Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Περί δακρύων

Συζήτηση στο φόρουμ 'Φετιχισμός' που ξεκίνησε από το μέλος dora_salonica, στις 20 Αυγούστου 2008.

  1. dora_salonica

    dora_salonica Contributor

    Η δακρυφιλία (η οποία είναι γνωστή και ως δακρυλαγνεία) είναι μία paraphilia στην οποία η διέγερση προέρχεται από τα δάκρυα ή τους λυγμούς. Η δακρυφιλία σχετίζεται κυρίως με άντρες.

    Ο όρος καλύπτει όλες τις μορφές απόλαυσης από τα δάκρυα των άλλων. Η διέγερση επιτυγχάνεται όταν κάποιος βλέπει ένα άτομο που υποφέρει ψυχικά. Σχετίζεται με τις BDSM σχέσεις όπου ένα άτομο, συνήθως κυριαρχικών τάσεων, προκαλεί το κλάμα, ή γενικά το έντονο συναίσθημα, κάποιου άλλου, συνήθως υποτακτικού.

    Η δακρυφιλία είναι συχνά η βάση της ταπείνωσης στο φάσμα «πόνος / περιορισμός / υπηρεσία / εξευτελισμός» στο BDSM. Για παράδειγμα, ένα κυριαρχικό άτομο μπορεί να ταπεινώσει λεκτικά έναν υποτακτικό για να προκαλέσει τα δάκρυά του. Κατά τον ίδιο τρόπο μπορεί να βασανίσει σωματικά τον υποτακτικό για να προκαλέσει τα δάκρυά του σε μία σκηνή πόνου. Η δακρυφιλία είναι μία μορφή σαδισμού.

    Η ψυχολογική πλευρά της δακρυφιλίας είναι ότι αυτός που προκαλεί τα δάκρυα έχει την δύναμη να ελέγξει την ψυχολογική αντίδραση του αποδέκτη. Αυτή η μορφή του παιχνιδιού δύναμης προκαλεί απόλαυση και σε μερικούς σεξουαλική διέγερση. Στην παθητική δακρυφιλία κάποιος τρίτος αντλεί απόλαυση βλέποντας κάποιον που υποφέρει ψυχικά, συνήθως εξ αιτίας του κυριαρχικού ατόμου, αν και η απόλαυση από τα δάκρυα των άλλων μπορεί να αντλείται άσχετα από την αιτία τους.

    Πηγή: http://en.wikipedia.org/wiki/Dacryphilia
     
  2. dora_salonica

    dora_salonica Contributor

    As tears go by
    της Susan McCarthy

    Όταν η μητέρα μου ήταν ένα κλαψιάρικο παιδί στην Δυτική Βιρτζίνια και έκλαιγε κάθε πρωί όταν την χτένιζαν («είχε τρυφερό κεφάλι») και έκλαιγε όταν την τυραννούσε ο αδελφός της (πράγμα το οποίο γινόταν αρκετά συχνά) και έκλαιγε όταν έβλεπε την αδικία του κόσμου (πράγμα το οποίο γινόταν συνέχεια), η γιαγιά μου καμιά φορά τα έπαιρνε στο κρανίο.

    Καθώς τα δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπο της κόρης της, η γιαγιά άρπαζε ένα μπουκαλάκι. «Μάζεψε τα δάκρυα!» έλεγε. «Μάζεψε τα δάκρυα. Θα σου πάρω μια μικρή γυάλα κι ένα μικρό ψαράκι του αλμυρού νερού».

    «Αυτό με τρέλαινε», θυμάται η μαμά μου. «Άρχιζα να γελάω. Κι αυτό με τρέλαινε περισσότερο από τον Ουέηλυ, γιατί προσπαθούσα να παρουσιάσω την αξιοπρεπή και θλιμμένη όψη αυτού που γινόταν, ότι κι αν ήταν αυτό». (Σημείωση: δεν ξέρει ποιος είναι ο Ουέηλυ. Απ’ ότι φαίνεται ήταν κάποιος εντελώς τρελός). Αλλά έβαζε το μπουκαλάκι κάτω από το μάτι της, γιατί ήλπιζε να της πάρουν το ψαράκι.
    Τα δάκρυά της σταματούσαν να κυλούν αμέσως.

