Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Περι Πόνου

Συζήτηση στο φόρουμ 'Σαδομαζοχισμός' που ξεκίνησε από το μέλος DeSade, στις 31 Ιανουαρίου 2007.

  1. DeSade

    DeSade Owner of evelin

    Ενα ενδιαφέρον αρθρο πανω στον πονο απο το http://www.homestudycredit.com/courses/contentSM/secSM24.html .


    Many contradictions exist in the experience of pain. When one experiences intense pain, one becomes acutely aware of physical existence and loses rational cognition. An individual in extreme pain may lose the ability to think or speak. Conversely, to be able to withstand pain is to transcend one's physical limits and become closer to a spiritual realm of being. Pain can both reaffirm an individual's physical existence and aliveness, and provoke a transcendence of this existence.

    Pain as a potent vehicle of power and mastery can obliterate and recreate consciousness. Pain inflicted without consent negates the sufferer's integrity, but self-inflicted pain can bestow dignity and sense of self, and also provoke a feeling of connection with something beyond one's self boundaries. The sufferer experiences sensations that cannot be shared and that separate him or her from others, which may induce a profound awareness of physical limits and emotional solitude.'8 Conversely, pain may also provide an escape from one's separateness. A person in acute pain becomes oblivious to everything but the present moment and loses self-awareness and high-level thinking. Psychological studies of masochism reveal that a masochist uses pain to "lose awareness of his or her normal everyday self."19 Pain may be experienced as a loss of boundaries between self and environment that evokes a feeling of union with something beyond mortal earthly existence. If not experienced in this spiritual way, it may be experienced as being acutely in touch with the surrounding environment, and even identifying with the source of pain. This is especially true when people inflict pain upon themselves. They are simultaneously merging with, and differentiating themselves from the environment. Consenting to pain may provide a similar experience.

    One of the motives for sadomasochistic activity is "loss of personhood," which is concurrent with the repair of a narcissistic fragmented self and alleviation of the accompanying emotional distress. This may be true for either the person who receives pain or who inflicts pain, neither of whom may have any kind of narcissistic disorder of the self, but wish to experience the psychological and physiological euphoria induced by their actions. Some individuals who practice sadomasochism claim that pain takes them or their partners into physical and spiritual realms of bliss. Commenting on the ability of pain to alter consciousness, one practicing sadomasochist says, "Your body releases endorphins and its better than any high I've obtained doing drugs."2' The same interviewee entertains the consideration that the euphoria produced by pain may be addicting. Research shows that the brain may block transmission of pain signals if other strong sensory stimulation (for example, sexual stimulation) is experienced at the same time. A discussion of ritualized acts of sadomasochism provides a fertile ground to explore the idea that physiological and psychological events can fulfill a need for confirmation of the self, while also providing an avenue to transcend the self. Although all acts of sadomasochism are unique, and no two individuals who practice these acts are moved by the same impetus, the idea of transcendence of the self is a useful tool to analyze the significance of acts of consensual sadomasochism, domination and submission, and bondage and discipline. All use the body, most rely on elements of ritual, and all seek to establish and break boundaries of the self, boundaries between the participants, and in some cases, boundaries between the participants and the cosmos. Abolishing these boundaries may result in Brena's experience of "ever-expanding states of consciousness of the body, the mind, and the soul toward the bliss of God-communion." Although the labels sadomasochism, bondage and discipline, and dominance and submission carry different connotations and imply different practices, I will use the terms sadomasochistic and sadomasochism as generic terms indicating activities that revolve around physically expressing a role-play of status disparity. Although not all of these forms necessarily involve pain, most involve some degree of physical discomfort inflicted upon the participant who assumes the subordinate role. The activities may or may not be sexual in nature.

    In a provocative essay Jessica Benjamin examines sadomasochist interactions as both a confirmation and escape from self. Based on Hegel's discussion of the master-slave relationship, Benjamin asserts that acts of dominance and submission rely on interdependence between the dominator and the dominated for recognition. In her discussion of The Story of O, a novel that presents sadomasochistic scenarios in which the main character, O, submits to her lover's sadistic wishes, Benjamin concludes that "pain is the violent rupture of self-organization," while it is simultaneously an attempt to affirm a sense of self. "O finds a kind of substitute transcendence in losing herself to enslavement." O hopes that by submitting to pain she will be brought to life by the recognition of her torturer and through the awakening of her senses, but also hopes to lose her boundaries by experiencing pain.

