Παιδιά και "προβλήματα"

Διδάσκοντας σε παιδιά και ενήλικες ήρθα σε επαφή με ευρύ φάσμα δυσχερειών στον μαθησιακό τομέα, από απλή διάσπαση προσοχής έως σοβαρές μαθησιακές και όχι μόνο διαταραχές. Η σωματική αναπηρία είναι κάτι σαν κατάρα στην Ελλάδα, ακόμη και σήμερα, φανταστείτε πως ήταν 30-40 χρόνια πριν που τα παιδιά που γεννήθηκαν με κάποιο πρόβλημα θεωρούνταν μεγάλο βάρος και βάσανο για τους γονείς και την οικογένεια. Η δική μου εμπειρία ωστόσο, μου έδειξε ότι ανεξάρτητα από την σοβαρότητα του προβλήματος, αυτά τα παιδιά μπορούν να μεγαλώσουν ώστε να ενσωματωθούν και να είναι λειτουργικά και ευτυχισμένα άτομα, μόνο μέσα από την αγάπη, την αποδοχή και τις προσπάθειες
της οικογένειας και του περιβάλλοντος τους, δλδ σχολείο, κοινωνικός περίγυρος, εργασιακό περιβάλλον. Η μη αποδοχή για μένα, είτε της κατάστασης/προβλήματος, είτε του ίδιου του ατόμου, συνιστά το μεγαλύτερο και ουσιαστικότερο πρόβλημα. Οι γονείς, οι παππούδες, οι θείοι κλπ, ζορίζονται πολύ να χωνέψουν ότι το δικό τους παιδί μειονεκτεί έναντι των άλλων κατά οποιονδήποτε τρόπο και αντί να κοιτάξουν τρόπους να το βοηθήσουν στο μέτρο των δυνατοτήτων τους, ιατρικά, ψυχολογικά ή μαθησιακά, ξοδεύουν πολύ χρόνο και ενέργεια στην άρνηση και στην αμφισβήτηση.
Παιδιά με αυτισμό, ή στο φάσμα του, είδα να αντιμετωπίζονται με σκληρότητα και ψυχική αναλγησία, γιατί ο γονιός δυσκολεύεται να αποδεχτεί την κατάσταση και αδυνατεί ουσιαστικά να βοηθήσει το παιδί του. Είδα και παιδιά με σοβαρότατες αναπηρίες να διαπρέπουν μαθησιακά ή προσωπικά, κάνοντας θαύματα με τα μέσα που διέθεταν, συνήθως με την σταθερή και αδιάκοπη στήριξη των ανθρώπων γύρω τους.
Στο δικό μου περιβάλλον υπάρχει μία πρώτη εξαδέλφη με σοβαρά κινητικά προβλήματα, διαταραχές λόγου, ισορροπίας και ανάπτυξης. Ο αγώνας της στη ζωή είναι διαρκής. Ήταν σχετικά τυχερή στην ατυχία της, καθώς μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον με πολλή αγάπη και σχετική αποδοχή. Στα 39 της έμεινε όμως μόνη, μετά τον θάνατο των γονιών της, μη αυτοεξυπηρετούμενη και με διάφορα -πρακτικής και ψυχολογικής φύσεως- προβλήματα. Δεν ξέρω ποιο κάρμα φέρνει τόσο σκληρές δοκιμασίες στους ανθρώπους, ξέρω όμως ότι μόνο όταν το άτομο ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο του "γιατί σ´εμένα" και φτάσει στο "εντάξει, έτυχε σ´εμένα/εμάς, ας δω ποιο είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω με ότι μου έχει συμβεί/τύχει", τότε ακριβώς ξεκινάει η νίκη του επί του προβλήματος.
Θυμάμαι με νοσταλγία την αγάπη που πλημμυρίζει τα παιδιά με σύνδρομο Ντάουν τα καλοκαίρια στην κατασκήνωση που κάναμε δραστηριότητες δημιουργικής απασχόλησης, την Ελένη που αν και είχε ανυπέρβλητες κινητικές δυσκολίες σπούδασε με υποτροφία και έγινε μανούλα, τον Αντώνη που παρά το φάσμα του αυτισμού τελείωσε το σχολείο και βρήκε δουλειά, ζει αρμονικά σε περιβάλλον με αγάπη, την Αντωνία που ξεπέρασε τον παιδικό καρκίνο και ζει μία φυσιολογική ζωή παρόλα τα εναπομείναντα προβλήματα
και αρκετές άλλες περιπτώσεις, που ενισχύουν την αρχική μου θέση. Η παγίδευση στην λύπηση ή την αυτολύπηση είναι συχνή. Αν ξεφύγει το άτομο από κει και το αντιμετωπίσει κατάματα, δυναμικά και απενοχοποιημένα, η ζωή θα τούτου το ανταποδώσει.
Δεν έχω κάνει παιδιά, ωστόσο κατανοώ την αγωνία των γονιών που επιθυμούν βαθιά το καλύτερο για τα βλαστάρια τους κι έχουν να ξεπεράσουν και τα δικά τους ψυχολογικά εμπόδια προκειμένου να αποδεχτούν την πραγματικότητα.
Ας είναι βράχοι ακλόνητοι λοιπόν δίπλα τους, όπως και να είναι τα πράγματα και θα βιώσουν σίγουρα τότε το θαύμα!
Και όλοι μας, καλό είναι να ασκούμαστε στην ενσυναίσθηση και να αντιλαμβανόμαστε ότι οι λιγότερο τυχεροί από μας έχουν ανάγκη την αγάπη, την αποδοχή και την στήριξή μας, γιατί αυτά ακριβώς πρέπει να είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης μας.