    Η γιαγιά μου δεν ήταν ο πρώτος μεγάλος στοχαστής που σχεδίασε να συλλάβει το δάκρυ και να πνίξει ή να χαλιναγωγήσει την δύναμή του. Οι Αρχαίοι Ελληνικοί και Ρωμαϊκοί τάφοι περιέχουν αγγεία με στενό στόμιο, τις δακρυδόχους, οι οποίες θεωρείται ότι περιείχαν τα δάκρυα των πενθούντων. (Δεν βρέθηκαν ίχνη από ψαράκια σε αυτούς τους τάφους, από όσο γνωρίζω).

    Ούτε είναι νεκρή αυτή η ευγενής παράδοση. Υπάρχουν κατασκευαστές γυαλιού που θα σας φτιάξουν τη δική σας δακρυδόχο. Μπορείτε, για παράδειγμα, να αναμίξετε τα δάκρυά σας με αυτά ενός φίλου σας και να αποθηκεύσετε το υγρό στη νέα σας δακρυδόχο. Μία ιστοσελίδα διαφημίζει «Στείλτε μου τα δάκρυά σας…αλλιώς θα χρησιμοποιήσω ένα φυσικό διάλυμα μονίμως σφραγισμένο σε ένα γυάλινο δάκρυ».

    Πόσο διαφορετικά είναι τα δάκρυα από αυτό το φυσικό διάλυμα; Τι υπάρχει τέλος πάντων μέσα στα δάκρυα; Πόσο άνετα θα αισθανόταν εκείνο το ψαράκι;

    Τα δάκρυα, απ’ ότι φαίνεται, είναι τίγκα γεμάτα με εξτρά υλικά. Περιέχουν αντισώματα (immunoglobins) και ένζυμα που προστατεύουν τα μάτια μας από μολύνσεις. Περιέχουν ενδιαφέρουσες πρωτεϊνες όπως την ορμόνη προλακτίνη και την ορμόνη της υπόφυσης ACTH, και τα δύο εκ των οποίων εκλύονται ως αντίδραση στο άγχος και περιέχουν μεγάλες ποσότητες μαγγάνιου. Περιέχουν έλαια και βλέννα έτσι ώστε μία λεπτή μεμβράνη να προστατεύει την επιφάνεια του ματιού.

    Ίσως να πρέπει να επιλέξουμε ένα ψάρι γλυφού νερού, κάτι πολύ ανθεκτικό.

    Δυστυχώς, φαίνεται πως κανένας δεν έκανε το πείραμα με το ψάρι. Στην πραγματικότητα, γνωρίζουμε πολύ λίγα για τα δάκρυα, ιδίως για τα δάκρυα του συναισθήματος. Ένας από τους ελάχιστους ερευνητές των δακρύων στον κόσμο, ο William Frey, είναι βιοχημικός στο Ιατρικό Κέντρο St. Paul-Ramsey στην Μιννεάπολη. Εργάζεται κυρίως στην βιοχημεία του εγκεφάλου, ιδίως ασθενών με Alzheimer, αλλά παράλληλα μελετά και τα δάκρυα, εδώ και είκοσι χρόνια. Η χρηματοδότηση είναι περιορισμένη, επειδή κανένας δεν κλαίει μέχρι θανάτου και επειδή η ζήτηση στην αγορά για δακρυδόχους είναι σχετικά μικρή.

    Υπάρχουν μεγάλες προοπτικές όμως. Ο Frey λέει, «βρήκα μία απίστευτη έλλειψη επιστημονικής έρευνας στο ψυχογενές κλάμα και στο ρόλο του στην φυσιολογία μας».

