Πειθαρχία, γυμναστική μυαλού και σώματος ή αρρωστημένη προσήλωση...;

Σκέφτηκα να αυτονομήσω αυτό το νήμα από της Syrah, αφού οι ενστάσεις μου δεν αφορούν άμεσα τον προβληματισμό της και εντοπίζονται σ’ αυτό που λέμε πειθαρχημένη συμπεριφορά.

Να με συμπαθάτε αν είμαι εντελώς έξω από το κλίμα του bdsm, αλλά το ζήτημα της πειθαρχίας σε νηφάλιες στιγμές με προβληματίζει πολύ αλλά και με εξοργίζει όταν λογάται αυθαίρετα με την έννοια της τυφλής υπακοής.
Η προσωπική μου γνώμη είναι πως ο κυρίαρχος/η δεν έχει ανάγκη να θεσπίσει κώδικες συμπεριφοράς απαιτώντας την εφαρμογή τους, αλλά με τον ιδιαίτερο τρόπο του/της να συγκινεί και να εμπνέει, αφυπνίζοντας ό,τι μένει κρυμμένο και ασαφές, ενθαρρύνοντας την εξερεύνηση περιοχών ανγώστων και αχαρτογράφητων, στις οποίες συμμετέχει κι ο ίδιος/α, με τα όποια φώτα διαθέτει, ως συνοδοιπόρος και όχι ως αυθεντία.

Εσείς τι προσδοκάτε απο μια πειθαρχημένη συμπεριφορά;
Ως πειθαρχημένοι/ες, βιώνετε ένα είδος ελευθερίας που ενσαρκώνεται στον Άλλον/η, ασφάλεια, μονιμότητα, είναι ένας τρόπος να εκδιωχθεί το φάντασμα του αποχαιρετισμού, μια και καλή...;

Πώς κρίνετε το παρακάτω κείμενο;

‘‘H πειθαρχία, όπως την εννοούμε γενικά, είναι προσαρμογή προς ένα υπόδειγμα ανόητων πολιτικών, κοινωνικών ή θρησκευτικών διδαχών. Aυτή η προσαρμογή συνεπάγεται -έτσι δεν είναι;- μίμηση, καταπίεση ή κατά κάποιο τρόπο να υπερβούμε την παρούσα κατάσταση. Σ’ αυτή την πειθαρχία είναι φανερό ότι υπάρχει ένας συνεχής αγώνας, μια σύγκρουση που διαστρεβλώνει την ποιότητα του νου. Συμμορφώνεται κανείς λόγω μιας υποσχόμενης ή προσδοκώμενης ανταμοιβής. Πειθαρχεί κανείς τον εαυτό του με σκοπό να πάρει κάτι. Για να μπορέσει να επιτύχει κανείς κάτι, υπακούει και υποτάσσεται και το υπόδειγμα -είτε αυτό είναι το κομουνιστικό υπόδειγμα, το θρησκευτικό υπόδειγμα ή κάποιο δικό του– γίνεται η αυθεντία. Σ’ αυτό δεν υπάρχει καθόλου ελευθερία. Πειθαρχία σημαίνει να μαθαίνεις και το να μαθαίνεις είναι άρνηση κάθε αυθεντίας και υπακοής. Tο να δεις όλο αυτό δεν είναι αποτέλεσμα μιας πορείας αναλύσεως.’’
‘‘Στη σιγή του νου’’, Κρισναμούρτι, εκδόσεις: Καστανιώτη

ΡΗΤΗ ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΚΡΙΣΝΑΜΟΥΡΤΙ
ΠΡΙΝ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ TO 1986
Δεν υπάρχει διάδοχος ή εκπρόσωπός μου που θα συνεχίσει τη διδασκαλία τώρα ή οποτεδήποτε στο μέλλον, στο όνομά μου... Δε χρειάζονται ερμηνευτές... Κάθε άνθρωπος θα πρέπει να παρατηρεί κατευθείαν τις δικές του δραστηριότητες κι όχι μέσω κάποιας θεωρίας ή αυθεντίας...

