Περι Σαδισμού

Περι Σαδισμου.
Η αστοχία διαχείρισης της σαδιστικής επιθυμίας λογω έλλειψης αυτοκυριαρχίας οσο και αυτο ελεγχου οδηγει στην ανεξελεγκτη εκφραση του.
Αυτο δημιουργέι πολλά προβλήματα, στον ιδιο οσο και στον κοινωνικο του περιγυρο . Ουσιαστικά τον απομονώνει γιατι ο σαδισμος οδηγει σε αντικοινωνικές συμπεριφορές.
Παραλλήλα αν η ελλειψη αυτοελεγχου οφειλεται σε ανυπαρξία συνείδησης η ελεγκτικού υπερεγώ τοτε μιλαμε για περιπτωση που χρειαζεται παρεμβαση επαγγελματία της ψυχικής υγείας, μια και προκειται για σοβαρη ψυχικη ασθενεια.
Ο Σαδισμος ειναι μια δύναμη καταστροφική απο τη φύση της που ομως μπορει να διαχειριστεί καποιος με ωριμοτητα ώστε να τον οδηγήσει στην απολαυση της προκλησης πονου οσο και στον διακριτικο χειρισμο της προσωπικοτητας της μαζοχιστριας .
Αλλωστε η "Κυριαρχικοτητα" ειναι η εκφανση του Σαδισμου σε ψυχικο επιπεδο, η επιθυμία επιβολής και καθυπόταξης.
Δεν προκειται για μανιπιουλαρισμα με την εννοια της απατης αλλα σε μια αμοιβαια επιθυμία αφενος του Σαδιστη για καθυποταξη και της μαζοχιστριας υπο για περιορισμο της επωδυνης για αυτην ελευθερίας.
Οι ψυχολογικοι λογοι που η ελευθερια ειναι επωδυνη για την μαζοχιστρια και οι λογοι που ο σωματικος πονος φανταζει λυτρωτικος ειναι το κλειδι που καθε Σαδιστης καλειται να ανακαλυψει για να μπει βαθια μεσα στον ψυχισμο της και να προκαλεσει την πολυποθητη και για τους δυο ανευ ορων παραδοση στον ερωτικο Σαδισμο που λυτρώνει μεσα απο την παραδοση στις επιταγες του κτηνώδους ασυνειδητου, την ομοιπαθητική του πονου στον πονο και της βίωσης του τραυματος της παιδικης ηλικιας με απωτερο στοχο την συμφιλίωση με αυτο (στην γλωσσα του ψευδεπιγραφου D/s αυτη η κατασταση περιγραφεται ως η lifestyle σχεση Master-slave ) .
Ο Σαδισμος συχνα ειναι ενα υπεροχο ψυχολογικο παιχνιδι και οποιος νομίζει οτι περιοριζεται σε μηχανιστικες κινήσεις χειρισμου εργαλειων πονου δεν καταλαβε τιποτα.
Ειναι ο σκοτεινος ευγενης που δεν κρυβει τις προθεσεις του και χαμογελώντας αφοπλιζει ολες τις αμυνες μεχρι να κατασπαραξει το ευτυχισμενο θυμα του.


Ποια ειναι η δικη σας οπτική για το σαδισμο;

 

Κάποτε είχα ρωτήσει σε τούτο το φόρουμ, ποια είναι η διαφορά του σαδισμού από την κακία. Είχα πάρει απαντήσεις μόνον ιδιωτικώς, από ορισμένους που ήταν φανερό ότι είχαν προβληματιστεί. Η ζωή μου έδωσε μια απάντηση, που μπορεί να μην είναι η σωστή αλλά είμαι σχεδόν βέβαιη ότι δεν είναι τελείως λάθος: Κάποιος που κάνει κακό δεν νοιάζεται για τις επιπτώσεις των πράξεών του στον άλλο (και στον Άλλο), ο σαδισμός όμως ωθεί τον σαδιστή - πέρα από οποιαδήποτε sublimation που έχει διαμορφώσει και ακολουθήσει - να νοιάζεται για τον άλλο, επειδή από εκεί αντλεί την απόλαυσή του. Αυτό. Καλημέρα  