    Το ψυχογενές κλάμα είναι δάκρυα οργής, θλίψης και χαράς. Αυτά διαφοροποιούνται από τα συνεχή δάκρυα που διατηρούν τα μάτια μας υγρά, και από τα ανακλαστικά δάκρυα που εκλύονται σε αντίδραση στον καπνό, στο κρεμμύδι ή σε ξένα σωματίδια. Τα συνεχή δάκρυα και τα ανακλαστικά δάκρυα είναι αρκετά κατανοητά και απαντώνται και στα ζώα. Τα συναισθηματικά δάκρυα είναι πολύ πιο μυστηριώδη και αυτά είναι που ο Frey ελπίζει να κατανοήσει.

    Μελέτησε την συχνότητα του κλάματος και με έκπληξή του είδε πως οι μονοζυγώτες δίδυμοι δεν παρουσίαζαν μεγαλύτερη ομοιότητα από τους ετεροζυγώτες, ότι τα άτομα με κατάθλιψη δεν έκλαιγαν περισσότερο από την ομάδα ελέγχου, και ότι το κλάμα των γυναικών δεν συσχετιζόταν με τα επίπεδα ορμονών τους, αν και οι γυναίκες έκλαιγαν περισσότερο από τους άντρες. Μερικοί ενήλικες δεν κλαίνε ποτέ ενώ άλλοι κλαίνε σχεδόν κάθε μέρα. (Η λέξη για το συνεχές κλάμα, παρεμπιπτόντως, είναι επιφορά. Χρησιμοποιείστε το στον επόμενο καυγά σας.)

    Αλλά ο Frey ήθελε επίσης να αναλύσει την ουσία των δακρύων. Άρχισε προσπαθώντας να βρει τον τρόπο να τα αποκτήσει. Τα ανακλαστικά δάκρυα ήταν εύκολα: πετάξτε μερικά κρεμμύδια μέσα στο μπλέντερ και μυρίστε. Αλλά, βρήκε ότι, «κανένας δεν μπορούσε να σκεφτεί έναν κομψό τρόπο να προκαλέσει συναισθηματικά δάκρυα στο εργαστήριο». Η ιδέα να λένε στους ανθρώπους ότι ψόφησε το σκυλί τους, να συλλέγουν τα δάκρυά τους και μετά να ομολογούν ότι ήταν ένα ψέμα για χάρη της επιστήμης, απορρίφθηκε. Η ιδέα να τριγυρνούν έξω από τα επείγοντα περιστατικά ψάχνοντας για δυστυχισμένους ανθρώπους και να τους ορμούν με μία δακρυδόχο απορρίφθηκε. Ούτε είχαν πρόσβαση στον Άγιο Ιγνάτιο Λογιόλα, ο οποίος σύμφωνα με αναφορές, έκλαιγε τέσσερις φορές την ημέρα.

    Τελικά σκέφτηκαν να δείχνουν συγκινητικές ταινίες στους εθελοντές. Ακόμη και τότε, υπήρξαν προβλήματα. Στην αρχή είχαν σχεδιάσει να βάζουν μέλη του προσωπικού να κάθονται δίπλα στους θεατές που έκλαιγαν με έναν δοκιμαστικό σωλήνα και να συλλέγουν τα δάκρυα. Αυτό αποδείχτηκε παρόμοιο με το κόλπο της γιαγιάς μου: όταν ορμάνε άνθρωποι επάνω σου με έναν δοκιμαστικό σωλήνα, τα δάκρυά σου στεγνώνουν τόσο γρήγορα όσο και όταν σκέφτεσαι με λαχτάρα το ψαράκι που θα αποκτήσεις. Μετά σχεδίασαν ένα ζευγάρι γυαλιά-συλλέκτες-δακρύων, αλλά ούτε αυτά λειτούργησαν εκτός αν ήταν στα μέτρα του καθενός και δεν αρκούσε η χρηματοδότηση γι αυτό. Τέλος, απλά έδωσαν δοκιμαστικούς σωλήνες στους εθελοντές και τους ζήτησαν να συλλέγουν μόνοι τους τα δάκρυά τους.

