Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Η Σιωπή

Όσο και αν μένουν ανεκτέλεστα τα έργα, όσο και αν είναι πλήρης η σιγή (η σφύζουσα εν τούτοις) και το μηδέν αν διαγράφεται στρογγύλον, ως άφωνον στόμα ανοικτόν, πάντα, μα πάντα, η σιγή και τα ανεκτέλεστα όλα, θα περιέχουν έν μέγα μυστήριον γιομάτο, ένα μυστήριον υπερπλήρες, χωρίς κενά και δίχως απουσίαν, έν μέγα μυστήριον (ως το μυστήριον της ζωής εν τάφω) - το φανερόν, το τηλαυγές, το πλήρες μυστήριον της υπάρξεως της ζωής, Άλφα-Ωμέγα.


Εμπειρίκος Aνδρέας
από την Oκτάνα

 

Γιώργος Ιωάννου, «Ομίχλη πέφτει»

«Ομίχλη πέφτει πάλι απάνω μου
αν είναι δίπλα μου κανείς, τελείως άγνωστο.
Ούτε στη μνήμη μου δε βρίσκω μια χαρά μου.
Η αμαρτία τίποτε δεν άφησε∙
ούτε ένα πρόσωπο, όλα τα πήρε πίσω.
Πολλή ομίχλη πέφτει απόψε πάνω μου
– μισάνοιξε την πόρτα μου και περιμένει.
Ό,τι φοβήθηκα με βρήκε με το παραπάνω.»

 

"Το Θείο Μοσχάρι"

Το τέλος του κόσμου έρχεται.
Ποιανού κόσμου δεν μας είπε κανείς ακόμα...

Κάποτε ο Θεός καθόταν μόνος μπροστά στην χαραυγή ενός νεφελώματος.
Ένιωσε πλήξη.
Έφτιαξε τα ζάρια.

Κάποτε ο Θεός έπινε το νέκταρ μπροστά σε δύο ζάρια.
Ένιωσε μοναξιά.
Έφτιαξε ένα μοσχάρι.

Κάποτε ο Θεός βαρέθηκε να κερδίζει το μοσχάρι.
Και αυτό να μην το καταλαβαίνει.
Έφτιαξε τον άνθρωπο.

Κάποτε ο άνθρωπος άφησε τα ζάρια κάτω.
Βαρέθηκε να χάνει από το Θεό.
Και έφτιαξε ένα χρυσό Μοσχάρι.

Ο Θεός θύμωσε πολύ.
Και του πέταξε τις δέκα εντολές στο κεφάλι.

Και η μάχη συνεχίστηκε για χρόνια.

Κάποτε ο Θεός σταμάτησε την μάχη.
Και είπε του ανθρώπου…
Ήρθε η Ώρα.

Του να επιλέξεις.

Ο άνθρωπος τον κοίταξε καχύποπτα.
Δεν είχε όμως τίποτα να χάσει.
Και επέλεξε.

Και έκανε τα υπόλοιπα μοσχάρια…
Ανθρώπους.
Και τον Θεό.

Μοσχάρι…

 

Οἰ λεοπαρδάλεις

Τρυπώσαμε ὅλοι στὰ σπίτια μας ἔντρομοι
ὅταν φάνηκαν οἱ λεοπαρδάλεις στὴν πόλη.
Ἀγριεμμένες, διψασμένες γιὰ αἷμα, κοιτάζανε
μὲ μάτι θολὸ τὶς κατάκλειστες πόρτες -
μὴ ξεμυτίση κανένας, νὰ τὸν ξεσκίσουν.

Σιγὰ-σιγὰ ὅμως,
θέλεις τὸ κρέας –
πού κρεμότανε ἄφθονο στὰ τσιγκέλια
τῶν παρατημένων κρεοπωλείων
καὶ καταπράυνε τὴν ἀρχαία,
τὴν ἀχόρταγη πεῖνα τους –
θέλεις οἱ ὡραῖες λιακάδες τῆς πόλης μας –
πού τὶς χαιρόντουσαν, χουζουρεύοντας,
ξάπλα στὴ μέση τῶν ἔρημων δρόμων –,
οἱ λεοπαρδάλεις ἀρχίσανε,
ὅσο νάναι, νὰ ἡμερεύουν.

Ξεθαρρέψανε κάνας-δύο, τὶς πλησιάσανε,
τὶς ταΐσανε μὲ λιχουδιές, ποὺ φυλάγαν,
γιὰ τέτοιες ὧρες ἀνάγκης, στὸ σπίτι.
Οἱ λεοπαρδάλεις τὶς φάγανε -
γλείψαν καὶ τὸ μουσούδι τους,
τεντωθήκανε.


