθιστο, είναι ότι τα ίδια ακριβώς πράγματα που λέει στο δοκίμιο, τα ίδια λέει και στο μυθιστόρημα.

Εδώ όμως, εστιάζει στους Γάλλους άντρες κυρίως. Είναι η ελπίδα της Γαλλίας, ο ανερχόμενος διπλωμάτης, το ανθος την πεφωτισμένης μεσοαστικής τάξης; Ή ο αμοραλιστής αλλά ικανότατος φίλος του, ο κακομεταχειρισμένος γιός με τα χαρίσματα και τις πολύμορφες αντοχές στα ερεθίσματα; Γιατί ο ανερχόμενος διπλωμάτης, με ένα πρόσχημα που δεν αντέχει στην παραμικρή λογική ανάλυση, ακριβώς την ώρα που θα έπρεπε να δουλέψει για τη Γαλλία, αποφασίζει να ζήσει μία αλλόκοτη ζωή; Χωρίς να έχει σκεφτεί απολύτως τίποτα για τις γενικότερες συνέπειες;

Θα Π/περάσετε δύο πολύ ευχάριστα απογεύματα με το μυθιστόρημα, αν Έ/εχετε χρόνο, είναι μία καλή ιδέα να το Δ/διαβάσετε.

ΥΓ(α). Χαρακτηριστικός της "γαλλικότητας" του Μπρυκνέρ, είναι ο τρόπος που αναφέρεται στο πάχος. Το πάχος ισοδυναμεί περίπου με εθνική προδοσία στο συλλογικό υποσυνείδητο των Γάλλων. Είναι ένδειξη ότι κάποιος έτρωγε χωρίς λόγο πολλές μπαγκέτες με καμαμπέρ, αντί να φυλάει τα λεφτά του, ώστε αν ποτέ η Γαλλία βρεθεί αντιμέτωπη με τη Γερμανία να υπάρχει η δυνατότητα να στηριχτεί ο αγώνας. Και εκτός αυτού, δίνει δικαιώματα σε κάτι κακαδύνατους Άγγλους να ειρωνεύονται. Απαράδεκτο!