    "She…experiences her lover as a god whom she adores and cannot stand to be parted from. While God represents the ultimate oneness, the ability to stand alone, O represents the lost soul who is elevated by union with the ideal omnipotent other."

    Similar to a sexual experience, O's union with another individual is intimately connected with body sensation in her process of self-definition and awareness. Benjamin's trenchant contribution is her analysis of submission to pain as a method of gaining recognition and self-confirmation. Although she does not mention the ability of pain to integrate the self via body chemistry, the physiological reactions to pain are relevant because of their ability to produce euphoria and feelings of narcotic wholeness and connectedness to others or the cosmos. Practitioners of Tantric sex rituals use prolonged pleasure for the same purpose. Individuals who endure the pain of nipple clamps, the discomfort of restraint, the sting of repeated whippings, or various other sadomasochistic activities may not experience severe pain, but may feel the effects of endorphins released in the body in reaction to prolonged discomfort. Individuals who experiment with erotic cutting, in which one partner cuts the other, or other extreme forms of sadomasochistic sex play, may experience more extreme endorphin thrills, and more intimate feelings of being connected to their partners. The clandestine and sexual pleasure that may accompany the activities may also provide psychological and physiological confirmation of identity as an individual, as part of a dyad, and as part of a secret community labeled deviant by mainstream society.

    Identity as a dialectic between being separate from others and yet recognized and confirmed by them is expressed by the psychologist Edward Podvall in an article about self-mutilation. Identity is "on the one hand, a mere reflection. . . of the impinging social and cultural forces, and on the other, being uniquely and idiosyncratically separate and private from other minds." The submission to pain highlights the private nature of self-awareness, while also providing a way to feel a connection with an external cause of sensation. In sadomasochistic interactions, inflicting pain and receiving pain are simultaneously private experiences and experiences that are witnessed and recognized by another. As the master or mistress dominates the submissive, he or she is assured of his or her sex appeal, self-worth, and self-mastery. The dominator regulates expression of his or her own desires as well as the behavior of the submissive. The subordinate participant functions as a crucial witness or "self-object" who confirms the dominator's self-control and power. Without a slave to manipulate, the master/mistress remains without an identity. Although widely considered deviant, the dominant-submissive play can be interpreted as a stylization of natural human desires to confirm one's own potency-as experienced by the dominator, and one's own importance in the face of a powerful force-as experienced by the submissive. When performed with affection and consent, human instincts of love and aggression merge as both partners willfully play out universal acts of domination, aggression, submission, and worship in a contained atmosphere. They confirm their own humanity as they exercise the will to choose their actions.

    Many factors contribute to consensual acts of sadomasochism as ways to transcend the self and experience a feeling of cosmic connectedness. In an age when "safe sex" is a necessary precaution against sexually transmitted diseases, sadomasochism may carry an aura of danger, even though it can be practiced as safely as any other sexual activity, or perhaps more safely if body fluids are not exchanged. The feeling of transcending the danger of sex implies a transcendence of mortality and a god-like immunity to harm. As fashion theorist Valerie Steele points out, the fashions of sadomasochism and fetishism, leather, rubber, tight garments, garments reinforced with metal, heighten awareness of the body as bounded and purposefully controlled. As she claims, "Fetish materials dramatize the exterior (boundary) aspects of the body. Fetish fashion draws attention to the sexual aspects of the body, while simultaneously restricting access to it." Being snugly bound in a corset, rubber stockings, or thigh-high boots is a highly skin-erotic experience, as is being restrained in a leather collar, and ankle and wrist cuffs. The clothing adds to the transgressive fantasy of well-defined roles by making each participant feel literally physically defined and bounded, and therefore, safe.

    When the interaction is ritualized, as it often is, the ritual may prepare the participants psychologically for a spiritual experience by gradually preparing a sacred atmosphere, a space and time set aside from the normal world of everyday life. As the participants don their special clothes and accouterments-for many of these rituals revolve around external appearance and special props or "toys"-they enter a different state of mind. Dressing, or being dressed by one's partner becomes a passage into an arena in which both participants must follow certain rules. Not only do these rules provide a comforting feeling of security and predictability, but because they encourage behavior that is not normally acceptable in other arenas they allow the participants the freedom to act outside of themselves. As the mistress or master assumes her or his typically elaborate and expensive gear and the slave accepts the slave collar, each individual enters a role. The master's whip and the slave's collar become masks that allow each to experience the "sacred awe" of both his or her own role and the role of the partner. The physical and psychological masks contribute to the creative disassociation from ordinary life. Like religious masks that facilitate altered states of consciousness, the masks of these roles allow the participants to transcend their own inhibitions and identities. As they experience the psychological and physical effects of pain and sexual pleasure, they may also experience themselves and each other as transcending their humanity. As they act out rituals of stylized domination and submission, and enter altered states of being, they may even experience themselves and each other as embodying universal forces traditionally labeled masculine and feminine, active and passive, Yin and Yang. Like the narcissistic use of a "self-object" to both create and transcend the ego, the participants use each other and each other's bodies to confirm and escape their identities and experience a feeling of integration with the cosmos. The experience of pain, the recognition by the other, and the escape from self culminate in what many practitioners of sadomasochistic activities describe as a spiritual experience.