Αρκεί ο σαδισμός για τα παραπάνω;  

 

Απευθύνω απλά έναν χαιρετισμό. Εύγε, ωραίο θέμα. Εύχομαι να μην ισοπεδωθεί από τα τρόλεϊ και τις φτηνές λαχανοdoλmαδίστικες* απόψεις και να υπάρξει μεταξύ σαδιστών μια εποικοδομητική συζήτηση. Έστω, να εξηγήσουμε τα βασικά: Ότι δεν είμαστε μπατσόνια που (ως service) πλακώνουμε στο ξύλο, από το κλεφτρόνι μέχρι το συνταξιούχο στο σύνταγμα. Ότι μη ερωτικός / σεξουαλικός σαδισμός δεν είναι σαδισμός, αλλά κάτι άλλο (δε μ’ αφορά τι). Ότι δεν ασχολούμαστε με κάποιον / κάποια που δεν μας λέει «κάτι» (ποια κακία λοιπόν, καλή μου @gaby ; ). Ότι... ναι! Και εμείς ερωτευόμαστε και αγαπάμε (το νέο του αιώνα;!) και το εκφράζουμε με το δικό μας «τρόπο». Ότι «σεξ χωρίς ξύλο, φαΐ χωρίς αλάτι» (παράφραση).
Η βεντάλια των bdsm-sadist είναι σίγουρα μεγάλη... Το ξέρω ότι αργώ (ναι... γενικός   ) αλλά χρωστώ ακόμη μερικές απαντήσεις (επί συναφών θεμάτων) στην μπρέντα - σουτζουκάκια και σ’ εσένα, σε άλλο νήμα. Τα δουλεύω, ίσως ξανάρθω...

*Oι οποίες είναι επί παντός επιστητού! Ουδέποτε κατάλαβα – έως βρίσκω «ψυ-κάπως» - την κ/υ εκτός κρεβατιού. Sorry, άποψή μου!
Υ.Γ.: Να πήγαινε άραγε πουθενά η αναφορική αοριστολογική αντωνυμία «ό,τι»; Δε γαμ... κόσμιααα γρρρ...

 

Σεβόμενος την κατεύθυνση που -όπως την αντιλαμβάνομαι- δίνει ο νηματοθέτης, δε θα σταθώ σε κριτική, αφορισμούς και ψυχολογικές ερμηνείες του σαδισμού, τις οποίες μπορεί να αναζητήσει κάποιος σε επιστημονικές ή μη πηγές. Προτιμώ να αναφερθώ σε προσωπικά βιώματα και προβληματισμούς.

Δε θεωρώ τον εαυτό μου σαδιστή σε κανένα επίπεδο. Εχω αντιληφθεί όμως πως κατά καιρούς άντλησα μία ιδιότυπης μορφής ηδονή από την πρόκληση πόνου, σωματικού, αλλά κυρίως ψυχολογικού επάνω σε κάποιους ανθρώπους. Στη θέαση των επιπτώσεων του πόνου ένιωσα ένα συνδυασμό τρυφερότητας και ερωτισμού. Εικάζω πως αιτία γι αυτό ήταν η ευαλωτότητα του προσώπου στο οποίο προκάλεσα τον πόνο. Ευαλωτότητα που ενίσχυσε την αίσθηση παντοδυναμίας μου. Σε ορισμένες από τις περιπτώσεις αυτές ακολούθησε ιδιαίτερα έντονη ερωτική συνεύρεση.