 

Η αποδοχή της διαφορετικότητας απαιτεί ανοιχτούς ορίζοντες, καθαρή καρδιά και δυνατή ψυχή.
Η διαφορετικότητα είναι μια κατάσταση που ακόμη κι αν δεν αποτελεί "αναπηρία" είναι δέκτης πολλών ραπισμάτων από τους φανατικούς εσώκλειστους εγκεφάλους (βλέπε πχ θρησκεία) πόσο μάλλον όταν έρχεται ένας ζώντας οργανισμός και δη στο πολύ κοντινό περιβάλλον να ανοίξει ρήγμα στα τσιμεντένια μυαλά και στον υπέρμετρο εγωισμό του ανθρώπου.
Χρόνια εμπειρίας με πολλά και αξιολάτρευτα άτομα με την δική του μοναδικότητα το καθένα (κινητικής και νοητικής κατάστασης) έχω να παραθέσω μόνο ότι έχω υποκλιθεί πολλές φορές στην μοναδικότητα και στο μεγαλείο της ψυχής τους, έχω φτάσει οριακά σε σημείο να μισήσω τους εγωκεντρικούς γεννήτορες τους και το μικροαστικό περιβάλλον τους που δεν άφηνε αυτές τις ψυχές να εξελίξουν τα όποια τους χαρίσματα. Έχω αισθανθεί πολύ "μικρή" μερικές φορές σε πολλά από τα κατορθώματα τους και με έχουν διδάξει και συγκινήσει αρκετές φορές με τη δίψα τους για ζωή και την επίτευξη των στόχων τους.
Μου υπενθυμίζει η ύπαρξη τους στη ζωή μου ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, ότι όλοι έχουν χαρίσματα αρκεί να θες να τα δεις και να τα δυναμώσεις, αν επενδύσεις στα αρνητικά τα αρνητικά θα αναπτύξεις, αν επενδύσεις στα θετικά αυτά θα δεις να δίνουν καρπούς.
Δεν έχω δει πουθενά (έστω και μετά από πολλές σφαλιάρες, προσπάθεια, δάκρυα, απογοήτευση και επανάληψη) να δίνεις αγάπη και να μην παίρνεις θετικό αποτέλεσμα.
Ήταν πιο δύσκολο με τους ενήλικες από ότι με τα παιδιά (αν και με πολλά από τα παιδιά που δεν είχαν αποδοχή πονούσε η ψύχη μου γιατί το οικογενειακό τους περιβάλλον μπορούσε σε μια μέρα να "κάψει" ότι χτιζόταν) γιατί υπήρχε ήδη η προκατάληψη της μη αποδοχής αλλά ακόμα θυμάμαι και συγκινούμαι τις τελικές απολαβές και τα συναισθήματα από τις στιγμές που ζήσαμε.
Δεν είναι πάντα εύκολο αλλά αξίζει σε όλους μας πάντα μια ευκαιρία.

