Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Το δωμάτιό μου στο σχήμα ενός κλουβιού,
Ο ήλιος απλώνει το χέρι του στο παράθυρο,
Εγώ όμως που θέλω να καπνίσω φτιάχνοντας αυταπάτες
Ανάβω το τσιγάρο μου με το φως της μέρας
Δε θέλω να ταξιδέψω, θέλω να καπνίσω.

G. A.

 

Σονέτο 29

Όταν σμικρύνομαι στα μάτια όλου του κόσμου
μόνος τον εαυτό μου απόβλητο θρηνώ,
τη μοίρα μέμφομαι και λοιδορώ το φως μου
κι αναστατώνω με φωνές τον ουρανό,
και με φαντάζομαι να ’μουν αλλιώς πλασμένος,
να ’χω την τέχνη του ενός, το νου του άλλου,
ωραίος, φέρελπις, με φίλους προικισμένος,
και υποφέρω το μαρτύριο του Ταντάλου·
κι εκεί που μόλις αυτομίσητος πηγαίνω,
σε συλλογίζομαι και γίνομαι μαζί σου κορυδαλλός
που από τη μαύρη γη τον αίνο ξυπνά
και ψέλνει προς το φως του παραδείσου.
Τέτοιο για μένα της αγάπης σου το κλέος
που δεν τ’ αλλάζω ούτε με σκήπτρο βασιλέως.

Σαίξπηρ

 

Κρεάτινα φαινόμενα σπουδαιότητας

Τα μάτια δείχνουνε πολύ τη φυλαγμένη θέληση
που αναπαύεται στο ζεσταμένο το κορμί,
ολοκάθαρα.
Για κάτι έτοιμη.

Δεν είν’ ο τόπος που πηδά.

Τα ρούχα φρέσκα,
κρύβουν τη σάρκα που ’χει συναίσθηση της ξυπνημένης
κατοχής της,
σα να ’ναι μια προέκταση του κεφαλιού.
Γι’ αυτούς
οι μηχανές παίρνουν ψυχή,
ανθρώποι χάνουν τα δικά τους,
γίνονται όλα σα δοσμένα στη ζωή τους,
όπως τους δόθηκε το σώμα τους.
Και όλα λειτουργούνε σαν αυτό,
κρυμμένα να μη φαίνονται οι ασχημιές.
Αυτές δεν πρέπει ν’ αναφέρονται.
Και από τον ίδιο να ξεχνιώνται.
Σαν το σώμα του.
Φροντίδες σ’ ορισμένες ώρες.
Κι όταν χαθούνε όλα,
δεν πρέπει να του φέρνουν λύπη,
όπως δεν τον λυγίζει ταπεινά ο θάνατος.

Είν’ η αξίωση
το μόνο που κρατάει στη ζωή τέτοιους ανθρώπους,
που ’χει η πάστα τους ξαναγινεί από το χρήμα.

Παρμένες όλες τους οι άλλες ιδιότητες.

( Θεόδωρος Ντόρρος )

 

ΑΡΧΙΖΩ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΩ…

«Αρχίζω να γνωρίζω τον εαυτό μου. Δεν υπάρχω.
Είμαι το διάστημα ανάμεσα σ’ αυτό που θέλω να είμαι κι εκείνο που οι άλλοι με έκαναν,
Ή η μέση αυτού του διαστήματος, γιατί υπάρχει επίσης ζωή…
Είμαι αυτό, τελικά…
Σβήσε το φως, κλείσε την πόρτα και άσε να κάνουν θόρυβο οι παντόφλες στο διάδρομο.
Είμαι μόνος στο δωμάτιο με την απέραντη ηρεμία του εαυτού μου.
Είναι ένα σύμπαν φτηνό.»

(Φ. Πεσσόα (Άλβαρο ντε Κάμπος), Ποιήματα, Μτφ. Γιάννης Σουλιώτης)

 

Όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την,
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σαν μια ξένη φορτική.

