Πες τον πόνο σου, βγάλε τον νταλκά σου...

Επειδή όλοι τρώμε τα ζόρια μας σ΄αυτήν την ζωή και κάποια εξ΄αυτών είναι εντελώς προσωπικά και άπτονται του bdsm, τριγυρνάμε γύρω-γύρω, ψάχνοντας κάπου να ακουμπήσουμε, θέλουμε ευήκοα ώτα να βγάλουμε από μέσα μας αυτά που μάς κατατρώγουν σχετικά με το αντικείμενο, ή τον εαυτό μας.

Κενά γνώσεων που δεν βρίσκουμε σε συγκεκριμένα θέματα, προσωπικά προβλήματα που προκύπτουν μέσα από τις δικές μας σχέσεις, ανομολόγητες σκέψεις που μάς κατατρώγουν το μυαλό σχετικά με την δική μας τοποθέτηση, απορίες και αμφιβολίες που δεν τολμάμε να ρωτήσουμε γιατί φοβόμαστε ότι θα μάς επικρίνουν οι άλλοι, τρέμουμε το κράξιμο της αρκούδας που πέφτει ενίοτε και μπαίνουμε στην διαδικασία να ρωτάμε συγκαλυμμένα, ανοίγουμε ανόητα νήματα, ή εκτρέπουμε τα ήδη υπάρχοντα λόγω κεκτημένης ταχύτητας.

Εδώ λοιπόν, όποιος γουστάρει κι αγαπά, θα λέει αυτό που τον ζορίζει, να ξεχαρμανιάζει από τον νταλκά του.
Απαντήσεις δεν ξέρω αν θα παίρνει, αυτό θα εξαρτάται από τους υπόλοιπους που θα αποφασίζουν αν και πως να του απαντήσουν.

Τρολλιές ευπρόσδεκτες, αρκεί να μην αφήνετε το χιούμορ σας πάνω στο πιάνο και να μην πληγώνετε τα συναισθήματα των άλλων, τουλάχιστον όχι αναίτια κι απρόκλητα.

Ωστόσο, απαγορεύονται ντέρτια τύπου:

''Που θα βρω εγώ αυτό που ψάχνω, τον Μάστερ, την Μιστρέσσα των ονείρων μου?''
''Μια φίλη μου έχει το εξής πρόβλημα...''
''Γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώωωναααααα''
''Τον έχω 26 πόντους, τι να κάνω?''
''Ψάχνω να γαμήσω αλλά δεν μου κάθεται κανένα τσουλάκι, τι σόι μαγαζί είναι τούτο?''
''Είμαι πάρα πολύ όμορφη, έξυπνη, πορπατημένη και γαμάουα, τι κατάρα κι αυτό!!!''

και λοιπά, τής ιδίας λογικής.

Αι παραβάται, θα τιμωρούνται αυστηρώς υπό της ομηγύρεως.

Ευδαιμονείτε!!!

 

Θα ήθελα να ξεπεράσω το πρόβλημα οικειότητας που αντιμετωπίζω καθώς επίσης και το αίσθημα ζήλιας για τον ερωτικό μου σύντροφο

 

Χμμμ, θα έλεγα ότι το πρώτο είναι ακόμη σοβαρότερο από το δεύτερο, γιατί το δεύτερο δύσκολα μεν, αλλά λύνεται, ενώ το πρώτο, μάλλον έχει τις ρίζες του βαθύτερα στον χρόνο και θα πρέπει να αναρωτηθείς από που ακριβώς ξεκινά, για να μπορέσεις να το ξεπεράσεις ξετυλίγοντας το κουβάρι του προβλήματος.
Θα ήθελα περισσότερα στοιχεία σχετικά μ΄αυτό πάντως. Είναι στις προσωπικές σχέσεις? Σχετίζεται με το bdsm μόνο ή είναι γενικότερο?

Η ζήλεια είναι κυρίως θέμα ανασφάλειας, κτητικότητας και αδυναμίας διαχείρισης της προσωπικής μας ελευθερίας, καθώς και της ελευθερίας του άλλου. Το να πει κανείς ότι έχει βρει την λύση, είναι εντελώς ανεδαφικό, η παθογένεια της ζήλειας, είναι τοξική, όχι μόνο για τους άλλους, αλλά κυρίως για μας, απλά δεν το καταλαβαίνουμε, παρά μόνο όταν είναι ήδη πολύ αργά. Δεν έχω άλλη πρόταση, παρά μία διαρκή διαδικασία ενσυναίσθησης, τουλάχιστον και παπαριά να κάνουμε, να μπορούμε να το ξανασκεφτόμαστε και να κατανοούμε το λάθος μας.
Μακάρι να υπήρχε ένα χάπι για κάτι τέτοια, εντελώς περιττά, αλλά υπαρκτά και βασανιστικά συναισθήματα... 

 

δεν ψαχνουμε να ακουμπησουμε Madame Brenda, να μας τον ακουμπησουνε ψαχνουμε, και νας πατησουν και κατω...

 

Σπατήσου χάμου να σιάξς σλέου...  

 

Φεύγει στο εξωτερικό για δουλειά..είμαι πολύ ερωτευμένη και εκείνος το ίδιο..αλλά δεν υπάρχει μέλλον εδώ..αν "όλα πάνε καλα" θα κάτσει 2 χρόνια..

 

στο μεσοδιάστημα μπορείς να στηριχτείς σε μας.

 

Αχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ που είναι βρε οι κοντουλεεεεεςςςςςς π πίνουν σπέρμα Αχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ

 

πρέπει να θυμηθώ να γράψω κάτι για τις κοντούλες
τα αρωματικότερα αχλαδάκια που έχω δοκιμάσει.