    Ο μέσος εθελοντής πάσαρε – όχι, ας πούμε συνεισέφερε – τρία δάκρυα, αν και ένα πολύ συναισθηματικό άτομο κατάφερε 50. Σχεδόν το ένα τρίτο δεν μπορούσε να κλάψει καθόλου. Για να έχουν καλύτερα αποτελέσματα, η ομάδα του Frey βρήκε ότι η αίθουσα προβολής έπρεπε να είναι πολύ σκοτεινή και οι άνθρωποι να μην κάθονται δίπλα δίπλα, για να έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι μόνοι.

    Μετά αντιμετώπισαν το ερώτημα ποιες ταινίες θα προκαλούσαν την πιο χειροπιαστή θλίψη. Τα γούστα ποικίλουν ασφαλώς. Μία άλλη ομάδα ερευνητών έδειξε τις «Ανθισμένες Μανόλιες» σε 150 γυναίκες και βρήκε ότι μόνο 20% έκλαψαν. Άλλες, όχι μόνο δεν έκλαψαν αλλά, όπως φάνηκε στο μόνιτορ, από τα καρδιακά, αναπνευστικά και σωματικά συμπτώματα, βρήκαν το έργο ψεύτικο, μελό και αδέξια χειριστικό.

    Ο Frey είχε καλά αποτελέσματα με το "The Champ," το «Τραγούδι του Μπράιαν» και ένα μυστήριο έργο, το "All Mine to Give," που προκάλεσε τα περισσότερα δάκρυα. Η ταινία αυτή είναι «το αληθινό έπος ενός ζεύγους Σκωτσέζων μεταναστών που πεθαίνουν και αφήνουν τον δωδεκάχρονο γιο τους να αγωνίζεται να βρει σπίτια για τα πέντε μικρότερα αδελφάκια του». Ο Frey περιγράφει την αγωνιώδη πλοκή με ψυχρότητα, ίσως επειδή είδε την ταινία πολλές φορές, και σημειώνει ότι το κοινό κλαίει όταν κλαίνε οι χαρακτήρες και ότι «οι ηθοποιοί πρέπει να έχυσαν ολόκληρα γαλόνια δακρύων».

    Ο Frey δείχνει την ταινία τέσσερις φορές τον μήνα και δέχτηκε να κινηματογραφήσει την διαδικασία μία ομάδα παραγωγής ταινιών του CBS, γιατί αν και είναι δύσκολο να βρει χρηματοδότηση για την έρευνα των συναισθηματικών δακρύων, είναι εύκολο να προσελκύσει την προσοχή των μέσων. «Χρεώνω για τις συνεντεύξεις», μου είπε ο Frey σε κάποια φάση.

    (Αν το δοκιμάσετε αυτό στο σπίτι σας και δεν μπορείτε να βρείτε την ταινία "All Mine to Give," μπορείτε να καταφύγετε στη μουσική. Ο Βρετανός ψυχολόγος John Sloboda βρήκε ότι από τα πιο θλιβερά μουσικά κομμάτια είναι το “Fidelio” του Μπετόβεν, "La Boheme" του Puccini, το "B minor Mass" του Μπαχ και πάνω απ’ όλα η 2η Συμφωνία του Ραχμάνινοφ, ιδίως τα πρώτα έξι μέτρα της τρίτης κίνησης. Δώστε βάση στην ύφεση της μελωδίας, όπου ο τόνος διανθίζεται μία νότα παρακάτω, καθώς και στην αρμονία που χάνεται.)