«Φανερό», εἶπε κάποιος,
«δὲν θὰ φᾶνε κ’ ἐμᾶς, ἅμα ξέρουν
πῶς θὰ τοὺς ρίχνουμε λιχουδιές.»
Ἔτσι, σὲ λίγο καιρό, ξεθαρρέψαμε ὅλοι•
ἀνοίξαμε πόρτες καὶ παράθυρα διάπλατα,
κυκλοφορούσαμε στοὺς δρόμους καὶ στὶς πλατεῖες,
ἄνθρωποι καὶ λεοπαρδάλεις ἀνάκατα.
Ἀπ’ τὸ τομάρι πιὰ μόνο μᾶς ξεχώριζες.
Βέβαια, παραμερίζαμε μὲ σέβας στὸ διάβα τους,
τοὺς προσφέραμε τὰ καλύτερα κρέατα,
τὶς ἐκλεκτότερες ποικιλίες ἀλλαντικῶν,
δηλώναμε, φωναχτά, ὁ ἕνας στὸν ἄλλο,
πῶς ὡραιότερα ζῶα ἀπὸ αὐτά,
ποῦ ἡ παρουσία τοὺς τιμοῦσε τὴν πόλη μας,
δὲν εἴχαμε ξαναδῆ στὴ ζωή μας!.

Μερικοί, μία φορά, παραπαίρνοντας θάρρος,
καθὼς βλέπανε τὶς λεοπαρδάλεις νὰ μπαταλεύουν –
ἀπ’ τὸ πολὺ φαΐ ποὺ τοὺς ρίχναμε,
τὴ λιακάδα, τὴν ξάπλα καὶ τὸ χουζούρι –
φαντάστηκαν πὼς θάταν βολετὸ νὰ τὶς διώξουν.
Μὰ οἱ λεοπαρδάλεις τοὺς κάνανε χίλια κομμάτια,
πρὶν προλάβουν ν’ ἁπλώσουν χέρι ἀπάνω τους.

Ἀπὸ τότε, τὸ βάλαμε καλὰ στὸ μυαλό μας,
τὸ τυπώσαμε σ’ ὅλα τὰ βιβλία ζωολογίας,
τὸ ἀποστηθίζουμε κάθε μέρα σὰν προσευχή:
«Δὲν πειράζουν οἱ λεοπαρδάλεις,
ἂν δὲν τίς πειράξης•
μὴν τὶς πειράζης,
γιὰ νὰ μὴ σέ πειράξουν.»
Ὅλοι πιά, πρόθυμα κ’ εὐσυνείδητα, τὶς ταΐζουμε,
πρόθυμα κ’ εὐσυνείδητά τους φέρνουμε λιχουδιὲς -
κι ὅσοι ἔχουνε χέρι ἁπαλὸ κι ἐπιδέξιο
τοὺς χαϊδεύουν τὴ ράχη ἢ τὸ μουσούδι.

Κ’ οἱ λεοπαρδάλεις – ποιὸς θὰ τὸ πίστευε; -
τρίβονται λιγωμένες ἀπάνω τους,
ἀφήνοντας μικρὰ μουγκρητὰ εὐχαρίστησης.
Αὐτὸς – καταλήξαμε- – εἶναι ὁ τρόπος
γιὰ ν’ ἀντιμετωπίζη κανεὶς τὶς λεοπαρδάλεις•
καὶ τὸν μαθαίνουμε τώρα καὶ στὰ παιδιά μας,
γιὰ νὰ τὸν μάθουν κι αὐτὰ
στὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν τους:
νὰ τὰ μάθουν ν’ ἀγαποῦν τὶς λεοπαρδάλεις,
νὰ σέβωνται τὶς λεοπαρδάλεις,
νὰ ταΐζουνε τὶς λεοπαρδάλεις,
ἀφοῦ γιὰ πάντα, ὅπως ξέρουμε, θάναι –
ἔξω ἀπὸ κακὸ ἢ ἀρρώστεια! –
οἱ λεοπαρδάλεις ἀφέντες στὴν πόλη μας.

του Φαίδρου Μπαρλά

 

Έτσι λοιπόν

ήλθε τόσο ξαφνικά

σε μια ασυννέφιαστη ημέρα

ολόλαμπρα γενναία

με μένα να πλέω σε πελάγη ξένοιαστης ανυπαρξίας

και ο καθάριος χαζούλης ουρανός πίσω μου

όλο και να μαυρίζει, όλο και να μαυρίζει

μα τι αφέλεια να νομίζω

πως ο καιρός θα είναι πάντα με το μέρος μου

ανέφελος και ζεστός

ξεροκαταπίνω αμήχανα

υγρασία και φυλλοβόλες καταστάσεις

πρέπει να φύγω, σκέφτομαι,

προτού βραχώ ερήμην μου

έπειτα δεν έχω και αδιάβροχο

δεν μου χρειάστηκε ποτέ

δεν το συνήθισα

είχα το κουκούλι μου
πορευόμουν

αυτοκτονούσα και γεννιόμουν

ξανά

εντός του

ώσπου έσπασε

και βρέθηκα εξαπίνης

με τις αλλαγές του καιρού

εγώ

που μια ζωή

ήμουν πεταλούδα

τώρα

έγινα βαρόμετρο

χωρίς την θέλησή μου.