 

Πάσχω από μία ψυχική διαταραχή που με έχει ξετινάξει... Είτε θα είμαι υπό φαρμακευτική αγωγή και θα είμαι καλά στην ψυχολογία με αντίτιμο την απότομη αύξηση βάρους έχω πάρει 20 κιλά σε ένα μήνα που ξεκίνησα πάλι την αγωγή μου, είτε θα πρέπει να διακόψω την φαρμακευτική μου αγωγή και να τραβάω άπειρα ξενύχτια μιλάμε για μία διάρκεια άνω του μήνα όπου θα κοιμάμαι μία ώρα την ημέρα άντε δύο το πολύ και θα είμαι φουλ ενέργεια η οποία θα με εξοργίζει...
Η συγκεκριμένη αγωγή μου εξασφαλίζει το μεταβολικό σύνδρομο στην διάρκεια του χρόνου και θα με βάλει στην κατηγορία των παχύσαρκων αν δεν έχω μπει ήδη (κατά την γνωμή μου έχω μπει ήδη).

Τέλος ντρέπομαι με το σώμα που έχω, να πάω σε γυμναστήριο, νιώθω άβολα απέναντι σε σφίκτες και τύπους που είναι φέτες οι οποίοι όταν σε βλέπουν να ασχολείσαι με ένα όργανο το οποίο θέλουν να ασχοληθούν και αυτοί αντί να πούνε να κάνουμε εναλλάξ αυτοί σε κοιτάνε με στυλ έλα φύγε από εδώ τόφαλε που θέλεις και γυμναστήριο...

Ειλικρινά με έχει κουράσει η ζωή μου... και είμαι σε δύσκολο σταυροδρόμι γιατί από την μία δεν αγαπώ το σώμα μου και από την άλλη λέω έχω την ψυχολογία μου οκ το σώμα είναι το λιγότερο....

Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε αλλά δεν πειράζει και να μην καταλαβαίνετε, σκόπος ήταν να βγάλω τον πόνο μου

 

Πού είναι ένας κύριος όταν τον χρειάζομαι κι άλλες απορίες;
(βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα)

Πολλές φορές στη ζωή μου, μου έχει συμβεί, να μην ξέρω τι να φτιάξω να φάω. Πρόσφατα ξανασυνέβη.

Η δύσμοιρη σκέφτηκα να πάω στην κουζίνα να φτιάξω καμιά ομελέτα... "μπαααα δεν έχω όρεξη για ομελέτα", πίσω στον καναπέ μέχρι να αποφασίσω τι να φάω. Ξανασηκώνομαι πάλι για την κουζίνα με σκοπό τα μακαρόνια αυτήν τη φορά ... "μακαρόνια; δεν θέλω μακαρόνια", επιστροφή στον καναπέ, να ξεχαστεί λίγο το θέμα, να το δω λίγο πιο αποστασιοποιημένα... "οκ, αλλά πεινάω", τι να δω τα πράγματα πιο ψύχραιμα μου λες καλέ εαυτέ μου; Μετά από λίγο, σκέφτομαι να φτιάξω φασολάκια, αλλά η ίδια ιστορία, δεν έχω όρεξη για φασολάκια. Επιστρέφω στον καναπέ να συγκεντρωθώ και να μάθω τι επιτέλους θέλω να φάω.

Από το μυαλό περνάνε δεκάδες φαγητά, τα οποία απορρίπτονται όλα, και χιλιάδες σκέψεις, σκέψεις ντελίβερι για πίτσα ή ψιλικαντίδικο για παγωτό... απορρίπτονται όλες. Ταυτόχρονα, μετράω και χιλιόμετρα στη διαδρομή καναπές - κουζίνα - καναπές, αρχίζω να κουράζομαι και η πείνα να θεριεύει. Σαν καμπανάκι χτυπά στο μυαλό το "πού είναι ένας κύριος όταν τον χρειάζεσαι;" αν είχα κύριο τώρα δεν θα είχα τέτοια προβλήματα...

Και ξαφνικά "ντριιιιν" χτυπάει το κουδούνι. Αναπηδώ και σκέφτομαι ότι το σύμπαν συνωμότησε και μου' στειλε κύριο. Όμως όοοοχι, ήταν ο γείτονας που έπλενε το αυτοκίνητό του και με ρωτούσε αν θέλω να ρίξει και λίγο νερό στο δικό μου που ήταν γεμάτο χώματα! Αφού δέχτηκα (και καλά με τα χίλια ζόρια) επέστρεψα στον καναπέ μου ακόμα πιο μπερδεμένη.

Ρωτώ λοιπόν μήπως ξεμπουρδουκλωθώ:
- πού είναι οι κύριοι όταν τους χρειαζόμαστε;
- μήπως το σύμπαν είναι κουφό;
- τι φαγητό να φτιάξω σήμερα;

 

Εύκολες οι ερωτήσεις στο σημερινό διαγώνισμα... ουφ! Λοιπόν
1. Οι κυριοι είναι πίσω από την οθόνη. Πας στον καναπέ ξανά, πληκτρολογεις "διστακτική υποτακτική ψάχνει κύριο για καθοδήγηση" και ουπς... τα μηνύματα στο ινμποξ πέφτουν ολαμαζί όπως το κέτσαπ όταν χτυπήσεις τον πάτο.
2. Όχι το σύμπαν δεν έχει αυτιά καλη μου. Αναρωτιέμαι πως διαδόθηκε αυτή ή ανακρίβεια.
3.Μουσακά. και να με καλέσεις!