Κ.Π.Καβάφης

 

Παρ' όλο που σε όλη μου τη ζωή βιαζόμουν,
η νύχτα μ' έβρισκε πάντα απροετοίμαστο ή μάζευα τα φύλλα του φθινοπώρου,
έχουν μια μυστηριώδη τύχη που μας ξεπερνά
και γενικά τ' ανθρωπιστικά αισθήματα δε σ' ανεβάζουν ψηλά,
το πολύ να φτάσεις ως τη λαιμητόμο
ή έστω ως το παράθυρο μιας γυναίκας με κόκκινα μαλλιά,
και λέω κόκκινα γιατί αγαπώ το μέλλον,
όπως και τα φαρμακεία τη νύχτα μοιάζουν με φανταστικές εξόδους
κι οι ποιητές ονειρεύονται ρωμαϊκές γιορτές ή αρνούνται να πεθάνουν,
κατά τα άλλα συνήθως καίγομαι, έτσι ξεχειμωνιάζω καλύτερα
ή στα σπίτια που μ' έδιωχναν άφηνα πάντα πίσω απ' την πόρτα ένα τσεκούρι.
Aλλά οι καλύτερες στιγμές μου είναι τα βράδια,
όταν ανοίγω το παράθυρο κι αφήνω ελεύθερα τα ωραία ωδικά πουλιά
που εκγυμνάζω τις ατέλειωτες ώρες της αιχμαλωσίας. (Τάσος Λειβαδίτης )
 

 

I’ve dreamed a lot.
I’m tired now
from dreaming
but not tired
of dreaming. (Fernando Pessoa)
  

 

ΕΛΠΙΔΑ

Η συντριβή της προσευχής
Στην κατεδάφιση
Ήταν παρούσα.
Και οι ρωγμές μαζί…
Αδιαπέραστες έως θανάτου.
Όμως
Έφτανε μόνο μια ανεπαίσθητη σχισμή
Ν΄ ανοίξει πάλι δρόμους
Στο σκοτάδι…

Μ. Βλάχου - Καραμβάλη

 

Τοῦ φθινοπώρου ἡ Ὥρα ἔχει καθήσει
στὴν πόρτα μου. Τὸ βλέμμα της ὑγρὸ
γεμάτο ἀπὸ τὸ ἀπόκοσμο μεθύσι,
πλανιέται σὲ ἀσφοδέλων τὸν ἀγρό.

Τί σκέψη στὴ ματιά της νἄχῃ ἀνθίσει,
τί ὀνειροπόλημα λυπητερό;
Στὴν ὄψη της σκιὲς ἔχουν μαδήσει
Κ᾿ εἶνε τὸ στόμα της τόσο πικρό...

Μὰ ὅταν κατέβη τὸ γαλήνιο βράδι
θὰ μὲ καλέση ἀμίλητα, γλυκά,
νὰ τὴν ἀκολουθήσω στὸ σκοτάδι.

Τὸ βῆμα της βουβὸ καὶ βέβαιο θἆναι,
μὰ ἡ πίστη μου θερμή, πὼς μυστικὰ
τὰ βήματά μου σένα ἀκολουθᾶνε.

Μαρία Πολυδούρη
οι τρίλλιες που σβήνουν

 

ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ

Η αλήθεια είναι πως
αλλάξαμε
όταν αφιππεύσαμε
τις βεβαιότητες
και πορευτήκαμε
αγνοώντας.

Μέχρι να γίνει αυτό
τσακίσαμε τα πρόσωπά μας
στις εξώθυρες
του πανικού
κι η ελπίδα μας συντρόφευε
ως το χείλος
του καθρέπτη.

Ε. Λιντζαροπούλου

 

τα ίδια έλεγε κι ο Καζαντζάκης

 

Αφού τα ξαναπαμε Καζαντζάκης είναι ... Στο πρώτο του βιβλίο . Ως Καρμα Νιρβαμη !!!