    Με ταινίες και κρεμμύδια, ο Frey έχει αποκτήσει πολλά (κατεψυγμένα) δείγματα συναισθηματικών και ανακλαστικών δακρύων και τα έχει συγκρίνει. Και τα δύο περιέχουν υψηλά επίπεδα μαγγάνιου, περίπου τριάντα φορές περισσότερο από ότι υπάρχει σε ορρό. Κανένας δεν είναι σίγουρος γιατί. Στην κανονική ροή των γεγονότων, τα ανακλαστικά δάκρυα, που παράγονται από μικροσκοπικούς αδένες στο εσωτερικό του άνω βλεφάρου, στραγγίζουν μέσα σε έναν ρινο-δακρυϊκό πόρο μέσα στη μύτη, όπου –- τι γίνεται; «Τα δάκρυα πιθανόν απορροφούνται ξανά» σύμφωνα με τον Frey. Όταν τα δάκρυα κυλούν στο πρόσωπό σας, αυτό συμβαίνει επειδή υπάρχουν πάρα πολλά ώστε να μπορούν να στραγγίσουν μέσα στους ρινο-δακρυϊκούς πόρους. Από την άλλη, τα συναισθηματικά δάκρυα περιέχουν 21% περισσότερη πρωτεϊνη από τα ανακλαστικά δάκρυα. Δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο ποιες πρωτεϊνες είναι αυτές, ούτε γιατί αυτές υπάρχουν σε μεγαλύτερη αφθονία στα συναισθηματικά δάκρυα.

    Είναι εντελώς ασαφές σε τι χρησιμεύουν τα συναισθηματικά δάκρυα. Τα ζώα δεν χύνουν συναισθηματικά δάκρυα ή το κάνουν πολύ πιο σπάνια από τους ανθρώπους και ίσως αυτός είναι ένας λόγος που μπορούμε να μιλούμε για δάκρυα στο τραπέζι – είναι χαρακτηριστικό του κομψού και εκλεπτυσμένου είδους μας.

    Μερικά θαλάσσια ζώα, όπως οι φώκιες, δακρύζουν για να αποβάλλουν το αλάτι. Οι κροκόδειλοι του αλμυρού νερού χύνουν δάκρυα, όχι, όπως ανέφερε ο εξερευνητής Sir John Hawkins τον 15ο αιώνα, για να δελεάσουν τα θύματά τους που τους λυπούνται και πλησιάζουν («και μετά τους αρπάζουν»), αλλά για να αποβάλλουν το αλάτι. Οι κροκόδειλοι του γλυκού νερού δεν χρειάζεται να το κάνουν αυτό κι έτσι έχουν μια πιο στωική εμφάνιση. Αυτά τα θαλάσσια δάκρυα, καθώς και άλλες ανωμαλίες, οδήγησαν την Elaine Morgan να προτείνει στο βιβλίο της «Η καταγωγή της Γυναίκας» ότι η ανθρώπινη εξέλιξη παρουσίασε μία περίοδο όπου οι πρόγονοί μας ζούσαν σε ρηχές θάλασσες. Σ’ αυτή την θεωρία τα δάκρυα, όπως η φαλάκρα, η διποδία, και άλλες ανθρώπινες παραξενιές, είναι μία αντίδραση στην ζωή στο αλμυρό νερό.

    Προσωπικά, όποτε σκέφτομαι την θεωρία της Morgan, φαντάζομαι τον εαυτό μου να τσαλαβουτάει στα ρηχά νερά, και νιώθω τόσο εξελιγμένη όσο και αν χοροπήδαγα από δέντρο σε δέντρο στο σεληνόφως, αρπάζοντας νυχτοπεταλούδες, ή αν κούρνιαζα σε μια σπηλιά στο βάθος του ωκεανού απορροφώντας θειάφι και ελκύοντας συντρόφους με την γοητευτική μου ακτινοβολία. Πιο ακριβές είναι να πούμε ότι δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο ότι η λειτουργία των ανθρώπινων δακρύων είναι να αποβάλλουν το αλάτι. Οϋτε εξηγείται γιατί η θλίψη, ο θυμός ή η χαρά προκαλούν δάκρυα. Οι φώκιες κλαίνε συνέχεια, όχι μόνο όταν θαραλλέα μικρά παιδάκια μένουν ορφανά.