    The significance of pain depends on both its experience and its functional end result. Social institutions may inflict pain for utilitarian, symbolic, or expressive purposes. The disparity between pain that is culturally sanctioned and pain inflicted by an individual transgressing social norms, whether publicly or in private, is salient to the interpretation of acts of self-mutilation. This disparity will be explored further in discussion of specific acts of self-inflicted pain. To indicate the continuum between these two extremes, I will discuss how marking the body functions in cultural rituals and several acts of self-mutilation that illustrate the continuum between pathology and social acceptability.
    - Hewitt, Kim, Mutilating the Body: Identity in Blood and Ink, Bowling Green State University Popular Press: Bowling Green, 1997.
     
  2. blindfold

    blindfold Contributor

    μετάφραση ;

    :S
     
  3. khdc

    khdc New Member

    Απάντηση: Περι Πόνου

    Έχει θαφτεί, αλλά είναι ενδιαφέρον νομίζω.

    Kάποια σημεία δε με αγγίζουν καθόλου, ενώ άλλα μου έκαναν αμέσως κλικ. Τον αγαπάω πολύ τον πόνο, αλλά το μεγαλύτερο μέρος όσων συμβαίνουν εκείνη τη στιγμή δεν τα καταλαβαίνω. Ο πόνος αφορά ένα κομμάτι μου που το αγαπάω και θέλω να το μάθω κάλυτερα για να μπορώ να χώθω σε αυτό που συμβαίνει. Τις περισσότερες φορές νιώθω σα να μου γλίστρησε από τα χέρια.​
     
  4. Emiris

    Emiris Regular Member

    Και σεντόνι, και στη βαρβαρική. Reject!
     
  5. nightingale

    nightingale Regular Member

    Απάντηση: Περι Πόνου

    Ενα αρκετα καλο αρθρο απο τον DeSade, το οποιο ομως εχει χαθει... ισως επειδη ειναι γραμμενο στην αγγλικη. Δεν αναφερεται μοναχα στον πονο, αλλα μαλλον ο καθε ανθρωπος τονιζει και εστιαζει σε αυτα που τον ελκυουν και τον ενδιαφερουν... Οριστε λοιπον μια ερασιτεχνικη μεταφραση, με την οποια ευελπιστω να προτρεψω τα μελη της κοινοτητας να αφιερωσουν ενα μικρο μερος του χρονου τους ωστε να αναγνωσουν και να σχολιασουν το συγκεκριμενο αρθρο.

    Πολλές αντιφάσεις και αντιθετες γνωμες υπάρχουν ως προς την εμπειρία του πόνου. Όταν κάποιος βιώνει έντονο πόνο, αποκτα πλήρη επίγνωση της φυσικής του ύπαρξης και χάνει την ορθολογική του γνώση. Ένα άτομο σε ακραίο πόνο μπορεί να χάσει την ικανότητα να σκεφτει ή να μιλήσει. Αντίθετα, για να είναι σε θέση να αντέξει τον πόνο πρεπει να ξεπεράσουν τα φυσικά όρια του και να ερθει πιο κοντά στην πνευματική σφαίρα της ύπαρξης του. Ο πόνος μπορεί ταυτοχρονα να επιβεβαιώσει τη φυσική ύπαρξη και ζωντάνια ενός ατόμου, αλλα και να προκαλέσει μια υπέρβαση αυτης της ύπαρξης.

