Πες τον πόνο σου, βγάλε τον νταλκά σου...

χαχαχαχχα...  

 

Ειδες που με νιωθεις;

 

Και κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν απλά ίσως εσυ είχες φτιάξει μια εικόνα τους στο μυαλό σου και ζούσες με αυτή...και συνειδητοποιείς ότι ο κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του...και ότι όταν χαθεί η εμπιστοσύνη τιποτα δεν είναι όπως πριν...και κάπου εκεί σκέφτεσαι μένω η φεύγω...σε οτιδήποτε είναι αυτό είτε σχέση,είτε φιλία...

 

Ονειρο:
Ακουω λεει ηχητικο ντοκουμεντο. Ο νεανικος ερωτας ( που τον θυμηθηκα; ) ειναι σινεμα μολις καθισε κ ξεκουμπωνει το μπουφαν του. Μιλαει στο κινητο με το ραντεβου του που εχει αργησει. Η φωνη του στην αρχη ολο προσμονη και γλυκα ( ελα, τι κανεις, που εισαι; εγω μολις καθισα η ταινια αρχιζει) και μετα " πεφτει" η φωνη του...σαν απογοητευση/ λυπη ( καλα, ενταξει ναι καταλαβαινω)

Εγω αυτο το παιζω στο κινητο μου ξανα και ξανα. Με ενοχλει η φωνη του.

Ξυπναω και θυμαμαι το ονειρο.

Τι μου συμβαινει;

 

Έβαλε καταλάθος την τηλεόραση σε λειτουργία επίδειξης και με φώναξε να την διορθώσω. Πήγα αλλά εκείνη την ώρα δεν μπόρεσα να την διορθώσω και ούτε είχα χρόνο να το ψάξω περισσότερο. Οπότε της είπα αφού θα βγει αύριο το πρωί, να περάσει από ένα κατάστημα με τηλεοράσεις και να ρωτήσει πώς της πουν πως μπορεί να διορθωθεί.
Η απάντησή της ;
"Σιγά μην ρωτήσω. Αν δεν μπόρεσες εσύ να τη φτιάξεις άστην έτσι."
Γιατί να κάθεται με "χαλασμένη" τηλεόραση και να μην πάει κάπου να ζητήσει βοήθεια ;
Γιατί ή εγώ ή κανένας ;

 

Γιατί είσαι good guy to a fault?  

 

Δεν μάς είπες αυτή ποια είναι, για να βγάλουμε νόημα.
Μπορεί να σε γουστάρει.
Ή να βαριέται να πάει.
Ή και τα δύο.

 

Με "Μ" κεφαλαίο !

 

Ποιά είναι δεν έχει σημασία.
Αν την ρωτήσει κάποιος, σίγουρα η απάντηση στην πρώτη ερώτηση θα είναι "όχι".
Για την δεύτερη δεν ξέρω.
Μακάρι να είναι "ναι".

 

Έχω εξουθενωθεί ψυχολογικά από την καραντίνα. Ζω έναν περιορισμό ελευθερίας ο οποίος δεν αποδίδει και με σκοτώνει, περνάει ο καιρός ανεκμετάλλευτος και το χειρότερο είναι πως όλο χυμό συμβαίνει χωρίς αντίκρυσμα. Κάθομαι τα ΣΚ κλεισμένος από τις 6 το απόγευμα και είμαι μεταξύ του γέλωτα και του θρήνους, διερωτωμενος αν στις 12 το μεσημέρι δεν κολλάει αλλά στις οκτώ το βράδυ κολλάει.

Σκέφτομαι τον μπάτσο που αν τυχόν η μάσκα μου, μου πέσει κάτω από τη μύτη θα με γράψει ενώ ο ίδιος εκτός των μπλόκων δεν την φοράει ποτέ. Πηγαίνω σούπερ μάρκετ στις τρεις το μεσημέρι γιατί στις έξι πρέπει να μπω στο κλουβί μου και σκέφτομαι πλάκα μου κάνουν φοβούνται μην κολλήσω μετά τις έξι ενώ είμαστε 70 άτομα έξω από ένα σούπερ μάρκετ στις τρεις το μεσημέρι; Μπαίνω στο μετρό και σκέφτομαι να μην πιαστώ από πουθενά όταν στην αποβάθρα είμαστε πατείς με πατώ σε.
Έχω φτάσει στο σημείο να βλέπω το Σούνιο από φωτογραφία γιατί αν πάω εκεί θα προκαλέσω διασπορά του ιού ενώ κατά τα άλλα ο ιός δεν διασπείρεται.

Πιάνει κακοκαιρία και μου λένε πως τώρα που ο κόσμος θα κλειστεί στα σπίτια του θα υπάρξει αύξηση των κρουσμάτων αλλά τόσο καιρώ μου λένε παράλληλα πως αν βγω έξω θα υπάρξει πάλι αύξηση των κρουσμάτων.

Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο ενώ περιμένω τον... Ιούνιο για να μου πούνε ίσως πως η καραντίνα τελείωσε, όταν όμως θα έχω τελειώσει προ πολλού εγώ ψυχολογικά...

Παγκόσμια ημέρα σκέψης σήμερα....

 

+1

 

Όλοι, σε κάποιο βαθμό, το ίδιο ζούμε, τα ίδια σκεφτόμαστε, αλλά δεν πρέπει ταυτόχρονα να τους αφήσουμε να στραγγίξουν την χαρά από μέσα μας.
Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι νοσηρή, ας κρατήσουμε εμείς τα μυαλά μας στην θέση τους κι ας νιώσουμε δυνατοί να το αλλάξουμε αυτό, με κάθε τρόπο που μπορούμε.
Κι εγώ το ίδιο σκεφτόμουν σήμερα και ανάρτησα κάτι σχετικό στα ΜΚΔ.
Παγκόσμια μέρα σκέψης, την οποία η εκάστοτε εξουσία την πολεμά τόσο βάναυσα, δεν θέλει σκεπτόμενους και ενεργούς πολίτες, θέλει κοιμισμένα βόδια, κρέας για την κιμαδομηχανή της εξουσίας...