Παρατηρώντας τις αντιδράσεις μου τις φορές που συνέβη αυτό, θα έλεγα πως δεν ξεπέρασα κάποια όρια, ούτε ένιωσα την επιθυμία να το κάνω. Ο εσωτερικός "κριτής" μου λειτούργησε ως φρένο. Νομίζω λοιπόν πως στην πλειοψηφία των σαδιστών συμβαίνει κάτι παρόμοιο. Ενας μηχανισμός "αυτοπροστασίας" και προστασίας αντίστοιχα του μαζοχιστή. Δε μιλάω βέβαια για τις ακραίες περιπτώσεις που έθιξε στην αρχή της τοποθέτησής του ο νηματοθέτης.

Τέλος, δε μπορώ να καταλάβω πώς ένας σαδιστής περιορίζει τις σαδιστικές του τάσεις στο ερωτικό παιχνίδι (την ίδια απορία έχω και για όσουν εμπλέκονται σε ασύμμετρη σχέση). Είτε είσαι σαδιστής, είτε δεν είσαι. Αλλο να μου πει κάποιος οτι διαθέτει το κριτήριο της διάκρισης που τον οδηγεί να συμπεριφέρεται ανάλογα με τις απαιτήσεις της στιγμής, οτι δηλαδή δεν δέρνει αδιακρίτως τους πάντες. Αυτό το καταλαβαίνω. Ο σαδισμός όμως είναι συστατικό της προσωπικότητας, όχι ρούχο που βάζουμε και βγάζουμε κατά το δοκούν...

 

O σαδιστής είναι αυτός που αρέσκεται να προκαλεί σωματικό ή ψυχικό πόνο σε άλλους. Δεν αναφέρεται αν πρέπει να είναι συναινετικός ο σαδισμός ή όχι. Θεωρώ ότι οι περισσότεροι στον χώρο του BDSM είμαστε συνειδητοποιημένοι υπέρ του ''συναινετικού σαδισμού'' .

Αυτό που με προβληματίζει είναι το κατά πόσον ο μη συναινετικός σαδισμός έχει θέση σήμερα στο BDSM. Υπάρχει συναινετικός σαδισμός; ΝτεΣαντικά, όχι.

Δηλαδή θα πονάς όσο θέλω και όποτε θέλω, αλλά και θα απολαμβάνεις όσο θέλω και όποτε θέλω...  

 

Η ευχαρίστηση του να στέλνεις την κάθε κομπλεξικιά για "τσαγάκι" με τάκτ και επιχειρήματα  

 

 

Για μένα ο Σαδομαζοχισμός ή αλλιώς η αλγολαγνεία, είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Δεν θα σταθώ στις στατιστικές που λένε ότι ο Σαδισμός έχει φύλο, καθώς είναι εικοσαπλάσιο το ποσοστό των ανδρών Σαδιστών σε σχέση με αυτό των γυναικών, καθώς δεν έχω καμμία εμπιστοσύνη στον τρόπο διεξαγωγής τους και θεωρώ ότι δύσκολα οι άνθρωποι απαντούν ειλικρινά σε ερωτήματα που τους απευθύνουν τρίτοι για επιστημονικούς ή δημοσκοπικούς σκοπούς.

Μου ακούγεται ρεαλιστικό ωστόσο, σύμφωνα με αυτά που βίωσα ή παρατήρησα.

Είναι ο Σαδιστής, καθαρός Σαδιστής και μόνο? Pure Sadist? Έχει κάθε λογής αλγολάγνος και ένα ποσοστό αντίπαλου δέους μέσα του?
Είναι όλοι ενεργοπαθητικοί, και μόνο τα ποσοστά διαφέρουν?
Είναι άστοχες οι παρατηρήσεις ότι ακόμη και ο Μαρκήσιος ήταν αρκούντως μαζοχιστής?

Έχει η αλγολαγνεία δύο ξεκάθαρους πόλους, και όσοι έλκονται από αυτήν διαλέγουν έναν από τους δύο και δεν μετακινούνται ποτέ?

Οι Σαδιστές κατ΄εμέ, είναι μία ανομοιογενής ομάδα ανθρώπων, με διαφορετικά κοινωνικο-ψυχολογικά χαρακτηριστικά.