    Ο πόνος ως ένα ισχυρό όχημα της δύναμης και της κυριαρχίας μπορεί να σβήσει και να αναδημιουργήσει τη συνείδηση. Ο πόνος που προκαλείται χωρίς τη συγκατάθεση αρνείται την ακεραιότητα του πάσχοντος, αλλά ο αυτο-προκαλούμενος πόνος μπορεί να χαρισει μια αισθηση αξιοπρέπειας και αυτοαποδοχης, και, επίσης, να προκαλέσει την αίσθηση της σύνδεσης με κάτι πέρα από τα όρια του εαυτό του. Ο πάσχων βιώνει αισθήσεις που δεν μπορούν να μοιραστούν και που διαχωρίζουν το άτομό του από τους άλλους, κατι που μπορεί να προκαλέσει μια βαθιά επιγνωση των φυσικών ορίων και της συναισθηματικής μοναξιάς του. Αντίθετα, ο πόνος μπορεί επίσης να παρέχει ενα μεσο διαφυγής από την ιδιαιτερότητα κάποιου. Ένα άτομο σε οξύ πόνο αγνοεί τα πάντα γυρω του, εκτος απο την ιδια τη στιγμή και χάνει την ιδιοτητα της αυτογνωσίας και του υψηλού επιπέδου σκέψης. Ψυχολογικές μελέτες του μαζοχισμου αποκαλύπτουν ότι ο μαζοχιστής χρησιμοποιεί τον πόνο να "χάσει την επιγνωση ως προς τον καθημερινο εαυτό του." Ο πόνος μπορεί να βιωθεί ως μια απώλεια των οριων μεταξύ του εαυτού και του περιβάλλοντος, που δημιουργεί το αίσθημα της ένωσης με κάτι πέρα από τη θνητη γήινη ύπαρξη. Αν δεν βιωθει με αυτόν τον πνευματικό τρόπο, μπορεί κανεις να τον βιώσει σα να βρισκεται σε έντονη επαφή με το περιβάλλον, και ακόμη να ταυτιστει με την πηγή του πόνου. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα όταν οι άνθρωποι προκαλούν πόνο στον εαυτό τους. Ταυτόχρονα συγχωνεύονται με, και διαφοροποιούνται από το περιβάλλον. Η συναίνεση για τον οποιο πόνο μπορεί να προσφέρει μια παρόμοια εμπειρία.

    Ένα από τα κίνητρα για σαδομαζοχιστική δραστηριότητα είναι «η απώλεια της προσωπικότητας», η οποία είναι παράλληλη με την επισκευή ενός ναρκισσιστη κατακερματισμένου εαυτου και την ανακούφιση της συνοδευτικης συναισθηματικής δυσφορίας. Αυτό μπορεί να ισχύει είτε για το άτομο που λαμβάνει τον πόνο ειτε για εκεινο που τον προκαλεί, που μπορει κανενας απο τους δυο να μην εχει καποιο είδος ναρκισσιστικής διαταραχής του εαυτού, αλλά που επιθυμούν να γνωρίσουν την ψυχολογική και φυσιολογική ευφορία που προκαλείται από τις πράξεις τους. Μερικά άτομα που ασχολουνται με τον σαδομαζοχισμο ισχυριζονται ότι ο πόνος κανει αυτους ή τους παρτενερ τους να βρεθουν σε φυσικές και πνευματικές σφαίρες ευδαιμονίας και απολυτης ευτυχιας. Σχολιάζοντας την ικανότητα του πόνου να αλλάζει την συναισθηση, ενας που ασκει σαδομαζοχισμο λέει, "το σώμα απελευθερώνει ενδορφίνες που ειναι καλύτερες από οποιαδήποτε αισθηση ειχα λαμβάνοντας ναρκωτικά." Ο ιδιος υποστηριζει ότι η ευφορία που παράγεται από τον πόνο μπορεί να είναι εθιστικη. Η έρευνα δείχνει ότι ο εγκέφαλος μπορεί να μπλοκάρει τη διαβίβαση των σημάτων πόνου, εάν καποια άλλη ισχυρη αισθητηριακή διέγερση (για παράδειγμα, η σεξουαλική διέγερση) βιώνεται ταυτόχρονα. Μια συζήτηση περι τελετουργικων πράξεων του σαδομαζοχισμού παρέχει γόνιμο έδαφος για την εξερευνηση της ιδέας ότι οι φυσιολογικές και ψυχολογικές εκδηλώσεις μπορουν να εκπληρώσουν την ανάγκη για επιβεβαίωση του εαυτού, ενώ παρέχουν επίσης μια λεωφόρο για να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας. Παρά το γεγονός ότι όλες οι πράξεις του σαδομαζοχισμού είναι μοναδικες, και δεν υπάρχουν δύο άτομα που ασκούν αυτές τις πράξεις και να κινουνται με την ιδια ορμη, η ιδέα της υπέρβασης του εαυτού είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για να αναλύσει τη σημασία των πράξεων του συναινετικου σαδομαζοχισμού, της κυριαρχία και της υποτακτικοτητας, και του δεσιματος και της πειθαρχίας. Όλα χρησιμοποιούν το σώμα, οι περισσότεροι βασίζονται σε στοιχεία της τελετουργίας, και όλοι επιδιώκουν να σπάσουν τα όρια του εαυτού, τα όρια μεταξύ των συμμετεχόντων, και σε ορισμένες περιπτώσεις, τα όρια μεταξύ των συμμετεχόντων και του σύμπαντος. Η κατάργηση αυτών των ορίων μπορεί να οδηγήσει σε ‘Brena εμπειρία’ της "διαρκώς διευρυνόμενης καταστάσης της συνείδησης του σώματος, του νου και της ψυχής προς την ευδαιμονία της θειας-ενωσης." Παρά το γεγονός ότι οι ταμπελες σαδομαζοχισμος, bondage and discipline, and dominance and submission αντιπποσωπευουν διαφορετικές έννοιες και συνεπάγονται διαφορετικές πρακτικές, θα χρησιμοποιήσω τους όρους σαδομαζοχιστική και σαδομαζοχισμό ως γενική ένδειξη για τις δραστηριότητες που περιστρέφονται γύρω από τις φυσικες εκφράσεις ενος role-play ανισότητας. Αν και σε όλες αυτές τις μορφές δε συνεπάγεται αναγκαστικά πόνος, οι περισσότερες αφορούν σε κάποιο βαθμό από τη φυσική ταλαιπωρία που προκαλείται από τον συμμετέχοντα που αναλαμβάνει το δευτερεύοντα ρόλο. Οι δραστηριότητες ειναι ή μπορεί να μην είναι σεξουαλικής φύσεως.