Μαιρη Πεστροβα

 

Νεκρός.

Δεν βλέπεις με τα μάτια ανθέ μου μυστικέ.
Δεν ακούς του ήχους της νύχτας που λιγοστεύει.
Βουτάς και κολυμπάς στη σπηλιά της ανυπαρξίας.
Έχοντας να χάσεις τα ρούχα σου, τα στερνά.

Αρνήσου τις φωνές, τις κόρες της ημέρας, τι κόρες των ματιών τους.
Νιώσε τα σπλάχνα μου με την γεύση και την όσφρηση.
Δάγκωσε και ύλη δε θα πάρεις, μόνο πνεύμα ανθρώπινο.

Το αίμα του μυρίζει πιο κόκκινο από το ζωντανό,
οι αμαρτίες του πιο μαύρες από τις πραγματικές.

Φάε με.

Ψυχή δεν έχεις και είσαι νεκρός.
Οι γύρω σου ζωντανοί πυρσοί που χορεύουν.
Αόρατοι, άηχοι, άοσμοι, άπλυτοι ασβοί.
Τι έχεις να μου πάρεις;
Τι έχεις να μου φέρεις;

Πιες με.

Τι μυρωδιά έχει το τίποτα; Το άψυχο;
Το κενό; Το άδειο από φεγγάρι δειλινό;

Το άδειο από κρατήρες φεγγαρόσπερμα του Άρη;
Πως μυρίζει; Πως καλεί; Πως σε φωνάζει;

Μύρισε με.

Το ψέμα, την αλήθεια, αδερφή έχει θαρρώ.
Το δίχως ψίχα, το περίβλημα για αδερφό.
Το άσπρο, το λευκό.
Το γεμάτο, το κενό.

Νιώσε με.

Στον κόσμο που περνάς το νόμισμα έχει μία όψη.
Την άλλη από αυτό που είχε εδώ.

Τελείωσε με.

 

Υπεροχο.

 

Ευχαριστώ  

 

ΑΓΓΕΛΙΕΣ

Διατίθεται ἀπόγνωσις
εἰς ἀρίστην κατάστασιν,
καὶ εὐρύχωρον ἀδιέξοδον.
Σὲ τιμὲς εὐκαιρίας.

Ἀνεκμετάλλευτον καὶ εὔκαρπον
ἔδαφος πωλεῖται
ἐλλείψει τύχης καὶ διαθέσεως.

Καὶ χρόνος
ἀμεταχείριστος ἐντελῶς.

Πληροφορίαι: Ἀδιέξοδον
Ὥρα: Πᾶσα.

Κικὴ Δημουλᾶ

 

Μέσα σε κάθε γυναίκα
κοιμάται μια ωραία Ελένη,
και μέσα σε κάθε άντρα
καίγεται αιώνια μια Τροια...  

 

Ανταύγειες

Σαν άνεμος βουίζει καθώς τρέχει ο χρόνος
και τα μαλλιά σου κυματίζουν και τυφλώνουν.
Κάποια παράσταση θα παίζεται εκεί ψηλά.
Με μάσκες και κύμβαλα ουρανομήκη
μιλάνε οι θεοί, που παρασταίνουνε σφαγές
σε φωταψίες σκοτεινού φωτός.

Τη μουσική τους δεν μπορείς να την ακούσεις.
Όμως κάποιες ανταύγειες την ώρα του έρωτα,
στο όνειρο,
σαν ξεψυχάς.
Ή όταν φτιάχνεις είδωλα με το χρωστήρα,
μπορείς να δεις.

Μια μυρωδιά την ώρα που βραδιάζει
ή άγγιγμα απατηλό στον ώμο.
Η αλλαγή της θάλασσας καθώς αποτραβιέται,
από τα μάτια η σκόνη της ερήμου.
Του άλλου οι σταλαγματιές μες στο δικό σου δάκρυ.
Όλα θυμίζουν το αόρατο μιας θαλπωρής,
που κάποτε ξεσπά και μας τυφλώνει.

( Αλέξανδρος Ίσαρης )

 

Τα Παράθυρα

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.—

Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.

Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.

K.Π. Kαβάφης