Ο ερωτικός σαδισμός, για μένα είναι ένας τρόπος ερωτικής, σεξουαλικής, προσωπικής έκφρασης, καθόλου αποκομμένος από το πρόσωπο που τον ασκεί, σε συνδυασμό με τα πρόσωπα στα οποία τον ασκεί.

Ο μόνος μη-παθολογικός σαδισμός για μένα, είναι ο συναινετικός, τουλάχιστον σε ότι αφορά τις πράξεις, καθώς στις φαντασιώσεις όλων θαρρώ πως ποτέ δεν υπάρχει χώρος για την συναίνεση. Κι όταν λέω όλων δεν αναφέρομαι μόνο στους σαδιστές, αλλά και στους μαζοχιστές. Ποια γυναίκα φαντασιώνεται συναινετικό βιασμό? Εγώ πάντως όχι...

Εντός σχέσεων πάλι, (παρα)κάμπτεται η συναίνεση επί συγκεκριμένων πρακτικών, καθώς δίνεται η συναίνεση στο πρόσωπο. Κάπως έτσι αναδιαμορφώνονται τα όρια, μονομερώς θα πείτε, δεν θα διαφωνήσω καθόλου, επώδυνα όσο και απολαυστικά θα προσθέσω όμως.

Η σχέση με έναν Σαδιστή συνήθως μάς αποκαλύπτει το βάθος του μαζοχισμού μας, αυτό που ούτε εμείς οι ίδιοι γνωρίζαμε, ούτε απαραίτητα φαντασιωνόμασταν. Και είναι πραγματική αποκάλυψη αυτό...

Αναγνωρίζω την ανάγκη των σαδιστών να τον ασκήσουν αδιακρίτως συναίνεσης, μιας και αυτός είναι ο ''καθαρόαιμος'' Σαδισμός, αλλά εκεί μπαίνουμε σε άλλα χωράφια, παραβατικότητας και μονομερούς επιβολής, που άπτονται του κοινού ποινικού δικαίου.

Στα ερωτικά παιχνίδια, λένε ότι ο Σαδιστής και ο Μαζοχιστής δεν είναι το τέλειο ζευγάρι...Αυτό έχει μία ακαταμάχητη λογική, καθώς ο Σαδιστής ενίοτε αρέσκεται στην επιβολή πόνου, που ο απέναντι δεν έχει επιλέξει και δεν είναι δεδομένο ότι μπορεί να αντέξει.

Όλα υποτίθεται ότι γίνονται για την δική του ικανοποίηση, τόσο τα παιχνίδια πόνου, όσο και τα ψυχολογικά παιχνίδια του μυαλού, με βασικά, σύμφωνα με την συχνότητα, αυτά του εξευτελισμού, της βεβήλωσης, της υποτίμησης, την ζωοποίηση.

Αυτό γίνεται γιατί ο σαδιστής πραγματικά αρέσκεται να ερωτοτροπεί με σκυλιά, γατιά, πόνυ, ή χαμηλού επιπέδου/νοημοσύνης πλάσματα?
Νομίζω ότι θα συμφωνούσαμε σχεδόν ομόφωνα πως όχι.

Είναι το περιτύλιγμα του παιχνιδιού της επιβολής, της εξουσίας, του πόνου και της τιμωρίας που κάνει ελκυστικό το όλο πράγμα σε όσους επιθυμούν να συμμετάσχουν?

''Ακινητοποίησέ με, δέσε με, φίμωσε με, για να μην έχω λόγο στο τι θα επακολουθήσει, για να μην μπορώ να αντιδράσω, ό,τι κι αν αποφασίσεις να κάνεις'' χμμμ, γνώριμο...

