Ο αστραπό(ν)γιαννος

Ο Γιάννος.

Ντελικανής. Ομορφόπαιδο. Με τα ζα του και τις ρίζες του. Έλιωναν για πάρτη του και το Μαριώ και το Κατινιώ και το Λενιώ. Είχαν στενάξει οι κάμποι και οι ραχούλες (και τις δύσκολες μέρες και τα χειμαδιά, τι να κάνουμε και τις προβατίνες μανούλα τις έκανε)

Ο Γιάννος βέβαια κορόιδο δεν ήταν. Γιατί να κουκουλωθεί μία όταν όλες οι τσελιγκοπούλες τον κυνηγούσαν ξαναμένες; Είχε βατέψει... ώι μάνα'μ, είχε χάσει το λογαριασμό.

Και αυτός το μέτωπο καθαρό.

Ποια να του κλαφτεί; Μήτε γάμο είχε τάξει σε καμιά, μήτε τίποτα.

Λυσσάρες όλες τους.

Μόνο αυτή τη ζόρικη ζωντοχήρα στην άνω Κωλοδαχτυλίτσα -ναι μωρέ, η Ρηνιώ του Φλιάγκουρα- δε μπορούσε να φέρει βόλτα. Απωθημένο την είχε αλλά όταν έβρισκε το θάρρος να προσπαθήσει να τη διπλαρώσει έφτανε μια ματιά της για να κατουρήσει τη βράκα του. Άι μάνα'μ, πανάθεμά τη.

(συνεχίζει όποιος γουστάρει, έλα να βλέπω κίνηση)

 

...μιαν Παρασκευή τ'Απριλη, την ώρα καθώς γύριζε με τα ζα του απ'το βουνό, βλέπει τη ζωντοχηρα Ρηνιω στην απανω βρυση του χωριού να γεμίζει το σταμνι της νερό.
Κοιτάζει τριγύρω να δει αν είναι κανείς άλλος εκει κοντά και...

 

(@no_Taboo , δικό σου!)

 

Γιατί δεν βλέπω κίνηση...;;;  

 

...παρότι ασυνήθιστος να προσέχει όλα 'κεινα που θεωρούσε μια ζωή δεδομένα, καθώς το μάτι του ανέβαινε απ' τη γάμπα της όπως είχε ανασηκώσει τη φούστα για να μην την καταβρέξει το νερό, πρόσεξε τα σκαλίσματα στη βρύση, του φάνηκε τόσο μεθυστικό το σμίλεμα στο μάρμαρο, σαν τη χυτή γάμπα που έκρυβε τη ροή του δροσερού νερού. Απλώθηκε η ματιά του στο χοντρό ροζιασμένο κορμό του πλατάνου, στο αμμοχάλικο παρακεί, στη φλοκάτη πάνω στη ράχη του μουλαριού.

Δεν είδε κανέναν και ξεθάρρεψε κατά 'κει. Πλησίασε δειλά, δεν ήξερε γιατί ξεφούσκωνε όλο το αντρίκιο θράσος του. Δεν τον αντιλήφθηκε ώσπου της μίλησε

- Κυρά Ρηνιώ; Κυρά Ρηνιώ... χρειάστηκε να ξαναπεί, στην πρώτη χάθηκε η φωνή μέσα του
- Τι θες Γιάννο, είπε χωρίς να γυρίσει
-... τα λόγια δεν του έβγαιναν
- Τι χες Γιάννο; τι χα πάντα θα μου πεις, μα όχι εμένα

Η αποκάλυψη των προθέσεων του που δεν ήταν ακριβώς προθέσεις του, τον σόκαρε, του έκλεψε όλη τη μαγκιά που του 'χε μείνει. Πήρε το σταμνί της και γύρισε, τον κάρφωσε με το βλέμμα μα μετά το χαμόγελο της σα στάθηκε στο αποσβολωμένο βλέμμα του, γλύκανε

και ύστερα...

 

Αχ! Η κωλοδαχτυλού συνάντισε επιτέλους το γιάννο. Τα μάτια της ακολούθησαν το κωλομέρι που σηκώνονταν στο ξεκαβάλημα του γαιδάρου. Αυτό το κωλομέρι πρέπει τουλάχιστον να το χουφτώσω, σκέφτηκε......

 

... αλλά η ζωντοχήρα ήξερε από τα ζα, ότι, αν πιάσεις κατενθείαν ρώγα και τραβήξεις, γάλα ξινό θα βγάνεις.
- Αγάλι, αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέιλι, ψιθύρισε λίγο δυνατότερα απ' όσο πίστευε.
- Τι μέιλι μι τσαμπουνάς κυρά Ρηνιώ μ';, άδραξε αμέσως την ευκαιρία ο Γιάννος.
- Να μι στείλς μέιλι λέω, Γιάννου. Η Μήτρους απ' τ' απάν' Αυλάκι μι πήρε τάβλετ.
- Κυρά Ρηνιώ μ', ιγώ απ' αυτά δε ξεύρω. Ιγώ ξεύρω ν' αρμέγω μαστάρια, θες να ιδγιείς;
- Γιάννου, έχει τρόπο του μαστάρ', για να μη γένει κρεμαστάρ', είπε αινιγματικά η Ρηνιώ, που 'χε βγάλει όλο το δημοτικό κι όλοι το ξέραν στην περιοχή ότι ήταν από τις πιο μορφωμένες γκόμινες, πριν γυρίσει επιδεικτικά το δικό της κώλο παίρνοντας την ανηφόρα, αντί το Γιάννο.