 

Απάντηση: Re: Πειθαρχία, γυμναστική μυαλού και σώματος ή αρρωστημένη προσήλωση...;

Όπως το καταλαβαίνω, η φράση αναφέρεται στη γνώση που κατακτάται με το βίωμα.
Σ' αυτήν την περίπτωση όση σοφία κι αν κατέχει κανείς, είναι αδύνατον να μεταλαμπαδεύσει την εμπειρία.
Μπορεί να πάρω μια μυρουδιά της γνώσης απ' τον άλλο/η, αλλά για να μη μεταβληθεί αυτή σε στείρα απομίμηση
ή παπαγαλισμό, δεν είναι αναγκαίο να ζυμωθεί με το προσωπικό μου βίωμα;

 

Απάντηση: Πειθαρχία, γυμναστική μυαλού και σώματος ή αρρωστημένη προσήλωση...;

Διαφωνω καθετα με το παραπανω κειμενο. Δεν ξερω τι εννοει ο κυριος αυτος, παντως ο σωστος ορισμος της πειθαρχειας δοθηκε απο τη Syrah (πειθω + αρχη). Θα μιλησω εχοντας υποψη μου την αρχαοελληνικη εννοια του ορου.

Η πειθαρχεια οδηγει στην ελευθερια. Οι αρχεις, τις οποιες καποιος καλειται να ακολουθησει, ειναι αποτελεσμα κοινωνικης συμβασης, ενος ατυπου αλλα ισχυρου στη συνειδηση των πολιτων, κοινωνικου συμβολαιου. Οι αρχες αυτες δημιουργηθηκαν, τροποποιηθηκαν, αμφισβητηθηκαν, και πηραν την τελικη τους μορφη απο την κοινωνια. Οι αρχες αυτες διαφυλαττουν την κοινωνικη συνοχη, την κοινωνικη ευημερια και την κοινωνικη εξεληξη. Καθε πολιτης ακολουθοντας της αρχες που του εχει θεσει η κοινωνια απολαμβανει ενα συνολο ελευθεριων, ενω παραλληλα αφηνει χωρο και για τις ελευθεριες των συμπολιτων του.

Πολλοι κατα καιρους ενιωσαν να ασφηκτυουν μεσα σε αυτο το πλαισιο κανονων που εχει θεσει η κοινωνια, οπως για παραδειγμα ο κυριος που προανεφερες. Κατα τη γνωμη μου αυτα τα ατομα θα πρεπει να απομακρυνονται απο την κοινωνια. Αυτα τα ατομα, που καθε φορα ειναι λιγα, προσπαθουν να επιβαλλουν μια αναρχια, με την κακη εννοια του ορου, ενα μπαχαλο δηλαδη. Και προσπαθουν να το επιβαλλουν στους πολλους. Καθως ειμαστε συνηθισμενοι σε μια δημοκρατικου τυπου διακυβερνηση, αυτο μας φαινεται απαραδεκτο. Δε μπορει δηλαδη καποιος να αρνηται να ακολουθησει τις επιταγες της χαρτας των ανθρωπινων δικαιωματων, των δικαιωματων των ζωων, να κατασρεφει το περιβαλλον κτλ, επιδη δεν αντεχει να συμμορφωθει σε κανονες.

Με πιο απλα λογια αν δω καποιον να παραβιαζει τις ελευθεριες μου, χωρις εγω να τον εχω πειραξει, τοτε το θεμα απλοποιηται και παιρνει την εξης μορφη: ή εγω ή αυτος.

Ας το δουμε και αντιστροφα: Καμια πειθαρχια σε τιποτα. Το αποτελεσμα θα ειναι καθε γενια να μη μπορει να κληρονομησει τιποτα απο τις προηγουμενες και να ανακαλυπτει τον τροχο απο την αρχη. Για παραδειγμα, πως θα μπορει να ισχυριστει καποιος οτι ειναι ελευθερος οταν ο συμπολιτης του δεν το αφηνει να κοιμηθει το μεσημερι? Ή οταν, ακομα χειροτερα, βλεπει το συμπολιτη του να κλεβει την καλπη απο το εκλογικο του κεντρο?

Προσοχη! Η θεση μου δεν ειναι να δεχομαστε ολες τις αρχες των προηγουμενων γενεων, αλλα καθε φορα να τις φιλτραρουμε και να τις τροποποιουμε αναλογα με τις εξελιξεις της εποχης μας.

Δεν ξερω αν του συγκεκριμενου κυριου του φταιει ο κομμουνισμος ή η θρησκεια, αλλα ο,τι και να του φταιει δε μπορει να γενικευει και να μας λεει το οτι τελικα θα πρεπει να τα αρνηθουμε ολα. Ζουμε σε πολιτισμενες κοινωνιες οι οποιες εχουνε προβλεψει τροπους με τους οποιους τα μελη τους μπορουνε να εκφρασουνε τις αντιθεσεις τους.