    Σε ενα προκλητικο δοκίμιο, η Jessica Benjamin εξετάζει τις σαδομαζοχιστικες αλληλεπιδράσεις τόσο ως επιβεβαίωση οσο και ως διαφυγή από το εαυτό. Με βάση τη συζήτηση του Χέγκελ σχετικα με τη σχέση master-slave, η Benjamin ισχυρίζεται ότι οι πράξεις της κυριαρχίας και της υποταγης βασίζονται στην αλληλεξάρτηση μεταξύ του κυριαρχου και του υποτακτικου για αναγνώριση. Στη συζήτησή της για την ιστορία της Ο, ένα μυθιστόρημα που παρουσιάζει σαδομαζοχιστικα σενάρια στα οποία ο κύριος χαρακτήρας, O, υποτασεται στις σαδιστικες επιθυμίες του εραστή της, η Benjamin καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «ο πόνος είναι η βίαιη ρήξη της αυτο-οργάνωσης», ενώ είναι ταυτόχρονα ένα μεσο προσπαθειας της επιβεβαιωσης της αίσθησης του εαυτού. " Η Ο βρίσκει ένα είδος υποκατάστατου της υπερβατικότητας χανοντας τον εαυτο της στην υποδούλωση». Ελπίζει ότι υποτασσομενη στον πόνο, θα επανερχοταν στη ζωή μεσω της αναγνώριση της απο τον βασανιστή της και μέσα από την αφύπνιση των αισθήσεων της, αλλά επίσης ελπίζει να χάσει τα όρια της βιωνοντας τον πονο.

    "Βιώνει τον εραστή της ως θεό τον οποίο λατρεύει και δεν μπορεί να μεινει μακρια του. Ενώ ο Θεός αντιπροσωπεύει την απόλυτη ενότητα, την ικανότητα να σταθεί μόνος της, η O αντιπροσωπεύει τη χαμένη ψυχή που εξυψωνεται από την ένωση με το ιδανικό παντοδύναμο άλλο."