 

Εχω ενα γατονι γιο που μου τα χει κανει "τσουρεκια". Εχει διαφορα θεματακια αλλα τα βαρια βαρια τα αποφυγαμε. Αυτο εχει τα καλα του εχει και τα κακα του. Περασε ξυστα απο διαγνωσεις αυτισμου υψηλης λειτουργικοτητας αλλα τελικα προσπερασε. Πολυ ζορικος. Πολυ εξυπνος. Πολυ ατιθασος. Ειναι η μεγαλη μου καψουρα και το μεγαλο μου στοιχημα. Πιστευω πολυ στις δυνατοτητες του αλλα ειναι μονιμα σαν να ακροβατει σε τεντωμένο σκοινι. Ικανος για το καλυτερο και το χειροτερο. Πολυ συχνα βρισκομαι υπολογος για τις πραξεις του. Προσπαθω πολυ κι ας λενε οι απ'εξω οτι θελουν. Ολοι εχουν αποψη. "Κανεις αυτο λαθος, κανεις εκεινο λαθος". Δεν αυτο, δεν το αλλο. "Να το δει ειδικος το παιδι". "Τι σου ειπε ο ειδικος? Το παιδι δεν εχει τιποτα? Να το πας σε αλλον!.....κι αυτος τιποτα? Να το πας στο εξωτερικο, οι δικοι μας ειναι ασχετοι"...κουραση... Χτιζω συνεχως το δεσμο μας και προσπαθω οπως μπορω να τον ποτισω με αυτοπεποιθηση, αγαπη και ορεξη για προσπαθεια. Προσπαθεια να γινει καλυτερος. Οχι για τους αλλους. Για τον εαυτο του. Επειδη στην πραγματικοτητα, δεν εχει ταβανι. Αρκει να το πιστεψει. Μεγαλη καψουρα. Εννοειται πως εχω κανει λαθη στο μεγαλωμα του. Και γω δεν ηξερα. Δεν σταματησα να προσπαθω ομως. Οταν πλεον ειδα οτι δεν μπορω να γινω μπαμπας με οδηγιες χρησεως τα πεταξα ολα και αρχισα να ακολουθω το ενστικτο μου. Νομιζω οτι η διαφορα ειναι θεαματικη. Ακομα κι αν δεν το βλεπει καποιος απεξω. Το βλεπω εγω το βλεπει κι αυτος. Ισως το μοναδικο κακο απο αυτη την προσεγγιση....οτι εχουμε γινει περισσοτερο "φιλοι" απο οσο θα επρεπε.
Ειμαι ο Αρτέμης και ειμαι καλα!  

 

Δεν υπήρχε like, δυστυχώς  

 

Το ίδιο σκέφτηκα κι εγώ ...

 

http://blogs.sch.gr/ndimitriou/2013/08/01/ο-τάκης-ένα-μάθημα-ζωής/#.VBglNzdjfX8.facebook

 

Πολύ όμορφο άρθρο!

 

Νομίζω ότι μας θυμίζει το νόημα της ύπαρξης μας στο σύνολο

 

Ναι, ακριβώς. Σ' ευχαριστούμε!

 

Δεξου και ενα θανασσοθεν λαϊκαρίδιον.

 

@artemismatsas
να του τα πεις έτσι ακριβώς όπως τα έγραψες