Ειμαστε κοινωνικα οντα, και απο τη στιγμη που εχουμε αποφασισει να ζησουμε σε μικρη αποσταση απο τους συνανθρωπους μας (ετσι ωστε να δημιουργησουμε κοινωνια) θα πρεπει να πειθαρχησουμε σε καποιους κανονες.

 

Η πειθαρχία εξ ορισμού μου είναι, λογικά και συναισθηματικά, απεχθής. Θεωρώ οτι αφορά ανώριμους ανθρώπους, ή στρατιώτες. Η αυτοπειθαρχία, από την άλλη, θεωρώ οτι είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για οποιονδήποτε ώριμο άνθρωπο, ασχέτως ηλικίας, είτε 3 ετών, είτε 83.



Η αυτοπειθαρχία υπονοεί οτι το άτομο εκτίθεται, επεξεργάζεται και αναγνωρίζει ως σωστή ή φθάνει από μόνο του σε μια λογική, την οποία ακολουθεί με δική του βούληση, και άρα και δυνάμει, με δημιουργικό και αυστηρό ή χαλαρό τρόπο, βάσει ιδίας ώριμης κρίσης.



Η πειθαρχία θέτει απόλυτα όρια, δεν υπαινίσσεται καμία λογική αποδοχή, παρά μόνο την αποδοχή Αρχής άλλου ή άλλων, άκριτα και εν είδη προβάτου, και κατά συνέπεια πρόκειται για τη μετατροπή του σε ανελεύθερο, μη δημιουργικό, εν μέρει ή συνολικά άβουλο, παθητικό ον. Στην περίπτωση πολέμου, η στρατιωτική πειθαρχία είναι, προφανώς, αναπόφευκτη.



Ο άνθρωπος που αυτοπειθαρχείται δεν είναι απαραίτητα κάποιος που κάνει αποκλειστικά και μόνο του κεφαλιού του. Στο βαθμό που δέχεται την αυθεντία, ή μεγαλύτερη γνώση κάποιου, και μάλιστα για την επίτευξη κάποιου σκοπού, μπορεί κάλλιστα να γίνει υπάκουο αρνάκι, αλλά όχι άβουλο και παθητικό. Με λίγα λόγια "πειθαρχεί" για περιορισμένο χρονικό διάστημα ή μέσα σε συγκεκριμένο πλαίσιο, γιατί το κρίνει λογικό. Ταυτόχρονα, όμως, δεν θα απεμπολήσει τις κριτικές και δημιουργικές του δυνάμεις.

• 
  Όντας, για παράδειγμα, μη γνώστης της ιατρικής, και έχοντας πάθει λουμπάγκο, θα δεχτεί και θα ακολουθήσει τις συμβουλές ενός γιατρού που έχει κρίνει, στο βαθμό που δύναται, ως καλού, ως άξιου εμπιστοσύνης, και θα κάτσει στο κρεβάτι, θα κάνει ασκησούλες για τη μέση, θα αποφύγει τα αεροπλανικά κόλπα στο σεξ. Δυσάρεστο μεν, λογικό δε.
  
• 
  Θα ακολουθήσει έναν τοπικό οδηγό αν πάει στο Έβερεστ, και δεν θα κάνει του κεφαλιού του, γιατί ξέρει πως δεν έχει τη γνώση και τα στοιχεία να έχει δική του κρίση προς το παρόν, και άρα θα φάει απλώς το κεφάλι του πέφτοντας σε κανένα γκρεμό, ή μετατρεπόμενος σε ανθρώπινο παγάκι.
  
• 
  Θα εμπιστευτεί και θα αφεθεί στα χέρια ενός δάσκαλου κολύμβησης, θα μελετήσει τις ασκήσεις που ένας καλός δάσκαλος μουσικής θα υποδείξει προκειμένου να μάθει να παίζει μπουζούκι που τόσο θέλει, αλλά με σκοπό να αποκτήσει τη γνώση, την τεχνική αλλά και την έμπνευση για μελλοντικές δικές του δημιουργικές συνθέσεις. Έστω κι αν αυτό είναι το να παίζει κάποια κομμάτια με τους κολλητούς να τραγουδάνε φάλτσα πάνω από άδεια μπουκάλια τσίπουρα. Στο βαθμό, λοιπόν, που ο ίδιος γουστάρει.