    Τα δάκρυα έχουν μεγάλη επικοινωνιακή δύναμη. Ο ψυχολόγος Jeffrey Kottler, συγγραφέας του βιβλίου "Η γλώσσα των δακρύων", είναι μεγάλος θιασώτης των δακρύων. Δίδαξε τον εαυτό του ξανά να κλαίει ως ενήλικας και υπήρξε μάρτυρας ολόκληρων ποταμών από δάκρυα στο θεραπευτικό του έργο. Αλλά ακόμη και μετά από όλο αυτό, γράφει ο Kottler, "δεν νιώθω εντελώς άνετα με ανθρώπους που κλαίνε". (Αν κι εσείς θέλετε να επαναφέρετε τις ικανότητές σας για κλάμα, ο Frey προτείνει να ξεκινήσετε την διαδικασία με κρεμμύδια.)

    Πολλοί άνθρωποι κλαίνε μόνο όταν είναι μόνοι, όταν δεν υπάρχει κανένας για επικοινωνία, άρα αν η αξία τους είναι να λειτουργούν ως σημείο, τότε πρόκειται για ακούσιο σημείο. Πολλές θεωρίες για τα συναισθηματικά δάκρυα επικεντρώνονται στα μωρά που κλαίνε, συχνά χωρίς να κάνουν τη διάκριση ανάμεσα στους ήχους του κλάμματος και στα ίδια τα δάκρυα, τα οποία μπορούν να συμβούν ανεξάρτητα το ένα από το άλλο. Όλες οι θεωρίες που συσχετίζουν τα συναισθηματικά δάκρυα με το κλάμα των μωρών πρέπει να αντιμετωπίσουν δύο γεγονότα. Πολλά μωρά πρωτευόντων θηλαστικών κάνουν διάφορους θορύβους κλάμματος χωρίς να χύνουν δάκρυα και είναι ικανά να τραβούν την προσοχή των γονιών. Τα μωρά των ανθρώπων επίσης τραβούν την προσοχή των γονιών κλαίγοντας χωρίς να χύνουν δάκρυα - τα περισσότερα μωρά στην πραγματικότητα δεν χύνουν δάκρυα όταν κλαίνε για πολλές εβδομάδες ή και μήνες αφότου γεννηθούν.

    Το δικό μου αγαπημένο μυστήριο που αφορά τα δάκρυα είναι μία περίπτωση που αναφέρθηκε στην Αυστραλία, "μονομερή δάκρυα εναλλάξ". Σε αυτή την περίπτωση, μία ασθενής, η οποία αναφέρεται ως Eloise, έκλαιγε κανονικότατα από ένα μάτι κάθε φορά. Όταν σκεφτόταν την μητέρα της, δάκρυα έτρεχαν από το δεξί της μάτι, όταν σκεφτόταν τον πατέρα της, έκλαιγε από το αριστερό. Ο ψυχίατρός της εξεπλάγη με αυτό το φαινόμενο και μετά από μερικά χρόνια ψυχοθεραπείας κατάφερε να την κάνει να κλαίει και από τα δύο μάτια, όταν ήταν ταραγμένη για οτιδήποτε άλλο εκτός από τους γονείς της.

    Τα συναισθηματικά δάκρυα παραμένουν ένα βαθύ μυστήριο. Ερευνητές: αν μπορέσετε να βρείτε χρηματοδότες, το πεδίο είναι εντελώς ελεύθερο. Και αν βρείτε τις απαντήσεις, θα σας δώσω ένα ψαράκι.

    Πηγή: http://www.salon.com/health/feature/1999/05/17/emotional_tears/print.html

     
    Last edited by a moderator: 17 Απριλίου 2014
  3. dora_salonica

    dora_salonica Contributor

    Lacryma Christi, (το δάκρυ του Χριστού) είναι το όνομα ενός διάσημου Ναπολιτάνικου είδους κρασιού που παράγεται στις πλαγιές του Βεζούβιου στην Campania της Ιταλίας.