    Παρόμοια με σεξουαλική εμπειρία, η ένωση της O με κάποιο άλλο άτομο είναι στενά συνδεδεμένη με την αίσθηση του σώματος στη διαδικασία του αυτο-ορισμού και της επιγνωσης. Σημαντικη συμβολή της Benjamin είναι η ανάλυση της για την υποταγη στον πόνο ως μέθοδο για την αποκτηση αναγνώρισης και αυτο-επιβεβαίωσης. Αν και δεν αναφέρει την ικανότητα του πόνου να ενσωματώσει τον εαυτό μέσω της χημείας του σώματος, οι φυσιολογικές αντιδράσεις στον πόνο είναι σχετικες, λόγω της ικανότητάς τους να παράγουν ευφορία και συναισθήματα ναρκωτικης πληρότητας και προς τους άλλους ή το σύμπαν. Οι επαγγελματίες του ‘Tantric σεξ’ χρησιμοποιουν παρατεταμένη ευχαρίστηση για τον ίδιο σκοπό. Τα άτομα που υπομένουν τον πόνο των nipple clamps, τη δυσφορία των δεσμων, τον πονο των επαναλαμβανόμενων μαστιγώματων, ή διάφορες άλλες σαδομαζοχιστικες δραστηριότητες μπορεί να μην νιωσουν έντονο πόνο, αλλά μπορεί να αισθάνονται τις επιπτώσεις των ενδορφίνων που απελευθερώνονται στο σώμα ως αντίδραση στην παρατεταμένη ταλαιπωρία. Τα άτομα που πειραματίζονται με το ερωτικο κοψιμο, στο οποίο ο ένας σύντροφος κόβει τον άλλον, ή με άλλες ακραίες μορφές του σαδομαζοχιστικου παιχνιδιου, μπορεί να εμφανίσουν πιο ακραίες συγκινήσεις λογω των ενδορφινών, και πιο οικεία συναισθήματα συνδεσης με τους συντροφους τους. Η μυστικη και σεξουαλική ευχαρίστηση που μπορεί να συνοδεύει τις δραστηριότητες μπορεί επίσης να παρέχει ψυχολογική και φυσιολογική επιβεβαίωση της ταυτότητας ενός ατόμου, ως μέρος μιας δυάδας, και ως μέρος μιας μυστικής κοινότητας επισημασμενη ως αποκλίνουσα από την υπόλοιπη κοινωνία.

    Η ταυτότητα ως διαλεκτική ανάμεσα στο να εισαι χωριστα από τους άλλους αλλα να έχεις αναγνωριστεί και επιβεβαιωθεί από αυτους εκφράζεται από τον ψυχολόγο Έντουαρντ Podvall σε ένα άρθρο σχετικά με αυτο-ακρωτηριασμό. Η ταυτότητα είναι "από τη μια πλευρά, μια απλή αντανάκλαση... των συγκρουόμενων κοινωνικών και πολιτιστικών δυνάμεων, και από την άλλη, είναι μοναδικη και ξεχωριστη ιδιοσυγκρασιακά από τα άλλα μυαλά." Η υποταγη στον πόνο αναδεικνύει τον ιδιωτικό χαρακτήρα της αυτογνωσίας, ενώ παρέχει επίσης έναν τρόπο για να νιωσεις τη σύνδεση με μια εξωτερική αιτία της αίσθησης. Σε σαδομαζοχιστικες αλληλεπιδράσεις, προκαλώντας και λαμβάνοντας πονο είναι ταυτόχρονα προσωπικές εμπειρίες και εμπειρίες που έχουν ειδωθει και αναγνωριστει από καποιον άλλο. Οσο ο Αφεντης ή η Αφεντρα κυριαρχουν στον υποτακτικο, αυτός είναι σιγουρος για την σεξουαλικη του εμφανιση, αυτοεκτίμηση και αυτοκυριαρχία. Ο κυρίαρχος ρυθμίζει την έκφραση του, τις επιθυμίες του, καθώς και τη συμπεριφορά του κατα την υποταγή. Ο υποτασσομενος συμμετέχων λειτουργει ως κρίσιμος μάρτυρας ή «αυτο-αντικείμενο», που επιβεβαιώνει τον αυτο-έλεγχο και την εξουσία του κυριαρχου. Χωρίς σκλάβο να χειραγωγησει, ο κυριαρχος παραμένει χωρίς ταυτότητα. Αν και ευρέως θεωρείται αποκλίνουσα ερωτικη προτιμηση, το κυρίαρχο-υποτακτικο παιχνίδι μπορεί να ερμηνευθεί ως μια σχηματοποίηση της φυσικής ανθρώπινης επιθυμιας να επιβεβαιώσει τη δική του ισχύ-απο την σκοπια του κυριαρχου, και τη δική του σημαντικοτητα στο πρόσωπο μιας ισχυρής δύναμης-όπως το βιώνει η υποτακτική. Όταν γίνεται με στοργη και συναίνεση, τα ανθρώπινα ένστικτα της αγάπης και της επιθετικότητας συνενωνονται καθώς οι δύο συντροφοι συμπεριλαμβανουν πραξεις κυριαρχίας, επιθετικότητας, υποτακτικοτητας, και λατρείας σε ενα περιβαλλον. Επιβεβαιώνουν τον ανθρωπινο χαρακτηρα τους οσο ασκουνται στη θεληση της επιλογης των ενεργειων τους.