Αν ήταν ελεύθερος ο σαδιστής ας πούμε, να πράξει όπως ακριβώς επιθυμούσε, χωρίς συνέπειες για τις πραγματικές του επιθυμίες, θα βίαζε, θα έπληττε, θα προκαλούσε απίστευτο πόνο, θα ακρωτηρίαζε όποιον ήθελε? Θα φερόταν όσο προσβλητικά και υποτιμητικά ήθελε σε οποιονδήποτε?
Πέραν της παθολογίας, εγώ το αμφισβητώ σφόδρα αυτό. Είναι το αξιακό σύστημα και η γενικότερη συγκρότησή του που τον αποτρέπουν? Ναι, θα πω, ευτυχώς...

Θεωρώ ότι ο Σαδιστής ψάχνει πάντα τον κατάλληλο αποδέκτη για να εξασκήσει τον Σαδισμό του. Και πιστεύω ότι ο αποδέκτης αυτός, δεν αρκεί να είναι δεκτικός, πειθήνιος και πρόθυμος να υποστεί. Πρέπει να είναι κατάλληλος και στο να προκαλέσει το μυαλό του Σαδιστή, πέρα από το να οπλίσει το χέρι του με διάθεση επιβολής. Και ακριβώς γι αυτόν τον λόγο, πιστεύω ότι δεν πρέπει να ποινικοποιούνται οι σαδομαζοχιστικές πρακτικές που σχετίζονται με την συναίνεση, όσο ακραίες κι αν είναι.

(Τριβελίζει στο μυαλό μου η ιδέα του να σπάσουν τα όρια της συναίνεσης, να παρασυρθεί ο Σαδιστής και να κάνει κάτι καθόλου προσυμφωνημένο, ούτε καν ως προϊδέαση, αλλά ας το αφήσω στην άκρη για την ώρα, να μην το εκτρέψω το θέμα)

Πριν από λίγο καιρό, εδώ, είχε ξεσπάσει μία ακόμη δημόσια αντιπαράθεση για μία φωτογραφία ανηλεούς μαστιγώματος, οι σκληροπυρηνικοί, οι μετριοπαθείς και εμείς, οι υπόλοιποι, που βλέπαμε την αλήθεια να κάθεται ως συνήθως κάπου στη μέση.

Δεν είναι ο σαδισμός για όλους. Δεν τον κατανοούν και δεν τον αποδέχονται όλοι. Το καταλαβαίνω αυτό, γιατί ακριβώς δεν έχω προσχωρήσει σε καμία ''ακραία'' θέση, μπορώ να συμμεριστώ απόψεις και των δύο πλευρών (αν και έχω μία εγγενή συμπάθεια στις μειοψηφίες, οπότε μπορεί να με δείτε καμιά φορά και στο πλευρό των σκληροπυρηνικών, ειδικά όταν θεωρώ ότι έχουν δίκιο).

Είναι η μοίρα των σαδιστών να είναι παρεξηγημένοι από τους υπόλοιπους, ακόμη και σε χώρους έκφρασης εναλλακτικού ερωτισμού?
Ελπίζω πως όχι, είναι ευκαιρία να επαναπροσδιοριστούν και οι ίδιοι, σε σχέση με τους υπόλοιπους (κλείνει η παρένθεση).

Αν λοιπόν οι εποχές που ο σεξουαλικός σαδισμός θεωρούνταν παρέκκλιση έχουν ανεπιστρεπτί περάσει, τότε θα είχε ενδιαφέρον να σκιαγραφηθεί εκ νέου το προφίλ του νεο-σαδιστή,πάντα εντός του bdsm, φυσικά.

Παραπάνω έγιναν αναφορές σε D/s και M/s, συσχετίστηκε η Κυριαρχικότητα με τον Σαδισμό, με διάφορους τρόπους.
Είθισται να γίνεται η σύνδεση μεταξύ ομοειδών ιδιοτήτων, εγώ προσωπικά δεν θα ταύτιζα απαραίτητα τις δύο έννοιες.