    Το όνομα Δάκρυ του Χριστού προέρχεται από έναν παλιό θρύλο ότι ο Χριστός που έκλαιγε για την πτώση του Λούσιφερ από τον παράδεισο, έχυσε τα δάκρυά του στη γη και έδωσε θεϊκή έμπνευση στα αμπέλια που φύτρωσαν εκεί. Οι πλαγιές του Βεζούβιου έχουν βαθιές αυλακιές από την ροή της λάβας και οι πλαγιές στους πρόποδες είναι ιδιαίτερα γόνιμες, γεμάτες χωριά και αμπέλια.

    Πρόκειται για ένα εντελώς γήινο κρασί αλλά είναι πραγματικά απολαυστικό. Έχει ένα βαθύ κόκκινο χρώμα και ένα ευχάριστο άρωμα κόκκινου φρούτου και λευκού πιπεριού και μία ζουμερή, ξινούτσικη γεύση που παραπέμπει σε φλούδες μήλου και μία λεμονάτη οξύτητα σε απόλυτη ισορροπία.

    Πηγή: http://en.wikipedia.org/wiki/Lacryma_Christi


    Το κρασί Montesole Lacryma Christi del Vesuvio Bianco DOC παράγεται από την ποικιλία Coda di Volpe. Το όνομα αυτό προέρχεται από το σχήμα των αμπελιών που θυμίζουν ουρά αλεπούς.

    http://www.bellaonline.com/articles/art24322.asp
     
  4. Vishnu

    Vishnu New Member

    Θα ήθελα να απαντηθεί απο κάποιο δακρόφιλο(αν υπάρχει εδώ) η εξής απόρια, αν υπάρχει μεγαλύτερη διέγερση όταν κλαίει δυνατότερα κάποια/ος ή αν προτιμάει το αντίθετο.
     
  5. dora_salonica

    dora_salonica Contributor

    Less is more...Αυτό όμως ισχύει μόνο όταν είμαι με κάποιον και με βλέπει. Γιατί τότε συγκρατιέμαι. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που αφήνονται εύκολα παρουσία άλλων. Είναι πολύτιμα τα δάκρυα που δίνεις σε κάποιον. Γι αυτό, και ένα ακόμη αρκεί.

    Όταν είμαι μόνη όμως, του δίνω και καταλαβαίνει. Τότε πράγματι απαιτείται μεγαλύτερη ποσότητα και διάρκεια. Δεν πρόκειται για σωματική διέγερση (για μένα τουλάχιστον) αλλά για εγκεφαλική. Φτάνω σε κάποιο πλατώ πλημμυρισμένο από συναισθήματα. Εκεί μέσα πνίγομαι για λίγο. Κολυμπώ, κάνω κάποιες σπασμωδικές προσπάθειες να βγω, αλλά έχω ανακαλύψει ότι το καλύτερο είναι να αφήνομαι εντελώς και να πνίγομαι. Μετά από λίγη ώρα τελειώνουν όλα, ανασαίνω και πάλι.

    Θεωρώ αυτές τις στιγμές πολύ ουσιαστικές, κάτι σαν ταξίδια εκεί που κανονικά δεν πρέπει να πηγαίνουμε ποτέ. Δεν πηγαίνω πολύ συχνά και πρέπει να παραδεχτώ ότι είναι λίγο σαν ναρκωτικό.

    Χθες πήγα.
     
  6. Vishnu

    Vishnu New Member

    Ευχαριστώ.
    Μου λύθηκε η απορία με αυτήν την υπέροχη περιγραφή σου... Σου εύχομαι πάντα τέτοιες εμπειρίες, μόνη ή με παρέα.  
     
    Last edited: 23 Αυγούστου 2008