    Πολλοί παράγοντες συμβάλλουν σε συναινετικές πράξεις του σαδομαζοχισμού ως τρόπους για να ξεπεράσουμε τον εαυτό και την αίσθηση της κοσμικής συνεκτικότητας. Σε μια εποχή, όταν "ασφαλές σεξ" είναι ένα απαραίτητο μέτρο προφύλαξης από σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, ο σαδομαζοχισμος μπορεί να φέρει μια αύρα του κινδύνου, παρά το γεγονός ότι μπορεί να ασκηθεί με ασφάλεια, όπως κάθε άλλη σεξουαλική δραστηριότητα, ή ίσως και με μεγαλύτερη ασφάλεια αν δεν ανταλλάσσονται σωματικα υγρα. Η αίσθηση της υπέρβασης του κινδύνου του σεξ προϋποθέτει υπέρβαση της θνησιμότητας και μια θεοποιημενη ασυλια για να βλαψει κανεις. Όπως ο θεωρητικός μοδας, Valerie Steele επισημαίνει, οι μόδες του σαδομαζοχισμού και φετιχισμού, δέρμα, καουτσούκ, σφιχτά ρούχα, ενδύματα ενισχυμένα με μέταλλο, αυξανουν την ευαισθησια του σώματος, καθως οριοθετείται και ελέγχεται σκόπιμα. Όπως ισχυρίζεται, «υλικά Φετίχ δραματοποιούν τα εξωτερικά δεσμα του σώματος. Η μόδα Φετίχ εφιστά την προσοχή στις σεξουαλικές πτυχές του σώματος, ενώ ταυτόχρονα περιορίζει την πρόσβαση σε αυτό." Το να εισαι σχετικα ‘δεμενος’ με έναν κορσέ, κάλτσες καουτσούκ, ή ψηλές μπότες είναι μια εξαιρετικά ερωτική δερματικη εμπειρία, όπως και το να περιορίζεσαι σε ένα δερμάτινο κολάρο, και χειροπεδες στον αστράγαλο και τον καρπό. Η ενδυμασία προσθέτει στην υπερβατική φαντασία των σαφώς καθορισμένων ρόλων κάνοντας κάθε συμμετέχοντα να αισθάνεται κυριολεκτικά σωματικά οριοθετημενος, και ως εκ τούτου, ασφαλης.