Σχεδόν ενοχικά έχω δει Κυρίαρχους να ομολογούν ότι δεν έχουν καθόλου ανεπτυγμένο το σαδιστικό τους κομμάτι και επίσης σαν υ έχω γευτεί το υπέροχο χτυποκάρδι της σαδιστικής επιβολής σε άλλους, το γυαλισμένο μάτι μου, δεν το είδα εγώ, είδα όμως την αντανάκλασή του στους άλλους. Ομοίως, θεωρώ, ότι εγγενής σαδισμός υπάρχει σε όλα τα ανθρώπινα πλάσματα. Το πόσος χώρος του έχει δοθεί και πως εκφράζεται αυτό στην ζωή, ερωτικά ή μη, είναι ένα από τα πεδία που θα διερευνά εις το διηνεκές η ψυχιατρική και άλλες επιστήμες, δεν είμαι αρμόδια να το απαντήσω.

Από το άλλο όμως μετερίζι, αυτό της υποτακτικότητας, ζωσμένης με τόνους εκρηκτικών μαζοχισμού, θα πω ότι στο δικό μου κεφάλι αφ΄ενός σχετίζονται η Κυριαρχικότητα με τον Σαδισμό, μέσω της επιβολής τόσο του ελέγχου, όσο και του ερωτικού πόνου, και επεκτείνεται αυτό σε όλο το φάσμα των παιχνιδιών του μυαλού, μέχρι και τον εξευτελισμό, που οφείλω να ομολογήσω ότι ακόμη και τώρα μου είναι δυσκολοχώνευτος αυτοψυχαναλυτικά, που γίνεται για μένα απολαυστικός μόνο μέσα στο ''απόλυτο'' αυτό ερωτικό πλαίσιο, αφ΄ετέρου είναι δύο διακριτές έννοιες.

Δεν θεωρώ τον Σαδιστή Κυρίαρχο διεστραμμένο, είναι το αγαπημένο μου είδος, ωστόσο η δοσολόγηση του Σαδισμού, σε συνδυασμό με τις συνθήκες, είναι για μένα η αρετή που αναζητώ, πέρα από τις αρέσκειες ή τις απαρέσκειές μου. Σαφώς και αναμένω η νοηματοδότηση των χρησιμοποιούμενων πρακτικών να καθορίζεται απ΄από αυτόν. Δεν ψάχνω εκ προοιμίου για κάτι που να μου ''ταιριάζει'' ως προς αυτό το κομμάτι. Πρέπει όμως να μου ταιριάζει ο άνθρωπος που θα κρίνει σε σχέση με μένα. Πρέπει να ταιριάζει το παπούτσι, πως αλλιώς θα το βαδίσεις με άνεση ή επί μακρόν? Ουδέν μεμπτόν, ακόμη και καμμία εκ των προτέρων συμφωνία, μόνο μία αίσθηση συμβατότητας ως προς το που μπορούμε να φτάσουμε μαζί. Τον τρόπο, τον δρόμο, δεν τον αποφασίζει ποτέ το αντικείμενο, αυτό μας αρέσει άλλωστε, όσο κι αν κατηγορούμαστε ότι χειραγωγούμε με λεπτούς και περίτεχνους χειρισμούς τους ασκούντες τον πόνο και τον έλεγχο. Σπάνια ο Σαδιστής Κυρίαρχος χειραγωγείται, αυτό είναι μία σπουδαία αρετή του που έλκει. Τουλάχιστον εμένα...

Αντιθέτως, γνώμη μου είναι ότι ο Καθαρός Σαδιστής χειραγωγείται, κυρίως από την ανάγκη του να αλληλεπιδράσει, -ένας έμπειρος μανιπιουλαριστικός μαζοχιστής αρκεί, είναι άλλωστε φτιαγμένοι από την ίδια πρώτη ύλη-, κάτι που τον καθιστά λιγότερο γοητευτικό, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια.