Κοινωνικά δεν θα υπακούσει βάσει και μόνο της απειλής τιμωρίας αλλά βάσει λογικής. Για παράδειγμα, στο βαθμό που κρίνει οτι είναι λογικό να φοράει ζώνη ασφαλείας, ή να σταματάει στο κόκκινο φανάρι, θα το κάνει, χωρίς η απειλή της του προστίμου να συμβάλλει σ' αυτό. Φυσικά θα αποφύγει άσκοπες διαμάχες με τις αρχές ακόμα και σε ζητήματα που διαφωνεί, όχι πάντως υιοθετώντας άκριτα τις επιταγές τους, αλλά γνωρίζοντας οτι το να δώσει κανείς μάχες που αδυνατεί να κερδίσει είναι παράλογο και φθοροποιό. Αν πάλι κρίνει οτι η μάχη μπορεί να κερδιθεί, θα αρνηθεί να πειθαρχήσει αν δεν το κρίνει λογικό.


Η αυτοπειθαρχία απαιτεί συνεχή σκέψη, κρίση, μάθηση και βελτίωση, πράγματα πολύ κουραστικά και δύσκολα. Ο αυτοπειθαρχούμενος άνθρωπος δεν είναι το ζητούμενο της σύγχρονης κοινωνίας - το αντίθετο. Η κρίση, η ωριμότητα, η σκέψη, η λογική, δεν βοηθούν ούτε την παραγωγή, ούτε την κατανάλωση, και άρα ούτε την σύγχρονη οικονομία και κοινωνία. Προτιμάει να είμαστε, για παράδειγμα "τοις κείνων διαφημίσει ευ πειθόμενοι". Ούτε η εκπαίδευση επιδιώκει την διαμόρφωση ώριμων, σκεπτόμενων ατόμων και πολιτών, ούτε κανένας άλλος θεσμός.


Προσωπικά έχω διαλέξει να θυσιάσω κάποια "κέρδη" προκειμένου να διατηρήσω την ιδία κρίση και επιλογή, στο βαθμό που αυτό είναι δυνατό. Πιθανότατα γιατί πρόλαβα την εκπαίδευση προτού προλάβει να αφαιρέσει εντελώς την κρίση από το μαθητή, ταυτόχρονα έχοντας υποστεί στραγγαλιστικές πειθαρχικές απαιτήσεις χωρίς τις σημερινές παροχές υλικής εξαγοράς.



​

 

Απάντηση: Re: Πειθαρχία, γυμναστική μυαλού και σώματος ή αρρωστημένη προσήλωση...;

Όποιος κι αν ειναι, με αφηνει αδιαφορο. Με τις αποψεις του, οσο διαβασα εδω, ειμαι απο παρα πολυ εως τελειως αντιθετος.

Κατι τετοια δε γουσταρω... να ερχεται ο καθε "κουλτουριαρης" που δεν τον ξερει η μανα του να μας λεει οτι φταιει η κοινωνια που τον κανει να πειθαρχει ή οτι το "το να μαθαίνεις είναι άρνηση κάθε αυθεντίας και υπακοής". Σκεψου τι κοπο κατεβαλλε αυτος ο ανθρωπος για να ακουστει. Και τι να μας πει τελικα? Ο,τι τρελο του ερθει στο κεφαλι, με απωτερο σκοπο να μεινει γνωστος για κατι, σε μια ομαδα ανθρωπων οι οποιοι χαρακτηριζονται απο τα ιδια συμπλεγματα με αυτον.

Ειναι ενα αντιπροσωπευτικο παραδειγμα ανθρωπου που δεν εχει πειθαρχεια, και αυτο φαινεται πολυ καθαρα απο το τι γραφει. Η φιλοσοφια, οπως και καθε κλαδος της επιστημης, το πρωτο πραγμα που απαιτει ειναι η πειθαρχεια, αλλα αυτος αρνηται πεισματικα να το καταλαβει.

Για να δουμε τωρα και τον αντιποδα: Σωκρατης. Μπορει να μη συμφωνω με τη φιλοσοφια του, αλλα δεν παυει να ειναι ενας ανθρωπος που με την πειθαρχεια του καταφερε να επιρεασει πολλους περισσοτερους ανθρωπους απο τον Κρισναμούρτι.

 

Ποιος είναι ο Κρισναμούρης;
Αυτοί που φωνάζουν στο Θησείο «χάρε Κρίσνα, χάρε Κρίσνα» δικοί του είναι;

 

Πάντως ΜάστερJP από αυτά που διαβάζω πρέπει να ήταν μεγάλη....μούρη.