    Όταν η αλληλεπίδραση είναι τελετουργική, όπως συμβαίνει συχνά, η τελετουργία μπορεί να προετοιμάσει τους συμμετέχοντες ψυχολογικά για μια πνευματική εμπειρία προετοιμαζοντας σταδιακά μια ιερή ατμόσφαιρα, με χώρο και χρόνο πέρα από τον κανονικο κόσμο της καθημερινής ζωής. Οταν οι συμμετέχοντες φορανε τα ειδικά ρούχα τους και αξεσουαρ-γιατι πολλά από αυτά τα τελετουργικά περιστρέφονται γύρω από την εξωτερική εμφάνιση και απο ειδικά «παιχνίδια»-μπαινουν σε μια διαφορετική νοητικη κατάσταση. Το να ντυνεται μονος του, ή να ντύνεται με τη βοηθεια του συντροφου του γίνεται ένα πέρασμα σε μια αρένα στην οποία οι δύο συμμετέχοντες πρέπει να ακολουθούν ορισμένους κανόνες. Όχι μόνο οι κανόνες αυτοί παρέχουν ένα παρήγορο αίσθημα ασφάλειας και προβλεψιμότητας, αλλά επειδή ενθαρρύνουν συμπεριφορά που δεν είναι συνήθως αποδεκτη σε άλλους τομείς, δινουν στους συμμετέχοντες την ελευθερία να δράσουν έξω από τον εαυτό τους. Καθώς η Αφεντρα ή ο Αφεντης παιρνει τα περίτεχνα και ακριβά εργαλεία του και ο σκλαβος δέχεται το κολάρο, το κάθε άτομο εισέρχεται σε ένα ρόλο. Το μαστιγιο του Αφεντη και το κολάρο του σκλάβου γίνονται μάσκες που επιτρέπουν σε κάθε ενα να βιώσει το «ιερό δέος» τόσο του δικου του ρόλου οσο και του ρόλου του συντροφου του. Οι φυσικές και ψυχολογικές μάσκες συμβάλλουν στην δημιουργική αποσύνδεση από την καθημερινοτητα. Όπως και θρησκευτικές μάσκες που διευκολύνουν αλλαγμένες καταστάσεις της συνείδησης, οι μάσκες αυτών των ρόλων επιτρέπουν στους συμμετέχοντες να ξεπεράσουν τις δικές αναστολές και τις ταυτότητές τους. Καθώς βιώνουν τις ψυχολογικές και σωματικές επιπτώσεις του πόνου και της σεξουαλικής ευχαρίστησης, μπορεί επίσης να βιώνουν τον εαυτό τους και ο ένας τον άλλον καθως υπερβαινουν την ανθρωπινη φυση τους. Καθως δρουν συμφωνα με μια τελετουργικά τυποποιημένη κυριαρχία υποταγη, και εισάγονται σε αλλες καταστάσεις της ύπαρξης, μπορεί επισης να βιωσουν τον εαυτο τους και ο ένας τον άλλον ως καθολικές δυνάμεις που ενσωματώνουν παραδοσιακά χαρακτηριστικα αρσενικου και θηλυκου, ενεργητικου και παθητικου, Γιν και Γιανγκ. Όπως και η ναρκισσιστική χρήση του «αυτο-αντικειμενου" για να δημιουργήσει και να ξεπεράσει το εγώ, οι συμμετέχοντες χρησιμοποιούν ο ένας τον άλλον και το σωμα του άλλου για να επιβεβαιώσουν και να ξεφύγουν από τις ταυτότητές τους και να βιώσουν την αίσθηση της ολοκλήρωσης με το σύμπαν. Η εμπειρία του πόνου, η αναγνώριση από τον άλλο, και την απόδραση από τον εαυτό καταλήγουν σε αυτό που πολλοί επαγγελματίες σαδομαζοχιστικων δραστηριοτητων περιγράφουν ως μια πνευματική εμπειρία.

    Η σημασία του πόνου εξαρτάται τόσο από την εμπειρία του και οσο και απο το λειτουργικό αποτέλεσμα στο τέλος. Οι κοινωνικοί θεσμοί μπορούν να προκαλέσουν πόνο για χρηστικό, συμβολικο, ή εκφραστικο σκοπο. Η διαφορά ομως μεταξύ του πόνου που είναι πολιτιστικά επικυρωμενος και του πόνου που προκαλείται από ένα άτομο που παραβαίνει κοινωνικές νόρμες, είτε σε δημόσιο είτε σε ιδιωτικό χωρο, είναι βασικη για την ερμηνεία των πράξεων του αυτο-ακρωτηριασμου. Αυτή η διαφορά θα διερευνηθει περαιτέρω στη συζήτηση των συγκεκριμένων πράξεων που προκαλουν πονο μεσω αυτοτραυματισμού. Για να δηλωθει το συνεχές μεταξύ αυτών των δύο άκρων, θα συζητήσουμε για το πώς σήμανση των λειτουργίων του σώματος σε πολιτιστικές τελετουργίες και πολλές πράξεις του αυτο-ακρωτηριασμου, απεικονίζουν τη συνέχεια μεταξύ παθολογίας και κοινωνικής αποδοχής.

    - Hewitt, Kim, Mutilating the Body: Identity in Blood and Ink, Bowling Green State University Popular Press: Bowling Green, 1997.
     
  6. ManMasterFirst

    ManMasterFirst Ποτέ μη λες ποτέ Μπορεί να εκπλαγείς...

    Μπράβο για τη δουλειά - για τον κόπο που έκανες να το μεταφράσεις. Δεν είναι και λίγο το κείμενο... Ελπίζω να τύχεις των αποτελεσμάτων που επιθυμείς.  
     
  7. Αξιέπαινη προσπάθεια μετάφρασης ενός κειμένου με πολλές αναγνώσεις.
    Ο αυτοπροκλητός πόνος μπορεί να έχει μια ζεν διάσταση, όπως η τέλεια απόγνωση, ή ο ακραίος τρόμος στις ιστορίες του Εντγκαρ Αλαν Πόε. Με την έννοια οτι καταργεί το νου, ο οποίος δρα ως φίλτρο ανάμεσα στον παρατηρητή και το περιβάλλον. Με τον τρόπο αυτό απελευθερώνεται το απόλυτο βίωμα, αυτό που προσομοιάζει με τη "φώτιση".