Λένε ότι οι αλγολάγνοι, ένθεν και ένθεν, είναι άνθρωποι που διεγείρονται πιο δύσκολα ερωτικά, γι αυτό καταφεύγουν στον πόνο, στο πιο ισχυρό ερέθισμα, για να διεκδικήσουν την λαγνεία που ποθούν, αυτήν που τους αντιστοιχεί. Εγώ δεν θα διαφωνήσω, θα προσθέσω απλά το εγκεφαλικό κομμάτι, που συμπληρώνει το σωματικό ερέθισμα. Δηλαδή, δεν θεωρώ ότι είναι κορεσμένοι, ούτε ακόρεστοι, απλά διαφορετικοί στην ερωτική τους λειτουργία.
Λένε ότι ο σαδισμός σχετίζεται με τον φόβο του ευνουχισμού, τραύματα της παιδικής ηλικίας, ανικανοποίητες επιθυμίες και άλλα πολλά.

Λένε επίσης, αρχής γενομένης από τον Freud, ότι ο μαζοχισμός είναι αντεστραμμένος σαδισμός κατά του εαυτού και τούμπαλιν. Για μένα ο πόνος είναι μια μορφή αγάπης, αυτής που θέλω να μοιραστώ, είτε να πάρω, είτε να δώσω. Τόσο απλό. Στην πορεία του χρόνου μεταστρέφεται αυτό, με διάφορους τρόπους, για διάφορους λόγους, πάντα όμως πρέπει να θυμόμαστε την αφετηρία. Δεν μπορώ να ταυτιστώ με όλες τις σαδιστικές προσεγγίσεις, ευτυχώς που δεν χρειάζεται κι όλας, δηλαδή...

Η αίσθηση του ελέγχου είναι μοναδική, αν συνοδεύεται και από πόνο, ακόμη καλύτερα, βαθαίνει, πολλαπλασιάζεται, την ανακαλεί η κιναισθητική μνήμη και την συνδέει με την απόλαυση, σεξουαλική ή περιχώρων. Την ταυτίζει και με το πρόσωπο, την αποζητά...

Απόλυτοι κανόνες θεωρώ ότι δεν υπάρχουν, ο κάθε άνθρωπος είναι μία ιστορία από μόνος του, μόνο να πω, σε ανθρώπους που παρακολουθώ και σέβομαι, τουλάχιστον ως προς τον δημόσια αρθρωμένο λόγο τους, ότι οι αφορισμοί της βίας, άπτονται μεν της ζωής, εκεί συντασσόμαστε όλοι με την καταδίκη της, αλλά το ερωτικό μας κομμάτι περιλαμβάνει ανεξερεύνητα ακόμη κι από μας τους ίδιους ψυχικά πεδία που όλοι μας προσπαθούμε να κατανοήσουμε. Αν μέσα από την διερεύνηση αυτή προκύπτει καύλα, αίσθημα πληρότητας, ικανοποίηση όχι μόνο σωματική, αλλά και ψυχική, τότε ποιος μπορεί να αφορίσει ποιον και για ποιον στ΄αλήθεια λόγο?

Λέτε οι ''σκυλίτσες'', οι ''σκύλοι'', οι ''γατούλες'' και τα ''πόνυ'', να είναι άνθρωποι που στην ζωή τους να αρέσκονται απαραίτητα στον πόνο, την βία, την κακοποίηση, την υποτίμηση, τον εξευτελισμό και την ζωοποίηση? Προφανώς κάτι βαθύτερο μας προσφέρει αυτό, κάτι κερδίζουμε από την όλη διαδικασία.

Και θα ευχαριστούμε για πάντα τους Σαδιστές που κατάφεραν να μας το προσφέρουν ή να το βγάλουν στην επιφάνεια.
edit το ''καμμία'' το θέλω με δύο μι, κι ας είναι λάθος...

 

@brenda ,
μερικές φορές αφήνομαι να παρασυρθώ από τη γλαφυρότητα της γραφής σου και το συναίσθημα που βγάζει, κι ας μη συμφωνώ σε όλα με το περιεχόμενο.
Το ομολογώ... (ουπς, αυτό πάει σε άλλο νήμα!)